πηγή: vik2gaza.org 18 Μαΐου 2011
Και ξαφνικά μιά μεγάλη χαρά γεμάτη από συγκίνηση κυριαρχεί, ποτισμένη από εκείνο το ιδιαίτερο που έχει η φαντασία, που νιώθεις μόνο όταν δεν βλέπεις αυτό που νομίζεις ότι ξέρεις. Κι έτσι μπαίνεις στη Γάζα, περνάς τη διάβαση, τους ελέγχους, το άγχος κυριαρχεί, τα πόδια ψάχνουν να πατήσουν πάνω στη νέα γη και ξαφνικά η φαντασία παίρνει μορφή και γίνεται τοπίο: κτίρια, άνθρωποι, μάτια, χέρια και ψυχές του κόσμου που έχει δει τόσο μακρύ πόλεμο. Κραυγές μέσα κι έξω. Ο ουρανός ανοίγει το βράδυ και η γη σκίζεται σε κρατήρες που άφησαν οι σιωνιστικές επιθέσεις από καιρό. Ξημερώνει κι έρχεται ο καινούργιος ήλιος να σε συνοδεύσει. Άμμος κάτω απ΄τα πόδια σου και βλέμματα στραμμένα πάνω σου. Είναι τα μάτια αυτών που ξέρουν τι τους έφερε το παρελθόν σαν μια πληγή που δεν σταματά να ματώνει. Και τότε ακούς για ιστορίες ζωής ανάκατες με αίμα και με πόνο. Με ανείπωτη λύπη και με αξιοπρέπεια. Σπίτια γεμάτα από κόσμο με καρδιά που μετά από ψηλά τα τινάζουν στον αέρα σαν μυρμήγκια λιωμένα με τη βία.
Κάποιοι επιζούν αλλα τα σημάδια παραμένουν βαθειά, εγκαύματα που έχει επουλώσει ο ήλιος της Γάζας. Το μίσος από ψηλά, από τα σύνορα κι από τη θάλασσα, σε απειλεί και σου θυμίζει ότι είσαι ένας από τη Γάζα, είσαι ένας που προσπαθεί να αντισταθεί στη Γάζα. Η γή εδώ είναι καλή και γενναιόδωρη μα και η θάλασσα είναι. Ξέρεις ότι μπορείς ακόμα να συνεχίσεις να ζεις. Όμως υπάρχει κάποιος που καίει τους κάμπους και σ΄εμποδίζει να μαζέψεις την πληρότητα της θάλασσας και της ζωής. Και κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο καταλαβαίνεις ότι είσαι ένας από τη Γάζα.
Πόσα χρόνια παλεύεις για νάρθει ένα τέλος σ΄όλα αυτά; Ναι, το τέλος της απάνθρωπης κατοχής. Ο αριθμός 63 γίνεται το σημάδι απ΄τη φωτιά μες΄στη καρδιά σου, που κάθε χρόνο αλλάζει μορφή και σ΄αυτό τον αριθμό από χρόνια, προστίθενται συνεχώς κι άλλα.
Βγαίνεις στους δρόμους. To πλήθος είναι γεμάτο από αλληλεγγύη και νιάξιμο ανθρώπων απ΄όλα τα μέρη που βρίσκονται κοντά σου, με σένα που είσαι ένας από τη Γάζα. Ο ήλιος καίει, οι κραυγές θά ήθελαν να σπάσουν την πολιορκία, αλλά είναι πιό δυνατός από σένα, εκείνοι είναι κει.
Είναι μάτια μέσα στα τανκς. Δεν είναι το τανκ που σε κοιτάζει και σε πυροβολεί, είναι τα μάτια τους που σε σκοτώνουν. Η άμμος γίνεται κόκκινη. Το παζλ της Παλαιστίνης και του λαού της δεν πρέπει να τακτοποιηθεί Έτσι ισχυρίζονται εκείνοι. Κι έτσι λοιπόν φεύγεις. Πας στη θάλασσα να χαρείς τη δύση. Τις κραυγές του θανάτου προσπαθείς να τις αφήσεις πίσω σου. Πέπλα και φορέματα που τα φύσηξε ο άνεμος και τα πότισαν τα κύματα της θάλασσας της Γάζας ρωτάνε γιατί τ΄αδέλφια σου και οι αδελφές σου, σήμερα, τώρα, δεν υπάρχουν πιά.
Η Νάγκμπα σου είναι μιά καθημερινη επανάληψη σ΄ένα μαρτύριο από καταπίεση, παραλήρημα και τρομερή ωμότητα.
Αναρωτιέσαι γιατί. Είσαι ένας απ΄τη Γάζα.
Κάποιοι επιζούν αλλα τα σημάδια παραμένουν βαθειά, εγκαύματα που έχει επουλώσει ο ήλιος της Γάζας. Το μίσος από ψηλά, από τα σύνορα κι από τη θάλασσα, σε απειλεί και σου θυμίζει ότι είσαι ένας από τη Γάζα, είσαι ένας που προσπαθεί να αντισταθεί στη Γάζα. Η γή εδώ είναι καλή και γενναιόδωρη μα και η θάλασσα είναι. Ξέρεις ότι μπορείς ακόμα να συνεχίσεις να ζεις. Όμως υπάρχει κάποιος που καίει τους κάμπους και σ΄εμποδίζει να μαζέψεις την πληρότητα της θάλασσας και της ζωής. Και κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο καταλαβαίνεις ότι είσαι ένας από τη Γάζα.
Πόσα χρόνια παλεύεις για νάρθει ένα τέλος σ΄όλα αυτά; Ναι, το τέλος της απάνθρωπης κατοχής. Ο αριθμός 63 γίνεται το σημάδι απ΄τη φωτιά μες΄στη καρδιά σου, που κάθε χρόνο αλλάζει μορφή και σ΄αυτό τον αριθμό από χρόνια, προστίθενται συνεχώς κι άλλα.
Βγαίνεις στους δρόμους. To πλήθος είναι γεμάτο από αλληλεγγύη και νιάξιμο ανθρώπων απ΄όλα τα μέρη που βρίσκονται κοντά σου, με σένα που είσαι ένας από τη Γάζα. Ο ήλιος καίει, οι κραυγές θά ήθελαν να σπάσουν την πολιορκία, αλλά είναι πιό δυνατός από σένα, εκείνοι είναι κει.
Είναι μάτια μέσα στα τανκς. Δεν είναι το τανκ που σε κοιτάζει και σε πυροβολεί, είναι τα μάτια τους που σε σκοτώνουν. Η άμμος γίνεται κόκκινη. Το παζλ της Παλαιστίνης και του λαού της δεν πρέπει να τακτοποιηθεί Έτσι ισχυρίζονται εκείνοι. Κι έτσι λοιπόν φεύγεις. Πας στη θάλασσα να χαρείς τη δύση. Τις κραυγές του θανάτου προσπαθείς να τις αφήσεις πίσω σου. Πέπλα και φορέματα που τα φύσηξε ο άνεμος και τα πότισαν τα κύματα της θάλασσας της Γάζας ρωτάνε γιατί τ΄αδέλφια σου και οι αδελφές σου, σήμερα, τώρα, δεν υπάρχουν πιά.
Η Νάγκμπα σου είναι μιά καθημερινη επανάληψη σ΄ένα μαρτύριο από καταπίεση, παραλήρημα και τρομερή ωμότητα.
Αναρωτιέσαι γιατί. Είσαι ένας απ΄τη Γάζα.
Αναρτήσεις
