«Το δράμα των Αράβων προσφύγων από τον Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο. Η Dorothy Thompson μιλάει για το προσφυγικό πρόβλημα. Πρόσφυγες ζουν σε σκηνές στη Λωρίδα της Γάζας, παίρνουν κουβέρτες και φαγητό από τους Αιγύπτιους στρατιώτες, λαμβάνουν αλεύρι από τη UNICEF. Ένας Λιβανέζος κληρικός κάνει λειτουργία. Οι πρόσφυγες δουλεύουν ως υδραυλικοί, μαραγκοί, ράφτες και τσαγκάρηδες στα Ιεροσόλυμα. Γιατροί εμβολιάζουν τους πρόσφυγες ενάντια στις αρρώστιες. Παρουσιάζονται τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα προσφύγων, τα παιδιά που λιμοκτονούν και τονίζει την απελπιστική κατάσταση των προσφύγων»
Ένα σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο που κατά πάσα πιθανότητα φτιάχτηκε για να προσελκύσει οικονομική βοήθεια στις υπηρεσίες υποστήριξης προσφύγων του ΟΗΕ (και τη δημιουργία της UNRWA). Αποτυπώνει την κατάσταση των προσφύγων αλλά δεν αναφέρει πουθενά την εθνοκάθαρση που πραγματοποιήθηκε από το Ισραήλ την περίοδο 1947-48 και δημιούργησε το πρόβλημα των προσφύγων. Σημαντική είναι και η επισήμανση στο τέλος ότι οι πρόσφυγες φτάνουν το 1 εκ. περισσότερο από το μισό του Παλαιστινιακού πληθυσμού εκείνη την εποχή. Επίσης δεν γίνεται αναφορά στο ρόλο του ΟΗΕ σε αυτή την εθνοκάθαρση.
Σήμερα πάνω από 60 χρόνια μετά οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες συνεχίζουν ζουν στις άθλιες συνθήκες των προσφυγικών καταυλισμών, όχι σε σκηνές αλλά σε χτίσματα, πλήρως εξαρτημένοι από την ανθρωπιστική βοήθεια του ΟΗΕ που στηρίζει με ακραία υποκρισία τη δύση και ο αραβικός κόσμος αντί να επιδιώκουν πολιτική, δίκαιη και οριστική λύση στο πρόβλημά τους, δηλαδή Επιστροφή.
Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, όσοι δεν σφαγιάστηκαν από τις ισραηλινές τρομοκρατικές ομάδες, εκδιώχτηκαν και έγιναν πρόσφυγες, πιστεύοντας όμως ότι σύντομα θα επιστρέψουν στα σπίτια τους. Σήμερα 63 χρόνια μετά διεκδικούν το απαράγραπτο Δικαίωμα της Επιστροφής, τη ίδια στιγμή που η κατοχή και η εκτόπιση συνεχίζεται τόσο στα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1948 όσο και στα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1967.
Ένα σημαντικό ιστορικό ντοκουμέντο που κατά πάσα πιθανότητα φτιάχτηκε για να προσελκύσει οικονομική βοήθεια στις υπηρεσίες υποστήριξης προσφύγων του ΟΗΕ (και τη δημιουργία της UNRWA). Αποτυπώνει την κατάσταση των προσφύγων αλλά δεν αναφέρει πουθενά την εθνοκάθαρση που πραγματοποιήθηκε από το Ισραήλ την περίοδο 1947-48 και δημιούργησε το πρόβλημα των προσφύγων. Σημαντική είναι και η επισήμανση στο τέλος ότι οι πρόσφυγες φτάνουν το 1 εκ. περισσότερο από το μισό του Παλαιστινιακού πληθυσμού εκείνη την εποχή. Επίσης δεν γίνεται αναφορά στο ρόλο του ΟΗΕ σε αυτή την εθνοκάθαρση.
Σήμερα πάνω από 60 χρόνια μετά οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες συνεχίζουν ζουν στις άθλιες συνθήκες των προσφυγικών καταυλισμών, όχι σε σκηνές αλλά σε χτίσματα, πλήρως εξαρτημένοι από την ανθρωπιστική βοήθεια του ΟΗΕ που στηρίζει με ακραία υποκρισία τη δύση και ο αραβικός κόσμος αντί να επιδιώκουν πολιτική, δίκαιη και οριστική λύση στο πρόβλημά τους, δηλαδή Επιστροφή.
Οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, όσοι δεν σφαγιάστηκαν από τις ισραηλινές τρομοκρατικές ομάδες, εκδιώχτηκαν και έγιναν πρόσφυγες, πιστεύοντας όμως ότι σύντομα θα επιστρέψουν στα σπίτια τους. Σήμερα 63 χρόνια μετά διεκδικούν το απαράγραπτο Δικαίωμα της Επιστροφής, τη ίδια στιγμή που η κατοχή και η εκτόπιση συνεχίζεται τόσο στα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1948 όσο και στα εδάφη που κατακτήθηκαν το 1967.
Αναρτήσεις
