Ο Δρ.George Habash έδωσε τον παρακάτω λόγο απευθυνόμενος σε χιλιάδες Παλαιστινιακές και Λιβανέζικες μάζες στις 10 Ιούλη 1973, τιμώντας τη μνήμη του Γασσάν Καναφάνι, μέλος του Πολιτικού Γραφείου του «Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης».
Το καθήκον μας απέναντι σ’ αυτό το αίμα είναι πολύ ιερό. Οι μάρτυρες του δίκαιου αγώνα μας, οι οικογένειες και οι μάζες που τους γέννησαν δεν θέλουν δάκρυα και θρήνους από μας. Οι μάρτυρες του δίκαιου αγώνα μας, οι οικογένειες τους και οι μάζες που τους γέννησαν θέλουν μια καθαρή και καλά καθορισμένη γραμμή, χωρίς ταλαντεύσεις. Και συγκεκριμένα θέλουν να συνεχίζουμε την επανάσταση μας και να συγκεντρώσουμε κάθε ουγγιά από την ενεργητική μας ικανότητα με σκοπό να δυναμώσουμε και να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας μέχρι την τελική νίκη.
Αυτή η γραμμή είναι και η μοναδική ουσία για μας όταν αναφερόμαστε στους μάρτυρες συντρόφους μας. Πώς όμως θα φέρουμε σε πέρας αυτό το επαναστατικό καθήκον; Πως θα μπορέσουμε να αφοσιωθούμε σ’ αυτό;
Όχι στο Παλαιστινιακό κρατίδιο
Όχι στην παρέκκλιση
Πρώτα απ’ όλα, όχι παρέκκλιση από το δρόμο της επανάστασης, όχι παρέκκλιση από το στρατηγικό της σκοπό, όχι παρέκκλιση από το μακροχρόνιο αγώνα του λαού, όχι ταλάντευση σε δύσκολες στιγμές, σταθεροί στις αρχές μας.
Σύντροφοι και πατριώτες
Κατά την διάρκεια κάθε επανάστασης, παρεμβάλλονται εμπόδια και υπάρχουν «άτυχες» στιγμές. Κάθε επανάσταση από καιρό σε καιρό ζει περιόδους με αναποδιές και κακουχίες. Πάντα και συνέχεια, σε τέτοιες περιστάσεις παρουσιάζονται τάσεις συμβιβασμού και ταλάντευσης. Αυτά αποτελούν και τα κύρια χαρακτηριστικά της επανάστασης μας σήμερα.
Τι ακριβώς θέλει να πει η τελευταία ομιλία που αναφέρεται στην Παλαιστίνη-πρόκειται για την έκθεση των Ζαγιάτ (αντιπρόσωπος της Αιγύπτου στον ΟΗΕ) και Μποργκέμπα (Προέδρου της Τυνησίας). Ποια είναι η έννοια αυτών των εκκλήσεων; Ποιοι είναι οι υπαινιγμοί της, ποια θα είναι τα αποτελέσματα της; Όλη η ομιλία στηρίζεται στις δυσκολίες τις οποίες περνά η Παλαιστινιακή Επανάσταση. Εκμεταλλεύεται τις πληγές μας που προξένησαν οι επανειλημμένες ιμπεριαλιστικές επιθέσεις πριν, κατά την διάρκεια και μετά τον Σεπτέμβρη του 1970 και μέχρι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω, βασίζονται στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται το κίνημα μας για να πουν στις μάζες μας: «Που πάτε; Είναι δυνατόν σ’ αυτή τη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται το κίνημα της Αντίστασης και οι Παλαιστινιακές μάζες να συνεχίσετε τον αγώνα και να ξεριζώσετε το κράτος του Ισραήλ με όλη του τη δύναμη και την υπεροχή του καθώς επίσης και τη σχέση του με τη μεγαλύτερη ιμπεριαλιστική δύναμη στον κόσμο; Με τον αγώνα σας στα πρόσφατα χρόνια, σταθήκατε ικανοί να κερδίσετε τη συμπαράσταση του κόσμου στον αγώνα σας ενάντια στην καταπίεση…έτσι γιατί δεν εκμεταλλεύεστε αυτή τη συμπαράσταση και να γίνετε ρεαλιστές, ώστε να αποκτήσετε ένα Παλαιστινιακό κράτος που αν γίνει, θα περιλαμβάνει και τη δυτική και την ανατολική όχθη, μαζί ενωμένες σε μία»
Πατριώτες, αδέρφια μου
Αυτή είναι η παρέκκλιση μπροστά στην οποία βρίσκεται η επανάσταση μας σήμερα. Συνεπώς, ποια πρέπει να είναι η απάντηση των μαζών μας σε ολόκληρη αυτή την έκθεση;
Όλες οι μάζες μας, όλη η στρατιά των μαρτύρων μας –Κασάμ Αμπντούλ Καντίρ, Χαλίντ και Ναμπίλ - όλοι αυτοί μαζί απαντούν με μια φωνή:
«Δεν πολεμήσαμε και πεθάναμε ώστε το αποτέλεσμα του αγώνα μας και της προσφοράς μας, ακόμη και με αίμα, να είναι η αναγνώριση του δικαιώματος του Ισραήλ να υπάρχει σαν κράτος. Δεν πολεμήσαμε και πεθάναμε ώστε στο τέλος να υπογραφεί συμφωνία που να αναγνωρίζει το δικαίωμα στο Σιωνισμό να πάρει τη γη μας. Δεν πολεμήσαμε και πεθάναμε για να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα του φασιστικού Ναζιστικού κράτους να εγκαθιδρυθεί στη γη μας και μάλιστα σε ασφαλή σύνορα. Δεν πολεμήσαμε και πεθάναμε για να καταλήξουμε τελικά, με την αναγνώριση της ύπαρξης του Ισραήλ, να δεχτούμε την Ιμπεριαλιστική σιωνιστική εκμετάλλευση. Δεν πολεμήσαμε και πεθάναμε για να διατηρήσουμε την εθνική και ταξική καταπίεση που αντιπροσωπεύει το σιωνιστικό κράτος, ξέροντας μάλιστα ότι μόνο σαν τέτοιο μπορεί να υπάρχει λόγω της δομής πάνω στην οποία αρχικά ιδρύθηκε».
Οι μάζες μας, απορρίπτουν ολοκληρωτικά αυτή την παρέκκλιση από το δρόμο και το στόχο της Παλαιστινιακής Επανάστασης. Ο σκοπός της επανάσταση ήταν και θα παραμείνει ένα ελεύθερο δημοκρατικό κράτος σε ολόκληρη την Παλαιστίνη. Η επανάσταση μας δεν είναι ρατσιστική. Δεν θέλει να πετάξει τους Εβραίους στη θάλασσα σαν παραμορφωμένους εμπόρους και δήθεν σαν εχθρούς. Η επανάσταση μας αγωνίζεται για μια αληθινή συμμαχία με όλες τις καταδιωγμένες και καταπιεσμένες δυνάμεις μέσα στο «Ισραήλ», οι οποίες αγωνίζονται για μια ριζοσπαστική-επαναστατική αλλαγή σ’ αυτή την περιοχή.
Ο στρατηγικός στόχος της επανάστασης είναι ένα ειρηνόφιλο δημοκρατικό κράτος, συνδεδεμένο με το αραβικό προοδευτικό κίνημα και το παγκόσμιο προοδευτικό κίνημα.
Ο στόχος μας ποτέ δεν θα είναι ένα παλαιστινιακό κράτος εγκαθιδρυμένο στη βάση της αναγνώρισης του Ισραήλ, σαν επιθετικής ιμπεριαλιστικής βάσης στην περιοχή.
Η επανάσταση είναι πολύ ευαίσθητη σχετικά:
- Με τον περιορισμό του στρατοπέδου του εχθρού.
- Με τον εκμηδενισμό κάθε λαού που μπορεί να βοηθήσει έστω και αν αυτή η βοήθεια είναι μικρή.
- Με τη προσπάθεια να κερδίσει κάθε φίλο.
- Με την επέκταση του κύκλου των συμμαχιών μας.
Θέλει να κερδίσει με το μέρος της κάθε δύναμη ή φωνή που μπορεί να βοηθήσει και στην Αραβική περιοχή αλλά και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά η επανάσταση μας είναι πολύ ευαίσθητη στο αποτέλεσμα των συμμαχιών μας. Αυτό πρέπει να είναι τέτοιο που να εξυπηρετεί την επαναστατική μας στρατηγική και όχι να αποσπάσει την προσοχή μας απ’ αυτή.
Εκτιμούμε κάθε φιλία και υποστήριξη, αλλά δεν θα επιτρέψουμε καμιά φιλία να μας αλλάξει την πορεία και το στόχο της επανάστασης. Ένας δάσκαλος της επανάστασης, ξέρει πώς να κινητοποιεί όλες τις συμμαχικές δυνάμεις για το συμφέρον της στρατηγικής του και της πολιτικής του γραμμής αντί να επηρεαστεί από αυτές.
Το αναπόφευκτο της νίκης του λαού
Μία επιστημονική πρόταση
Ξέρουμε πολύ καλά ότι η απόρριψη τέτοιων διευθετήσεων δεν είναι εύκολο πράγμα. Αυτό το αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά, όπως επίσης αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά ότι οι δύσκολοι καιροί αποτελούν πάντα ένα γόνιμο έδαφος για τέτοιες εκκλήσεις και τάσεις συμβιβασμού. Γνωρίζουμε ότι αποτελεί δικαίωμα πολλών από τους συμμάχους και φίλους μας να ζητούν να μάθουν για το σημερινό μας προχώρημα…αποτελεί δικαίωμα τους να διαβεβαιώνονται για την ικανότητα της επανάστασης να φέρει σε περάς τους στόχους της.
Η απάντηση μας σε όλα αυτά είναι: Το αναπόφευκτο της νίκης όσον αφορά την περίπτωση μας, αποτελεί μια καθαρή επιστημονική πρόταση, η οποία στηρίζεται σε βασικά γεγονότα του αιώνα που ζούμε. Πως βαδίζει η ιστορία της ανθρωπότητας από την αρχή του αιώνα ως σήμερα;
Πριν τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι καπιταλιστές καταπίεζαν και εκμεταλλεύονταν ολόκληρη την ανθρωπότητα. Εκμεταλλεύονταν την εργατική τάξη στην ίδια την πατρίδα τους καθώς επίσης και εκατοντάδες εκατομμύρια καταπιεσμένων σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Τι συνέβη μετά απ’ αυτό;
Το 1917 ήρθε η ένδοξη Επανάσταση του Οκτώβρη, το πρώτο κράτος των εργατών και αγροτών. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το σοσιαλιστικό στρατόπεδο αυξήθηκε. Το 1949, η Κινέζικη Επανάσταση νίκησε και το ένα τρίτο της ανθρωπότητας απελευθερώθηκε από την αποικιοκρατία, την εξαθλίωση και την καταπίεση του Ιμπεριαλισμού. Το 1954 δυνάμωσε ο αγώνας που κλόνισε τους ακρογωνιαίους λίθους του παραδοσιακού ιμπεριαλισμού και δημιούργησε την καινούρια Δημοκρατία του Βιετνάμ. Το 1959 νίκησε η επανάσταση στην Κούβα. Και τελευταία νίκησε η Βιετναμέζικη επανάσταση, αυτός ο μεγάλος δάσκαλος των επαναστάσεων όλου του κόσμου.
Ύστερα απ’ όλα αυτά, η πορεία της ανθρωπότητας παρουσιάζεται τελείως καθαρή. Μέσα σε 55 χρόνια, το ένα τρίτο της ανθρωπότητας ελευθερώθηκε από τον Ιμπεριαλισμό και την ταξική καταπίεση. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος που βαδίζει σήμερα η ανθρωπότητα.
Το κτίσιμο της νέας Αραβικής κοινωνίας
Μια επιχείρηση μακροχρόνιου αγώνα
Το κτίσιμο μιας νέας ζωής σ’ αυτό το μέρος του κόσμου δεν είναι μια υπόθεση εβδομάδων ή μηνών ή λίγων χρόνων. Το κτίσιμο ενός νέου πολιτισμού στην Αραβική γη που να εξασφαλίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την ελευθερία, δεν είναι το αποτέλεσμα μιας μικρής προσπάθειας. Αλλά είναι επίσης και σημαντικό να αντιληφθούμε ότι αυτός είναι ο αιώνας της νίκης των λαών και ότι κάθε λαός που διεξάγει έναν τέτοιο απελευθερωτικό πόλεμο μπορεί να φτάσει στη νίκη, όταν εφαρμόζει με σωστό τρόπο τις εμπειρίες αυτού του αιώνα.
Τα όπλα της νίκης
Τα όπλα της νίκης είναι:
Οι συνειδητές επαναστατικές δυνάμεις, οι αποφασισμένες για τη νίκη που δεν ξέρουν συμβιβασμούς και ταλαντεύσεις, που είναι ικανές να αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακή των μαζών, που μπορούν να δημιουργήσουν μια πολιτική οργάνωση με σιδερένια θέληση, ικανή:
- Να κινητοποιεί όλες τις δυνάμεις της επανάστασης σε ένα ευρύ εθνικό μέτωπο.
- Να αποτελεί το πλαίσιο για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη στρατολόγηση των μαζών-πρώτα στη βάση του ανταρτοπόλεμου και μετέπειτα στη βάση ενός λαϊκού απελευθερωτικού πολέμου.
- Να εξακολουθήσει των αγώνα μέχρι την τελική νίκη, όπως ακριβώς έκανε ο Βιετναμέζικος λαός ο οποίος, παρά τα όπλα, τα φάντομς, τα βακτηριολογικά και χημικά μέσα μαζικής καταστροφής, κατόρθωσε να συνεχίσει τον αγώνα μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή του Ιμπεριαλισμού. Είμαστε πεπεισμένοι στο ότι συνέβη στο έδαφος του Βιετνάμ, μπορεί και πρέπει να συμβεί και στο δικό μας έδαφος.
Αυτός είναι ο δρόμος για να τιμήσουμε τους μάρτυρες
Γιατί οι φίλοι μας, μας συμβουλεύουν να πράξουμε, βασιζόμενοι σ’ αυτή την πολιτική γραμμή των παραχωρήσεων;
Αφού μπορέσαμε και κατορθώσαμε με λίγα χρόνια ένοπλης αντίστασης την παγκόσμια αναγνώριση του δικαιώματος να υπάρχει ο Παλαιστινιακός λαός, γιατί να μην μπορούμε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, να συνεχίσουμε τη μάχη μας, να συνεχίσουμε να σηκώνουμε το τουφέκι μέχρις ότου να κάνουμε όλες τις δυνάμεις του κόσμου να καταλάβουν ότι ο Παλαιστινιακός λαός μπορεί να κατορθώσει την απελευθέρωση ολόκληρης της Παλαιστίνης;
Αυτή ακριβώς η βασική γραμμή αντιμετωπίζει την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Επανάσταση σ’ αυτή τη φάση. Αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία πρέπει να στηριχτούμε για να χαράξουμε τις βασικές γραμμές, να καταλάβουμε τη σημασία της σταθερότητας και την αποφυγή των ταλαντεύσεων και παρεκκλίσεων, να πιστέψουμε στην αναπόφευκτη νίκη, να εφαρμόσουμε τους κανόνες της επαναστατικής δουλειάς που κερδήθηκαν μέσα από τις εμπειρίες του λαού μας. Τούτο είναι ένα από τα βασικά σημεία για την επανάσταση μας, που πρέπει να προσέξουμε. Η σημαντικότητα του για το μέλλον μας, τη δουλειά μας και το ρόλο μας, είναι μια πραγματικότητα στη θλιβερή κατάσταση μέσα στην οποία ζούμε αυτήν την περίοδο.
Ο αγώνας μέσα στα κατεχόμενα εδάφη
Πρώτα δράση στην κατεχόμενη Παλαιστίνη. Η δράση μέσα στα κατεχόμενα εδάφη πρέπει να γίνει ένας βασικός και κεντρικός άξονας της Επανάστασης. Δεν είναι με κανένα τρόπο επιτρεπτό, οι οργανώσεις της Αντίστασης που βασικά βρίσκονται έξω από τα κατεχόμενα εδάφη να αγνοούν και να παραβλέπουν τη σημαντικότητα του ρόλου των 45% τουλάχιστον του Παλαιστινιακού λαού.
400.000 στην Λωρίδα της Γάζας, 400.000 στην περιοχή των κατεχόμενων εδαφών από το 1948 και 700.000 στη Δυτική Όχθη κάνουν ένα σύνολο 1.500.000 Παλαιστινίων που ζουν μέχρι τώρα κάτω από την σιωνιστική κατοχή.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια που ο λαός μας καταδιώκεται, φυλακίζεται και υποβάλλεται σε όλους τους τρόπους τρομοκρατίας και βασανισμού. Αυτά είναι αληθινά γεγονότα όπως αληθινό είναι και το γεγονός ότι ο νέο-αποικισμός ρίχνει τις μάζες μας σε διάφορους πειρασμούς. Όλα τα μετρά του εχθρού, όλα τα οικονομικά του σχέδια, η ψυχολογική και πολεμική προπαγάνδα, όλα τα αναπτυξιακά και κοινωνικά του σχέδια που σκόπευαν και σκοπεύουν ακόμη να ξεριζώσουν το σπόρο της Επανάστασης από το λαό μας, όλα αυτά τα μέτρα, φαίνονται γελοία για τις μάζες του ηρωικού μας λαού της κατεχόμενης Παλαιστίνης. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα όλων αυτών των μέτρων;
Ο λαός στα κατεχόμενα εδάφη μέσα στον κορμό της επανάστασης
Ο εχθρός έμεινε κατάπληκτος όταν είδε τις μάζες από διάφορες περιοχές της Παλαιστίνης να μαζεύονται στο Μπίερ Ζέετ για να τιμήσουν τη μνήμη του μάρτυρα Καμάλα Νάσσερ. Αυτή η μέρα, όπως και κάθε μέρα, συνέβησαν πολλά περιστατικά επαναστατικής βίας από το λαό μας.
Έτσι το πείσμα όλων αυτών των γεγονότων, ο εχθρός αναγκάστηκε να σφραγίσει πολλά μαγαζιά με κόκκινο κερί και να εξαναγκάσει τις μάζες μας να σταματήσουν την απεργία τους στις 5 του Ιούνη.
Οι μάζες του λαού μας στα κατεχόμενα εδάφη ζητούν την υποστήριξή μας.
Το δυνάμωμα του Παλαιστινιακού Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος μέσα στα κατεχόμενα εδάφη θα αποτελέσει συγχρόνως και την κύρια αιχμή ολόκληρου του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Θα δώσει στο κίνημα της Παλαιστινιακής Αντίστασης τον απελευθερωτικό χαρακτήρα, θα κερδίσει τις πλατιές λαϊκές μάζες καθώς και τις μάζες σε Αραβικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Η δράση μας στα κατεχόμενα εδάφη πρέπει να αρχίσει με μεγάλη ένταση, στηριζόμενοι στην πείρα όλων των προηγούμενων χρόνων…
Ο αγώνας μας θα εξαρτηθεί από τις μάζες που καθημερινά αγωνίζονται ενάντια στα σχέδια του ιμπεριαλισμού στην περιοχή, κάτω από την ηγεσία ενός πλατύ Εθνικού Μετώπου, που περιλαμβάνει όλες τις δυνάμεις που αντιτίθεται στο Σιωνισμό και τον Ιμπεριαλισμό. Θα βασίζεται στο μαζικό πολιτικό αγώνα που από καιρό σε καιρό, σε χτυπήματα επαναστατικής βίας ενάντια στη σιωνιστική κατοχή, με ένα κατάλληλο τρόπο και βασιζόμενο στη μελέτη της ισορροπίας των δυνάμεων που υπάρχουν στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Ο Αγώνας στην Ιορδανία
Όσο για τις μάζες του Παλαιστινιακού λαού μας στην Ιορδανία, όπου υπάρχει συγκεντρωμένη η δεύτερη μεγάλη δύναμη του Παλαιστινιακού λαού, το καθήκον τους είναι να συνδεθούν με το Ιορδανικό απελευθερωτικό κίνημα. Να συνδεθούν με το κίνημα που στρέφεται ενάντια σ’ όλες τις μορφές ταξικής καταπίεσης, που υπόκεινται οι μάζες της Ιορδανίας και με σκοπό να μετασχηματίσουν την Ιορδανία, από μια Ιμπεριαλιστική βάση που χτυπά την επανάσταση, σε μια βάση πάνω στην οποία να στηρίζεται το Παλαιστινιακό Κίνημα.
Η ευθύνη των Λιβανέζικων μαζών να προστατεύσουν την Παλαιστινιακή Επανάσταση.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αποτελεί γεγονός μεγάλης σπουδαιότητας η ύπαρξη του Παλαιστινιακού Αντιστασιακού Κινήματος στο Λίβανο…Η συντήρηση του Παλαιστινιακού Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος στο Λίβανο, αποτελεί μια καθημερινή και συνεχή δήλωση προς τον εχθρό, πως ο απελευθερωτικός ένοπλος αγώνας στέκεται γερά παρά τις συνωμοσίες και τα χτυπήματα εναντίον του. Ακόμη, η διατήρηση του ένοπλου αγώνα στο Λίβανο διασφαλίζει καθημερινή επικοινωνία με τις μάζες μας στην Παλαιστίνη καθώς και με όλους τους συμμάχους της στην περιοχή. Απ’ αυτό ακριβώς το σημείο πηγάζει η απελπισμένη προσπάθεια του «Ισραήλ» και του Ιμπεριαλισμού να χτυπήσουν τα ένοπλο Παλαιστινιακό Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα στο Λίβανο και εδώ βρίσκεται η μόνη εξήγηση για τα γεγονότα που συμβαίνουν στο Λίβανο.
Το κίνημα της Αντίστασης στην παρούσα φάση, μόνο με την διεξαγωγή σκληρής πάλης μπορεί να υπερασπίσει την ύπαρξη του. Η εμπειρία της Αντίστασης στο Λίβανο έχει παρουσιάσει με ένα καθαρό και χειροπιαστό τρόπο το μεγαλύτερο και το σημαντικότερο μάθημα. Και μόνο μέσα από την μελέτη και την συνειδητοποίηση αυτού του μαθήματος θα μπορέσουμε να μάθουμε την αλήθεια για τον τρόπο, με τον οποίο θα φτάσουμε στη νίκη. Ποιος προστάτευσε την ένοπλη επανάσταση στο Λίβανο; Πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι. Αλλά μόνο αυτό δεν απαντά ολοκληρωτικά στην ερώτηση. Η πραγματική απάντηση πρέπει να αναφέρει την μεγάλη υποστήριξη των Λιβανικών μαζών και του Λιβανικού Πατριωτικού Κινήματος που αγκάλιασαν και υπερασπίστηκαν από την πρώτη στιγμή την ένοπλη Παλαιστινιακή Επανάσταση.
Ο ρόλος του πατριωτικού κινήματος
Το Πατριωτικό Κίνημα στο Λίβανο, όλοι αυτοί που αγαπούν την ελευθερία, οι Λιβανέζοι που πιστεύουν στο δίκαιο του αγώνα της Παλαιστινιακής Επανάστασης ενάντια στο Σιωνισμό, τον Ιμπεριαλισμό και την Αραβική αντίδραση είναι εκείνοι που προστάτευαν και υπερασπίσθηκαν το Κίνημα της Αντίστασης στο Λίβανο. Οι Λιβανέζικες μάζες και οι γενιές που θ’ έρθουν, θα είναι περήφανοι γι’ αυτούς και στην ιστορία της ανθρωπότητας, θα προστεθεί μια ακόμη επαναστατική πράξη ενεργητικής υποστήριξης του αγώνα ενός λαού για το δίκαιο του.
Αποτελεί επαναστατικό καθήκον του ένοπλου Αντιστασιακού Κινήματος, να σέβεται –και να το δείχνει με κάθε τρόπο- αυτή την υποστήριξη των Λιβανέζικων μαζών.
Έχει γίνει πλέον καθαρό, κάτω από το φως της εμπειρίας μας στο Λίβανο, ότι η διέξοδος της ένοπλης Παλαιστινιακής επανάστασης εξαρτάται από το δυνάμωμα του Αραβικού Εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος αφ’ ενός, και αφ’ ετέρου από την όσο το δυνατό μεγαλύτερη σύνδεση μας με αυτό, που θα μας κάνει ικανούς να συνεχίσουμε τον ένοπλο αγώνα παρ’ όλα τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τη μεγάλη δύναμη του εχθρικού στρατοπέδου. Μια αληθινή συγχώνευση και μια σωστή μορφή συνεργασίας μεταξύ της ένοπλης Παλαιστινιακής Επανάστασης, του Λιβανέζικου πατριωτικού κινήματος, αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να βγει το κίνημα της Αντίστασης από το στρατηγικό αδιέξοδο.
Το Αντιστασιακό κίνημα, ύστερα από μια σειρά πολιτικά μέτρα μπορεί να δέσει γερά τις δυνάμεις του να θεραπεύσει πολλές αδυναμίες του, να αξιοποιήσει και να ωφεληθεί από τα λάθη του και να γίνει περισσότερο ικανό να κινητοποιεί τα στελέχη και τα μέλη του καθώς επίσης και όλες τις Παλαιστινιακές μάζες. Όλα αυτά αποτελούν τη μία πλευρά του ζητήματος.
Στην άλλη πλευρά του ζητήματος, που δεν είναι καθόλου μικρότερης σημασίας, το Αντιστασιακό κίνημα πρέπει να συνδεθεί και να υποστηριχθεί ενεργητικά από όλες τις μάζες του Λιβάνου, της Συρίας, του Ιράκ και από όλους τους αραβικούς λαούς.
Εθνική ενότητα: ένα κεντρικό σημείο στην ερχόμενη φάση
Όλα αυτά τα ζωτικά καθήκοντα δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν από το Αντιστασιακό κίνημα, παρά μόνο μέσα από ένα ενωμένο Παλαιστινιακό Εθνικό Μέτωπο, που μέρα με την μέρα θα δυναμώνει και θα μπορεί να κινητοποιεί όσο το δυνατό περισσότερες Παλαιστινιακές μάζες. Στο δρόμο για την εθνική ενότητα έχουν γίνει μεγάλα βήματα προς τα εμπρός, αλλά τα βήματα που υπολείπονται να γίνουν είναι πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που έχουν γίνει.
Ένας συνεχής και σταθερός διάλογος πρέπει να διεξαχθεί και να στηριχθεί πάνω σε πολιτικά, στρατιωτικά και οργανωτικά ζητήματα. Πρέπει να γίνει μια επίμονη και συχνή προσπάθεια για την αποσαφήνιση των κοινών θέσεων μεταξύ όλων των Παλαιστινιακών Πατριωτικών δυνάμεων.
Μόνο ένα τέτοιο μέτωπο είναι ικανό να κινητοποιήσει και να συγκεντρώσει ολόκληρο τον Παλαιστινιακό λαό: κάθε γυναίκα, κάθε ηλικιωμένο άτομο, κάθε νέο, κάθε φοιτητή και διανοούμενο, εκτός από τους προδότες και τους πράκτορες. Μόνο μια τέτοια δύναμη είναι ικανή να αλλάξει την ισορροπία των δυνάμεων που υπάρχουν σήμερα.
Οι διεθνείς συμμαχίες μας
Πατριώτες,
Η υποστήριξη που έλαβα τον ένοπλο Αντιστασιακό κίνημα σε δύσκολες στιγμές από τις σοσιαλιστικές δυνάμεις έχει συντελέσει στο να κάνει ικανή την αντίσταση να σταθεί γερά στα πόδια της. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη και εκτίμηση για κάθε δύναμη που μας βοήθησε.
Οι συμμαχίες όμως που σχηματίζει το ένοπλο Αντιστασιακό κίνημα σε διεθνή επίπεδο πρέπει να παίζουν ένα τέτοιο ρόλο που να χαρακτηρίζεται από την υποστήριξη των βασικών καθηκόντων του ένοπλου Αντιστασιακού κινήματος αφ’ ενός και αφ’ ετέρου από την δική μας δυνατότητα να εκμεταλλευόμαστε αυτή την υποστήριξη προς όφελος της επαναστατικής πορείας και στρατηγικής του Εθνικοαπελευθερωτικού μας κινήματος.
Θα προχωρήσουμε ……..και θα νικήσουμε
Πατριώτες και σύντροφοι,
Εκ μέρους του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, σας ευχαριστώ που λάβατε μέρος στην επέτειο του θανάτου του συντρόφου μας Γασσάν Καναφάνι.
Τέλος, πατριώτη μου, σύντροφε και φίλε Γασσάν, σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, συνειδητοποιήσαμε το πώς ακριβώς οι μάρτυρές μας συνεχίζουν να εκπληρώνουν το καθήκον τους για την επανάσταση με μεγάλη αποτελεσματικότητα ακόμη και μετά τον θάνατό τους.
10 Ιούλη 1973
<<Πίσω Συνέχεια>>
Αναρτήσεις
