• Κάθε επαναστατική κριτική στο κίνημα απαιτεί καταδίκη της πολιτικής της υποχώρησης και του συμβιβασμού.
• Βασικό πρόβλημα για την Παλαιστινιακή Επανάσταση και το Λιβανέζικο Πατριωτικό Κίνημα είναι η αντιμετώπιση των σχεδίων που προωθούνται στο Νότιο Λίβανο.
Η κεντρική επιτροπή του «Λαϊκού Μετώπου», σε συνεδρίαση στις 20-22/10/1976 εξέτασε τις κυριότερες πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις στο Λίβανο. Η συζήτηση εντοπίσθηκε στην εξαμερή συνδιάσκεψη του Ριάντ όπου έλαβαν μέρος η Συρία, η Σαουδική Αραβία, η PLO, η Αίγυπτος, ο Λίβανος και το Κουβέιτ. Εξετάσθηκαν τα αποτελέσματα της εφαρμογής των αποφάσεων αυτών στο Λιβανικό χώρο και η σύνδεση της με την πορεία της συμβιβαστικής πολιτικής διευθέτησης που ο Ιμπεριαλισμός και η Αραβική Αντίδραση προωθεί από τον πόλεμο του Οκτώβρη. Έγινε επίσης γενική πολιτική και στρατιωτική εκτίμηση της μάχης, βγάζοντας συμπεράσματα και παίρνοντας μαθήματα από τις θετικές και αρνητικές εμπειρίες της. Εξετάσθηκαν τέλος οι δυνατότητες και οι προϋποθέσεις για τις μετέπειτα δραστηριότητες μας.
Η συνωμοσία συνεχίζεται
Η Ιμπεριαλιστική-Σιωνιστική επίθεση ενάντια στην Παλαιστινιακή Επανάσταση και το Λιβανέζικο Πατριωτικό Κίνημα δεν σταμάτησε ούτε λεπτό. Η απόφαση κατάπαυσης του πυρός είναι συνέχεια της ίδιας επίθεσης με άλλα μέσα. Η εξαμερής συνδιάσκεψη του Ριάντ μπορεί να θεωρηθεί σαν καινούριος «δείκτης» του τρόπου συνωμοσίας από τη μεριά των Αραβικών Αντιδραστικών δυνάμεων. Και αυτά όταν απέτυχαν οι αντιδραστικές Λιβανέζικες δυνάμεις και οι Συριακές δυνάμεις εισβολής να εκπληρώσουν τους στόχους τους.
Αλλαγή οργάνου
Οι Αντιδραστικές Αραβικές δυνάμεις και πίσω τους ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός έβλεπαν την κλιμάκωση της μάχης, τις επικίνδυνες γι’ αυτούς συνέπειες και την αποτυχία επιβολής της Συρο-φασιστικής συμμαχίας και άρχισαν να κινούνται με άλλα βήματα. Βήματα αλλαγής οργάνου επίθεσης. Στη θέση της Συρο-φασιστικής επίθεσης μπήκε η Αραβική με τον απόηχο της «Αραβικής Αλληλεγγύης». Έτσι ήταν πιο διακριτική η πρακτική εφαρμογή της διαλυτικής πολιτικής διευθέτησης.
Αιτίες της κρίσης
Εκείνο που επιβεβαιώνει τη θέση αυτή είναι οι ίδιες οι αποφάσεις της εξαμερούς συνδιάσκεψης που δεν απέχουν από τα σχέδια των απομονωτικών φασιστικών δυνάμεων.
Οι σύνεδροι στο Ριάντ επέμεναν ότι η μάχη στο Λίβανο είναι μία Λίβανο-Παλαιστινιακή μάχη, αγνοώντας εντελώς πως υπάρχουν δύο Λιβανικά στρατόπεδα, το Προοδευτικό Πατριωτικό στρατόπεδο και το φασιστικό, αντίθετα ιδεολογικά, πολιτικά και στρατιωτικά. Επίσης επέμειναν να αγνοήσουν τις αιτίες που δημιούργησαν τις μάχες στο Λιβανικό χώρο που δεν είναι άλλες παρά κοινωνικό-οικονομικές.
Ο τρόπος που οι Άραβες αντιδραστικοί και οι συμβιβαστές εξέτασαν τη Λιβανική κρίση εκφράζει καθαρά τη συμφωνία των μερών της συνδιάσκεψης με τους φασίστες στις αιτίες και στην αντιμετώπιση της κατάστασης. Οι αποφάσεις της συνδιάσκεψης δεν αναφέρθηκαν ούτε στη Συριακή κατοχή του μισού Λιβανικού εδάφους ούτε στην αναγκαιότητα των αλλαγών που θίγουν την αντιδραστική θρησκευτική φύση του Λιβανικού καθεστώτος που χρόνια υποφέρουν οι Λιβανέζικες μάζες.
Οι αποφάσεις όμως δεν παρέλειψαν να τονίσουν την αναγκαιότητα περιορισμού της δραστηριότητας της Αντίστασης, όπως όριζε η συμφωνία του Κάιρου το ’69, την ουδετεροποίηση της με τα εσωτερικά Λιβανικά θέματα, ανοίγοντας έτσι το δρόμο χτυπήματος της οργανωτικής της σχέσης με το Λιβανέζικο Πατριωτικό Κίνημα.
Ενότητα για τη διευθέτηση
Η συνδιάσκεψη έδωσε προσοχή και σ’ ένα άλλο θέμα. Τα καθεστώτα έπρεπε να ξεπεράσουν τις δευτερεύουσες αντιθέσεις τους, που δημιουργήθηκαν μετά τη συμφωνία του Σινά (πχ μεταξύ Αιγύπτου-Συρίας) και να βαδίσουν ομόφωνα στην πορεία για συμβιβασμό και συνωμοσία. Οι αντιθέσεις μεταξύ τους ήταν όσον αφορά το ρόλο και τα καθήκοντα του καθενός στην εφαρμογή του προγράμματος της διευθέτησης. Η συνδιάσκεψη ήθελε και κατάφερε μια τέτοια συμφιλίωση απαραίτητη για τα «ειρηνευτικά» τους σχέδια.
Οι στόχοι της Αντίδρασης
Η εξαμερής συνδιάσκεψη του Ριάντ χάραξε, για την ερχόμενη φάση, σχέδιο για την εκπλήρωση των εξής στόχων:
1. Δράση με όλα τα μέσα για την ανοικοδόμηση του Αντιδραστικού κομπραδόρικου Λίβανου ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει δραστήρια το Πατριωτικό κίνημα. Η ανοικοδόμηση θα συνδυάζεται με φαινομενικές μεταρρυθμίσεις που θα δώσουν τον απαιτούμενο χρόνο να σταθεροποιηθεί το καθεστώς στην εξουσία και να παίξει το δικό του ρόλο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
2. Εξαναγκασμός του Λιβανέζικου Πατριωτικού κινήματος να παραδώσει το τουφέκι που 18 μήνες σήκωνε ενάντια στη Σύρο-φασιστική συμμαχία. Να εμποδιστεί με κάθε τρόπο το πρόγραμμα και η δράση του, για να μπορέσουν στη συνέχεια να το περιορίσουν μόνο σε πολιτικό-κοινοβουλευτικούς αγώνες, όταν θα βρίσκεται στη θέση του αδύνατου και χάσει την εμπιστοσύνη των μαζών.
3. Στρατιωτικό περιορισμό της Παλαιστινιακής Αντίστασης με βάση τη συμφωνία του Καϊρου το 1969 , δηλαδή χωρίς οπλισμό, χωρίς βαριά όπλα, με «τρακατρούκες» στα χέρια, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε. Μόνο έτσι η Αντίσταση θα’ ναι ακίνδυνη, χωρίς δυνατότητες δράσης, χωρίς δυνατότητα μετακίνησης για να παίξει το δικό τους παιχνίδι.
4. Παραχώρηση μιας φαινομενικής επίσημης πολιτικής νίκης στην ηγεσία της PLO που θα επιτρέψει να δρα στις Παλαιστινιακές και Λιβανέζικες μάζες από θέση «ισχύος». Έτσι δεσμευμένη με τις θέσεις της Αραβικής Αντίδρασης θα μετατραπεί σε πολιτικό οργανισμό χωρίς εθνική ενότητα, χωρίς μαζική και στρατιωτική δύναμη, για να χάσει τελικά το κίνημα και την ανεξαρτησία του και το επαναστατικό του περιεχόμενο και να μπλεχτεί στην αγκαλιά της Αραβικής κηδεμονίας.
5. Πολιτική και οικονομική κυριαρχία της Συρίας και της Αιγύπτου στο Λίβανο, ώστε η κομπραδόρικη αστική τάξη του Λιβάνου να χρησιμοποιεί Συριακά και Αιγυπτιακά κεφάλαια.
Γι’ αυτό οι αποφάσεις της εξαμερούς συνδιάσκεψης, αν εφαρμοστούν, θα οδηγήσουν στον περιορισμό της Αντίστασης, στην παράλυση των δραστηριοτήτων της, πολιτικών και στρατιωτικών, σ’ όλους τους τομείς και σ’ όλα τα επίπεδα, προετοιμάζοντας έτσι τις κατάλληλες συνθήκες για τη διαλυτική διευθέτηση που ετοιμάζεται μετά τις εκλογές των ΗΠΑ και των Σιωνιστών.
Μετά την ανάλυση αυτή, η κεντρική επιτροπή του «Λαϊκού Μετώπου» βρίσκει αναγκαίο να τονιστούν τα εξής επιτακτικά καθήκοντα:
1ον) Όχι στις υποχωρήσεις
Τα γεγονότα και οι εμπειρίες απέδειξαν χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, πως αυτή η συγκεκριμένη και ξεκάθαρη πολιτική θέση είναι η μόνη που προφυλάσσει την Αντίσταση και εξασφαλίζει τη νίκη, είναι η μόνη που μπορεί να συνειδητοποιήσει τις μάζες, να ενισχύσει τις δυνάμεις τους και να τις ξεσηκώσει στην αντιμετώπιση των Ιμπεριαλιστικών-Σιωνιστικών-Αντιδραστικών σχεδίων. Ακόμη είναι η μόνη που μπορεί να οικοδομήσει μια πραγματική εθνική ενότητα, βασικός όρος στους όρους της νίκης. Τα γεγονότα εξάλλου απέδειξαν πως η λαθεμένη πολιτική θέση οδηγεί συνήθως στο δισταγμό, στην οπισθοχώρηση, στο συμβιβασμό και ρίχνει την Επανάσταση στο χτύπημα, στην ήττα.
Κάθε επαναστατική κριτική εκτίμηση στις εξελίξεις σ’ αυτό το χώρο, αυτόν τον καιρό, απαιτεί καταδίκη της πολιτικής οπισθοχώρησης, καταδίκη του συμβιβασμού και υιοθέτηση μιας θαρραλέας, στερεής Επαναστατικής θέσης, που θα αντισταθεί στις συνωμοσίες, στα παζαρέματα και στη διάλυση της Επανάστασης σ’ όλες τις μορφές και σε όλα τα επίπεδα.
Η ανάπτυξη του ΜΕΤΩΠΟΥ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ: οι σημερινές εξελίξεις επιβάλλουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να δυναμώσει το Παλαιστινιακό Μέτωπο Απόρριψης και να αποτελέσει παράδειγμα για την εθνική μας ενότητα σε όλα τα επίπεδα.
Η ευθύνη της ηγεσίας της PLO: σ’ αυτά τα πλαίσια, ιστορικές ευθύνες επιβάλλουν στην ηγεσία της PLO να σταθεί μπροστά στις εξελίξεις και τις θυσίες του λαού μας και να πάρει σωστές πολιτικές αποφάσεις, αφήνοντας τη συμβιβαστική πολιτική που οδήγησε στα σημερινά αποτελέσματα.
2ον) Ο ρόλος του Πατριωτικού Κινήματος
Το Λιβανέζικο Πατριωτικό Κίνημα και οι Λιβανέζικες μάζες αποτελούν την βάση για τη νίκη, εκείνη τη νίκη που γι’ αυτήν πολέμησαν 18 μήνες και πρόσφεραν μεγάλες θυσίες. Η μάχη που ξέσπασε στο Λίβανο δεν τελειώνει παρά με την νίκη ενός στρατοπέδου, είτε του στρατοπέδου της Αντίδρασης είτε του στρατοπέδου της Επανάστασης. Γι’ αυτό το Λιβανέζικο Πατριωτικό Κίνημα δεν έχει δύσκολη εκλογή: θα πάρει θέση στον αγώνα μέχρι την οικοδόμηση του προοδευτικού Λιβάνου, του Λιβάνου που θα αποτελεί εγγύηση για την ενίσχυση της Παλαιστινιακής Επανάστασης και ασφαλή βάση για την επίτευξη των στόχων της.
3ον) Η συνδιάσκεψη του Ριάντ ενισχύει την πορεία της διευθέτησης
Οι Παλαιστινιακές και Λιβανικές Προοδευτικές δυνάμεις έχουν καθήκον να αυξήσουν την επαγρύπνηση τους και την προσοχή τους στα επόμενα βήματα των Αντιδραστικών Αραβικών καθεστώτων και να ξανά οικοδομήσουν το λαομίσητο θρησκευτικό καθεστώς. Οι αποφάσεις της συνδιάσκεψης του Ριάντ που θα εφαρμοστούν, θεωρούνται σημείο επικίνδυνης παρέκκλισης, που θα οδηγήσει σε καινούριους ορίζοντες την πορεία της διευθέτησης. Ο Αμερικάνικος Ιμπεριαλισμός θα επιβάλει έτσι τη θέληση του και την κηδεμονία του στην περιοχή.
4ον) Η απόρριψη της συμφωνίας αποτελεί καθήκον και δικαίωμα
Η αντίσταση οφείλει να προετοιμαστεί σε όλες τις μορφές με όλα τα μέσα, για να αποκρούσει και να ματαιώσει τα σχέδια του Ιμπεριαλισμού. Να συνεχίσει τον Αγώνα για το οποίο χιλιάδες μάρτυρες έδωσαν τη ζωή τους. Η απόρριψη και η καταπολέμηση της συμφωνίας του Ριάντ αποτελεί καθήκον και δικαίωμα για να διατηρηθούν η Παλαιστινιακή Επανάσταση και οι στόχοι της.
5ον) Ο Νότος και η διευθέτηση
Μεγάλη είναι η αναγκαιότητα προετοιμασίας με όλα τα μέσα για την αντιμετώπιση των κινδύνων που προέρχονται από την εφαρμογή του κοινού φασιστικό-σιωνιστικού σχεδίου στο Νότιο Λίβανο. Οι φασιστικές δυνάμεις και ο Σιωνιστικός εχθρός προσπαθούν να επιβάλλουν τελευταία μια αμυντική ζώνη στα Παλαιστίνο-Λιβανικά σύνορα για να σταματήσουν τις επιθέσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης ενάντια σε Σιωνιστικές θέσεις. Ο κίνδυνος αυτός προειδοποιεί για μια Σιωνιστική κατοχή του Νότιου Λιβάνου που θα οδηγήσει στην παράλυση της αποτελεσματικότητας της Αντίστασης. Έτσι ένα βασικό πρόβλημα για την Αντίσταση και το Λιβανέζικο Πατριωτικό Κίνημα είναι η αντιμετώπιση των σχεδίων που εφαρμόζονται στο Νότιο Λίβανο που αποσκοπούν και αυτά στη σμίκρυνση της Αντίστασης και στο τράβηγμα της στα τραπέζια της συνωμοσίας.
6ον) Υποστήριξη της εξέγερσης
Παρά τη μεγάλη Ιμπεριαλιστική επίθεση που αντιμετωπίζει η Παλαιστινιακή Επανάσταση στο Λιβανικό χώρο, οι εξεγέρσεις εντός των κατεχόμενων εδαφών πολλαπλασιάζονται και οι συγκρούσεις κλιμακώνονται ενάντια στη ρατσιστική Σιωνιστική κατοχή. Με ότι μέσα διαθέτει και με όποιο τρόπο μπορεί, ο λαός ξεσηκώνεται ενάντια στην εθνική και ταξική καταπίεση και σπάει το κλίμα ηττοπάθειας που ο εχθρός καλλιεργεί.
Στις σημερινές επαναστατικές θέσεις που παίρνει ο λαός μας ενάντια στην κατοχή, πρέπει να δοθεί η απαραίτητη προσοχή απ’ όλες τις οργανώσεις της επανάστασης και να δοθούν όλα τα δυνατά μέσα για την ανάπτυξη του ξεσηκωμού στα κατεχόμενα εδάφη, παρ’ όλο που η συνωμοσία συνεχίζεται στο Λίβανο, παρ’ όλα τα πρωταρχικά μας καθήκοντα εκεί. Δεν πρέπει να φεύγει από τη σκέψη μας η με κάθε τρόπο ενίσχυση του αγώνα των κατεχόμενων εδαφών της πατρίδας.
7ον) Η αντιμετώπιση του Ιορδανικού καθεστώτος
Οι σημερινές εξελίξεις στον αγώνα του λαού μας και της επανάστασης επιβάλλουν μια σοβαρή κριτική όσον αφορά τις μεθόδους δράσης μας στον Ιορδανικό χώρο. Η Ιορδανία αποτελεί σπουδαίο και βασικό χώρο επαναστατικής δράσης ενάντια στο Σιωνιστικό εχθρό, λόγω θέσης, αλλά και λόγω της αγωνιστικής αλληλεγγύης του Παλαιστινιακού με τον Ιορδανικό λαό. Τα πρώτα βήματα θα’ ναι να συνειδητοποιήσουμε και να ξεπεράσουμε τις ελλείψεις μας, να εντείνουμε την αντιμετώπιση του αντιδραστικού καθεστώτος και να οικοδομήσουμε το Παλαιστίνο-Ιορδανικό μέτωπο ενάντια στο καθεστώς.
8ον) Η τύχη του Συριακού καθεστώτος
Το Συριακό καθεστώς με τη στρατιωτική εισβολή του στο Λίβανο και με τη συμμαχία του με τις φασιστικές δυνάμεις αποκάλυψε τον πραγματικό του ρόλο και το βαθμό της προδοσίας του. Μπροστά στη λαϊκή οργή που αντιμετώπισε, αναγκάστηκε να αυξήσει τις δυνάμεις εισβολής. Οι επαναστατικές δυνάμεις της Συρίας οφείλουν να εκμεταλλευτούν την ιστορική στιγμή που τους δίνεται και να αναπτύξουν αγώνα για την ανατροπή του συνωμοτικού καθεστώτος. Με την υποστήριξη του παλαιστινιακού κινήματος, οι επαναστατικές Συριακές δυνάμεις οφείλουν να ενοποιήσουν το λαό για την αντιμετώπιση του πιο σημαντικού «κρίκου» της Αμερικανικής συνωμοσίας.
9ον) Επαναστατική Αραβική δράση
Οι εξελίξεις στην αραβική περιοχή αποδεικνύουν χωρίς καμιά αμφισβήτηση πως η Επαναστατική Αραβική δράση αποτελεί στρατηγική εγγύηση για την υπεράσπιση της Παλαιστινιακής Επανάστασης και των επιτευγμάτων της. Επίσης είναι η μοναδική εγγύηση για την απόκρουση των Ιμπεριαλιστικών-Σιωνιστικών-αντιδραστικών σχεδίων, που αποσκοπούν στον οικονομικό-πολιτικό-στρατιωτικό έλεγχο της περιοχής. Η διαπίστωση της στρατηγικής και ιστορικής σημασίας της Αραβικής Επαναστατικής δράσης είναι ένα θέμα που δεν χωρά καμία συζήτηση.
10ον) Ο ρόλος των Πατριωτικών καθεστώτων
Τα Αραβικά Πατριωτικά καθεστώτα παρά το ρόλο που έπαιξαν στην ενίσχυση της Παλαιστινιακής Επανάστασης και του Λιβανέζικου κινήματος, πιστεύουμε ότι πρέπει να εντείνουν τη συμπαράσταση τους σ’ όλα τα επίπεδα και σε διάφορους τομείς και να πάρουν πιο προχωρημένες πρακτικές θέσεις. Το μέγεθος και οι διαστάσεις της συνωμοσίας επιβάλλουν τα καθεστώτα αυτά να πάρουν ψηλές ευθύνες μπροστά στον Αραβικό κόσμο μέσα στα πλαίσια της υποστήριξης της Αντίστασης και του Λιβανέζικου Πατριωτικού κινήματος.
11ον) Η διεθνιστική αλληλεγγύη
Η κεντρική επιτροπή του «Λαϊκού Μετώπου» πιστεύει στη σημασία της στρατηγικής συμμαχίας με τις Σοσιαλιστικές χώρες, τις δυνάμεις της απελευθέρωσης και της προόδου στον κόσμο και στο μεγάλο τους ρόλο στην υποστήριξη των αγωνιζόμενων λαών. Επίσης τονίζει την αναγκαιότητα ανάπτυξης ισχυρών σχέσεων με τις χώρες και τις δυνάμεις αυτές, παρά τις διαφορές που υπάρχουν στις θέσεις γύρω από ορισμένα ζητήματα διάφορες περιοχές.
Ο Παλαιστινιακός λαός, ο Λιβανέζικος λαός μαζί με όλους τους Αραβικούς λαούς και όλες τις προοδευτικές τους δυνάμεις έχουν καθήκον σε μια υπεύθυνη εκτίμηση των γεγονότων για δράσουν στην κατεύθυνση της συνέχισης του αγώνα μέχρι την καταστροφή της συνωμοσίας, όποια και αν είναι η μορφή της και το νέο της όργανο, βασιζόμενοι στις προηγούμενες εμπειρίες τους.
Ζήτω η Παλαιστινιακή Επανάσταση.
Ζήτω το «Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης».
Ζήτω η Παλαιστίνο-Λιβανέζικη ενότητα.
Τιμή στους μάρτυρες της Παλαιστινιακής Αντίστασης και του Λιβανέζικου Κινήματος.
Αίσχος στους συνωμότες και προδότες.
Η κεντρική επιτροπή του «Λαϊκού Μετώπου
για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης»
Τέλη Οκτώβρη 1976
<<Πίσω Συνέχεια>>
Αναρτήσεις
