- Στο ξερίζωμα του «παλαιστινιακού εμποδίου» που συνέχεια μεγάλωνε και αποτελούσε τη βασική προϋπόθεση για κάθε συμβατική λύση.
- Στη διευθέτηση της Αραβο-Ισραηλινής διένεξης προς εκείνη τη κατεύθυνση που να εγγυάται την ύπαρξη του κράτους του Ισραήλ και την εξασφάλιση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στη περιοχή.
Τα γεγονότα στο Λίβανο που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια του τελευταίου ενάμιση χρόνου, είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής ενός σχεδίου, μιας δεύτερης κύριας προσπάθειας του εχθρικού στρατοπέδου να χτυπήσει την ένοπλη Παλαιστινιακή ύπαρξη, η οποία επειδή συμβαίνει μέσα στις σημερινές Αραβικές και παγκόσμιες συνθήκες (στις οποίες φαίνονται ξεκάθαρα οι προθέσεις των ισχυρών δυνάμεων) είναι και η πιο σοβαρή για την πραγματοποίηση μιας προδοτικής διευθέτησης.
Η συσχέτιση της Μαύρης περιόδου του Σεπτέμβρη ’70- Ιούλη ’71 στην Ιορδανία με τα σημερινά γεγονότα στο Λίβανο δεν αποτελεί μια δύσκολη υπόθεση, επειδή η συνωμοσία που εφαρμόζεται στο Λίβανο είναι η ίδια…γι’ αυτό επιβάλλεται, με αφορμή την επέτειο της ίδρυσης του Λαϊκού Μετώπου, να αναφερθούμε προσεχτικά στις βασικές θέσεις του για εκείνη την περίοδο. Και αυτό πρέπει να γίνει και για ένα άλλο λόγο. Η σημερινή κατάσταση είναι πολύ επικίνδυνη για το μέλλον της Παλαιστινιακής ένοπλης ύπαρξης και για όλο το Παλαιστινιακό ζήτημα. Το Λαϊκό Μέτωπο, μέσα από τις γραμμές του «Παλαιστινιακού Μετώπου της Απόρριψης», κάνει έκκληση προς την παλαιστινιακή Αντίσταση, να βασισθεί στην ιστορική πείρα για την διαφύλαξη και την προστασία της επανάστασης.
Η απόφαση για το σταμάτημα των παροδικών συγκρούσεων που συνέβαιναν για δύο ολόκληρα χρόνια, μεταξύ των Αραβικών κρατών και του Ισραήλ και η αποδοχή του περίφημου «σχεδίου» Ρότζερς, αποτελούσαν την προειδοποίηση ότι η Παλαιστινιακή Αντίσταση, που είχε την βασική της ύπαρξη στην Ιορδανία, έφθανε σε κρίσιμο σημείο. Το καθεστώς του Χουσεΐν, άρχισε να υπολογίζει σαν σοβαρό αντίπαλο και να προχωρεί με μεγαλύτερη σοβαρότητα στο χτύπημα της. Και αυτό γινόταν μέσα στα σχέδια του Αμερικάνικου Ιμπεριαλισμού να σπρώξει την Αραβο-Ισραηλινή διένεξη σε μια πολιτική διευθέτηση που να του εξασφαλίζει τα συμφέροντα του στην περιοχή. Το Λαϊκό Μέτωπο προειδοποίησε ότι το σταμάτημα των παροδικών συγκρούσεων και η αποδοχή του σχεδίου Ρότζερς σημαίνει την έναρξη του χτυπήματος της Αντίστασης. Και υποστήριξε αυτή την άποψη με αποφασιστικό τρόπο. Πως βλέπουμε λοιπόν την ειρηνευτική διευθέτηση; Για μας αυτή είναι μια ανύπαρκτη υπόθεση. Και η απάντηση μας σ’ αυτό το ερώτημα είναι η επαναστατική και χωρίς δισταγμούς απόρριψη τους. Ο μόνος δρόμος για την Απελευθέρωση είναι το χτύπημα του ιμπεριαλισμού και των συμφερόντων του και ο παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος μέχρι να φύγει από κάθε σπιθαμή Αραβικού εδάφους.
Μια είναι η μάχη.
Στις 16-9-1970, το καθεστώς του Χουσεΐν ανακοίνωσε τον σχηματισμό στρατιωτικής κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον Χέμπες Ματζάλι. Αυτή η ενέργεια απετέλεσε την απαρχή για την έναρξη του χτυπήματος της Αντίστασης. Οι μάχες κράτησαν δύο βδομάδες και αργότερα πήραν άλλες μορφές. Πάντα όμως για την εξυπηρέτηση του ίδιου στόχου. Το Λαϊκό Μέτωπο πρόβλεψε ότι το έτος 1970 θα ήταν μία περίοδος έντονης προσπάθειας:
- Για το ξεπούλημα του Παλαιστινιακού ζητήματος και γενικά των Αραβικών Εθνικοαπελευθερωτικών ζητημάτων.
- Και για το χτύπημα της Παλαιστινιακής Αντίστασης και των λαϊκών αγώνων σε Αραβικό επίπεδο.
Έτσι κάλεσε σε αγώνα για την συντριβή του στρατιωτικού καθεστώτος και για την αντιμετώπιση και εξουδετέρωση της συνωμοσίας με ένα ψηλό επίπεδο αποφασιστικότητας και ενότητας. Και αυτό γιατί πίστευε ότι η μάχη είναι μία και αδιαίρετη: ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον σιωνισμό και την Αραβική αντίδραση. Δεν είναι δυνατόν να πολεμάμε το βασικό όργανο του ιμπεριαλισμού στην περιοχή μας, το Ισραήλ και να αγνοούμε ή να μην βλέπουμε την προώθηση των σχεδίων του και από τα αντιδραστικά Αραβικά καθεστώτα. Ύστερα από την έκκληση μας, η εκτελεστική επιτροπή της Αντίστασης απάντησε με δράση για την αντιμετώπιση της συνωμοσίας αφ’ ενός και αφ’ ετέρου με συνθήματα για την ενότητα, ανακαλώντας έτσι την απόφαση της για αδρανοποίηση του Λαϊκού Μετώπου ως μέλος της. Το Λαϊκό Μέτωπο ρίχτηκε στη μάχη και πολέμησε μέχρι τις τελευταίες μάχες στο Τζάρας και Αγκλόν, με βάση τις πολιτικές του θέσεις και ενός οργανωμένου σχεδίου. Ολόκληρη η Αντίσταση αντιστάθηκε στα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Οι συνεχείς όμως υποχωρήσεις των ηγεσιών της PLO, μπροστά στα αιτήματα και τους όρους του Ιορδανικού καθεστώτος, οδήγησαν τελικά στην ήττα της Ιορδανίας.
Όταν ιδρύθηκε η Αραβική ειρηνευτική επιτροπή, με πρόεδρο τον Τυνήσιο πρωθυπουργό Άλμπανι ελ Αντγκάμ με σκοπό το σταμάτημα των μαχών, το Λαϊκό Μέτωπο με σαφήνεια υποστήριξε προς τις μάζες:
- ότι η συνωμοσία συνεχίζεται, ότι το σχέδιο του ιμπεριαλισμού προχωρεί
- ότι δεν πρέπει καμιά πλευρά της Αντίστασης να περιμένει την διευθέτηση των αγεφύρωτων διαφορών που μας χωρίζουν με το αντιδραστικό Ιορδανικό καθεστώς χτυπώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο και τις λαθεμένες αντιλήψεις που υπήρχαν μέσα στην Αντίσταση.
Τόνισε ότι σε μια αντίληψη η οποία περιμένει την διευθέτηση των διαφορών από την Αραβική ειρηνευτική επιτροπή, σημαίνει ότι πρέπει οι ηγεσίες της PLO να κάνουν διαπραγματεύσεις και υποχωρήσεις. Έτσι όμως η Αντίσταση θα παγιδευτεί και το αντιδραστικό Ιορδανικό καθεστώς θα αποκτήσει τη δυνατότητα να αποδείξει σ’ όλους ότι το «παλαιστινιακό εμπόδιο» ή καλύτερα το παλαιστινιακό φυτίλι για το βαρέλι με το μπαρούτι στη Μέση Ανατολή, είναι δυνατόν να βγει τελείως και έτσι δεν είναι απαραίτητες οι σκέψεις και τα σχέδια για «Παλαιστινιακό κρατίδιο» και οποιαδήποτε πολιτική διευθέτηση που πρέπει να γίνει με το Ισραήλ. Πραγματικά τα επόμενα βήματα του αντιδραστικού Ιορδανικού καθεστώτος επαλήθευσαν τις προβλέψεις μας, ενώ η PLO ξεπεράσθηκε από τα γεγονότα. Ο διορισμός του φασίστα Ουόφσι ελ Ταλ, σαν πρωθυπουργού έδειξε την αποφασιστικότητα του Χουσεΐν να συνεχίσει με την ίδια ένταση τη συνωμοσία ενάντια στην Παλαιστινιακή επανάσταση. Παράλληλα η σειρά υποχωρήσεων από τις ηγεσίες της PLO μπροστά στους όρους της εξουσίας, καλυπτόμενες κάτω από τα διάφορα «ενωτικά συνθήματα» όπως «να κάνουμε ότι είναι δυνατόν για να μη χυθεί αίμα στην Ιορδανία» εξακολουθούσαν να χτυπούν την Αντίσταση από μέσα. Όλα αυτά σήμαναν τον κίνδυνο για την ένοπλη ύπαρξη του Παλαιστινιακού κινήματος στην Ιορδανία.
Η αποφασιστική άρνηση των σχεδίων του Ιμπεριαλισμού
Μετά την λήξη της κύριας σφαγής του Σεπτέμβρη του 1970, το Λαϊκό Μέτωπο χτύπησε σαν ψεύτικη την αισιοδοξία που σκόπιμα δημιουργούταν μέσα στον Παλαιστινιακό λαό. Υποστήριξε στον λαό ότι προωθούταν για να τον καθησυχάσουν με σκοπό να κάνει περισσότερες υποχωρήσεις και να μην βρει τη δύναμη, υλική και ηθική να αντιδράσει στην εφαρμογή των σχεδίων του ιμπεριαλισμού. Οι επίσημοι και ανεπίσημοι μηχανισμοί ενημέρωσης κάλυπταν αυτό που πραγματικά γινόταν στην Ιορδανία και προσπαθούσαν να εμφανίσουν σας «άτυχες στιγμές» τις μάχες που γινόταν μετά τις σφαγές του Σεπτέμβρη και σαν φυσικά προβλήματα που παρουσιάζονται στην πορεία λύσης της κατάστασης από την «ειρηνευτική» Αραβική επιτροπή. Αυτό όμως αποτελούσε μέρος από την συνωμοσία και κάτω από αυτό διακρινόταν καθαρά η πρόθεση του αντιδραστικού Ιορδανικού καθεστώτος να αλυσοδέσει, να απομονώσει και να περικυκλώσει την Αντίσταση με μοναδικό σκοπό να την αφανίσει.
Έτσι ήταν φυσικό το Λαϊκό Μέτωπο να πάρει τη θέση της αποφασιστικής άρνησης στο αίτημα του Ιορδανικού καθεστώτος να παραδοθούν όλα τα όπλα της πολιτοφυλακής: «κάτω τα χέρια από τα όπλα της πολιτοφυλακής» και «όχι στον αφοπλισμό της πολιτοφυλακής».
Στάθηκε σταθερά ενάντια στο αίτημα του καθεστώτος να περιορισθούνε οι περιοχές ύπαρξης της ένοπλης Παλαιστινιακής Αντίστασης και προειδοποίησε ότι σκοπός του περιορισμού αυτού ήταν η απομόνωση της από τις μάζες και η περικύκλωση της, ώστε να ολοκληρωθούν τα βήματα του σχεδίου-χτυπήματος, της Αντίστασης δεδομένου ότι:
- Το αντιδραστικό καθεστώς του Χουσεΐν δεν μπορεί για πάντα να βλέπει την ύπαρξη και το δυνάμωμα της ένοπλης Παλαιστινιακής Αντίστασης κάτω από την μύτη του.
- Η σύνδεση του καθεστώτος με το εχθρικό Αμερικάνικο-ιμπεριαλιστικό-σιωνιστικό στρατόπεδο καθώς και τα τεράστια συμφέροντα αυτού του στρατοπέδου δεν του επέτρεπαν τίποτα άλλο παρά την ολοκληρωτική εξόντωση της Αντίστασης. Αυτή και μόνο αυτή η σύνδεση φτάνει για να μας δείξει ότι είναι απαραίτητη μια σταθερή και αγωνιστική αντιμετώπιση για να μπορέσουμε να συντρίψουμε το προδοτικό καθεστώς.
Έτσι το Λαϊκό Μέτωπο τόνισε την αναγκαιότητα να προωθηθούν οι σχέσεις μεταξύ των διαφόρων οργανώσεων της Παλαιστινιακής Αντίστασης ώστε «και να δυναμώνουν και να γίνουν επαναστατικές για να μπορέσουν να απαντήσουν στην ισχυρή συμμαχία μεταξύ των μελών του εχθρικού στρατοπέδου που κάλεσε να πραγματοποιηθούν αυτές οι σχέσεις με βάσει προγράμματα, σχέδια και δημοκρατικές σχέσεις». (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου, 1970)
Οι εξελίξεις σε όλη τη διάρκεια Σεπτέμβρη ‘70- Ιούλη ’71 ήρθαν να αποδείξουν τις σωστές θέσεις του Λαϊκού Μετώπου και να δείξουν ότι η μάχη δεν έληξε ακόμη αν και η κύρια σφαγή σταμάτησε. Και αυτό συνέβαινε όπως ήταν φυσικό, παρά τις προσπάθειες της «ειρηνευτικής» Αραβικής επιτροπής να πετύχει συμφωνίες μεταξύ του Ιορδανικού καθεστώτος και της ηγεσίας του PLO κάτω από το αποπροσανατολιστικό σύνθημα «ανοίγματα ευκαιριών συνύπαρξης των δύο αντίθετων δυνάμεων στην Ιορδανία». Εμείς τότε σε μια προκήρυξη μας τονίζαμε: «Εμείς θεωρούμε ότι η μάχη είναι ακόμη ανοιχτή. Το Ιορδανικό καθεστώς προετοιμάζει καινούρια χτυπήματα ώστε να βγάλει καινούρια κέρδη και μετά να προχωρήσει σε μια ψεύτικη εκεχειρία ώστε να προετοιμασθεί για ένα άλλο γύρο».
Και πραγματικά έτσι συνέβη μόλις μαζεύτηκαν τα όπλα της πολιτοφυλακής-εκεί που μαζεύτηκαν. Αμέσως το αντιδραστικό Ιορδανικό καθεστώς κινητοποίησε τα τανκς και έβαλε τις αποθήκες των πυρομαχικών κάτω από τον έλεγχο του. Και όπως ήταν φυσικό αυτή η επιχείρηση δεν συνάντησε καμιά Αντίσταση γιατί τα όπλα δεν ήταν πια στα χέρια των δυνάμεων της πολιτοφυλακής.
Ο περιορισμός των περιοχών ύπαρξης της ένοπλης Παλαιστινιακής Αντίστασης γινόταν από το αντιδραστικό καθεστώς με βάση ένα προδιαγραμμένο σχέδιο και με διάφορες προφάσεις όπως: «για τουριστικούς λόγους», «για λόγους ασφαλείας», «για να ησυχάσει η περιοχή ώστε να ξαναγυρίσει η ζωή στα προηγούμενα ομαλά επίπεδα». Προφάσεις όμως που αποδέχτηκε η ηγεσία της PLO αν και ο προφανής σκοπός αυτών των σχεδίων ήταν η περικύκλωση της Αντίστασης και η απομόνωση της από τις μάζες ώστε να μπορέσει εύκολα το αντιδραστικό καθεστώς να την χτυπήσει και να την εξουδετερώσει.
Όχι στην πολιτική των συνεχών υποχωρήσεων
Το Λαϊκό Μέτωπο διακρίνοντας τους πραγματικούς σκοπούς του Ιορδανικού καθεστώτος αρνήθηκε κάθε γραμμή συμβιβασμού με αυτό. Η μετέπειτα περίοδος χαρακτηρίστηκε από την απόφαση όλων των μελών του εχθρικού στρατοπέδου να εξαναγκάσουν την Αντίσταση να κάνει συνεχώς στρατιωτικές και πολιτικές υποχωρήσεις. Μάλιστα, από τις προθέσεις φαινόταν ότι ήταν έτοιμο να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. Το Λαϊκό Μέτωπο αρνήθηκε κάθε διαπραγμάτευση με το καθεστώς προτού «αποσύρει τις δυνάμεις του από τα σημεία που κατέλαβε και προτού γίνει η κατάσταση όπως ήταν πριν από τις μάχες» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου). Επίσης τόνισε ότι με τα λεγόμενα «πρωτόκολλα του Αμάν» δηλαδή τη συμφωνία που σύρθηκε και υπόγραψε η PLO και με την εφαρμογή τους στην Ιορδανία θα αρχίσει η φάση βαθμιαίας εξάντλησης της Αντίστασης, όπως ακριβώς την ήθελε και την επεδίωκε ο ιμπεριαλισμός. Το αντιδραστικό καθεστώς, το όργανο του ιμπεριαλισμού δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Πάτησε επάνω στις υποχωρήσεις της ηγεσίας της PLO και εκμεταλλεύτηκε – μέχρι το τελευταίο όριο - την σύγχυση που επεκράτησε στην Αντίσταση μετά την σφαγή του Σεπτέμβρη. Για το Λαϊκό Μέτωπο η πιο βασική και συνάμα επικίνδυνη υποχώρηση της ηγεσίας της PLO ήταν να παραδοθούν τα όπλα της Αντίστασης στο Αμμάν και θεώρησε μη ικανοποιητική και αποπροσανατολιστική τη δικαιολογία που δόθηκε: ότι αυτή η απόφαση δεν πάρθηκε επειδή είναι θέλημα του Ιορδανικού καθεστώτος «αλλά επειδή δεν θέλουμε να χυθεί περισσότερο αίμα».
Και η απάντηση του τότε ήταν: «Αυτή η απόφαση δεν αποτρέπει την αιματοχυσία, αλλά δίνει βαθμιαία τη δυνατότητα στο καθεστώς να ξαναχτυπήσει και να πραγματοποιήσει το συνωμοτικό στόχο του ενάντια στις Ιορδανικές και Παλαιστινιακές μάζες» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου). Για μας η ένοπλη Αντίσταση βρισκόταν μπροστά σ’ ένα μακρόχρονο αγώνα για την υπεράσπιση της ύπαρξης της. Γι’ αυτό το Λαϊκό Μέτωπο κάλεσε επανειλημμένα να τεθεί ένα τέρμα στην πολιτική των υποχωρήσεων και των αποπροσανατολιστικών δικαιολογιών που τις συνοδεύουν και τόνισε την αναγκαιότητα να συνεχισθεί ο αγώνας μέχρι την οριστική συντριβή του προδοτικού καθεστώτος και την εξουδετέρωση της συνωμοσίας: «πρέπει να συνεργασθούμε σωστά ώστε να σταθούμε γερά στο βουνό και στις πόλεις ενάντια στο κυρίαρχο υποχωρητικό πνεύμα και να αντιμετωπίσουμε το Ιορδανικό καθεστώς με την επαναστατική βία για να μπορέσουμε να καταχτήσουμε καινούριες πολιτικές και στρατιωτικές θέσεις. Αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνον αν εγκαταλείψουμε τελείως την σκέψη για συνύπαρξη με το συνωμοτικό καθεστώς» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).
Η εγκατάλειψη της υποχωρητικής πολιτικής και της αισιοδοξίας για δυνατότητα συνύπαρξης αποτελούσε μία από τις βασικές πολιτικές θέσεις που το Λαϊκό Μέτωπο θεωρούσε αναγκαία για να μπορέσουμε να έχουμε μια επαναστατική πρακτική και για να μπορέσουμε να φτάσουμε την ένοπλη Αντίσταση στην επαναστατική της μορφή που θα της έδινε τη δυνατότητα να ξεπεράσει τη λεπτή και επικίνδυνη φάση. «Όταν η Αντίσταση ξεπεράσει την κατάσταση κατάπληξης και σύγχυσης που βρίσκεται και όταν καθορίσει την πολιτική και στρατιωτική γραμμή της τότε θα λήξει η κρίση που διέρχεται και θα αλλάξει η εικόνα. Η λύση είναι στα χέρια της Αντίστασης. Να δουλέψει με βάση την αλήθεια που λέει ότι το συνωμοτικό καθεστώς στην Ιορδανία αποβλέπει στην εξόντωσή της. Να αγωνισθεί δίπλα στις Ιορδανικές μάζες και στο Ιορδανικό προοδευτικό κίνημα με προοπτική τη δημιουργία ενός προοδευτικού λαϊκού καθεστώτος που να προσφέρει λευτεριά και προκοπή στις Ιορδανικές μάζες και να παρέχει στην Παλαιστινιακή Επανάσταση υπεράσπιση και υποστήριξη» ( από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).
Οι Παλαιστίνιοι αγωνιστές αντιμετώπισαν συνεχώς τα όργανα της συνομωσίας και πολεμούσαν με θάρρος και αποφασιστικότητα για την συντριβή της. Αλλά η διαρκώς υποχωρητική πολιτική των ηγετών της PLO και οι συνεχιζόμενες υποχωρήσεις στα αιτήματα του αντιδραστικού Ιορδανικού καθεστώτος, τους προωθούσαν στην παγίδα της στενής περικύκλωσης. Έτσι η ηγεσία της PLO και ενώ οι μάχες συνεχίζονταν, αποφάσισε χωρίς καμία σοβαρή δικαιολογία: την αποχώρηση των ανταρτών από τις πόλεις και τα στρατόπεδα των προσφύγων. Έτσι πραγματοποιήθηκε ο στόχος του καθεστώτος. Οι αντάρτες απομονώθηκαν από τις μάζες στο Τζάρας και Ατζλόν και οι αντιδραστικές δυνάμεις μπόρεσαν να χτυπήσουν δυνατά την Παλαιστινιακή Αντίσταση μετά από ένα χρόνο περίπου συνεχούς αιμορραγίας της.
Χάσαμε μία μάχη, κερδίσαμε μία εμπειρία
Φυσικά η ήττα στην Ιορδανία, για το Λαϊκό Μέτωπο και για τους πραγματικούς αγωνιστές σήμαινε μια αποτυχημένη μάχη και όχι το οριστικό χάσιμο του πολέμου. Η απώλεια αυτή ήταν μια σκληρή εμπειρία και πλούσια σε μαθήματα: «Τα τελευταία γεγονότα στην Ιορδανία είναι ένα δυνατό χτύπημα για τον επαναστατικό αγώνα, μελλοντικά όμως δημιουργούν τις αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες για επανόρθωση της επαναστατικής πορείας και την πραγματοποίηση ενός μεγάλου εξελικτικού και ποιοτικού άλματος. Πέρασε μια ολόκληρη φάση στη ζωή της επανάστασης και οι Παλαιστίνιοι αγωνιστές μπαίνουν σε μια καινούρια φάση η οποία διαφέρει πολύ από άποψη μορφής και βάθους από την προηγούμενη. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτή η αλλαγή παρά την νέα μορφή της δεν θεωρείται υποχώρηση αλλά μπορεί να γίνει ένα καινούριο σημείο ξεκινήματος που θα αποτελεί τη βάση μιας ανανεωμένης επαναστατικής πρακτικής. Αυτή η κατανόηση συνδεδεμένη με επαναστατική ιδεολογία πρέπει να μετατραπεί σε επαναστατική εκτίμηση της κατάστασης και σε βαθειά, σαφή προβληματική, η οποία θα μπορέσει να βάλει τις βάσεις για την πραγματοποίηση διαθρωτικών μεταβολών στο χώρο της Αντίστασης»(από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).
Το Λαϊκό Μέτωπο τόνιζε με αποφασιστικότητα, την αναγκαιότητα στήριξης της Αντίστασης στην ιστορική πείρα που αποτελεί μία από τις βασικές προϋποθέσεις για να φτάσει ένας λαός στη νίκη: «Η επαναστατική οργάνωση, η ενεργητική συμμετοχή των μαζών, η αποφασιστικότητα, οι εμφανείς πολιτικές θέσεις, ο μακρόχρονος λαϊκός αγώνας, οι αληθινές επαναστατικές συμμαχίες και η συνειδητοποίηση του αντιδραστικού ρόλου των μεσολαβήσεων και συμβιβασμών που βρίσκονται έξω από τους στόχους του, εμείς έχουμε επιστημονικά ορίσει για το προχώρημα της επανάστασης μας, αυτοί είναι οι όροι που θα μετατρέψουν τον πόνο και την ήττα στην Ιορδανία σε «νίκη».
Στη μάχη του Τζάρας νικήθηκε οριστικά η πολιτική των συνεχών υποχωρήσεων, η τακτική των οικογενειακών συμβιβασμών και η ψευδαίσθηση ότι χωρίς αρχές, υποχωρήσεις προς την πλευρά που συνωμοτεί ενάντια στην επανάσταση, θα μπορούσαν να αποτελέσουν εγγυήσεις για την άμυνα και την ασφάλεια της επανάστασης. Φυσικά το τίμημα αυτής της πολιτικής ήταν πολύ ακριβό. Το Λαϊκό Μέτωπο κάλεσε τους συντρόφους και τις σύμμαχες οργανώσεις να θεωρήσουν την αιματηρή φάση 1970-1971 σαν χάσιμο μιας μάχης μόνο και σαν μια φάση πλούσιας σε πολύτιμα μαθήματα. Βεβαίωσε το λαό ότι αυτό που συνέβηκε ήταν μιας μάχη, ένας κρίκος σε μια ολόκληρη αλυσίδα μαχών, στο μακρόχρονο λαϊκό πόλεμο που διεξάγουμε. Η εξόντωση της ένοπλης Αντίστασης αποτελεί ένα από τα πιο βασικά ζητήματα για μια τέτοια λύση του Παλαιστινιακού ζητήματος, η οποία να εγγυάται την ύπαρξη του Ισραήλ και την μετατροπή της Αραβό-Ισραηλινής διένεξης σε ένα προδοτικό συμβιβασμό που να εγγυάται τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα σ’ όλο τον Αραβικό κόσμο.
Το σχέδιο Ρότζερς αποτέλεσε την πρώτη προσπάθεια των Ε.Π.Α για μια πολιτική διευθέτηση. Οι σφαγές του Σεπτέμβρη 1970-Ιούλη 1971 ενάντια της ένοπλης Παλαιστινιακής Αντίστασης στην Ιορδανία ήταν μια μάχη, που αν πετύχαινε να την σβήσει ολοκληρωτικά, θα πραγματοποιούσε τις «κατάλληλες συνθήκες για την εξασφάλιση των Αμερικανικών ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Γι’ αυτό από την πρώτη στιγμή που η ένοπλη Παλαιστινιακή Αντίσταση μεταφέρθηκε στο Λίβανο – εκεί όπου η φύση του εδάφους επιτρέπει αντάρτικες επιθέσεις ενάντια στο σιωνιστικό κράτος- έριξε τις δυνάμεις του στην πάλη για να μην περάσουν ξανά τα σχέδια του ιμπεριαλισμού, στηριζόμενο στην εμπειρία των γεγονότων της Ιορδανίας. Ρίζωσε στα μεθοριακά χωριά και στα στρατόπεδα προσφύγων. Συμμετείχε στους αγώνες των εκμεταλλευόμενων Λιβανικών μαζών, όπως επίσης συμμετείχαν και αυτές οι μάζες καθώς και άλλες οργανώσεις στην υπεράσπιση της Παλαιστινιακής επανάστασης. Συμμετείχε ενεργά στην πραγματοποίηση της σύνδεσης με το Λιβανέζικο προοδευτικό κίνημα.
Τα γεγονότα του Μάη του 1973 και συγκεκριμένα η επίθεση του Λιβανικού στρατού ενάντια στην ένοπλη Αντίσταση, παρ’ όλο το περιορισμένο χτύπημα και την αποτυχία της, ήρθαν να επιβεβαιώσουν τις απόψεις του Λαϊκού Μετώπου για συνεχή προετοιμασία και επαγρύπνηση με σκοπό την υπεράσπιση της ένοπλης Παλαιστινιακής Αντίστασης από τον κίνδυνο ενός Λιβανικού «Μαύρου Σεπτέμβρη».
Όπως το σχέδιο Ρότζερς ήταν η προειδοποίηση για την έναρξη ενός σοβαρού χτυπήματος ενάντια στην συνεχώς αυξανόμενη ένοπλη Παλαιστινιακής Αντίσταση, έτσι και η προδοτική συμφωνία του Σινά που υπόγραψε το Αιγυπτιακό καθεστώς ήταν μια καινούρια προειδοποίηση. Εν τω μεταξύ τα καθεστώτα που βρισκόταν γύρω από το Ισραήλ άρχισαν να εκδηλώνουν φανερές τάσεις συγκατάθεσης με εκείνη την πολιτική διευθέτηση που κατοχύρωνε τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή. Ο ίδιος ο Σαντάντ βεβαίωσε ότι ο πόλεμος του Οκτώβρη του 1973 δεν έγινε με εθνικοαπελευθερωτικό σκοπό, αλλά ήταν ένας τρόπος για να κινηθούν οι διαδικασίες της διευθέτησης και να τερματισθεί η κατάσταση μεταξύ πολέμου και ειρήνης, που επικρατούσε από πολύ καιρό αλλά και για να πεισθεί η Ουάσιγκτον ότι είναι αναγκαίο να συνεχίσει με περισσότερη σοβαρότητα τις προσπάθειες για διευθέτηση.
Οι μεμονωμένες συμφωνίες απαγκίστρωσης μετά τον πόλεμο του 1973 απετέλεσαν και την ολοκληρωτική παραίτηση των αμέσως ενδιαφερομένων Αραβικών καθεστώτων από την απελευθερωτική μάχη ενάντια στον σιωνιστικό εχθρό. Έτσι ύστερα από όλα τα παραπάνω, η μόνη δύναμη που ουσιαστικά αντιμετώπιζε τον σιωνιστικό εχθρό ήταν η ένοπλη Παλαιστινιακή Αντίσταση. Αυτή που αποτελούσε ένα μεγάλο εμπόδιο για την διευθέτηση ήταν η Παλαιστινιακή επανάσταση. Ήταν πλέον φανερό και για έναν απλό πολιτικό παρατηρητή ότι κάποιος άλλος «Μαύρος Σεπτέμβρης» προμηνυόταν στο Λίβανο. Το ζήτημα ήταν απλώς θέμα χρόνου.
Η ένωση, οι συμμαχίες και η αντιμετώπιση
Ο χρόνος που λέγαμε ήρθε στις 13 Απρίλη 1975. Οι φασιστικές συμμορίες με την συμμετοχή των αντιδραστικών μηχανισμών του καθεστώτος πραγματοποίησαν την σφαγή ενός λεωφορείου γεμάτου από Παλαιστίνιους που ερχόταν από το Τελ-ελ-Ζαατάρ. Ο βασικός όμως σκοπός τους ήταν η εφαρμογή ενός σχεδίου που κύρια απέβλεπε: στη συντριβή του «Παλαιστινιακού εμποδίου» που εμποδίζει τη διευθέτηση του ιμπεριαλισμού, στο χτύπημα του συνεχώς αυξανόμενου μαζικού Λιβανικού κινήματος και στην δημιουργία ενός αντιδραστικού αστυνομικού Λιβανικού καθεστώτος. Για μας, αυτή η συνωμοσία αποτελεί φυσική συνέπεια της εσωτερικής κατάστασης στο Λίβανο, της σημερινής Αραβικής κατάστασης και των ιμπεριαλιστικών σχεδίων για την περιοχή.
Το Λαϊκό Μέτωπο καθόρισε από την αρχή και υποστήριξε μέσα στις μάζες τις βασικές προϋποθέσεις για την απόκρουση της επίθεσης στο Λίβανο. Αυτές ήταν:
1. Η ενότητα των δυνάμεων της Αντίστασης αποτελεί τον βασικό και πρώτο φραγμό μπροστά σε όλες τις συνωμοσίες που αντιμετωπίζουν. Το πρώτο και σημαντικότερο καθήκον στους αγώνες μας είναι η ενότητα γύρω από μια φανερή και αποφασιστική επαναστατική πολιτική γραμμή.
2. Η συμμαχία με το προοδευτικό Λιβανικό κίνημα αποτελεί τον δεύτερο βασικό φραγμό μπροστά στις συνωμοσίες που αντιμετωπίζουν τα δύο κινήματα μαζί ή το καθένα χωριστά. Και ακόμη δεν επαρκεί ο περιορισμός της συμμαχίας στο επίπεδο της πολιτικής αλληλοϋποστήριξης, αλλά επιβάλλεται η επέκταση της σε προχωρημένα πρακτικά και οργανωτικά επίπεδα που να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν όλους τους κινδύνους με όλα τα μέσα του αγώνα.
3. Η «τακτική» ορισμένων ηγεσιών της Αντίστασης σχετικά με το σχέδιο της διευθέτησης και των δυνάμεων της δεν προστατεύει το κίνημα της Αντίστασης σαν επαναστατικό κίνημα από τα συνωμοτικά σχέδια, αλλά αντίθετα ενθαρρύνει τις εχθρικές δυνάμεις να εφαρμόσουν αυτά τα σχέδια. Η ειλικρινής αντιμετώπιση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων καθώς και των θέσεων των δυνάμεων αυτών, είναι ο μόνος δρόμος για την εγγύηση της ενότητας της Αντίστασης και της συσπείρωσης των Παλαιστινιακών και Αραβικών μαζών γύρω της. Αυτή η αντιμετώπιση θα είναι ο μόνος δρόμος για το δυνάμωμα της Αντίστασης ώστε να μπορέσει να συντρίψει τις συνωμοσίες και να κλιμακώσει τον απελευθερωτικό αγώνα.
Το Λαϊκό Μέτωπο, από την αρχή των γεγονότων του Λιβάνου βεβαίωνε πάντα ότι με την πίστη που υποστήριξε την ενότητα της Παλαιστινιακής Αντίστασης και του προοδευτικού Λιβανικού κινήματος, του πιο δυνατού και καλύτερου όπλου για την αντιμετώπιση όλων των συνωμοσιών, με την ίδια πίστη υποστηρίζει την κοινή και ενωμένη αντιμετώπιση των φασιστικών δυνάμεων.
Με την κλιμάκωση των μαχών, οι φαλαγγίτες σχεδίαζαν να μετατρέψουν τον πόλεμο σε θρησκευτικό. Άρχισαν να σκοτώνουν ή να εκτελούν ατομικά και μαζικά «με ταυτότητα». Το Λαϊκό Μέτωπο κάλεσε τα μέλη του και γενικά τους αντιφασίστες μαχητές να αποφεύγουν τις θρησκευτικές αυτές πράξεις που μερικοί προσπαθούσαν να εφαρμόσουν και στις περιοχές των προοδευτικών.
«Ο θησκευτισμός είναι όπλο στα χέρια των αντιδραστικών φασιστών και πρέπει να αγωνισθούμε για να τους πάρουμε. Για να μείνει η εικόνα της μάχης αληθινή πρέπει να συμπεριφερόμαστε θετικά στις φτωχές χριστιανικές μάζες και να τους εξηγήσουμε την πραγματικότητα της Εθνικής και ταξικής μάχης. Πρέπει να προφυλάξουμε όλες τις πατριωτικές και προοδευτικές δυνάμεις στο χριστιανικό επίπεδο και να τις υποστηρίξουμε ώστε να γίνουν το αληθινό πρόσωπο που να εκφράζει την απόφαση των προοδευτικών χριστιανών, να απορρίψουν την συνεργασία με τους φασίστες για την εφαρμογή του συνωμοτικού σχεδίου ενάντια στις λαϊκές εκμεταλλευόμενες μάζες. Για να πετύχουμε όμως αυτή την εικόνα πρέπει να αποφύγουμε λάθη αυτού του είδους όπως οι απαγωγές, οι μαζικές και προσωπικές εκτελέσεις, επειδή όλες αυτές οι πράξεις εξυπηρετούν τους προδότες και τις δυνάμεις που τους υποστηρίζουν» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).
Με βάση αυτή τη θέση, το Λαϊκό Μέτωπο ήταν από τους πρώτους που χαιρέτησαν την ίδρυση του Μετώπου των προοδευτικών χριστιανών και την θεώρησε σαν «ιστορική απάντηση των προοδευτικών χριστιανών για τον ρόλο και το καθήκον τους να χτυπήσουν τις πραγματικές αιτίες του πολέμου. Τις αιτίες που εξέθρεψε η αποικιοκρατία και διατήρησαν τα αντιδραστικά όργανα του ιμπεριαλισμού στο Λίβανο, με σκοπό να παρακάμψουν την ταξική και εθνική πάλη. Σ’ αυτήν την πάλη συγκρούονται οι εκμεταλλευόμενοι και φτωχοί λαοί ανεξάρτητα από το θρησκευτικό τους πιστεύω και οι φεουδάρχες, οι φασίστες και οι αντιδραστικοί κεφαλαιοκράτες» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου). Επίσης με βάση τις παραπάνω θέσεις κάλεσε το Λιβανέζικο προοδευτικό κίνημα και την ένοπλη Παλαιστινιακή Αντίσταση να υποστηρίξουν το Μέτωπο αυτό σε ότι χρειαστεί.
Ο πόλεμος στο Λίβανο και οι προσπάθειες εκεχειρίας
Σε κάθε μία από τις δεκάδες αποφάσεις για κατάπαυση του πυρός που δεν προλάβαιναν να ανακοινώνονται, το Λαϊκό Μέτωπο συνιστούσε την προσοχή στην παγίδα των ψεύτικων ελπίδων, αφού μπροστά του υπήρχαν συγκεκριμένοι στόχοι χτυπήματος της ένοπλης Αντίστασης, που οι φασίστες υποστηριζόμενοι από τα Αραβικά αντιδραστικά καθεστώτα, τον ιμπεριαλισμό και τον σιωνισμό, προσπαθούσαν πάντα να πραγματοποιήσουν.
Έτσι όπως είναι φυσικό σύμφωνα με τα σχέδια της, η φασιστική πλευρά δεν θα σεβόταν τις αποφάσεις για κατάπαυση του πυρός προτού πραγματοποιήσει τους στόχους της, εκτός και αν συνέβαινε σ’ αυτή μία αποφασιστική ήττα. «Η τελειωτική κατάπαυση του πυρός και όχι απλώς εκεχειρία είναι ο στόχος του προοδευτικού κινήματος και της ένοπλης Παλαιστινιακής Αντίστασης».
Το προοδευτικό κίνημα και η Αντίσταση έκαναν αμυντικό πόλεμο που είναι νόμιμος και αναγκαίος, η αντιδραστική όμως πλευρά συνεχίζει και κλιμακώνει την επίθεση στρατιωτικά. Η μάχη στο Λίβανο συνεχίζεται για την πραγματοποίηση των στόχων της αντιδραστικής φασιστικής πλευράς για την εξουθένωση της Αντίστασης, το χτύπημα των δυνάμεων της απόρριψης των συμβιβαστικών λύσεων και την ανακοπή της εξελικτικής πορείας του Λαϊκού προοδευτικού Λιβανέζικου κινήματος ώστε να παραμείνει υπό την κυριαρχία του αντιδραστικού Λιβανέζικου καθεστώτος» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).
Γι’ αυτό το Λαϊκό Μέτωπο υποστήριξε ότι η προκήρυξη του Σουλεϊμάν Φράντσιεχ ή η λεγόμενη «συνταγματική μεταρρύθμιση» είναι μια επιφανειακή αντιμετώπιση του προβλήματος που το περιορίζει στο θρησκευτικό πλαίσιο. Ανακοίνωσε συγκεκριμένα ότι: «Η λύση για το Λιβανικό πρόβλημα που προτείνει αυτός που έχει βάψει τα χέρια του με τα αίματα των προοδευτικών και των αθώων, δεν μπορεί να ικανοποιήσει την συντριπτική πλειοψηφία των μαζών και των αγωνιστικών Λιβανικών και Παλαιστινιακών πρωτοποριών τους. Αν δεν λυθούν τα Λιβανέζικα και Παλαιστινιακά προβλήματα με μια ριζική, εθνική και κοινωνική αντιμετώπιση, εύκολα η φωτιά θα ανάψει πάλι». Το Λαϊκό Μέτωπο τόνισε δύο βασικά σημεία:
1. Η ριζική αντιμετώπιση των Λιβανο-παλαιστινιακών προβλημάτων γίνεται με την λύση τους προς όφελος των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων Λαϊκών στρωμάτων και με το χτύπημα των εκμεταλλευτών, των μεσιτών και των μονοπωλίων.
2. Η ριζική αντιμετώπιση των Λιβανο-Παλαιστινιακών προβλημάτων γίνεται με την αποφασιστική απόρριψη της συνωμοσίας της πολιτικής διευθέτησης, την ενότητα των δυνάμεων της ένοπλης Παλαιστινιακής Αντίστασης στη βάση αυτής της πολιτικής γραμμής και την ενότητα των Λιβανέζικων προοδευτικών δυνάμεων για την συντριβή της φασιστικής συνωμοσίας και της στενής σύνδεσης της με την πολιτική διευθέτηση.
Η Συριακή «πρωτοβουλία»
Η θέση του Λαϊκού Μετώπου ήταν ξεκάθαρη από την αρχή και απέναντι στην Συριακή «πρωτοβουλία» και απέναντι στην υποστήριξη του Συριακού καθεστώτος προς το Μέτωπο του Κφουρ (φαλαγγιτών) προτού γίνει η Συριακή στρατιωτική επέμβαση στο Λίβανο. Τόνισε τότε ότι: «η μοναδική Συριακή θέση για την λύση του προβλήματος που θα ήταν παραδεκτή, είναι η θέση της ολικής και αληθινής υποστήριξης και ενίσχυσης προς το Λιβανικό προοδευτικό κίνημα και την ένοπλη Αντίσταση και ο εφοδιασμός της με όπλα και πολεμικά υλικά και ότι εκτός από αυτά, όλες οι προσπάθειες του Συριακού καθεστώτος για ηγεμονισμό και κυριαρχία θα έχουν σαν αποτέλεσμα να χάσει και στο Λιβανικό και στο Παλαιστινιακό και στο Αραβικό επίπεδο». Ο τρόπος των διαπραγματεύσεων με βάση την προσπάθεια του κηδεμονισμού συμπεριλαμβανομένων και του ηγεμονισμού και της κυριαρχίας, εξυπηρετεί μόνον τα συμφέροντα των Αμερικάνικων, σιωνιστών και αντιδραστικών «οι οποίοι εκμεταλλεύονται τις υποχωρήσεις και καταλαμβάνουν νέες θέσεις τη μία μετά την άλλη, με αποτέλεσμα το συνεχή χτύπημα της ένοπλης Αντίστασης και την εξασθένηση της επιρροής του Συριακού καθεστώτος και στις Λιβανέζικες προοδευτικές δυνάμεις και στις Παλαιστινιακές και στις Συριακές και τις Αραβικές γενικά» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).
Η θέση αυτή της αμφισβήτησης και της ανησυχίας που πήρε το Λαϊκό Μέτωπο απέναντι στη Συριακή «πρωτοβουλία» για εκεχειρία στο Λίβανο, ξεκίνησε από την προσεκτική μελέτη και την εκτίμηση όλων των πολιτικών ενεργειών της Συρίας στο Ιορδανικό, Λιβανικό και Παλαιστινιακό επίπεδο και την σαφή κατεύθυνση της μέσα στα πλαίσια της προδοτικής πολιτικής διευθέτησης. Η παρουσία της μέσα σ’ αυτόν τον κύκλοι θα την ωθήσει να χτυπήσει πιο δυνατά την ανάπτυξη του προοδευτικού και δημοκρατικού κινήματος, να υποστηρίξει την ύπαρξη του αντιδραστικού Λιβανικού καθεστώτος και να ανανεώσει τις προσπάθειες κυριαρχίες και ηγεμονισμού πάνω στην ένοπλη Παλαιστινιακή Αντίσταση.
Έτσι φτάσαμε γρήγορα στην πραγματοποίηση της επίσκεψης του Φράντσιεχ στη Δαμασκό και στη δημιουργία του λεγόμενου «συνταγματικού μέλλοντος του Λιβάνου» τον Μάρτιο του 1976, τρεις μήνες πριν τη συριακή εισβολή. Για μας αυτό ήταν στην πραγματικότητα η αρχή για μια λύση στη βάση να ξανακτιστεί το Λιβανικό καθεστώς πάνω σε οικογενειακούς συμβιβασμούς και στο μοίρασμα των μεριδίων της εξουσίας στους Χριστιανούς και μουσουλμάνους αστούς και στην ανανέωση του κράτους και των αστυνομικών μηχανισμών του κάτω από την κυριαρχία της Συρίας. Αυτή η ενέργεια πάλι συμβιβαζόταν με τον ρόλο του Συριακού καθεστώτος στη πολιτική διευθέτηση, που σκόπευε και σκοπεύει να χτίσει ένα ευρύ διαπραγματευτικό μέτωπο που θα έχει την Ιορδανία, το Λίβανο και την Αντίσταση κάτω από την επιρροή του.
Λίγο αργότερα, τα πράγματα έγιναν πιο ξεκάθαρα. Η Δαμασκός, βαδίζοντας στο δρόμο της συνωμοσίας, επενέβη στρατιωτικά στο Λίβανο για να σώσει τους φασίστες από μια σίγουρη ήττα και για να υπερασπίσει την προδοτική πολιτική διευθέτηση. Η επέμβαση αυτή ήρθε σε μια κρίσιμη στιγμή και απετέλεσε ένα βασικό εμπόδιο στο δρόμο για την προστασία των συμφερόντων των Λιβανικών και Παλαιστινιακών μαζών, αφού κατ’ αυτό τον τρόπο ήταν το κύριο προστατευτικό όργανο του ετοιμοθάνατου καθεστώτος και των φασιστικών δυνάμεων του.
Γι’ αυτό το Λαϊκό Μέτωπο ήταν σαφές και αποφασιστικό στη θέση του για την Συριακή παρουσία στο Λίβανο και κάλεσε «να συνεχιστεί ο αγώνας, να σταματήσουν οι διαπραγματεύσεις, να κλιμακωθούν οι μάχες μέχρι την οριστική συντριβή των φασιστικών δυνάμεων και εκείνων που συνωμοτούν ενάντια στα συμφέροντα των μαζών. Να συνεχιστεί και να κλιμακωθεί η πάλη και η αντιμετώπιση των συνωμοσιών μέχρι να πραγματοποιηθούν οι πόθοι και τα συμφέροντα των μαζών και των εθνικών και δημοκρατικών ζητημάτων τους» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).
Οι μεσολαβήσεις, οι διαπραγματεύσεις, οι εξαναγκασμοί
Το Λαϊκό Μέτωπο συνέχισε το κάλεσμά του, τονίζοντας την αναγκαιότητα για Αντίσταση στην στρατιωτική Συριακή εισβολή, που έκανε τη Συρία ένα ακόμη αντίπαλο του προοδευτικού Λιβανέζικου κινήματος και της ένοπλης Παλαιστινιακής Αντίστασης και σύμμαχο των ετοιμόρροπων φασιστικών δυνάμεων. Τόνισε ότι η Συριακή εισβολή εξασφάλισε ένα καλό μερίδιο στην κυβέρνηση της Δαμασκού στην πολιτική διευθέτηση και ότι απετέλεσε τμήμα του σχεδίου για την εξασφάλιση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή. Επίσης προειδοποίησε ότι το προοδευτικό Λιβανέζικο κίνημα και η Αντίσταση συνειδητοποίησαν καλά ότι αυτοί που ανέλαβαν μεσολαβήσεις και «πρωτοβουλίες» αυτοί προσπαθούν να επιτύχουν την ηγεμονία τους πάνω στην περιοχή και τον έλεγχο της, χτυπούν με την στάση τους την Αντίσταση και το προοδευτικό Λιβανέζικο κίνημα, ενώ αφήνουν ανενόχλητες τις φασιστικές-αντιδραστικές δυνάμεις.
«Το σύνολο των θέσεων τους εξυπηρετεί το συμφέρον των φασιστών σε βάρος των μαρτύρων και των μαζών μας, επειδή οι Αμερικανοί δεν δέχονται την νίκη των Λιβανέζικων μαζών, ούτε επιστρέφουν στην Συρία τμήματα του Γκολάν χωρίς ένα πολύ ακριβό τίμημα. Ο δρόμος για την ειρήνη και τον τερματισμό της αιμορραγίας γίνεται μόνο με τον συνεχή αγώνα μέχρι την τελική στρατιωτική ήττα των αντιδραστικών» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).
Δεν ήταν μόνο οι στρατιωτικές συγκρούσεις μεταξύ των Συριακών δυνάμεων και των προοδευτικών Λιβανέζων και της Αντίστασης και η συμπεριφορά των συριακών δυνάμεων ενάντια στους προοδευτικούς στις περιοχές που κατέλαβαν, αυτά που απέδειξαν την αλήθεια των θέσεων του Λαϊκού Μετώπου από την έναρξη των συριακών «πρωτοβουλιών». Πολλά άλλα γεγονότα ήρθαν για να αποδείξουν την ορθότητα των θέσεων αυτών και τον ρεαλισμό των προειδοποιήσεων του προς τις ηγεσίες της PLO. Οι διαπραγματεύσεις στο Σόφαρ, η συμφωνία της Δαμασκού, η διαπραγμάτευση στα Στούρα και μετά οι Συρο-παλαιστινιακές διαπραγματεύσεις στη Δαμασκό, όλα αυτά βεβαίωσαν τα εξής:
1. την απόφαση του Συριακού καθεστώτος να αγνοήσει τους μάρτυρες, να σβήσει τις νόμιμες ελπίδες του Λιβανέζικου Λαϊκού κινήματος, να ηγεμονεύσει την Παλαιστινιακή Αντίσταση, να την εξουθενώσει, να την αφοπλίσει ώστε να είναι έτοιμα τα πράγματα για την επιτυχία της πολιτικής διευθέτησης που αναμένεται σύντομα να ξεκινήσει από την Ουάσιγκτον.
2. την αποτυχία της πολιτικής των διαπραγματεύσεων που ακολουθούν μερικές ηγεσίες της Αντίστασης σαν «τακτική» (όπως λένε) για να σώσουν το κεφάλι της ένοπλης Αντίστασης και να εξουδετερώσουν την συνωμοσία. Απέτυχε επίσης η πολιτική των υποχωρήσεων, αφού αποδείχτηκε στις μάζες ότι αυτές οι υποχωρήσεις αντί να ικανοποιήσουν τον εχθρό, τον ωθούν σε περισσότερες απαιτήσεις για να φτάσει στον σκοπό του.
Το Λαϊκό Μέτωπο απέρριψε αυστηρά τις διαπραγματεύσεις που έγιναν στο Σοφάρ, Στούρα και Δαμασκό και προειδοποίησε τις ηγεσίες της Παλαιστινιακής Αντίστασης για τον μεγάλο κίνδυνο της πολιτικής των υποχωρήσεων σε σχέση με την άμυνα, την υπεράσπιση και την ανεξαρτησία της επανάστασης. Απέρριψε επίσης αποφασιστικά τις αποφάσεις των δύο Αραβικών συνεδρίων στο Ριάντ και στο Κάιρο και υποστήριξε προς τις μάζες ότι τα συνέδρια αυτά εντάσσονταν μέσα στα σχέδια των αντιδραστικών Αραβικών δυνάμεων για την προδοτική πολιτική διευθέτηση και είχαν σαν βασικό στόχο την υποστήριξη του συνωμοτικού σχεδίου στο Λίβανο. Ανανέωσαν την υποστήριξη προς την Συριακή εισβολή και ολοκλήρωσαν το σχέδιο για την τελειωτική (όπως νομίζουν) εξόντωση της ένοπλης Παλαιστινιακής ύπαρξης στο Λίβανο. Επίσης το Λαϊκό Μέτωπο τόνισε προς τις μάζες τον κίνδυνο που υπάρχει για την Αντίσταση, να θεωρήσει φιλικό προς την επανάσταση το Αιγυπτιακό καθεστώς, λόγω της πρόσκαιρης αντίθεσης του με το Συριακό καθεστώς για το πώς πρέπει να προχωρήσουν τα συνωμοτικά σχέδια και λόγω του συμφέροντος του Αιγυπτιακού καθεστώτος να εμφανιστεί σα μοναδικό καταφύγιο της Αντίστασης με σκοπό φυσικά τη χειραγώγηση της.
«Το κάλεσμα των συνεδρίων κορυφής δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μαζών και η ιστορία των συνεδρίων αυτών δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα στις Αραβικές μάζες. Το συνέδριο κορυφής του Ριάντ θέλει να βάλει τη θηλιά στο λαιμό της Παλαιστινιακής Αντίστασης και του Λιβανέζικου προοδευτικού κινήματος και να τους εξαναγκάσει σε παράδοση. Ορισμένες ηγεσίες νομίζουν πως κερδίζουν από τέτοια συνέδρια και ειρηνευτικά σχέδια, οι μάζες εγκαταλείπονται στην ψευδαίσθηση και στα ψέματα και χάνουν την εμπιστοσύνη τις δυνάμεις του. Ζητάμε από τις μάζες μας να μην πιστεύουν στα ψέματα των συνεδρίων κορυφής και των «ειρηνευτικών» σχεδίων και να απορρίψουν και να απομονώσουν τις ηγεσίες που δεν τους εξηγούν τι έγινε, τι γίνεται και τι θα γίνει. Ζητάμε από τις μάζες μας να πιστέψουν στις δυνάμεις τους και στη νίκη παρ’ όλες τις δύσκολες συνθήκες. Να απορρίψουμε τα παζάρια και τις ψευδαισθήσεις, να συνεχίσουμε την ετοιμασία για την μάχη, να διώξουμε το Σύρο εισβολέα, να συντρίψουμε τους φασίστες, να χτίσουμε τον δημοκρατικό προοδευτικό Λίβανο και να προστατέψουμε την Παλαιστινιακή επανάσταση και τις κατακτήσεις της με την υπομονή, την προετοιμασία, με την ξεκάθαρη πολιτική γραμμή και με τον μακρόχρονο Εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).
Η συνωμοσία συνεχίζεται
Με την έναρξη της εφαρμογής των αποφάσεων των δύο συνεδρίων του Ριάντ και του Καϊρου, με την ενεργό ανάμειξη των Αραβικών κρατών και με την συνωμοσία κατάπαυσης του πυρός – εκτός του Νότιου Λιβάνου- έγινε αμέσως φανερό ότι η ένοπλη Παλαιστινιακή Αντίσταση μπήκε στη πιο λεπτή και πιο δύσκολη περίοδο της ζωής της.
Μήπως μετά την διάσκεψη του Ριάντ, υποχώρησαν οι συνωμότες και οι συνεργάτες τους; Πολλοί είναι εκείνοι που νομίζουν ότι τερματίσθηκε η συνωμοσία. Το λάθος όμως και ο κίνδυνος αυτής της σκέψης βρίσκεται στο γεγονός ότι η συνωμοσία δεν εκπλήρωσε ακόμη τους στόχους της, αν και έγιναν πολλά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Για μας ο κύριος στόχος της συνωμοσίας ήταν να αφαιρεθούν τα όπλα από τα χέρια του Παλαιστινιακού λαού γιατί η ένοπλη συνέχιση του αγώνα ενάντια στο σιωνιστικό εχθρό αποτελούσε ένα βασικό εμπόδιο στην προσπάθεια να συρθεί ο Παλαιστινιακός λαός στη Γενεύη και να υπογράψει τη συμφωνία του ξεπουλήματος και της αναγνώρισης του δικαιώματος στον σιωνιστικό εχθρό να κατέχει τη γη μας.
Το Λαϊκό Μέτωπο προειδοποίησε ότι: «η αποτυχία της συνωμοσίας να πετύχει τον βασικό της στόχο σημαίνει ότι η συνωμοσία συνεχίζεται και δεν θα σταματήσει αν δεν μπορέσουν οι αντιδραστικοί (δυνάμεις και καθεστώτα) να τους πραγματοποιήσουν. Οι ενδείξεις για την συνέχιση της συνωμοσίας στο Λίβανο με καινούριους τρόπους, μετά τα δύο συνέδρια είναι προφανείς» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).
Μία από αυτές τις ενδείξεις για την συνέχιση της συνωμοσίας αποτελούν τα γεγονότα στο Νότιο Λίβανο, καθώς και η τέλεια αγνόηση τους από τα δύο συνέδρια. Ο Ισραηλινό-φασιστικός ρόλος που συνεχίζεται εκεί, είναι φανερό μετά τον αφοπλισμό των στρατοπέδων που επιδιώκουν να πραγματοποιήσουν οι «ειρηνευτικές» δυνάμεις, το νέο αντιδραστικό καθεστώς και οι φασίστες, θα γίνει πιο δυνατός με αποτέλεσμα την στενή περικύκλωση της Αντίστασης και τον περιορισμό της ύπαρξης της και της δράσης της. Έτσι αφού πραγματοποιηθεί η εξουθένωση της Αντίστασης, είναι πλέον ανοικτός ο δρόμος για μια τελική διευθέτηση με τον σιωνιστικό εχθρό, την οποία με τόση υπομονή περιμένουν οι Άραβες συμβιβαστές και αντιδραστικοί.
Το Λαϊκό Μέτωπο όμως παρ’ όλες τις δυσκολίες, υποστήριξε προς τις μάζες ότι είναι δυνατόν να εκμεταλλευτούμε όλες τις θετικές ενδείξεις στο Λίβανο για να μπορέσουμε να γίνουμε ικανοί να καταστρέψουμε το συνωμοτικό σχέδιο και να το αντιμετωπίσουμε δυνατά. Αυτές οι ενδείξεις είναι:
1. Πολλές πλευρές των προοδευτικών Λιβανέζων και μερικών προοδευτικών Αραβικών καθεστώτων, κατάλαβαν καλά τους σκοπούς της συνωμοσίας που εφαρμόζεται στο Λίβανο.
2. Η συνειδητοποίηση των βασικών γραμμών της Παλαιστινιακής επανάστασης και του βασικού στόχου της συνωμοσίας που σκόπευε να αφοπλίσει τον λαό και άλλες προοδευτικές δυνάμεις.
3. Η ετοιμότητα του ένοπλου προοδευτικού Λιβανέζικου κινήματος να πολεμήσει και να προστατεύσει την ένοπλη Παλαιστινιακή Αντίσταση.
4. Η αποφασιστική στάση του μαχητικού Λιβανέζικου όπλου δίπλα στο Παλαιστινιακό στο Νότιο Λίβανο.
«Η ευθύνη μας είναι ιστορική και μεγάλη στο να αποκαλύψουμε τη συνωμοσία μαζί με όλες τις μορφές και τους κινδύνους της, να δημιουργήσουμε το αληθινό επαναστατικό όργανο, που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και να νικήσει παρ’ όλες τις αντίξοες συνθήκες» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).
«Έτσι φτάσαμε σήμερα πραγματικά σε μια κρίσιμη φάση, σε μια φάση που πολύ λίγο διαφέρει από εκείνη της Ιορδανίας. Ο εχθρός συνέχεια χτυπά και καλύπτει τις ενέργειες του με διάφορες προφάσεις. Όπως και τότε έτσι και τώρα, προσπαθεί να πατήσει στα λάθη μας και στις αδυναμίες μας για να μπορέσει να εφαρμόσει τα σχέδια του. Έτσι όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις και εκείνες που τους ακολουθούν σιγά αλλά σταθερά βαδίζουν προς μια «τελειωτική» αναμέτρηση σ’ ένα δυνατό χτύπημα προς την ένοπλη Παλαιστινιακή Αντίσταση και το προοδευτικό κίνημα του Λιβάνου.
Ενώ όμως οι Αραβικές δυνάμεις καταστολής προσπαθούν να εφαρμόσουν την συμφωνία του Καϊρου και να κατάσχουν τον βαρύ οπλισμό, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση η εκρηκτική κατάσταση στο Νότιο Λίβανο. Και σιγά-σιγά φανερώνονται περισσότερο τα σχέδια των συνωμοτών που θέλουν να ωθήσουν την Αντίσταση προς το νέο Τζάρας (το τελευταίο χτύπημα της Αντίστασης στην Ιορδανία) και με τις ανακοινώσεις του σιωνιστικού εχθρού ο οποίος αρνείται να επανέλθει η Αντίσταση στο Νότιο Λίβανο και με την επίσημη σιωπή στις Αραβικές πρωτεύουσες. Αυτή η σιωπή αποτελεί μια έμμεση ομολογία για την στενή συνεργασία των οπαδών της ιμπεριαλιστικής διευθέτησης μιας και το ρίξιμο της ένοπλης Παλαιστινιακής Αντίστασης στην παγίδα ενός δεύτερου Τζάρας κατοχυρώνει (όπως νομίζουν) το σύρσιμο της Αντίστασης στη Γενεύη. Επίσης θετικές ενδείξεις που υπάρχουν στο Λιβανέζικο και Παλαιστινιακό επίπεδο και μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε την συνωμοσία δεν μπορούν να εξελιχθούν σε μια φυσική και επαναστατική μορφή «αφού υπάρχουν ορισμένες αμφιταλαντευόμενες Παλαιστινιακές ηγεσίες που η όλη τους πολιτική απέδειξε την αποτυχία τους είτε στην αντιμετώπιση της προοδευτικής διευθέτησης είτε στην αντιμετώπιση της Λιβανέζικης κρίσης. Γι’ αυτό η ηγεσία της PLO έχει την ευθύνη να ανασκοπήσει όλη την προηγούμενη πολιτική της και να κάνει αυτοκριτική πάνω στις λαθεμένες πράξεις της. Εμείς το λέμε αυτό με σκοπό να προωθήσουμε μια δυνατή Εθνική Παλαιστινιακή ενότητα, να υποστηρίξουμε τις σωστές επαναστατικές Παλαιστινιακές και Λιβανέζικες σχέσεις μακριά από κάθε ηγεμονισμό και να προωθήσουμε τον κοινό αγώνα προς την νίκη» (από προκήρυξη του Λαϊκού Μετώπου).