Τα κατεχόμενα εδάφη είναι η πατρίδα μας, εκεί είναι ο λαός μας, εκεί και ο Αγώνας μας. Το Λαϊκό Μέτωπο από την στιγμή που ξεκίνησε, θεωρεί τα κατεχόμενα εδάφη σαν το δυναμικότερο πεδίο αγώνα. Αυτός ο αγώνας συνεχίζει να αποτελεί τον κεντρικό κρίκο στην στρατηγική και την τακτική του «Λαϊκού Μετώπου» μέχρι την απελευθέρωση και μετά από αυτή. Η νίκη του Παλαιστινιακού Εθνικοαπελευθερωτικού Κινήματος θα περάσει από τη Γάζα, την Βηθλεέμ, τη Ναμπλούς και τα Ιεροσόλυμα.
Θυμόμαστε σήμερα τα γεγονότα και τις μάχες που έδωσε και δίνει ο λαός μας ενάντια στον κατακτητή της πατρίδας. Θυμόμαστε ακόμη τις μάχες που χάσαμε, τους μάρτυρες που προσφέραμε, τους κρατούμενους που απουσίαζαν…για την λευτεριά μας και την ανεξαρτησία μας.
Με την ευκαιρία των εννιά χρόνων από την ίδρυση του «Λαϊκού Μετώπου» θα αναφερθούμε στην πολιτική και στρατιωτική μας δραστηριότητα στα κατεχόμενα εδάφη, σημειώνοντας έτσι μια πλούσια εμπειρία στην αγωνιστική μας πορεία.
Η πρώτη φάση
Τον Ιούνιο του ’67 όταν ολόκληρη η Παλαιστίνη έπεσε στα χέρια των Σιωνιστών, ξεκίνησε η πρώτη επαναστατική δράση από την Λωρίδα της Γάζας..
Τότε το «Κίνημα των Αράβων Πατριωτών» πήρε μια πολιτικό-στρατιωτική μορφή και ονομάστηκε «Πρωτοπορίες της Λαϊκής Αντίστασης». Παρ’ όλο που έλειπε η στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, η πείρα και ο κατάλληλος εξοπλισμός, οι «Πρωτοπορίες της Λαϊκής Αντίστασης» άνοιξαν δυνατές μάχες με τον εχθρό. Τα καθήκοντα τους ήταν πολιτικά και στρατιωτικά.
Ο πολιτικός αγώνας εκφράστηκε με πολιτικές προκηρύξεις, τρικ και αφίσες που καλούσαν τον Λαό σε Αντίσταση με όποια μέσα μπορούσε. Το σύνθημα «πεθαίνουμε και δεν μεταναστεύουμε» έδειχνε την πατριωτική τάση, να μείνει ο λαός στη γη που γεννήθηκε και να την υπερασπίσει. Ο στρατιωτικός αγώνας εκφράστηκε μέσα από προσπάθειες στρατιωτικής εκπαίδευσης και οργάνωσης του λαού.
Τα ασφυχτικά μέτρα που επέβαλλαν οι δυνάμεις κατοχής (συλλήψεις και βασανιστήρια) χτύπησαν μεν τον αυθορμητισμό του κινήματος, αλλά η επαναστατική δράση συνεχιζόταν. Η αβάσταχτη τρομοκρατία και καταπίεση δημιούργησαν αναπόφευκτα αυτή τη φάση, τη «φάση της προσφυγιάς». Το Παλαιστινιακό Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα παρουσίαζε μια γενική λαϊκή οργή, ανίκανη όμως πολιτικά και στρατιωτικά ν’ αντιμετωπίσει τον κατακτητή.
Αυτό συνέβηκε και στη Δυτική Όχθη. Η Ιορδανική ασφάλεια συνεργάστηκε με τις δυνάμεις κατοχής, αποκαλύπτοντας πατριώτες αγωνιστές. Έτσι γέμισαν οι φυλακές του Σιωνιστικού εχθρού με πατριώτες από τους καταλόγους του Ιορδανικού καθεστώτος.
Η δεύτερη φάση
Με την σύγκλιση του 1ου συνεδρίου του «Λαϊκού Μετώπου» τον Αύγουστο του 1968 και την υιοθέτηση της Μαρξιστικής-Λενινιστικής ιδεολογίας στον Παλαιστινιακό χώρο, άρχισε η δεύτερη φάση. Ξεκαθάρισε τις γραμμές μας και σταθεροποίησε την επαναστατική μας πορεία, ανοίγοντας τον δρόμο του αντάρτικού, σαν τον μοναδικό δρόμο που ανταποκρίνεται στις σημερινές συνθήκες.
Μονάδες ανταρτών περνούσαν τον Ιορδάνη και έκαναν επιχειρήσεις ενάντια στον εχθρό. Με την μέθοδο «χτύπα και φύγε» κατέστρεψαν αυτοκίνητα, κτίρια, περιπολικά, φυλάκια και δυνάμεις του εχθρού.
Στα κατεχόμενα εδάφη συνδέθηκαν πυρήνες της οργάνωσης και άρχισαν τις επιχειρήσεις. Νάρκες, ανατινάξεις ηλεκτρικών σταθμών, βόμβες στις βάσεις του εχθρού, έδιναν μια εικόνα της Αντίστασης. Αυτή η φάση ήταν μία φάση εμπειριών γεμάτη επαναστατικές καταστάσεις ανάλογες με τα υπάρχοντα στελέχη, την εμπειρία τους, τις στρατιωτικές και οργανωτικές τους ικανότητες και την ποσότητα όπλων και πυρομαχικών που διέθεταν.
Το μαζικό Κίνημα, με απεργίες και διαδηλώσεις, δημιούργησε μια ανάλογη επαναστατική κατάσταση στην κατεχόμενη πατρίδα δύσκολη για τον εχθρό. Το «Λαϊκό Μέτωπο» έπαιξε σπουδαίο ρόλο σ’ εκείνους τους αγώνες. Η επαναστατική του δράση έδωσε τους μάρτυρες Αμπού Νάσσερ, Αμπού Χαφέλ, Αμπού Μανσούρ, τον Γκουεβάρα της Γάζας και έστειλε στις φυλακές τον σύντροφό μας Αμπτέλ Ραχίμ Τζάμπερ. Σ’ αυτή τη φάση ο αγώνας παρουσίασε άνοδο και σημείωσε αρκετές νίκες. Κι αυτό γιατί οι μάζες ένιωσαν αισθητά την εθνική και ταξική καταπίεση.
Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τη φάση «φάση της Επαναστατικής Πρωτοβουλίας» που παρά τα αρνητικά της σημεία, έγιναν και πέτυχαν πολλές επιχειρήσεις ενάντια στον εχθρό.
Πολλές ήταν οι αρνητικές μας εμπειρίες, όπως η έλλειψη οργανωτικής δομής, η ανυπαρξία επαναστατικής καθοδήγησης, ο υπέρμετρος αυθορμητισμός και η συναισθηματικότητα στον αγώνα. Οι κινητοποιήσεις δεν είχαν επαναστατικό οργανωμένο χαρακτήρα. Σ’ αυτό βοήθησαν και οι Αραβικοί σταθμοί που «φούσκωναν» την Αντίσταση για να καλύψουν την προδοσία τους στην ήττα του Ιούνη.
Ενώ τα νικημένα Αραβικά καθεστώτα προσπαθούν να επανοικοδομήσουν την στρατιωτική τους οργάνωση και υποστήριζαν την Αντίσταση για τακτικούς λόγους, φτάσαμε στη σφαγή του Σεπτέμβρη στο Αμμάν. Μετά εμφανίστηκε η «πρωτοβουλία Ρότζερς» και ηρέμησαν τα κανόνια των «επαναστατών» Αράβων αδερφών μας.
Τρίτη φάση
Τέλος του ’71 μέχρι σήμερα. Ο αγώνας του λαού στα κατεχόμενα εδάφη συνεχίζεται ενάντια στις δυνάμεις κατοχής, παρά την υποχώρηση της Αντίστασης έξω, με την σφαγή στην Ιορδανία.
Σε αυτή τη φάση ο σύντροφός μας Χασάν Μαχμούντ Ασουάντ (Γκουεβάρα της Γάζας) διεξήγαγε σκληρή και στρατιωτική δράση με επαναστατικούς πυρήνες και επέφερε ουσιαστικά χτυπήματα στον εχθρό.
Η αντιμετώπιση του εχθρού στηριζόταν σε αυτές τις αρχές:
1. Οι πυρήνες της οργάνωσης βρίσκονται και δουλεύουν μέσα στο λαό. Οι πυρήνες είναι παράνομοι. Τα μέλη τους δουλεύουν τη μέρα στις δουλειές τους και τη νύχτα με επιχειρήσεις χτυπούν τον εχθρό. Χτυπούν και φεύγουν.
2. Τα χτυπήματα είναι ταυτόχρονα, πολλά ώστε να δημιουργούν σύγχυση στον εχθρό (όταν στην Λωρίδα της Γάζας το αντάρτικο πήρε μεγάλες διαστάσεις, οι Σιωνιστές έριξαν σε μάχη το τάγμα των ¨γαλαζοσκούφιδων» και πήραν εκδίκηση σκοτώνοντας τον λαό).
3. Επαναστατική κινητοποίηση των μαζών και καθημερινή επαφή μαζί τους (οι καταυλισμοί του Ελ-Σάντι και του Τζαμπάλα, είχαν μετατραπεί σε καταφύγια ανταρτών του «Λαϊκού Μετώπου» όπου ο λαός αγκάλιασε τους αντάρτες του).
4. Να στηριζόμαστε στο λαό, να ζούμε μαζί του, να διαπαιδαγωγούμαστε επαναστατικά και να σεβόμαστε τα ήθη και τα έθιμά του.
5. Εκτέλεση των πρακτόρων και των προδοτών, πράγμα που δημιουργεί θετική επίδραση στο λαό και ανεβάζει την εμπιστοσύνη του στους αντάρτες του και την επανάστασή του.
Η εμπειρία του Επαναστατικού πυρήνα
Ο σύντροφος Αμπντέλ-Ραχίμ Τζάμπερ καθοδήγησε την εμπειρία της Χεβρώνα όπου αντάρτικες μονάδες κατέβαιναν από τα βουνά για να χτυπήσουν εχθρικούς στόχους. Σπουδαίο ρόλο στις αντάρτικες επιχειρήσεις έπαιξαν η υποστήριξη των μαζών, τα σωστά και μελετημένα σχέδια επίθεσης και ο φυσικός χώρος.
Σ’ αυτή τη φάση το «Λαϊκό Μέτωπο» διεξήγαγε σειρά πολιτικών και μαζικών αγώνων που αποτελούσαν πρακτική εφαρμογή της πολιτικής γραμμής του και της Επαναστατικής του αντίληψης.
Στην Λωρίδα της Γάζας
Το 1972 οι Σιωνιστικές δυνάμεις προσπάθησαν να κάνουν δημοτικές εκλογές στη Γάζα, κάτω από τη σκιά της κατοχής και το «Λαϊκό Μέτωπο» αρνήθηκε τη διεξαγωγή τους. Ήρθε σ’ επαφές με τους υποψηφίους των εκλογών και ξεκαθάρισε την πολιτική σημασία των εκλογών σ’ αυτή ακριβώς τη φάση. Μετά από αυτές τις συναντήσεις αρκετοί κατάλαβαν τον πραγματικό ρόλο των εκλογών και απόσυραν την υποψηφιότητα τους. Μερικοί, παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις συνέχιζαν να συμμετέχουν και να προπαγανδίζουν τις εκλογές. Αυτοί οι πράκτορες του Σιωνισμού, οι δοσίλογοι και οι προδότες εκτελέστηκαν. Ήταν ο Ντίμπ Ελ Χαρμπίντι, ο Χάνα Νάμμαρι και ο Ρασσάντ Ελ Σάουα. Από τότε μέχρι σήμερα οι κατακτητές δεν τόλμησαν να επαναλάβουν το πείραμα των δημοτικών εκλογών στη Λωρίδα της Γάζας.
Οι δημοτικές εκλογές στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη
Στη Δυτική Όχθη η οργάνωση του «Λαϊκού Μετώπου» καθοδήγησε τις διαδηλώσεις και τις εξεγέρσεις του λαού, ενάντια στις δημοτικές εκλογές και στη συνωμοσία της αυτοδιοίκησης των κατεχόμενων εδαφών. Ο εχθρός προωθούσε την αυτοδιοίκηση σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει προδοτικές ηγεσίες που να αποτελούν στρατηγικό αντικαταστάτη της Αντίστασης. Σε διάφορες πόλεις της κατεχόμενης Δυτικής όχθης η οργάνωση του «εσωτερικού» έκανε μαζική πολιτική προπαγάνδα με προκηρύξεις και συνθήματα που στρέφονταν ενάντια στις εκλογές και στα Σιωνιστικά σχέδια. Επίσης πήρε πρωτοβουλία στέλνοντας απειλητικές προειδοποιήσεις στον πράκτορα Φάτχι Εν Καμχάουι και πολλών άλλων που μετείχαν ή προπαγάνδιζαν τις εκλογές.
Ενάντια στη διευθέτηση και τους συμβιβαστές
Οι μάζες κινητοποιήθηκαν ενάντια στην προτεινόμενη πολιτική διευθέτηση για τη λύση του προβλήματος της Μέσης Ανατολής. Το «Λαϊκό Μέτωπο» απέρριψε τη διευθέτηση, θεωρώντας πως η διευθέτηση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του Ιμπεριαλισμού-Σιωνιστικού-Αραβο-αντιδραστικού σχεδίου που προωθείται στην περιοχή.
Πρωτοπορία της εξέγερσης
Σήμερα, αντάρτες του «Λαϊκού Μετώπου» και του «Μετώπου Απόρριψης», πήραν τις ευθύνες στα χέρια τους και μπήκαν στις εξεγέρσεις του λαού στα κατεχόμενα εδάφη. Από την εξέγερση στα Ιεροσόλυμα και τη Χεβρώνα, μέχρι την εξέγερση ενάντια στην κατάσχεση εδαφών στο Σαπάστια και Καφρ Καντούμ. Από την εξέγερση της «μέρας της γης» μέσα και έξω από την πατρίδα μέχρι τις εξεγέρσεις ενάντια στην οικονομική συγχώνευση, ενάντια στην εβραιοποίηση της παιδείας, ενάντια στην προσπάθεια μάθησης της Σιωνιστικής ιστορίας, ενάντια στη διαστρέβλωση ιστορικών γεγονότων. Από τις εξεγέρσεις, ενάντια στις «ανοιχτές γέφυρες» και στο ιορδανικό καθεστώς μέχρι τις εξεγέρσεις ενάντια στην Αλ-Σαϊκα και το Συριακό καθεστώς.
Σήμερα μπαίνουν πιο επιτακτικά τα Επαναστατικά μας καθήκοντα. Ενότητα με τις άλλες Επαναστατικές δυνάμεις μέσα κι έξω από την πατρίδα. Με ψηλά τη σημαία του ένοπλου αγώνα, με τη στρατηγική του Λαϊκό-απελευθερωτικού πολέμου και με την αναγκαιότητα οικοδόμησης του Εθνικού Πατριωτικού Μετώπου μπήκαμε στην πιο δύσκολη φάση. ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΜΕ την διευθέτηση και χαράζουμε την καινούρια πορεία του λαού μας που φτάνει μέχρι την απελευθέρωση ολόκληρης της Παλαιστίνης.