Πηγή: www.guardian.co.uk 23 Ιανουαρίου 2011
Η ειρηνευτική διαδικασία είναι υποκρισία. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να απορρίψουν τους αξιωματούχους τους και να ξαναχτίσουν το κίνημα.
Τελείωσε. Εξαιτίας της σοκαριστικής φύσης, έκτασης και λεπτομέρειας των τρομακτικών αποκαλύψεων για το συμβαίνει «κεκλεισμένων των θυρών» στην ειρηνευτική διαδικασία του Μεσανατολικού, το ατελείωτο και βρώμικο παιχνίδι έφτασε οριστικά στο τέλος του. Ούτε ένας από τους κακούς της παλαιστινιακής πλευράς δεν μπορεί να επιβιώσει. Με λίγη τύχη, η τρομερή περιγραφή του πως οι ΗΠΑ και η Βρετανία διευκόλυναν συγκεκαλυμμένα, ακόμα και εφάρμοζαν την ισραηλινή στρατιωτική επέκταση – ενώ δημιουργούσαν μια ολιγαρχία για να το καταφέρουν- ίσως να υπερπηδήσει τα περιχαρακωμένα συμφέροντα και τις εξαγορές που σπρώχνουν της ειρηνευτική διαδικασία. Μια μικρή ομάδα ανθρώπων που μόλυνε τον παλαιστινιακό δημόσιο βίο με τις ιδιωτικές του δραστηριότητες, έχει τώρα εκτεθεί.
Για μας τους Παλαιστίνιους, οι λεπτομερείς περιγραφές των μυστικών διαπραγματεύσεων με τις οποίες παρέδιδαν ένα προς ένα τα σημαντικά και θεμελιώδη δικαιώματα μας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο (για την επιστροφή των εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων, την προσάρτηση της Αραβικής Ιερουσαλήμ, τους εποικισμούς), δεν αποτελούν έκπληξη. Είναι κάτι που όλοι το γνωρίζαμε – παρ’ όλες τις επίσημες δηλώσεις για το αντίθετο- γιατί αισθανόμασταν τις καταστροφικές συνέπειες τους κάθε μέρα. Το ίδιο ισχύει και για τον εξοργιστικό ρόλο των ΗΠΑ και της Βρετανίας στην δημιουργία των μπατουστάν και την καταστροφή του κοινωνικού και πολιτικού βίου μας. Το ξέραμε ήδη, γιατί νοιώθαμε τα μοιραία αποτελέσματα.
Για την συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων, η επίσημη πολιτική των τελευταίων δεκαετιών της Παλαιστίνης είναι ακριβώς το αντίθετο από μια νόμιμη ή αντιπροσωπευτική ή έστω συνεπούς στρατηγικής για να αποκτήσουμε την ελευθερία που στερούμαστε χρόνια. Οι συγκρατημένες εκτίμησεις όμως για την τρέχουσα κατάσταση μας, σε συνδυασμό με τις μαζικές διαδηλώσεις και τις εκστρατείες της κοινωνίας των πολιτών, δεν ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικές μέχρι τώρα για να μας απελευθερώσει από αυτή.
Η δημοσιοποίηση αυτών των εγγράφων αποτελεί σημείο ορόσημο, γιατί καταστρέφει και τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας στην ειρηνευτική διαδικασία. Οτιδήποτε είχε να κάνει με αυτή, βασιζόταν σε ένα μόνο αξίωμα: κάθε νέα πρωτοβουλία ή διαπραγμάτευση με τους Ισραηλινούς, κάθε πολιτική ή πρόγραμμα (ακόμα και η θέσπιση μη δημοκρατικών θεσμών υπό στρατιωτική κατοχή), παρουσιάζονταν ως κινήσεις καλής θέλησης και μάλιστα κάτω από σκληρές συνθήκες: για την ανάγκη της ειρήνης και για την εξυπηρέτηση του εθνικού μας σκοπού. Οι αξιωματούχοι από όλες τις πλευρές έπαιζαν διπλό παιχνίδι απέναντι στους Παλαιστίνιους. Και τώρα είναι καταγεγραμμένο ότι πρόδωσαν, είπαν ψέματα και μας εξαπάτησαν πάνω στα βασικά μας δικαιώματα, ενώ την ίδια στιγμή διατείνονταν ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη του παλαιστινιακού λαού.
Ο ισχυρισμός της ικανοποιητικής αντιπροσώπευσης - και ακόμα χειρότερα η εντύπωση ότι αντιπροσωπεύουν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και τον αγώνα τους για ελευθερία – έχει φθίνει ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία. Ο ισχυρισμός ότι πράττουν με καλή τη πίστη, κατέρρευσε σήμερα με την δημοσιοποίηση των εγγράφων και με τις πληροφορίες που θα αποκαλυφθούν την επόμενη εβδομάδα. Όποιες και αν είναι οι πολιτικές τάσεις του καθενός, δεν μπορεί κανένας, ούτε οι Αμερικάνοι, ο Βρετανοί, τα ΗΕ και κυρίως κανένας Παλαιστίνιος αξιωματούχος, να ισχυριστούν ότι όλη αυτή η κομπίνα δεν είναι τίποτα άλλο από μια βίαιη διαδικασία υποταγής ενός ολόκληρου έθνους.
Γιατί αυτό συνεχίστηκε για τόσο καιρό και με τόσο υψηλό κόστος; Και γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν δημοκρατική αντιπροσώπευση, που ήταν τόσο επείγον και αναγκαία για να βοηθηθεί ο σκοπός τους; Το Ισραήλ, μαζί με αυτούς που μοιράζονται τις ίδιες απόψεις για τον κόσμο, θα υπέθεταν ότι το πρόβλημα βρίσκεται καθαρά στους Παλαιστίνιους, ότι είναι μέρος της αραβικής πολιτικής κουλτούρας που ή ανατρέφει αυταρχικές κυβερνήσεις ή τρομοκράτες. Το άλλο που αποκαλύπτουν αυτά τα έγγραφα είναι το μέγεθος της αυταρχικής, μη δημοκρατικής, αποικιοκρατικής και τρομακτικής καταπίεσης που άσκησαν οι ΗΠΑ, η Βρετανία και άλλες δυτικές κυβερνήσεις στους Παλαιστίνιους, με αυτή την ανεξήγητη ηγεσία.
Η απεριόριστη δύναμη της Αμερικής, η παγκόσμια υπερδύναμη που (καταγεγραμμένα και με κάθε λεπτομέρεια πια) έχει διαλέξει πλευρά σε αυτή την διαμάχη, φαίνεται σε κάθε σελίδα. Όλοι εμπλέκονται, από τον πρόεδρο και τον υπουργό εξωτερικών, από τους στρατηγούς που δημιούργησαν τις δυνάμεις ασφαλείας για να εφαρμόζουν τις πολιτικές μέχρι το προσωπικό στην πρεσβεία που τις εκτελούσε καθημερινά. Δείχνει ακόμα ότι η συγκεκριμένη πολιτική είναι σκέτη αποτυχία, που ρημάζει τους Παλαιστίνιους και αυξάνει την φιλοπόλεμη διάθεση του αδέσμευτου, επιθετικού και ακανόνιστου Ισραήλ, που εφαρμόζει ένα είδος πολιτικής απαρτχάιντ ασκώντας βία πάνω στους Παλαιστίνιους.
Η ανώμαλη ισορροπία δύναμης μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο που κάθε εθνικό απελευθερωτικό κίνημα το έχει κάνει στο παρελθόν: με την αναμφισβήτητη δύναμη της λαϊκής εντολής. Όταν ο Ho Chi Minh κάθισε με τους Γάλλους ή ο Νέλσον Μαντέλα διαπραγματευόταν με το καθεστώς απαρτχάιντ, είχαν την λαϊκή νομιμοποίηση και μάλιστα οι αρχές και διαπραγματευτικές τους θέσεις ορίζονταν από αυτήν. Η αδύναμη και ανίκανη στάση της παλαιστινιακής ηγεσίας είναι ακριβώς το αντίθετο της αξιοπρεπούς και έντιμης εκπροσώπησης και αποδεικνύεται άχρηστη.
Βλέποντας την θετική πλευρά, οι Παλαιστίνιοι θα απορρίψουν τις συμφωνίες που τελικά βγήκαν στο φως. Αλλά η χειρότερη προδοσία είναι αυτό που η υποκρισία τους κληροδότησε στη νέα γενιά Παλαιστινίων, που τους έκανε να πιστεύουν ότι η συμμετοχή στην δημόσια διοίκηση γίνεται για προσωπική επιδίωξη και ότι η οργάνωση σε οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα είναι ο πλέον άχρηστος τρόπος για να επιτύχουν την αλλαγή.
Με το επικίνδυνο παράδειγμα τους, απομάκρυναν τους νέους Παλαιστίνιους από την δική τους ιστορία αντίστασης απέναντι στην αποικιοκρατία και την στρατιωτική διοίκηση, ώστε τώρα να πιστεύουν ότι δεκάδες χιλιάδες έξυπνων, δημιουργικών και απίστευτα θαρραλέων Παλαιστινίων ποτέ δεν υπήρξαν ή ακόμα χειρότερα, αγωνίστηκαν και πέθαναν για το τίποτα. Τους αποκόβει από χρήσιμες μεθόδους και τεχνικές κινητοποίησης, τους δημοκρατικούς και συλλογικούς μηχανισμούς που είναι πιο χρήσιμοι από ποτέ. Έχουν περάσει την ιδέα στον νεαρόκοσμο πως δεν υπάρχει καμία αρετή μέσα στις συλλογικές οργανώσεις, τον μηχανισμό μέσα από τον οποίο επιτυγχάνεται και δημιουργείται η λαϊκή, δημοκρατική αλλαγή.
Η αυξανόμενη λαϊκή εντύπωση ότι η επανάσταση στην Παλαιστίνη ήταν μια αποτυχία από την σύλληψη της, πάντα διεφθαρμένη, καθοδηγούμενη από τα πάνω και ποτέ από τα κάτω, είναι ψευδής – αλλά κέρδιζε έδαφος από τις πράξεις του παρόντος καθεστώτος. Η συμπεριφορά του έσβησε την συμβολή δεκάδων χιλιάδων απλών Παλαιστινίων πολιτών που με την δύναμη και την αφοσίωση τους, πάλεψαν για τις αρχές τους και δημιούργησαν μια πραγματική, δημοκρατική αυτό-εκπροσώπηση μέσα στις χειρότερες συνθήκες. Είναι η πιο πολύτιμη ελευθερία μας και που κάποιος αξίζει να αγωνιστεί: η αποκάλυψη αυτών των εγγράφων μας δείχνει τον δρόμο της αποκατάστασης.
Η ειρηνευτική διαδικασία είναι υποκρισία. Οι Παλαιστίνιοι πρέπει να απορρίψουν τους αξιωματούχους τους και να ξαναχτίσουν το κίνημα.
Τελείωσε. Εξαιτίας της σοκαριστικής φύσης, έκτασης και λεπτομέρειας των τρομακτικών αποκαλύψεων για το συμβαίνει «κεκλεισμένων των θυρών» στην ειρηνευτική διαδικασία του Μεσανατολικού, το ατελείωτο και βρώμικο παιχνίδι έφτασε οριστικά στο τέλος του. Ούτε ένας από τους κακούς της παλαιστινιακής πλευράς δεν μπορεί να επιβιώσει. Με λίγη τύχη, η τρομερή περιγραφή του πως οι ΗΠΑ και η Βρετανία διευκόλυναν συγκεκαλυμμένα, ακόμα και εφάρμοζαν την ισραηλινή στρατιωτική επέκταση – ενώ δημιουργούσαν μια ολιγαρχία για να το καταφέρουν- ίσως να υπερπηδήσει τα περιχαρακωμένα συμφέροντα και τις εξαγορές που σπρώχνουν της ειρηνευτική διαδικασία. Μια μικρή ομάδα ανθρώπων που μόλυνε τον παλαιστινιακό δημόσιο βίο με τις ιδιωτικές του δραστηριότητες, έχει τώρα εκτεθεί.Για μας τους Παλαιστίνιους, οι λεπτομερείς περιγραφές των μυστικών διαπραγματεύσεων με τις οποίες παρέδιδαν ένα προς ένα τα σημαντικά και θεμελιώδη δικαιώματα μας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο (για την επιστροφή των εκατομμυρίων Παλαιστινίων προσφύγων, την προσάρτηση της Αραβικής Ιερουσαλήμ, τους εποικισμούς), δεν αποτελούν έκπληξη. Είναι κάτι που όλοι το γνωρίζαμε – παρ’ όλες τις επίσημες δηλώσεις για το αντίθετο- γιατί αισθανόμασταν τις καταστροφικές συνέπειες τους κάθε μέρα. Το ίδιο ισχύει και για τον εξοργιστικό ρόλο των ΗΠΑ και της Βρετανίας στην δημιουργία των μπατουστάν και την καταστροφή του κοινωνικού και πολιτικού βίου μας. Το ξέραμε ήδη, γιατί νοιώθαμε τα μοιραία αποτελέσματα.
Για την συντριπτική πλειοψηφία των Παλαιστινίων, η επίσημη πολιτική των τελευταίων δεκαετιών της Παλαιστίνης είναι ακριβώς το αντίθετο από μια νόμιμη ή αντιπροσωπευτική ή έστω συνεπούς στρατηγικής για να αποκτήσουμε την ελευθερία που στερούμαστε χρόνια. Οι συγκρατημένες εκτίμησεις όμως για την τρέχουσα κατάσταση μας, σε συνδυασμό με τις μαζικές διαδηλώσεις και τις εκστρατείες της κοινωνίας των πολιτών, δεν ήταν ιδιαίτερα αποτελεσματικές μέχρι τώρα για να μας απελευθερώσει από αυτή.
Η δημοσιοποίηση αυτών των εγγράφων αποτελεί σημείο ορόσημο, γιατί καταστρέφει και τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας στην ειρηνευτική διαδικασία. Οτιδήποτε είχε να κάνει με αυτή, βασιζόταν σε ένα μόνο αξίωμα: κάθε νέα πρωτοβουλία ή διαπραγμάτευση με τους Ισραηλινούς, κάθε πολιτική ή πρόγραμμα (ακόμα και η θέσπιση μη δημοκρατικών θεσμών υπό στρατιωτική κατοχή), παρουσιάζονταν ως κινήσεις καλής θέλησης και μάλιστα κάτω από σκληρές συνθήκες: για την ανάγκη της ειρήνης και για την εξυπηρέτηση του εθνικού μας σκοπού. Οι αξιωματούχοι από όλες τις πλευρές έπαιζαν διπλό παιχνίδι απέναντι στους Παλαιστίνιους. Και τώρα είναι καταγεγραμμένο ότι πρόδωσαν, είπαν ψέματα και μας εξαπάτησαν πάνω στα βασικά μας δικαιώματα, ενώ την ίδια στιγμή διατείνονταν ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη του παλαιστινιακού λαού.
Ο ισχυρισμός της ικανοποιητικής αντιπροσώπευσης - και ακόμα χειρότερα η εντύπωση ότι αντιπροσωπεύουν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και τον αγώνα τους για ελευθερία – έχει φθίνει ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία. Ο ισχυρισμός ότι πράττουν με καλή τη πίστη, κατέρρευσε σήμερα με την δημοσιοποίηση των εγγράφων και με τις πληροφορίες που θα αποκαλυφθούν την επόμενη εβδομάδα. Όποιες και αν είναι οι πολιτικές τάσεις του καθενός, δεν μπορεί κανένας, ούτε οι Αμερικάνοι, ο Βρετανοί, τα ΗΕ και κυρίως κανένας Παλαιστίνιος αξιωματούχος, να ισχυριστούν ότι όλη αυτή η κομπίνα δεν είναι τίποτα άλλο από μια βίαιη διαδικασία υποταγής ενός ολόκληρου έθνους.
Γιατί αυτό συνεχίστηκε για τόσο καιρό και με τόσο υψηλό κόστος; Και γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν δημοκρατική αντιπροσώπευση, που ήταν τόσο επείγον και αναγκαία για να βοηθηθεί ο σκοπός τους; Το Ισραήλ, μαζί με αυτούς που μοιράζονται τις ίδιες απόψεις για τον κόσμο, θα υπέθεταν ότι το πρόβλημα βρίσκεται καθαρά στους Παλαιστίνιους, ότι είναι μέρος της αραβικής πολιτικής κουλτούρας που ή ανατρέφει αυταρχικές κυβερνήσεις ή τρομοκράτες. Το άλλο που αποκαλύπτουν αυτά τα έγγραφα είναι το μέγεθος της αυταρχικής, μη δημοκρατικής, αποικιοκρατικής και τρομακτικής καταπίεσης που άσκησαν οι ΗΠΑ, η Βρετανία και άλλες δυτικές κυβερνήσεις στους Παλαιστίνιους, με αυτή την ανεξήγητη ηγεσία.
Η απεριόριστη δύναμη της Αμερικής, η παγκόσμια υπερδύναμη που (καταγεγραμμένα και με κάθε λεπτομέρεια πια) έχει διαλέξει πλευρά σε αυτή την διαμάχη, φαίνεται σε κάθε σελίδα. Όλοι εμπλέκονται, από τον πρόεδρο και τον υπουργό εξωτερικών, από τους στρατηγούς που δημιούργησαν τις δυνάμεις ασφαλείας για να εφαρμόζουν τις πολιτικές μέχρι το προσωπικό στην πρεσβεία που τις εκτελούσε καθημερινά. Δείχνει ακόμα ότι η συγκεκριμένη πολιτική είναι σκέτη αποτυχία, που ρημάζει τους Παλαιστίνιους και αυξάνει την φιλοπόλεμη διάθεση του αδέσμευτου, επιθετικού και ακανόνιστου Ισραήλ, που εφαρμόζει ένα είδος πολιτικής απαρτχάιντ ασκώντας βία πάνω στους Παλαιστίνιους.
Η ανώμαλη ισορροπία δύναμης μπορεί να αντιμετωπιστεί με τον ίδιο τρόπο που κάθε εθνικό απελευθερωτικό κίνημα το έχει κάνει στο παρελθόν: με την αναμφισβήτητη δύναμη της λαϊκής εντολής. Όταν ο Ho Chi Minh κάθισε με τους Γάλλους ή ο Νέλσον Μαντέλα διαπραγματευόταν με το καθεστώς απαρτχάιντ, είχαν την λαϊκή νομιμοποίηση και μάλιστα οι αρχές και διαπραγματευτικές τους θέσεις ορίζονταν από αυτήν. Η αδύναμη και ανίκανη στάση της παλαιστινιακής ηγεσίας είναι ακριβώς το αντίθετο της αξιοπρεπούς και έντιμης εκπροσώπησης και αποδεικνύεται άχρηστη.
Βλέποντας την θετική πλευρά, οι Παλαιστίνιοι θα απορρίψουν τις συμφωνίες που τελικά βγήκαν στο φως. Αλλά η χειρότερη προδοσία είναι αυτό που η υποκρισία τους κληροδότησε στη νέα γενιά Παλαιστινίων, που τους έκανε να πιστεύουν ότι η συμμετοχή στην δημόσια διοίκηση γίνεται για προσωπική επιδίωξη και ότι η οργάνωση σε οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα είναι ο πλέον άχρηστος τρόπος για να επιτύχουν την αλλαγή.
Με το επικίνδυνο παράδειγμα τους, απομάκρυναν τους νέους Παλαιστίνιους από την δική τους ιστορία αντίστασης απέναντι στην αποικιοκρατία και την στρατιωτική διοίκηση, ώστε τώρα να πιστεύουν ότι δεκάδες χιλιάδες έξυπνων, δημιουργικών και απίστευτα θαρραλέων Παλαιστινίων ποτέ δεν υπήρξαν ή ακόμα χειρότερα, αγωνίστηκαν και πέθαναν για το τίποτα. Τους αποκόβει από χρήσιμες μεθόδους και τεχνικές κινητοποίησης, τους δημοκρατικούς και συλλογικούς μηχανισμούς που είναι πιο χρήσιμοι από ποτέ. Έχουν περάσει την ιδέα στον νεαρόκοσμο πως δεν υπάρχει καμία αρετή μέσα στις συλλογικές οργανώσεις, τον μηχανισμό μέσα από τον οποίο επιτυγχάνεται και δημιουργείται η λαϊκή, δημοκρατική αλλαγή.
Η αυξανόμενη λαϊκή εντύπωση ότι η επανάσταση στην Παλαιστίνη ήταν μια αποτυχία από την σύλληψη της, πάντα διεφθαρμένη, καθοδηγούμενη από τα πάνω και ποτέ από τα κάτω, είναι ψευδής – αλλά κέρδιζε έδαφος από τις πράξεις του παρόντος καθεστώτος. Η συμπεριφορά του έσβησε την συμβολή δεκάδων χιλιάδων απλών Παλαιστινίων πολιτών που με την δύναμη και την αφοσίωση τους, πάλεψαν για τις αρχές τους και δημιούργησαν μια πραγματική, δημοκρατική αυτό-εκπροσώπηση μέσα στις χειρότερες συνθήκες. Είναι η πιο πολύτιμη ελευθερία μας και που κάποιος αξίζει να αγωνιστεί: η αποκάλυψη αυτών των εγγράφων μας δείχνει τον δρόμο της αποκατάστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου