« Η πλουσιότερη πηγή δύναμης για τη διεξαγωγή ενός
Επαναστατικού πολέμου, βρίσκεται στις μάζες του λαού»
Μάο Τσε Τουνγκ
1. Η κατεχόμενη περιοχή του 1948 ήταν μικρή σε έκταση.
2. Η αναλογία των Αράβων κατοίκων μέσα σ’ αυτή την περιοχή ήταν μικρή σε σχέση με το μεγάλο Ισραηλινό πληθυσμό. Αυτοί οι παράγοντες εμπόδιζαν τη δημιουργία μορφών αντάρτικου αγώνα ενώ συνέτειναν περισσότερο στη διαμόρφωση μυστικών βάσεων στις γύρω Αραβικές χώρες.
3. Η διατήρηση αντάρτικων βάσεων στις γύρω Αραβικές χώρες ήταν μια πολύ δύσκολη και συνάμα πολύ επικίνδυνη επιχείρηση.
Αυτές οι χώρες μιλούσαν για Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, μιλούσαν για πόλεμο, αλλά η πράξη τους δεν συμβάδιζε καθόλου με τα λόγια τους. Τα πράγματα ήταν ακόμη πιο δύσκολα στη Δυτική όχθη (του Ιορδάνη). Και αυτό γιατί η Ιορδανική εξουσία είχε αφοπλίσει το λαό, στερούσε κάθε στρατιωτική εκπαίδευση, κατάπνιγε κάθε μαχητική δραστηριότητα και εξόριζε κάθε πατριώτη που συμμετείχε σε αντάρτικες οργανώσεις.
Όταν ήρθε η ήττα του Ιούνη του 1967, οι συνθήκες άλλαξαν προς όφελος του Αντιστασιακού κινήματος. Και αυτό συνέβη γιατί η κατεχόμενη περιοχή έγινε μεγαλύτερη και ο αριθμός των Αράβων αυξήθηκε στα κατεχόμενα εδάφη. Οι ηρωικοί κάτοικοι της Λωρίδας της Γάζας που ήταν καλά εκπαιδευμένοι και οπλισμένοι, ενώθηκαν με το Αντιστασιακό κίνημα. Ο λαός της περιοχής του όρους Χεβρών που είναι γνωστός από την αντοχή του και την οικειότητα του με την τακτική του ανταρτοπόλεμου, ενώθηκε κι αυτός με το Αντιστασιακό κίνημα, με τη μορφή μιας τεράστιας ηθικής και εφεδρικής δύναμης.
Αυτή επίσης η αλλαγή επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τους λαούς των γύρω Αραβικών χωρών, που για κάμποσο καιρό κατά τη διάρκεια του πολέμου και ενώ ο εχθρός εξαπλωνόταν, ενεργούσαν σα να ήταν αφοπλισμένοι. Σε κάθε παύση του πυρός, που ίσχυε για ολόκληρη την περιοχή, σιωπούσαν όλα τα όπλα εκτός εκείνα του Αντιστασιακού κινήματος, που εξακολουθούσαν να αντιμετωπίζουν τον εχθρό. Με την ήττα του ’67 από τη μία πλευρά και την προκλητική στάση των αραβικών κρατών από την άλλη, το Αντιστασιακό κίνημα απέδειξε ότι είναι το μόνο δυναμικό και αποτελεσματικό Αραβικό κίνημα στην περιοχή. Κέρδισε απέραντη λαϊκή υποστήριξη (Παλαιστινιακή και Αραβική) που το βοήθησε να αναπτυχθεί σημαντικά τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό των κατεχόμενων εδαφών. Βρήκε επίσης μια σημαντική ευκαιρία να δημιουργήσει τις βάσεις του στις γύρω Αραβικές χώρες και κυρίως στην Ιορδανία. Η πλειονότητα των Παλαιστινιακών μαζών που εκδιώχθηκαν το 1967 από την Δυτική όχθη και την Λωρίδα της Γάζας, τώρα κατοικεί στην Ιορδανία προσθέτοντας σ’ αυτήν χιλιάδες και χιλιάδες πτωχές μάζες (τις μάζες των στρατοπέδων των προσφύγων). Η διαδικασία όμως του σχηματισμού αντάρτικων βάσεων στην Ιορδανία συνάντησε πολλές δυσκολίες και εμπόδια που του παρουσίασε ο νικημένος στρατός καθώς οπισθοχωρούσε από την Δυτική ¨Όχθη, συνοδευόμενος από τμήματα της Βασιλικής φρουράς και των Βεδουίνων. Τέτοια εμπόδια επίσης παρουσίασαν οι αστυνομικές ομάδες που αρχικά δεν αναμίχθηκαν στη μάχη, αλλά που στη συνέχεια χτύπησαν τις αντάρτικες βάσεις.
Παρ’ όλους όμως τους φόβους για την ανάπτυξη και επέκταση του Αντιστασιακού κινήματος μέσα στο λαό, η Ιορδανική εξουσία τελικά δεν είχε εκείνη τη φυσική ή ηθική δύναμη να αντιμετωπίσει την αποφασιστικότητα και την επιρροή των ανταρτών. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να παρουσιάσει καμιά συγκεκριμένη δικαιολογία στη προσπάθεια της να εμποδίσει τους αντάρτες να δώσουν χτυπήματα στον εχθρό, αυτόν που είχε καταστρέψει την υπερηφάνεια και το ηθικό του Ιορδανικού στρατού και είχε κυριεύσει τη Δυτική όχθη και την Ιερουσαλήμ. Έτσι οι Ιορδανικές αρχές δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά παρά να προχωρήσουν μαζί με την Αντίσταση σε ένα μικρό και υποχρεωτικό μήνα μέλιτος. Ακριβώς μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση εμφανίστηκαν και μερικά συνθήματα όπως «ο στρατός είναι η ασπίδα της Αντίστασης», «είμαστε όλοι αντάρτες» και άλλα.
Αυτή η παγίδα, γιατί ουσιαστικά για παγίδα πρόκειται, πέτυχε σε ορισμένες αντάρτικες ομάδες, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί το κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθεί μια ιδεολογική άποψη για την ενότητα των Αράβων. Μια άποψη όμως που δεν στηριζόταν σε αρχές. Εκείνοι δε, που διαιώνιζαν αυτή την ιδεολογία άρχιζαν να μιλούν για την ιδέα της Αραβικής Εθνικής Ενότητας, σαν ένα ισχυρό όπλο στον αγώνα μας με το Ισραήλ. Τα πιο προοδευτικά όμως τμήματα των ανταρτών κατάλαβαν αυτή την παγίδα. Κατάλαβαν την πραγματική φύση μιας τέτοιας ένωσης των δυνάμεων, καθώς επίσης και τι μπορούν να ωφεληθούν οι μάζες από αυτή. Αυτά τα προοδευτικά αντάρτικα τμήματα είχαν μάθει, ύστερα από την πλούσια πείρα τους στην Ιορδανία, πώς να αποκαλύπτουν την αληθινή φύση αυτού του καθεστώτος, καθώς επίσης και τις προθέσεις των τάξεων που βρίσκονται πίσω από αυτό. Επίσης ήταν ικανά να εκτιμήσουν τη χρονική περίοδο που το καθεστώς θα ανεχόταν σιωπηρά την ανάπτυξη του Επαναστατικού Κινήματος. Ακόμη μπορούσαν να προβλέψουν και να παρακολουθήσουν την προσπάθεια της αντιδραστικής Ιορδανικής κυβέρνησης να δυναμώσει και να ξανά οπλισθεί για να προστατεύσει το θρόνο και όχι τα συμφέροντα των μαζών. Αυτές οι αντάρτικες ομάδες, αφού εγκαθίδρυσαν σταθερά τις αντάρτικες βάσεις τους και δυνάμωσαν τους δεσμούς τους με τις ιορδανικές μάζες, αντιλήφθηκαν την ανάγκη να προστατεύσουν τους εαυτούς τους από πισώπλατα χτυπήματα. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο με τον εξοπλισμό του λαού, ο οποίος αποτελεί ολόκληρη τη δύναμη τους, είναι η πηγή της έμπνευσης και η αληθινή ασπίδα των ανταρτών απέναντι στα νύχια και στα δόντια του αντιδραστικού Ιορδανικού καθεστώτος. Να λοιπόν πως δημιουργήθηκε η πολιτοφυλακή, σαν μια ικανή δύναμη που θα προστάτευε την Επανάσταση. Έτσι έγινε η Δαμόκλειος σπάθα για τις Ιορδανικές αρχές.
Παρ’ όλα αυτά, το Ιορδανικό καθεστώς δεν κινήθηκε να συντρίψει το κίνημα στη γένεση του και προτού του ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Πολλοί το πήραν για απόδειξη ευνοϊκής διάθεσης εκ μέρους του καθεστώτος, γνήσιας επιθυμίας να αποφύγει την Αραβική αιματοχυσία και αληθινής πρόθεσης να ετοιμάσει την αποφασιστική μάχη με το σιωνιστικό εχθρό. Αυτοί με την αστική νοοτροπία της «αδελφότητας» και του συμβιβασμού ήταν ικανοποιημένοι να ζουν μέσα σε τέτοια όνειρα. Αυτοί είναι εκείνοι που απέτυχαν να διακρίνουν το πραγματικό υλικό και την ηθική κενότητα που κρύβεται πίσω από τέτοιες προθέσεις. Το «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» και άλλες προοδευτικές δυνάμεις κατάλαβαν ότι το καθεστώς δεν θα προσπαθούσε να χτυπήσει την Αντίσταση προτού κρυώσουν τα πρόσφατα γεγονότα με το Ισραήλ και ότι οι προετοιμασίες μέσα στο στρατό από την Ιορδανική εξουσία, δεν επρόκειτο για προετοιμασίες για απελευθερωτικό πόλεμο. Συνεπώς το «πισώπλατο μαχαίρωμα» ερχόταν σίγουρα και το αντιδραστικό καθεστώς περίμενε μόνο την σωστή «ώρα». Έτσι το «Λαϊκό Μέτωπο» και άλλες προοδευτικές δυνάμεις αποφάσισαν να προπαγανδίσουν με μεγαλύτερη έμφαση τις απόψεις τους μέσα στο λαό, να δυναμώσουν τους δεσμούς τους με αυτόν, να πλατύνουν τις βάσεις της πολιτοφυλακής ούτος ώστε να είναι πανέτοιμοι να εκπληρώσουν τις ευθύνες τους απέναντι στην Επανάσταση, αντιμετωπίζοντας τον εχθρό.
Ο Ιορδανικός στρατός ήταν ξανά οπλισμένος. Οι ψευδαισθήσεις μερικών ατόμων τινάχθηκαν στον αέρα όταν το Ιορδανικό καθεστώς εμφάνισε μια ολόκληρη ηθική και οικονομική προετοιμασία και έδειξε το πραγματικό αντιδραστικό του πρόσωπο. Έτσι όταν οι προετοιμασίες τελείωσαν, τον πρώτο στόχο που χτύπησε ήταν οι κατοικημένες περιοχές και τα στρατόπεδα προσφύγων, στα οποία βρισκόταν η αληθινή δύναμη της επανάστασης-εκεί όπου ήταν οι δυνάμεις της πολιτοφυλακής. Όταν σταμάτησαν οι μάχες, η πρώτη απαίτηση της αντιδραστικής κυβέρνησης ήταν οι αντάρτες να βγουν έξω από τις πόλεις, ενώ ήξερε πολύ καλά ότι δεν υπήρχαν αντάρτες σ’ αυτές. Χρησιμοποίησε όμως αυτή την απαίτηση σαν ένα προκάλυμμα για να χτυπήσει τις δυνάμεις της πολιτοφυλακής, προτού αυτές εξαπλωθούν μέσα σε όλες τις πόλεις. Αυτή η στάση της αντιδραστικής Ιορδανικής κυβέρνησης είναι συνυφασμένη και ομοιογενής με την ιδεολογική και ταξική δομή του καθεστώτος. Είναι μάλιστα αποδεδειγμένο ότι παντού και πάντα, οι εκμεταλλεύτριες κυριαρχούσες τάξεις αντιτάσσονται στην ιδέα σχηματισμού πολιτοφυλακής, που αποτελεί σημείο αρχής της ελευθερίας και του ελέγχου των συμφερόντων ενός λαού. Η Ιστορία των Επαναστάσεων μας διαβεβαιώνει ότι η ύπαρξη πολιτοφυλακής, δηλαδή η ύπαρξη του ένοπλου λαού, αποτελεί το βασικό νόμο κάθε επανάστασης, αν αυτή θέλει να υπηρετήσει τις μάζες.
Και κάθε «Μπρυμαίρ» της αντίδρασης, αρχίζει το χτύπημα της επανάστασης με τη διάλυση της πολιτοφυλακής-δηλαδή του ένοπλου λαού. Έτσι, το αντιδραστικό Ιορδανικό καθεστώς στεκόταν σωστά στο ρόλο του και η ένοπλη αντίσταση έπρεπε να σταθεί σωστά και αποφασιστικά στον δικό της ιστορικό ρόλο. Έπρεπε να αντισταθεί στο αντιδραστικό σχέδιο και να μην παραδώσει την ασπίδα της Επανάστασης (την πολιτοφυλακή).
Περισσότερες από μια φορά ο Πλεχάνωφ είπε: «Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει να πολεμήσουμε». Αυτού του είδους οι άνθρωποι έχουν κλονισθεί από μια πρόσκαιρη και μερική επιτυχία την αντίδρασης και ξέχασαν – ή μπορεί ποτέ να μην ήξεραν- δυο βασικούς επαναστατικούς κανόνες:
1. Η πολιτοφυλακή δρα μέχρι ενός ορισμένου σημείου και δεν αποτελεί το παν για μια επανάσταση. Μπορεί να βοηθήσει την επανάσταση αλλά δεν μπορεί μόνη της να αντιμετωπίσει ισχυρές δυνάμεις σε αριθμό, σε όπλα και σε στρατιωτική πείρα.
2. Η πολιτοφυλακή, άλλοτε παίζει ενεργητικό ρόλο και άλλοτε απλώς βοηθάει κατά τη διάρκεια ενός μακροχρόνιου αγώνα.
Ωστόσο, οι ηγέτες τόσο πολύ κλονίσθηκαν, ώστε έκαναν πολλές σημαντικές παραχωρήσεις και το κυριότερο, αφόπλισαν την πολιτοφυλακή, με αποτέλεσμα το αντιδραστικό καθεστώς να κερδίσει μια στρατηγικής σημασίας επιτυχία. Αυτές όμως οι παραχωρήσεις, άλλαξαν τη μορφή της Αντίστασης, που από μία πολιτική και στρατιωτική δύναμη, συνδεδεμένη με τις καταπιεζόμενες μάζες, μετατράπηκε σε μια ημι-στρατιωτική δύναμη, απομονωμένη στο ύπαιθρο. Επίσης άλλαξαν και την επαναστατική εδαφική κατανομή της Αντίστασης. Αντί να είναι ένα δίκτυο απλωμένο μέσα σ’ όλη τη χώρα και με την προσοχή στραμμένη στον αγώνα ενάντια στο Ισραήλ, έχοντας τις δυνάμεις της πολιτοφυλακής έτοιμες να χτυπήσουν κάθε προσπάθεια αποδυνάμωσης των μαχόμενων αντάρτικων ομάδων, έγινε μια απομονωμένη Αντιστασιακή δύναμη με μικρές δυνατότητες να χτυπήσει τον εχθρό και βρισκόταν με τον κίνδυνο να χτυπηθεί πισώπλατα.
Το «Λαϊκό Μέτωπο» απέρριψε όλες αυτές τις «παραχωρήσεις» γιατί ήθελε τα χέρια των ανταρτών ελεύθερα και όχι δεσμευμένα, για να είναι ικανά να επιχειρούν επιθέσεις μέσα στα κατεχόμενα εδάφη και γιατί είχε συνειδητοποιήσει ότι η ελεύθερη δραστηριότητα των ανταρτών εξαρτιόταν κατά πολύ από την ύπαρξη της πολιτοφυλακής. Αρνήθηκε να παραδώσει τα όπλα της πολιτοφυλακής, γιατί ήθελε να γίνει συνέταιρος στο σπρώξιμό της Επανάστασης προς την ήττα. Βέβαια αυτή η άρνηση δεν ήταν προϊόν μιας τυχαίας ή ατομικής στάσης, όπως μερικοί ισχυρίζονται. Αντιθέτως ήταν το προϊόν μιας προσεχτικής επιστημονικής ανάλυσης της φύσης του Ιορδανικού καθεστώτος, των εσωτερικών αντιφάσεων, της αντίφασης μεταξύ του Ιορδανικού καθεστώτος και του Αντιστασιακού κινήματος, της ταξικής δομής της Ανατολικής όχθης του Ιορδάνη και ενός μεγάλου αριθμού κοινωνικών, πολιτικών και στρατιωτικών στοιχείων. Αυτή η απόρριψη ήταν μια βασική στάση στηριγμένη σε μια καθαρή διορατικότητα των γεγονότων, της εξέλιξης καθώς και σε μια επιστημονική εκτίμηση της ισορροπίας των δυνάμεων.
Το «Λαϊκό Μέτωπο» δημιούργησε τις δυνάμεις της πολιτοφυλακής, τις προετοίμασε πολιτικά και στρατιωτικά, επειδή ακριβώς αρνείται να αποτελεί μια ημιστρατιωτική οργάνωση, απομονωμένη από τις μάζες. Ποτέ δεν θα επιτρέψει σε κανένα, όποιος και αν είναι αυτός, να αδειάσει το ιστορικό περιεχόμενο της πολιτοφυλακής, σαν μια δύναμη που οδηγεί τις μάζες στην ένοπλη αυτοάμυνα τους και χτυπά κάθε εχθρό του λαού.
Το «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης», καταλαβαίνει καθαρά τις σχετικές ικανότητες της πολιτοφυλακής, το ρόλο της στην προετοιμασία και την κινητοποίηση των μαζών, καθώς επίσης και τις υποχρεώσεις της σε κάθε φάση της πάλης μας. Ξέρει επίσης πολύ καλά ότι οι δυνάμεις της πολιτοφυλακής έχουν να επιτελέσουν σαν κύρια αποστολή τους, την καταστολή της αντεπανάστασης στις πόλεις και στα χωριά. Και αποφάσισε τη δημιουργία της πολιτοφυλακής, κατά τη διάρκεια της επαναστατικής κατάστασης που αναπτύχθηκε αμέσως μετά την ήττα του Ιούνη του 1967, ενώ χωρίς αυτή η δημιουργία της θα ήταν αδύνατη.
Το «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης» επιμένει στην ύπαρξη μιας τέτοιας επαναστατικής δύναμης σε όλη τη διάρκεια της επανάστασης. Η διάλυση των δυνάμεων της πολιτοφυλακής είναι η αρχή της διάλυσης της επανάστασης. Είναι δε πολύ παράξενο το γεγονός να έχουμε μπροστά στα μάτια μας τους κανόνες και τους νόμους της επανάστασης και να μην μπαίνουμε καν στον κόπο να τους κοιτάξουμε! Και ύστερα απ’ όλα αυτά, κολλάμε στον εαυτό μας την ταμπέλα του ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ!!
Αφού όμως τα πράγματα είναι τόσο καθαρά, γιατί αυτοί υποστηρίζουν τον αφοπλισμό της Αντίστασης και ακόμη περισσότερο πως δικαιολογούν τη θέση τους; Ποιες είναι ακριβώς οι εξηγήσεις που δίνουν οι δυνάμεις που υποστηρίζουν τη διάλυση των δυνάμεων της πολιτοφυλακής είτε πρόκειται για αντιδραστικές δυνάμεις είτε για αστικές είτε για δυνάμεις της Αντίστασης, παρόλο που υπάρχουν διαφορές και στα κινήματα και στους στόχους; Ποια είναι η απάντηση μας απέναντι σε αυτές τις εξηγήσεις;
Η πρώτη εξήγηση:
Μας λένε: «Δεν θέλουμε να δώσουμε στην κυβέρνηση καμιά πρόφαση για να χτυπήσει την Αντίσταση» (σα να χρειάζεται η αντιδραστική κυβέρνηση, που από την αρχή βρίσκεται σε ανταγωνιστική αντίθεση με την Αντίσταση, μια τέτοια πρόφαση για να συγκρουστεί με αυτή).
Μια ματιά στην ιστορία μας διδάσκει ότι ούτε οι εξωτερικές δυνάμεις επιδρομής (ιμπεριαλιστές) ούτε οι εσωτερικές δυνάμεις καταστολής (όργανα ιμπεριαλισμού), χρειάζονται προφάσεις για να χτυπήσουν μια επανάσταση. Παρακολουθούν την κατάσταση και σε μια κατάλληλη στιγμή, όταν η ισορροπία δυνάμεων είναι ευνοϊκή, όταν επιβάλλεται από τις συνθήκες και όταν προετοιμασθεί κατάλληλα η τοπική και η παγκόσμια κοινή γνώμη, αρχίζουν την επίθεση. Η εξήγηση όμως μέχρι αυτού του σημείου δεν είναι ολοκληρωμένη. Τέτοια γεγονότα συνέβηκαν πολλές φορές από το 1969 μέχρι το πρώτο ήμισυ του 1970 και όλα, όπως είναι φυσικό, στρέφονταν ενάντια στην Επανάσταση, ενάντια στον Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα. Η ύπαρξη δύο δυνάμεων διαμετρικά αντίθετων και όσον αφορά το στόχο και όσον αφορά την μορφή πάνω στο ίδιο θέατρο, σχηματίζουν την αντικειμενική βάση για την μελλοντική σύγκρουση. Αυτή η ύπαρξη των δύο δυνάμεων της επανάστασης και της αντίδρασης, σήμερα και πάντα ήταν εμφανής. Υπήρχε από την ημέρα που η αντίσταση πήρε το πρώτο όπλο, από τότε που κατηύθυνε την πρώτη επιχείρηση ενάντια στο Ισραήλ. Έτσι η ύπαρξη της παραπάνω εξήγησης (το να μη δώσει στην αντιδραστική κυβέρνηση καμιά πρόφαση για σύγκρουση) αναπτύσσεται από την αποτυχία πολλών ανθρώπων να δουν καθαρά τα αληθινό πρόσωπο των Ιορδανών αντιδραστικών και να το χαρακτηρίσουν σαν πρώτου βαθμού εχθρικό προς την επανάσταση.
Οι Ιορδανοί αντιδραστικοί, με τη στάση τους, ανέτρεψαν την πραγματικότητα και έχασαν από τα μάτια τους τον κύριο εχθρό, ενώ συγχρόνως στράφηκαν εχθρικά προς τις Αραβικές και Παλαιστινιακές μάζες. Έτσι, οι ίδιοι, με τη δική τους στάση τοποθετήθηκαν στο στρατόπεδο του εχθρού, ενώ εξαπάτησαν τις εθνικές στρατιωτικές δυνάμεις, παρασύροντας αυτές σε ένα αντεπαναστατικό και επικίνδυνο μονοπάτι. Και αντί να προετοιμάζουν τις μάζες για την αντιμετώπιση του Σιωνισμού και του ιμπεριαλισμού, καλλιέργησαν τις πιο αισχρές αυταπάτες, ενίσχυσαν με όλα τα μέσα προπαγάνδας τη θρησκευτική πίστη, σε τέτοιο βαθμό που μόνο στον Μεσαίωνα συναντάς και έγιναν ένα από τα πιο επικίνδυνα εμπόδια στην πορεία της Επανάστασης.
Επομένως βλέπουμε ότι το καθεστώς-όργανο του ιμπεριαλισμού-δεν ψάχνει για προφάσεις και δικαιολογίες γιατί οπουδήποτε και αν κοιτάξει, τις βλέπει μπροστά του. Βλέπει έναν ένοπλο αντάρτη, ένα κεφάλι κρατημένο ψηλά και αίμα που βράζει, έτοιμο να χυθεί στο έδαφος της πατρίδας και να θρέψει την επανάσταση. Οι προφάσεις είναι μόνο αναγκαίες για να εξασφαλίσουν την επιτυχία της παγκόσμιας προπαγάνδας και των πολιτικών ελιγμών, τους οποίους πάντοτε η αντίδραση ξέρει πώς να τους χειρισθεί κατάλληλα. Ο Χίτλερ και η αλυσίδα των αντιδραστικών δεν δίδαξαν στους φασίστες αυτό το μάθημα; Οι χιλιάδες Ισραηλινές επιθέσεις, μικρές και μεγάλες, δεν μας δίδαξαν αυτό το γεγονός; Είναι όμως αλήθεια και το απέδειξε η παγκόσμια ιστορία, ότι υπάρχουν μερικοί που είναι δύσκολο να διδαχτούν!
Δεύτερη εξήγηση:
Μας λένε: «Η πολιτοφυλακή μέσα στις πόλεις δημιουργεί ένα είδος χάους, φόβου και σύγχυσης και μια πολεμική ατμόσφαιρα» κλπ κλπ.
Γιατί; Γιατί συμβαίνει αυτό, δηλαδή τα όπλα στα χέρια των δυνάμεων της πολιτοφυλακής να προκαλούν φόβο και σύγχυση και να μην προκαλούν όταν αυτά βρίσκονται στα χέρια της αστυνομίας, του στρατού ή κάθε άλλου ένοπλου οργανισμούς είμαστε σίγουροι στο ότι, αν οι «τζέντλεμαν», οι αξιωματούχοι στρατιωτικοί, μπορούν να επιβάλλουν μια αυστηρή πειθαρχία, ποιοτικά διαφορετική, που να βασίζεται στην κοινή θέληση του λαού. Αυτό συμβαίνει, γιατί η υπακοή μας αναπτύσσεται μέσα από τη βαθειά συνείδηση της σοβαρότητας του ιστορικού μας καθήκοντος και από τη συνείδηση του ρόλου της επαναστατικής πάλης ενός λαού. Είμαστε σίγουροι ότι, αν οι στρατιώτες των ένοπλων δυνάμεων υπόκεινται στους δικούς τους κανόνες που απορρέουν από την πολιτική, την ιδεολογική και στρατιωτική γραμμή της οργάνωσης. Επίσης είμαστε σίγουροι ότι αν τα στρατεύματα θέλουν να διατηρήσουν την ασφάλεια, τότε και οι σύντροφοι μας της πολιτοφυλακής, θέλουν να διατηρήσουν την δική τους ασφάλεια.
Η διαφορά όμως εδώ είναι για ποια ασφάλεια μιλάτε; Ξέρουμε ότι οι αστυνομικές σας δυνάμεις θέλουν να προστατεύσουν και να εξασφαλίσουν την ασφάλεια για μια χούφτα εκμεταλλευτών, που στέκουν στο αντεπαναστατικό στρατόπεδο και που αποτελούν ένα ανεξέλεγκτο μηχανισμό τελείως αποκομμένο από το λαό. Ξέρουμε ότι γι’ αυτό το σκοπό εξοπλίζονται μέχρι τα δόντια με περισσότερα καμιόνια από όπλα. Ξέρουμε ότι αποσπούν όλο και περισσότερους στρατιώτες από τα σύνορα με τον εχθρό, τους βγάζουν τις στρατιωτικές στολές και τους δίνουν αστυνομικές για να αντιμετωπίσουν το ανερχόμενο κίνημα των μαζών. Η πολιτοφυλακή, οι δυνάμεις της προλεταριακής πολιτοφυλακής, που θέλουν να εξασφαλίσουν την ασφάλεια του λαού και της επανάστασης, είναι ένας επικίνδυνος μηχανισμός που θα πρέπει να διαλυθεί και να αφοπλιστεί; Είναι όμως αλήθεια ότι ο διάλογος μας είναι χωρίς σημασία, γιατί δεν μιλούμε την ίδια γλώσσα, η ασφάλεια μας είναι διαφορετική από τη δική σας, ο εχθρός διαφορετικός από το δικό σας, το χρώμα της «επιδερμίδας μας» διαφορετικό από το δικό σας, η φύση του «αίματος μας» διαφορετική από τη φύση του δικού σας. Ακόμη και το λεξιλόγιο των παιδιών μας που παίζουν με τους άδειους κάλυκες των σφαιρών μαζεύοντας τα θραύσματα από τις βόμβες σας και βουλιάζουν στη μιζέρια μέχρι τα βλέφαρα, είναι διαφορετικό από το λεξιλόγιο των παιδιών σας, που υπολογίζουν την ποιότητα του γλυκού ή του γάλατος κάθε πρωί πριν το πιούν!
Η Τρίτη εξήγηση:
Μας λένε: «Εφόσον τώρα στρατοπεδεύουμε στα βουνά, εφόσον ο μελλοντικός πόλεμος θα κατευθυνθεί προς το Ισραήλ και εφόσον το κύριο πεδίο για αντάρτικες πολεμικές επιχειρήσεις είναι τα βουνά, μπορούμε να διεξάγουμε επιχειρήσεις ενάντια στις Ιορδανικές αρχές, όταν αυτές θέλουν να τοποθετήσουν εμπόδια μπροστά στις προσπάθειες μας. Επομένως γιατί είναι ανάγκη να κρατούμε πολιτοφυλακές στις πόλεις;»
Παρ’ όλη την ειλικρίνεια αυτών που υποστηρίζουν μια τέτοια εξήγηση, παρόλο το γεγονός ότι μερικοί επαναστάτες σύντροφοι βρίσκονται ανάμεσα τους, κανείς δεν θα έπρεπε να διστάσει να επισημάνει το λάθος σε αυτή την εξήγηση. Αυτές οι απόψεις που θέλουν τη συγκέντρωση της επανάστασης στο ύπαιθρο, είναι μια συνέπεια μιας προσπάθειας να εφαρμόσουν την κουβανέζικη εμπειρία ή την κινέζικη με ένα μηχανικό τρόπο. Για μας αρκεί να ρίξουμε μια ματιά προσεχτική στην Ανατολική Όχθη του Ιορδάνη. Παρατηρούμε τα εξής:
- Η κατανομή των κατοίκων είναι πολύ μεγάλη καθώς επίσης και η συγκέντρωση αυτών των κατοίκων στις πόλεις της Ανατολικής όχθης.
- Οι άπορες μάζες (το όργανο και οι ατελείωτες πηγές της επανάστασης) είναι μαζεμένες ή στις φτωχές περιοχές ή στα προσφυγικά στρατόπεδα κοντά τις πόλεις.
- Στην Νότιο Ιορδανία πάνω στα βουνά ή στην έρημο υπάρχει αραιός πληθυσμός και κυριαρχούν οι φυλές (Βεδουίνοι).
- Δεν υπάρχει υποστήριξη των ανταρτών στα βουνά από τους κατοίκους των βουνών.
- Η συγκέντρωση των χωρικών σε μεγάλα χωριά τα οποία επειδή βρίσκονται σε κύριους δρόμους, ονομάζονται πόλεις.
- Τη φτώχεια της υπαίθρου, γενικά και ιδιαίτερα η σποραδικότητα του νερού και των πηγών εφοδιασμού.
- Την παθητικότητα των χωρικών που οφείλεται στην έλλειψη ιδεολογίας και αρχών.
- Την παραμέληση της Αντίστασης και των προοδευτικών δυνάμεων να δημιουργήσουν μια επαναστατική ατμόσφαιρα ανάμεσα τους.
- Την επιτυχία των αντιδραστικών δυνάμεων να επιβάλλουν τη λαθεμένη αντίληψη ότι η Αντίσταση είναι ακριβώς ένα κίνημα Παλαιστινίων.
- Τη συγκέντρωση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας στην πρωτεύουσα, το Αμμάν.
Αυτές οι περιστάσεις στην Ανατολική όχθη μας εμποδίζουν να εφαρμόσουμε την κουβανέζικη εμπειρία. Αντιθέτως επιβεβαιώνουν την ανάγκη υπάρξεως δύο επαναστατικών ολοκληρωμένων δυνάμεων, ικανών να κάνουν επιχειρήσεις μαζί, όταν αυτό είναι αναγκαίο και να συνεργάζονται στενά για την εξασφάλιση της ασφάλειας και της καταστολής όλων εκείνων που θέλουν να επιφέρουν χτύπημα στην επανάσταση πισώπλατα. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν η βασική δύναμη μάχεται στο βουνό και στην ύπαιθρο και μια δευτερεύουσα δύναμη, η πολιτοφυλακή, είναι συγκεντρωμένη στις πόλεις. Μ’ αυτό τον τρόπο οι αντάρτικες δυνάμεις στα βουνά δεν θα μάχονται χωριστά και απομονωμένα από τις μάζες, ούτε η πολιτοφυλακή θα αντιμετωπίζει μόνη της τις αντιδραστικές δυνάμεις στις πόλεις. Το τελευταίο μπορεί να συμβεί μόνο κατά την χρονική περίοδο κατά την οποία οι αντάρτες θα είναι έτοιμοι για μια τέτοια υποστήριξη. Έτσι, με τέτοια δεδομένα, αυτή είναι η περισσότερο αντικειμενική λύση. Και αυτή η λύση, που υιοθετείται από το Λαϊκό Μέτωπο αντιτάσσεται στη μηχανική εφαρμογή των εμπειριών άλλων επαναστάσεων. Μια τέτοια υιοθέτηση υπάρχει ανάμεσα στους συντρόφους μας, παρ’ όλη την αρνητική εμπειρία του Τσε (ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες της εποχής μας), που την πλήρωσε με τη ζωή του μέσα στις ζούγκλες της Βολιβίας.
Η τέταρτη εξήγηση:
Μας λένε: «Η πολιτοφυλακή δεν σχηματίζει απαραιτήτως μια επαναστατική δύναμη. Έτσι και οι αντιδραστικές δυνάμεις έχουν πολιτοφυλακή που ενεργεί ενάντια στα συμφέροντα των μαζών».
ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΗΣΙΑ! Και είναι ένα παλιό κόλπο που δεν περνάει πια. Όλες οι κυβερνούσες τάξεις είναι ικανές να εκμεταλλευτούν τις ιδεολογικές, ρατσιστικές και φυλετικές αντιφάσεις. Είναι επίσης ικανές να ωφεληθούν από τις λαθεμένες κομματικές αντιλήψεις και από τις ηθικές και οικονομικές δωροδοκίες που γίνονται, με αποκλειστικό σκοπό να δημιουργήσουν τέτοιους σχηματισμούς «πολιτοφυλακής», που να αποτελούνται από ένα αριθμό αντιδραστικών όπως πχ γιούς κυβερνώντων τάξεων και επί πλέον από ένα αριθμό εξαπατημένων προλετάριων και ημι-προλετάριων και από λούμπεν προλεταριάτο. Αλλά εφόσον η φύση αυτών των οργανισμών φάνηκε, εφόσον έχουν δείξει το πραγματικό τους πρόσωπο, δεν έχει καθόλου σημασία η ταμπέλα που βάζουν, είτε την ονομάσουν «πολιτοφυλακή» είτε «εθνικοί και κρατικοί φύλακες» είτε ένα άλλο όνομα. Το όνομα μιας στρατιωτικής ή ημι-στρατιωτικής οργάνωσης ποτέ δεν μπορεί να αλλάξει τη δομή της και το ρόλο της. Ο μόνος οδηγός για τον καθορισμό της φύσης της είναι η κατεύθυνση της κύριας πάλης της. Εφόσον η κύρια πάλη αυτής της «πολιτοφυλακής» κατευθύνεται ενάντια στις μάζες, τότε είναι μια αντεπαναστατική δύναμη.
Η πέμπτη δικαιολογία:
Μερικοί από τους συντρόφους τονίζουν ότι η Αντίσταση και όλη γενικά η κατάσταση περνάει δύσκολες στιγμές και έτσι πρέπει να κάνουμε ευέλικτες τακτικές υποχωρήσεις που μέσα σ’ αυτές περιλαμβάνεται και ο αφοπλισμός της πολιτοφυλακής.
Σ’ αυτό το σημείο, η Κεντρική Επιτροπή του Αντιστασιακού Κινήματος πρέπει να σταθεί όρθια και να εκτιμήσει την κατάσταση και την φύση της. Μόνο έτσι είναι δυνατόν να εκτιμηθεί σωστά και με ακρίβεια η κατάσταση και η έκταση που θα πάρουν οι τακτικές υποχωρήσεις. Και μόνο αυτή η Κεντρική Επιτροπή έχει την ικανότητα να πάρει μια τέτοια απόφαση και αυτό αποτελεί καθήκον της.
Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε, χάριν προβληματισμού, ότι η εκτίμηση των συντρόφων για τις δύσκολες στιγμές που περνά η επανάσταση είναι σωστή, τότε η έκταση των τακτικών υποχωρήσεων, αποτελεί μια υπολογισμένη υπόθεση που δεν πρέπει να επεκταθεί με κανένα τρόπο, σε χρόνο ή χώρο πέραν από τα προσχεδιασμένα τακτικά όρια. Διαφορετικά αυτή η υποχώρηση θα μετατραπεί σε ήττα. Πολύ περισσότερο, τέτοιους χειρισμούς, απαιτεί η σημερινή κατάσταση της επανάστασης και μάλιστα επιβάλλει την ύπαρξη μιας τέτοιας ισχυρής ένοπλης πολιτοφυλακής μέσα στις πόλεις που να είναι σε θέση να προστατέψει την επανάσταση, διεξάγοντας μια άγρια και αποφασιστική μάχη στρατηγικής σημασίας. Όλοι μας ξέρουμε ότι για να επιτεθούμε και να διεξάγουμε μια αντάρτικη επιχείρηση, είναι απαραίτητο να έχουμε ιδεολογία, τόλμη και αποφασιστικότητα, αλλά επίσης ξέρουμε ότι στα νώτα μας πρέπει να υπάρχει μια επαναστατική δύναμη που να υιοθετεί και να αναπτύσσει μια ακόμη υψηλότερη ιδεολογία, μια ακόμη μεγαλύτερη τόλμη και μια ακόμη ισχυρότερη αποφασιστικότητα.
Η έκτη εξήγηση:
Μας λένε: «Οι Ιορδανικές αρχές δεν σκοπεύουν βίαια να αποσπάσουν τα όπλα της πολιτοφυλακής, αλλά η συλλογή και κατάθεση τους σε αποθήκες θα εποπτεύεται από το Αντιστασιακό Κίνημα.
Η επανάληψη αυτής της άποψης, για χιλιοστή φορά, τελικά δείχνει την άγνοια της σημασίας της πολιτοφυλακής και της αποτελεσματικής της πρακτικής μέσα στις πόλεις. Η σπουδαιότητα της ύπαρξης της πολιτοφυλακής και η ικανότητα της να στέκεται ορθή απέναντι στον αντιδραστικό μηχανισμό του καθεστώτος, είναι αποτέλεσμα:
1. της υλικής της δύναμης
2. της ανικανότητας των αντιδραστικών δυνάμεων να την εξουδετερώσουν.
3. της δυνατότητας της να εμποδίζει τον εχθρό να γνωρίσει το μηχανισμό δράσης της.
Είναι βέβαιο ότι η παράδοση των όπλων, διευκολύνει τις αντιδραστικές δυνάμεις να ελέγχουν την πολιτοφυλακή. Αυτό σημαίνει με άλλα λόγια να στερηθεί η πολιτοφυλακή τα όπλα της, προτού προσπαθήσει να αντιμετωπίσει το χτύπημα από το Ιορδανικό καθεστώς, χάνοντας έτσι την ικανότητα αντεπίθεσης, υπεράσπισης της επανάστασης, προφύλαξης των δικαιωμάτων των μαζών.
Η Αντίσταση έχει από την αρχή παρουσιάσει πολλές διακηρύξεις προθέσεων. Αλλά τούτη ειδικά την εποχή, μια σωστή διακήρυξη πρέπει να μας διδάξει να είμαστε περισσότερο συνδεδεμένοι με τις μάζες, να κρατάμε τα όπλα με μεγαλύτερη σοβαρότητα, να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί και να ενισχύουμε την πολιτοφυλακή αντί να την αφοπλίσουμε, ώστε να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε κίνδυνο.
Είναι καθήκον της ηγεσίας της Αντίστασης να σταθεί υπεύθυνα μπρος στον ιστορικό της ρόλο, να εντείνει τον εξοπλισμό της πολιτοφυλακής, να δημιουργήσει μια προλεταριακή πολιτοφυλακή, ένα ολόκληρο στράτευμα, χωρίς στρατόπεδα, μέσα στις πόλεις, ένα ένοπλο λαό, ο οποίος να προστατεύει ταυτόχρονα τη δράση των αντάρτικων ομάδων στα βουνά. Η πολιτοφυλακή δεν είναι ένα υποκατάστατο των ανταρτών, αλλά αντιθέτως, ένας δεύτερος στρατός.
Το «Λαϊκό Μέτωπο», το οποίο αρνήθηκε και ακόμη αρνείται να παραδώσει τα όπλα της πολιτοφυλακής ποτέ δεν ξεχνά την άποψη του Κουβανού επαναστάτη Τζόσε Μαρτί: «Είναι έγκλημα να διαιωνίζεται ένας πόλεμος ο οποίος μπορούσε να αποφευχθεί από μια χώρα».
Επίσης αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι δεν είναι αρκετό να αναφέρει κανείς, μόνο το πρώτο μέρος της άποψης, χωρίς να δίνεται εξίσου μεγάλη σημασία στο δεύτερο μέρος που δηλώνει ότι είναι επίσης εγκληματικό «να μένουμε μακριά από έναν αναπόφευκτο πόλεμο».
Το Κινέζικο προλεταριάτο πλήρωσε με πολύ αίμα την πρώτη εξέγερση της Σαγκάης το 1926 και την δεύτερη εξέγερση επίσης της Σαγκάης, το Φλεβάρη του 1927 μέχρις ότου διδαχθεί σπουδαία μαθήματα, στρατηγικής σημασίας, με τα οποία στάθηκε ικανό να κερδίσει την τρίτη εξέγερση της Σαγκάης το Μάρτη του 1927. Αλλά η άγνοια της καθοδήγησης του κόμματος και η μετατόπιση της Κουομιτάνγκ από το στρατόπεδο της επανάστασης στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης, παρέσυραν το Κομμουνιστικό Κόμμα στην απόφαση να παραδώσει τα όπλα της πολιτοφυλακής στο στρατό του Τσαγκ Κάι Σεκ. Όταν όμως έγινε αυτό, η Κουομιτάνγκ συνέτριψε τις δυνάμεις της πολιτοφυλακής και σκότωσε χιλιάδες από τα καλύτερα στοιχεία και στελέχη. Βέβαια, αργότερα, η καθοδήγηση δεν διέφυγε την τιμωρία. Ηγετικά στελέχη καταδικάσθηκαν κατά την διάρκεια ενός εκτάκτου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας σαν ρεβιζιονιστές και οπορτουνιστές και διαγράφτηκαν από το κόμμα.
Ύστερα από όλα αυτά δεν πρέπει με κανένα τρόπο να μας εξαπατήσει η τελευταία συμφωνία κατάπαυσης του πυρός που υπογράφτηκε μεταξύ του Ισραήλ και του Ιορδανικού καθεστώτος, όσον αφορά τη φύση και το ρόλο αυτού. Δεν πρέπει η Ιορδανική Κουομιτάνγκ να μπορέσει να επαναλάβει την τραγωδία της Σαγκάης και έτσι να επαναληφθεί η ίδια ιστορία.
ΑΠΑΛΛΑΓΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ - ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ.
Βηρυτός, 1971
<<Πίσω Συνέχεια>>