Ο Παλαιστίνιος ποιητής Ibrahim Nasrallah γεννήθηκε το 1954 στον προσφυγικό καταυλισμό Al Wehdat της Ιορδανίας, όπου οι γονείς του κατέφυγαν ως πρόσφυγες το 1948. Τελείωσε το σχολείο και σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία του Αμμάν. Έχει γράψει 14 συλλογές ποιημάτων και έχει κερδίσει μια σειρά από βραβεία ποίησης. Έχει γίνει επίσης ευρέως γνωστός ως μυθιστοριογράφος, φωτογράφος και δημοσιογράφος.Ένα όμορφο πρωινό
Ένα όμορφο πρωινό
είναι εκείνο που περνάει και δεν έχω σκοτωθεί.
Ο δρόμος της πόλης, που ακολουθεί τον ήλιο το ηλιοβασίλεμα
εμποδίζεται από οδοφράγματα και στρατιώτες
Ένας άλλος δρόμος τρέχει πίσω της
και ποτέ δεν επιστρέφει.
Ένα όμορφο πρωινό….
Στον δρόμο αγκαλιάσω την μελαγχολία μιας γριάς γυναίκας
και την καλοπιάνω.
Το χθες γελάει μέσα της
καθώς ψιθυρίζει: είμαι ακόμα νέα;
Μετά χαμογελάει και προσεύχεται για μένα.
Ανακατεύω τα μαλλιά ενός μικρού αγοριού που πουλάει εφημερίδες
και το ρωτάω: κάτι νέο;
Όπως κάθε πρωί, μου δίνει
το χρονικό των τριάντα χρόνων και χίλια φεγγάρια.
Με μαλώνει και φεύγει φωνάζοντας:
Εφημερίδες.
Οι επιθεωρητές τον σκοτώνουν,
Έχει όμως το συνήθειο να επιστρέφει στους δρόμους
το επόμενο πρωινό και να πουλάει εφημερίδες.
Ένα όμορφο πρωινό…
Στην άβυσσο της μεγάλης αναμονής
γλιστράω σε ένα εστιατόριο στην πλευρά του δρόμου
και στρέφω το βλέμμα μου στους περαστικούς.
Κι όπως γέρνω στην πλάτη της μεταλλικής καρέκλας μου,
Ο φόβος πως εκείνη δεν θα έρθει, με κατατρώει.
Στην τελευταία μπουκιά μου
με ξαφνιάζει ευχάριστα
στο πρόσωπο μιας όμορφης νεαρής γυναίκας,
καταλαβαίνω όμως την διαφορά τους.
Στην άβυσσο της αναμονής
ο δρόμος διακλαδώνεται στο σώμα μου
και τα φανάρια αναβοσβήνουν.
Πολύς κόσμος περνάει
αλλά κανένας δεν είναι εδώ.
Η θλίψη της την κάνει να εμφανιστεί τελικά
και σαν λουλούδι μου λέει καλησπέρα
Λέω: άργησες
-ξέρεις, οι δρόμοι είναι κλειστοί από τα σημεία ασφαλείας
Περπατήσαμε μαζί, με το χέρι της μέσα στο δικό μου.
Διαπερνάει τους πόρους του δέρματος μου.
Φασαρία στον δρόμο:
Στρατιώτες, στρατιώτες!
Με περικυκλώνουν και με πυροβολούν στο μέτωπο,
μετά μου διαβάζουν τα δικαιώματα μου!
Έχω αφεθεί στα χέρια της, σαν ένα πτώμα στον ανοιχτό δρόμο.
Ένα όμορφο πρωινό…
Αύριο, όταν ο ήλιος αγγίξει το μέτωπο μου
θα ανακατέψω τα μαλλιά ενός μικρού αγοριού
Και όπως κάθε πρωί, θα μου δώσει
το χρονικό των τριάντα χρόνων και χίλια φεγγάρια
και μαζί θα πουλήσουμε την πραμάτεια του.
Η αγαπημένη μου θα περάσει…
να αγοράσει την εφημερίδα από μένα.
Θα ανακατέψει τα μαλλιά μου
και όπως τα αειθαλή δέντρα, θα πάει στο ραντεβού της.
Ένα όμορφο πρωινό…
Αναρτήσεις
