Συνήθως δεν μου αρέσει να χρησιμοποιώ την έννοια «φασισμός» για να περιγράψω το ισραηλινό καθεστώς. Πάνω απ’ όλα, το κράτος του Ισραήλ είναι αποικιοκρατικό κράτος και οι θεσμοί, οι πολιτικές και οι στρατηγικές του ανήκουν στην ευρύτερη οικογένεια της αποικιοκρατίας. Η βασική σχέση με τον γηγενή αραβικό πληθυσμό-από την αρχή της σιωνιστικής επιχείρησης μέχρι και σήμερα- είναι σχέση αποικιοκρατίας. Σε αυτό το αποικιοκρατικό πλαίσιο μπορούμε να αναγνωρίσουμε κάποιες ιδιομορφίες: πολιτικά δικαιώματα της γηγενούς πλειοψηφίας που δεν εξορίστηκε το 1947-1949 και δημοκρατικούς θεσμούς και μηχανισμούς μέσα στο Ισραήλ, στο σύνορα προ του 1967. Πρέπει ωστόσο να τονίσουμε τους διακριτικούς νόμους και πρακτικές προς την παλαιστινιακή μειονότητα στα πλαίσια του λεγόμενου «εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους» του Ισραήλ.
Όμως για αρκετά χρόνια έχουν υπάρξει σημαντικές νομοθετικές και πολιτικές εξελίξεις που εγείρουν το ζήτημα της «φασιστικοποίησης» του Ισραήλ. Το παλιό «δημοκρατικό πλαίσιο» αλλάζει σταδιακά σε ένα νέο είδος συστήματος που θυμίζει την Ιταλία στις αρχές του 1920, ακόμα και την Γερμανία στην απαρχή του ναζιστικού καθεστώτος. Ας αναδείξουμε τρεις από αυτές τις αλλαγές.
Πρώτον, η ιδιωτικοποίηση της βίας: η ακροδεξιά κυβέρνηση χρησιμοποιεί (και χρηματοδοτεί) ιδιωτικές οργανώσεις για να παρενοχλούν, κατασκοπεύουν και να διεισδύουν σε προοδευτικές ομάδες. Πρόσφατα, η ισραηλινή τηλεόραση έδωσε δημόσιο βήμα σε μια από αυτές τις οργανώσεις, την Ad Kann. Η Ad Kann παραδέχεται ότι αποστολή της είναι να διεισδύει σε αντικατοχικές οργανώσεις και οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως το B'tselem ή το Braking the Silence και να καταγράφει τις δραστηριότητές τους. Αν μείνουμε στα φασιστικά προηγούμενα, το επόμενο βήμα είναι να αρχίσουν οι προβοκάτσιες.
Η δεύτερη αλλαγή: η πρωτοβουλία μιας σειράς νέων νόμων που περιορίζουν τις πολιτικές ελευθερίες προσώπων και οργανώσεων. Ο νέος νόμος για τις ΜΚΟ (που δεν έχει ψηφιστεί ακόμα) είναι το πιο πρόσφατο παράδειγμα της επίθεσης στις πολιτικές ελευθερίες: οι ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από ξένες χώρες (όπως η ΕΕ) θα πρέπει δημοσίως να αναγνωριστούν ως ξένες. Οι παλαιστινιακές οργανώσεις στο Ισραήλ έχουν στοχοποιηθεί και το επόμενο βήμα, που ανακοινώθηκε επίσημα από τους αρχηγούς της ακροδεξιάς συμμαχίας, είναι να περιοριστούν τα δικαιώματα των Αράβων, μελών του κοινοβουλίου. Αν μείνουμε στα φασιστικά προηγούμενα, το επόμενο βήμα είναι να απαγορευτεί στους Άραβες το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Τρίτον, η δημιουργία μιας ατμόσφαιρας φόβου: ακόμα και οι στοχευμένες επιθέσεις (όπως στο Ezra Nawi) έχουν αποπροσανατολιστικό αποτέλεσμα στο ευρύτερο προοδευτικό κοινό, που σκέφτεται δύο φορές πριν πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες, σκεφτόμενο ότι το κράτος ή οι ιδιωτικές συμμορίες θα αντιδράσουν βίαια. Η τρομοκρατία του πληθυσμού είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος του φασισμού για να επιβάλλει την κυριαρχία του στα μυαλά και μετά στην κοινωνία και το κράτος.
Όπως και στις προηγούμενες περιπτώσεις της μοντέρνας ιστορίας, η πλειοψηφία του λαού δεν είναι φασίστες, ενώ απεχθάνονται τον φασισμό. Το πρόβλημα είναι η απουσία της αίσθησης επιτακτικότητας ότι πρέπει να κινητοποιηθούμε και να ενωθούμε τώρα. Σε λίγα χρόνια ίσως είναι αργά.