Αρκετοί έχουν επισημάνει ότι η επόμενη χρονιά, το 2017, σηματοδοτεί την 50ετή επέτειο της ισραηλινής κατοχής στην Δυτική Όχθη (συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ), τη Γάζα και το Γκολάν. Όμως, η επικείμενη άφιξη αυτής της λυπηρής –και πραγματικά αποστομωτικής- επετείου, μου υπενθυμίζει ότι το 2017 θα σηματοδοτήσει σημαντικές επετείους άλλων τριών κρίσιμων εξελίξεων στο παλαιστινιακό ζήτημα:
1. Τα 100 χρόνια από την Διακήρυξη Μπαλφούρ, το διάταγμα του Βρετανού Υπουργού Εξωτερικών με το οποίο το ιμπεριαλιστικό Λονδίνο θα υποστήριζε την δημιουργία ενός «εβραϊκού εθνικού οίκου» στην Παλαιστίνη- ό,τι και αν σήμαινε αυτό… χωρίς όμως να επηρεαστούν με αρνητικό τρόπο τα «κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα» των μη Εβραίων κατοίκων της Παλαιστίνης (σιγά μη γινόταν!)
2. Τα 70 χρόνια από το σχέδιο διχοτόμησης του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη – που έδωσε στο Ισραήλ (μαζί με το δίδυμο αδερφάκι του, το αγέννητο παλαιστινιακό αραβικό κράτος) το μοναδικό «πιστοποιητικό γέννησης» που υπάρχει ποτέ στο διεθνές δίκαιο.
3. Τα 30 χρόνια από την πρώτη Ιντιφάντα, που ξεκίνησε στη Γάζα στις 9 Δεκεμβρίου 1987 και εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλα τα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη.
Ας μην μπερδευόμαστε: πενήντα χρόνια διοίκησης από ξένες στρατιωτικές δυνάμεις είναι ήδη μια τρομερή παρωδία και έγκλημα κατά της αντίληψης του Τζον Λοκ ότι μια κυβέρνηση πράττει νομίμως μόνο «διαμέσου της συναίνεσης των κυβερνωμένων». Όταν η διεθνής κοινότητα κωδικοποίησε και θεσμοθέτησε το όλο περιεχόμενο της «στρατιωτικής κατοχής» με τη Συνθήκη της Γενεύης του 1949 (ειδικά την 4η), προέβλεψε ότι η στρατιωτική κατοχή από ξένη στρατιωτική δύναμη θα ήταν προσωρινή ή μια βραχυπρόθεσμη κατάσταση που θα περίμενε το αποτέλεσμα μιας τελικής συνθήκης ειρήνης που θα επίλυε την σύγκρουση.
Αλλά για τους Παλαιστίνιους και τους νόμιμους γηγενής κατοίκους του κατεχόμενου Γκολάν; Όχι. Γι’ αυτούς, η κατοχή έχει μετατραπεί σε μια σκληρή δύναμη 50 χρόνων εξαιτίας της μαζικής (και εντελώς παράνομης) πολιτικής του Ισραήλ να μετακινήσει μεγάλο αριθμό πολιτών του στη Δυτική Όχθη και στο συριακό Γκολάν. Η κατάσταση δείχνει πιο δύσκολη από ποτέ να αντιστραφεί.
Θυμάμαι στις αρχές του 1987, όταν οι φιλό-ειρηνιστές Ισραηλινοί άρχισαν να αντιμετωπίζουν την ιδέα ότι η κατοχή τους στη Δυτική Όχθη, τη Γάζα και το Γκολάν, πλησίαζε τα είκοσι χρόνια. Ήταν έκπληκτοι! «Πως έγινε αυτό», έλεγαν κάποιοι. Αυτό όμως ήταν τότε, όταν υπήρχε ακόμα ένα μεγάλο κίνημα «Peace Now» στο Ισραήλ…
Έξι μήνες μετά τον Ιούνιο του 1987, ξέσπασε η πρώτη Ιντιφάντα. Τι μεθυστικές (και οδυνηρές) μέρες ήταν εκείνες για τους Παλαιστίνιους. Ίσως είναι δύσκολο να θυμηθούμε τώρα, αλλά το να ταξιδεύεις ανάμεσα στις πόλεις της Δυτικής Όχθης, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και ανάμεσα στις πόλεις της Γάζας, ήταν σχετικά εύκολο. Η Ιερουσαλήμ ήταν το οργανωτικό κέντρο διανομής ολόκληρης της ιντιφάντα. Στα έξι χρόνια που ακολούθησαν, οι κατεχόμενες περιοχές ζωντάνεψαν με πολυάριθμες, πολύ δημιουργικές μορφές μη βίαιης αντίστασης…
Το Όσλο και η «επιστροφή» λίγο αργότερα της ηγεσίας της ΟΑΠ στα παλαιστινιακά κατεχόμενα, βάζει ένα τέλος σε όλα αυτά. Το Όσλο με συνοπτικές διαδικασίες, έκανε την αρχή για να αποκοπεί η Ιερουσαλήμ από την υπόλοιπη Δυτική Όχθη με ένα ισραηλινό ατσάλινο δακτυλίδι. Και μετά ολόκληρη η Δυτική Όχθη χωρίζεται σε μικροσκοπικά, αδιαπέραστα καντόνια από το νέο ισραηλινό οδικό δίκτυο που συγκεκριμένα επέτρεψε η ηγεσία της ΟΑΠ ως μέρος των συμφωνιών του Όσλο. Και μετά αποκόπηκε η Γάζα επιτρέποντας στο Ισραήλ να επιβάλλει αργότερα τον εξουθενωτικό, ολοκληρωτικό αποκλεισμό…
Σε αυτό το σημείο, σχεδόν 30 χρόνια από το 1987, νομίζω πως ο πιο εποικοδομητικός και ρεαλιστικός τρόπος να δούμε «την κατοχή» δεν είναι ως ένα μοναδικό βήμα που ξεκίνησε το 1967 και ήταν μια «απόκλιση» από αυτό που «θα έπρεπε» να ήταν η νόμιμη οδός του Ισραήλ, αλλά ως μια συνέχεια της αποικιοκρατικής διαδικασίας που άρχισε να κερδίζει την διεθνή πολιτική προσοχή με την διακήρυξη του Λόρδου Μπαλφούρ το 1917… και μετά κέρδισε σοβαρή (και προβληματικά «αποικιοκρατική») διεθνή έγκριση από τον νεοσυσταθέν ΟΗΕ το 1947… και σίγουρα συνεχίστηκε μέχρι το 1967 με την αυξημένη ωμή αποικιοκρατία του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη (και το Γκολάν).
Οπότε μην βλέπουμε μόνο το 1967. Ας δούμε και το 1947 –είκοσι χρόνια πριν το 1967 όταν α) ο ΟΗΕ ψήφισε να δοθεί η μισή Παλαιστίνη, ετοιμοπαράδοτη, στους Εβραίους έποικους, που η συντριπτική πλειοψηφία τους είχε μόλις φτάσει. Και αυτό σε μια περίοδο που σε όλο τον κόσμο είχε ξεκινήσει η από-αποικιοκρατία.
β) οι σιωνιστές yishuv στην Παλαιστίνη θεώρησαν πως το Σχέδιο Διχοτόμησης ήταν η δική τους λευκή επιταγή (όπως τόσο εύστοχα είχε πει ο Ilan Pappe) για να ξεκινήσουν το πρόγραμμα εθνοκάθαρσης των παλαιστινίων που ζούσαν στις περιοχές του Σχεδίου – και πολύ σύντομα πέρα από αυτές. Ναι, όπως έχει δείξει ο Pappe με την δουλειά του, η Νάκμπα ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1947.
Και ναι, η περίοδος που το Ισραήλ ελέγχει την Δυτική Όχθη, τη Γάζα και το Γκολάν είναι πολύ μεγαλύτερη από την περίοδο που έλεγχε «μόνο» τα προ 1967 σύνορά του (που ήταν ήδη, όπως γνωρίζουμε, εμφανώς ευρύτερα από τα σύνορα που παραχώρησε ο ΟΗΕ στο «εβραϊκό κράτος» με το σχέδιο διχοτόμησης).
Ας δούμε και το 1917, τη χρονιά που οι Weizmann, Rothschild και άλλοι σιωνιστές ηγέτες κατάφεραν να πείσουν τον Βρετανό Υπουργό Εξωτερικών Λόρδο Μπαλφούρ να εκδώσει το περίφημο διάταγμά του, το οποίο ενσωματώθηκε σε όλες τις ειρηνευτικές συμφωνίες μετά τον ΠΠ ΙΙ και στις οποίες, από εκπληκτική σύμπτωση, η Βρετανία βρέθηκε με μια νεοφιλελεύθερη «Εντολή» από την Λεγεώνα των Εθνών να κυβερνήσει την Παλαιστίνη (και την Ιορδανία και το Ιράκ)… μέχρις ότου οι κάτοικοι αυτών των χωρών θα ήταν «έτοιμοι» να αυτοκυβερνηθούν.
Το 1917 ήρθε 32 χρόνια μετά την Συνδιάσκεψη του Βερολίνου, όπου οι ευρωπαϊκές δυνάμεις κάθισαν όλες μαζί και πανηγυρικά μοίρασαν όλη την αφρικανική ήπειρο μεταξύ τους, επιτρέποντας σε όλες τις δυνάμεις που συμμετείχαν να ασκήσουν πολιτικές αποικιοκρατίας, λεηλασιών και αρπαγών σε επιλεγμένες περιοχές. Όμως ήδη το 1917, η παγκόσμια κοινή γνώμη είχε αρχίσει να στρέφεται εναντίον της αποικιοκρατίας και τα «δικαιώματα» των λαών του κόσμου αναφέρονταν συχνά από τα χείλη των διπλωματών.
Οι σιωνιστές συχνά προσπαθούσαν να δείξουν πως το κίνημα τους ήταν «εθνικοαπελευθερωτικό» από τις ξένες (συμπεριλαμβανομένης της βρετανικής) διοικήσεις. Στην πραγματικότητα όμως, στηρίζονταν πάντα στην προστασία άλλων, πολύ μεγαλύτερων και παγκοσμίως δυνατών κρατών για να πραγματοποιήσουν τους αποικιοκρατικούς τους στόχους στην ιστορική Παλαιστίνη. Αυτό έγινε το 1917. Αυτό έγινε το 1947. Αυτό έγινε το 1967. Και αυτό γίνεται σήμερα. Χωρίς την στήριξη της Ουάσιγκτον, που με επιμέλεια δείχνει στο Ισραήλ εδώ και δεκαετίες, δεν θα μπορούσε να αψηφά τους κανόνες που όλη η υπόλοιπη διεθνής κοινότητα πρέπει να ακολουθεί.. και το κάνει τα τελευταία 50 χρόνια.
Η εκδοτική εταιρία που ίδρυσα το 2010, το «Just World Books», έχει εκδώσει αρκετά βιβλία για το παλαιστινιακό ζήτημα. Μπορείτε να δείτε την λίστα των βιβλίων εδώ. Τώρα δουλεύουμε τα βιβλία που θα εκδώσουμε φέτος και το 2017. Επίσης, μαζί με φίλους, σύμμαχους και συνεργάτες, σχεδιάζουμε να οργανώσουμε μια σειρά από γεγονότα σε όλες τις ΗΠΑ για να καταλάβουν όλοι τις γίνεται στη Παλαιστίνη/Ισραήλ. Περισσότεροι άνθρωποι στις ΗΠΑ πλέον αναζητούν καλή πληροφόρηση για το τι γίνεται στην Παλαιστίνη, θέλουν να μάθουν πως οδηγήθηκαν εκεί τα πράγματα και ποιο ρόλο έχει παίξει η χώρα τους.
Δεν χωρά αμφιβολία ότι το 2017 θα είναι κρίσιμη χρονιά για να ανοίξει η συζήτηση του τι συμβαίνει στην Παλαιστίνη/Ισραήλ. Δεν πρέπει όμως να βλέπουμε μόνο τα 50 χρόνια κατοχής. Πρέπει να δούμε την 100χρονη σιωνιστική αποικιοκρατία της Παλαιστίνης που στηρίζει η Δύση, την 70χρονη επέτειο του Σχεδίου Διχοτόμησης και την Νάκμπα που προκάλεσε και την 30χρονη επέτειο της πρώτης Ιντιφάντα. Αν δούμε συνολικά αυτές τις επετείους και τις βάλουμε σε μια σειρά, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα το παλαιστινιακό ζήτημα σήμερα.
Αναρτήσεις
