Πηγή: www.pflp.ps/english/
Η Εκστρατεία Αλληλεγγύης του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης δημοσιεύει το πρώτο μέρος της συνέντευξης με την Λέιλα Χάλεντ. Ο συντονιστής της Εκστρατείας Αλληλεγγύης του PFLP, Μάικ Γουόλκερ πήρε συνέντευξη από την Λέιλα μέσω Skype, στις 6 Απριλίου 2010.
Η Λέιλα Χάλεντ συχνά αναφέρετε ως τρομοκράτισσα από τους εχθρούς της, τις ΗΠΑ και το Κράτος του Ισραήλ. Αλλά στα κατεχόμενα εδάφη, στην Λωρίδα της Γάζας και σε αμέτρητους προσφυγικούς καταυλισμούς που είναι διάσπαρτοι σε όλο τον αραβικό κόσμο, είναι μια επαναστάτρια, ηρωίδα, αγωνίστρια της ελευθερίας και η προσωποποίηση του ένοπλου παλαιστινιακού αγώνα ενάντια στον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό στην Μέση Ανατολή και για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση.
Η Λέιλα Χάλεντ και το PFLP τράβηξαν την διεθνή προσοχή, όταν έγινε η πρώτη γυναίκα αεροπειρατής ενός επιβατικού αεροπλάνου στις 29 Αυγούστου, 1969. Η Λέιλα ανάγκασε τον πιλότο να οδηγήσει το αεροπλάνο πάνω από την Χάιφα, όπου και είχε γεννηθεί αλλά ποτέ δεν την επιτράπηκε να την επισκεφτεί, και τελικά προσγειωθήκαν στην Δαμασκό της Συρίας. Οι επιβάτες αποβιβάστηκαν και το αεροπλάνο ανατινάχθηκε παρουσία των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Η Γκόλντα Μέιρ είχε δηλώσει τότε ότι «Δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι», αλλά η Λέιλα και το PFLP έφεραν στο διεθνές προσκήνιο τον παλαιστινιακό αγώνα και δεν μπορούσε πλέον να αγνοηθεί.
Σήμερα η Λέιλα είναι βασικό στέλεχος του PFLP και υπηρετεί στο πολιτικό γραφείο του. Ασχολείται κυρίως με το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων. Ο Γουόλκερ δήλωσε ότι «η Λέιλα είναι μια πραγματική επαναστάτρια, που έχει αφιερώσει την ζωή της στον αγώνα των Παλαιστινίων για τα δικαιώματα τους. Είναι έμπνευση για όλους μας».
Η Λέιλα τελείωσε την συνέντευξη της λέγοντας ότι έχει «ένα μήνυμα για τους Νέο Ζηλανδούς». Προειδοποίησε πως όλοι μας «Πρέπει να προσέχουμε τον σιωνισμό. Ο ναζισμός προκάλεσε την απώλεια είκοσι δύο εκατομμυρίων ανθρώπων και την καταστροφή της Ευρώπης. Τι νομίζετε πως θα κάνει ο σιωνισμός; χρειαζόμαστε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο; πρέπει να σταματήσουμε την εξάπλωση της σιωνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής».
Μπορείτε να μου πείτε ποιος είναι σήμερα ο ρόλος σας στο Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και στην πολιτική γενικά;
Τώρα είμαι μέλος του πολιτικού γραφείου του PFLP και υπεύθυνη του τομέα της επιτροπής για τους πρόσφυγες και για το δικαίωμα της επιστροφής, που σημαίνει ότι έχουμε ένα πρόγραμμα και ένα σχέδιο να γενικεύσουμε και να κινητοποιήσουμε τον λαό μας για το Δικαίωμα της Επιστροφής. Επειδή τώρα, και όλα αυτά τα χρόνια, οι Ισραηλινοί προσπαθούν να εξαφανίσουν την ιδέα αυτού του δικαιώματος. Το δικαίωμα της επιστροφής των Παλαιστινίων στα σπίτια τους, απορρίπτεται και αγνοείται. Γι’ αυτό και ο τομέας με τον οποίο ασχολούμαι και είμαι υπεύθυνη μέσα στο PFLP, είναι πολύ σημαντικός.
Σε ένα πρόσφατο έγγραφο της PLO που διέρρευσε, αναφέρετε ότι ο Mahmoud Abbas τον Δεκέμβριο του 2009, ήταν έτοιμος να παραχωρήσει το δικαίωμα της επιστροφής, επιτρέποντας μόνο σε 150,000 Παλαιστίνιους να επιστρέψουν σε διάστημα 10 ετών, ενώ οι υπόλοιποι θα σάπιζαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς ή σε μη φιλικές γειτονικές αραβικές χώρες. Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό;
Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει το δικαίωμα επιστροφής του λαού, είτε πρόκειται για τον Mahmoud Abbas είτε για οποιοδήποτε άλλο Παλαιστίνιο αξιωματούχο. Δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το δικαίωμα επιστροφής σύμφωνα με το δικό τους όραμα. Υπάρχει μεγάλη εναντίωση σε αυτό. Ο λαός, είτε βρίσκεται στην διασπορά είτε στην Δυτική Όχθη και στην Γάζα, είναι αντίθετος σε τέτοιου είδους δηλώσεις και ενάντια σε τέτοιες συμπεριφορές, γιατί το δικαίωμα της επιστροφής είναι προσωπική υπόθεση, είναι λαϊκό, είναι νόμιμο για κάθε άνθρωπο, όπως και για τους Παλαιστίνιους που διώχθηκαν από την πατρίδα τους με την βία. Και θυμήσου το Ψήφισμα 194 των ΗΕ που καλεί το Ισραήλ να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο και όπως λέει το συγκεκριμένο Ψήφισμά, το Ισραήλ θα γίνει μέλος των ΗΕ με τον όρο ότι οι Παλαιστίνιοι θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους και στα χωριά τους και στις περιουσίες τους, από όπου εκδιώχθηκαν βίαια το 1948. Άρα κανένας αξιωματούχος δεν μπορεί ή δεν έχει το δικαίωμα να αλλάξει το δικαίωμα επιστροφής σύμφωνα με το όραμα του, ότι κάποιοι από τους Παλαιστίνιους θα επιστρέψουν.
Δύο μέρες πριν, είχαμε και τον Salaam Fayyad που υποτίθεται ότι είναι ο Πρωθυπουργός, μιας και δεν έχουμε την κυριαρχία στην γη μας για να μπορούμε να έχουμε πρωθυπουργούς ή κυβέρνηση ή οτιδήποτε είναι αυτό. Υπάρχουν μεγάλες συζητήσεις τώρα ανάμεσα στους παράγοντες, ανάμεσα στον λαό και στους εκπροσώπους του στην PLO και οπουδήποτε αλλού, ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να λένε ότι το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων δεν είναι πλέον ρεαλιστικό ζήτημα και όσο συνεχίζεται αυτός ο αγώνας, και συνεχίζεται αυτή η σύγκρουση, σημαίνει πως το κλειδί για την λύση είναι το δικαίωμα της επιστροφής. Δεν είναι λοιπόν δικαίωμα του να αλλάζει το ζήτημα ανάλογα με το τι θέλει αυτός.
Στο βιβλίο σας «Ο λαός μου θα ζήσει», είπατε πως οι πράξεις βίας σκόπευαν στο να «βγάλουν το κερί από τα αυτιά των κουφών δυτικών νεοφιλελεύθερων». Οι αεροπειρατείες και οι άλλες τακτικές βίας, σίγουρα τράβηξαν την προσοχή του κόσμου στον παλαιστινιακό σκοπό, αλλά συμφωνείτε ότι το κερί βρίσκεται ακόμα στα αυτιά των δυτικών νεοφιλελεύθερων όταν πρόκειται για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων;
Νομίζω πως τώρα δεν υπάρχει πια κερί. Το ακούν, αλλά ακόμα δεν δρουν σύμφωνα με αυτό που ακούν. Το πρόβλημα δεν είναι να το ακούσουν. Είναι να πειστούν ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να έχουν το δικό τους ανεξάρτητο κράτος, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και ότι η Παλαιστίνη είναι υπό κατοχή. Οι Παλαιστίνιοι είναι ακόμα πρόσφυγες, στην διασπορά και στην χώρα τους, άρα χρειάζεται όλο και περισσότερος αγώνας για να πειστούν, όχι οι κυβερνήσεις, γιατί ξέρουμε ότι αυτές είναι προκατειλημμένες υπέρ του Ισραήλ. Βασιζόμαστε στα λαϊκά κινήματα σε διάφορες χώρες, ειδικά στην Δύση, και έχουμε προσέξει την κλιμάκωση των καλεσμάτων για μποϋκοτάζ-αποεπένδυσης και κυρώσεων ενάντια στο Ισραήλ.
Τι παραπάνω χρειάζεται η Δύση από το ολοκαύτωμα των Παλαιστινίων στην Γάζα; Τι παραπάνω θέλει η Δύση από το ψήφισμα του Ανώτατου Δικαστηρίου της Χάγης που λέει ότι το τείχος του απαρτχάιντ που φτιάχνει το Ισραήλ, είναι παράνομο και ότι οι εποικισμοί είναι παράνομοι; Τι παραπάνω χρειάζεται αφού βλέπει ότι το Ισραήλ χρησιμοποίησε όλα τα είδη των όπλων μαζικής καταστροφής στην Γάζα, για να πειστεί ότι οι Παλαιστίνιοι χρειάζονται την ελευθερία τους, χρειάζονται την κυριαρχία της πατρίδας τους, χρειάζονται την υποστήριξη στον αγώνα τους, γιατί είναι ένας νόμιμος αγώνας και είναι καθήκον του λαού μας και δικό μας να παλέψει ενάντια της κατοχής, της πιο απάνθρωπης πράξης εναντίον των λαών; Γι’ αυτό λέω ότι δεν είναι το κερί στα αυτιά των Δυτικών, αλλά ότι δεν έχουν πειστεί πως πρέπει να αλλάξουν τις ιδέες τους. Όπως και να’ ναι, εξαρτιόμαστε από τους ανθρώπους, από τις εκστρατείες αλληλεγγύης, από τους κοινοβουλευτικούς και τις οργανώσεις, λαϊκές ή από την βάση, που ακόμα καλούν σε υποστήριξη υπέρ των Παλαιστινίων.
Το 1974 το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) εγκατέλειψε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, για να σχηματίσει το Μέτωπο Απόρριψης, μαζί με άλλες αριστερές ομάδες, σε απάντηση του «προγράμματος των δέκα σημείων» της Φατάχ, που θεωρήθηκε ως το πρώτο βήμα για την αναγνώριση του Κράτους του Ισραήλ. Αυτό ξαναέγινε όταν η PLO πήρε μέρος στις διαπραγματεύσεις με αποκορύφωμα την Συμφωνία του Όσλο. Εκείνη την φορά το PFLP συμμετείχε/δημιούργησε την Συμμαχία των Παλαιστινιακών Δυνάμεων με αριστερά κοσμικά σχήματα και ισλαμικές ομάδες, όπως η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ. Το PFLP είναι ακόμα μέλος της Συμμαχίας; Μπορείτε να μας διαφωτίσετε για την απόφαση να γίνει ξανά ενεργό μέλος της PLO, που συνεχίζει να αντικρούει σε μια από τις βασικές αρχές του PFLP, να μην διαπραγματεύεται με τον εχθρό;
Το PFLP είναι μέλος της PLO και η PLO είναι ο μοναδικός και νόμιμος εκπρόσωπος των Παλαιστινίων. Από μια πλευρά, αυτός είναι ο θεσμός όπου μπορούμε, εκφράζοντας τις αντιθέσεις μας, να παλέψουμε για να αλλάξει η συμπεριφορά της Φατάχ και της ηγεσίας της PLO. Από την άλλη, έχουμε σχέσεις με την Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ, γιατί είναι στοιχεία και οργανώσεις από την κοινωνία μας και δεν λέμε πως εμείς δεν έχουμε τίποτα με αυτούς ή δεν έχουμε σχέσεις. Έχουμε σχέσεις με όλους τους παράγοντες, γιατί βρισκόμαστε στο στάδιο της απελευθέρωσης και οι κανόνες προστάζουν ή μας δίνουν το δικαίωμα να σχετιζόμαστε με όλους. Η κύρια αντιπαράθεση είναι με την ισραηλινή κατοχή και όχι με τα υπόλοιπα στοιχεία της κοινωνίας. Γι’ αυτό και είμαστε ακόμα στην PLO, γιατί εμείς είμαστε οι ιδρυτές της, παρόλο που δεν ανήκουμε στην βασική ηγεσία της.
Είμαστε όμως ακόμα ενάντια στις Συμφωνίες του Όσλο. Διαφωνούμε με τον διαχωρισμό που έχει επιτευχθεί ανάμεσα στην Χαμάς και την Φατάχ με την χρήση όπλων. Καταδικάζουμε την χρήση των όπλων, γιατί από την αρχή της επανάστασης, μετά το 1967, είχαμε κάνει μια συμφωνία ότι όποιες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις παρατάξεις, μπορούν να λυθούν μόνο με τον διάλογο και την συζήτηση, όχι με τα όπλα. Τα όπλα χρησιμοποιούνται μόνο ενάντια στον εχθρό. Γι’ αυτό και κρατάμε τις ίδιες αποστάσεις και από τα δύο κόμματα, την Φατάχ και την Χαμάς, αλλά την ίδια στιγμή έχουμε πολλά κοινά πάνω στα οποία συμφωνούμε. Για παράδειγμα τους εποικισμούς, το τείχος, τα ζητήματα των κρατουμένων, ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις πολιτικές του Ισραήλ, αν και είμαστε ενάντια των διαπραγματεύσεων. Και τελευταία είμαστε, μαζί με άλλους, αντίθετοι στις έμμεσες συνομιλίες, ακυρώνοντας την πρόταση της Αμερικής να γίνουν οι συνομιλίες χωρίς να σταματήσουν οι εποικισμοί. Ακόμα και ο Abbas, δεν μπορούσε να δεχτεί τις έμμεσες συνομιλίες… στην αρχή δέχτηκε, αλλά έκανε πίσω λόγω των διαφωνιών. Εμείς ηγηθήκαμε αυτής της εναντίωσης, σαν PFLP.
Γιατί, ενώ η Φατάχ και ο Mahmoud Abbas επανειλημμένα έχουν ξεπουλήσει τον παλαιστινιακό σκοπό στις απαιτήσεις των Ισραηλινών και των Ιμπεριαλιστών, φαίνεται πως ακόμα έχουν την λαϊκή στήριξη;
Νομίζω πως ο Abbas έχει ακόμα στήριξη, αλλά όχι τόσο μεγάλη για να ξεπουλήσει τον παλαιστινιακό σκοπό. Ακούμε κριτικές, έντονες κριτικές από διάφορες παρατάξεις και προσωπικότητες, από σωματεία που επικρίνουν την συμπεριφορά του Abbas, πράγμα που σημαίνει ότι χάνει την δημοτικότητα του από όταν εκλέχθηκε πρόεδρος της ΠΑ. Πιστεύω πως αν συνεχίσει την τακτική του και προχωρήσει στις διαπραγματεύσεις, θα χάσει πολύ.
Και η Φατάχ;
Σίγουρα, είναι αρχηγός της Φατάχ και θα χάσει πολλούς από την βάση της, γιατί μέχρι τώρα η βάση της Φατάχ είναι μαζί με την αντίσταση, όχι εναντίον της. Λόγω όμως της κατάστασης στην Δυτική Όχθη ανάμεσα στους Ισραηλινούς και την ασφάλεια του Abbas, ο λαός φτάνει στο σημείο που δεν μπορεί να κάνει αυτό που θέλει , γιατί ή θα τον συλλάβουν οι Ισραηλινοί ή οι Παλαιστίνιοι. Αυτό σημαίνει ότι ο λαός στριμώχνεται όλο και περισσότερο στο να εκφραστεί. Όταν όμως αφορά στους εποικισμούς ή στο χτίσιμο, στην κατεδάφιση των σπιτιών στην Ιερουσαλήμ, έχουμε δει τον κόσμο να βγαίνει έξω και να διαδηλώνει στην Χεβρώνα, στην Ιερουσαλήμ, στην Νάμπλους και σε άλλες πόλεις της Δυτικής Όχθης, καταδικάζοντας τις προσπάθειες των Ισραηλινών να αλλάξουν τον χαρακτήρα της Ιερουσαλήμ. Ο λαός έχει μεγάλη οργή ενάντια σε αυτή την πολιτική και αυτό αποτρέπει τον Abbas από το να δεχτεί τις έμμεσες συνομιλίες με το Ισραήλ.
Πως βλέπει το PFLP τον ρόλο της ισραηλινής εργατικής τάξης και έχει συνδέσμους με τις ισραηλινές αντι-σιωνιστικές και σοσιαλιστικές εβραϊκές ομάδες;
Έχουμε σχέση με κάποιες προσωπικότητες και θέλουμε την εργατική τάξη να είναι μια ελεύθερη εργατική τάξη. Η εργατική τάξη του Ισραήλ είναι μέρος της κατοχής, μέχρι τώρα. Άρα έχει αποπλανηθεί από την σιωνιστική ιδεολογία. Γι’ αυτό ψάχνουμε για Ισραηλινούς όπως το Peace now ή το Stop The Wall, που υποστηρίζουν τον λαό μας ενάντια στο τείχος, που δείχνουν την αλληλεγγύη τους κάθε βδομάδα σε διάφορες διαδηλώσεις, όπως στο Bil'in καις στο Nilin. Δεν είναι όμως μεγάλο κίνημα που κυριαρχεί στην κοινωνία. Είδαμε πριν δύο χρόνια περίπου, όταν έγιναν οι εκλογές στο Ισραήλ, η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ψήφισε την ακροδεξιά. Αυτό σημαίνει πως έχουν ακόμα την ψευδαίσθηση πως η δεξιά του Ισραήλ μπορεί να κυβερνήσει. Χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο για να φτάσουμε σε ένα κοινό σημείο με την εργατική τάξη στο Ισραήλ, όπου κι εκεί η κατοχή είναι απάνθρωπη, παράνομη και ενάντια στην ίδια της την κοινωνία, γιατί πρέπει να πω ότι οι Παλαιστίνιοι εργάτες εκεί, μερικές φορές δεν αμείβονται από τους εργοδότες τους. Το Histadrut, ο εκπρόσωπος της εργατικής τάξης, δεν υπερασπίζεται τους Παλαιστίνιους εργάτες και αυτό δείχνει πως μέχρι σήμερα, η εργατική τάξη είναι μέρος της κατοχής.
Ποια είναι η ανάλυση του PFLP για το αυξανόμενο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην Νότια Αμερική, του Τσάβες στην Βενεζουέλα και του Μοράλες στην Βολιβία, που και οι δύο πρόσφατα έκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ και απέλασαν τους Ισραηλινούς διπλωμάτες;
Όταν εκλέχθηκε ο Τσάβες και αμέσως μετά ο Μοράλες, από την πολιτική τους είδαμε πως υπήρχε ελπίδα και δύναμη να αντιμετωπίσουν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και μέχρι τώρα έχουμε καλές σχέσεις με όλα τα κόμματα εκεί και τις κυβερνήσεις της Βενεζουέλας και της Βολιβίας. Αυτό μας δίνει κι εμάς δύναμη να πούμε στις μάζες μας, όχι μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά και στο Ιράκ, στην Αίγυπτο και σε άλλες αραβικές χώρες ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι η μοίρα μας και μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε. Και τώρα ο κόσμος βλέπει ότι υπάρχει ελπίδα να σταματήσει η κατοχή της Παλαιστίνης και στο Ιράκ επίσης. Γιατί τώρα έχουμε δύο αραβικές χώρες που βρίσκονται υπό την κατοχή του Ισραήλ και της Αμερικής. Άρα, ο φτωχός λαός της Βενεζουέλας και της Βολιβίας άλλαξαν τις ιδέες και την συμπεριφορά της αμερικανικής κυβέρνησης, ότι η Νότια Αμερική ήταν ο κήπος του Λευκού Οίκου, και έγιναν ελεύθερες χώρες, ελεύθεροι λαοί που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα τους και για την πρόοδο τους. Μας κάνουν να έχουμε περισσότερη υπομονή και κουράγιο να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.
Πρέπει να πω ότι στις περσινές διαδηλώσεις, κατά την διάρκεια του πολέμου στην Γάζα, ο λαός μας κρατούσε αφίσες του Τσάβες και τον έβλεπαν σαν ήρωα, όχι μόνο για την Βενεζουέλα αλλά για όλους όσους αναζητούν την ελευθερία τους. Ο λαός μας κατάλαβε αμέσως ότι τέτοιες ιστορικές προσωπικότητες, αν και γεωγραφικά βρίσκονται μακριά μας, έφεραν την ελευθερία στους λαούς τους και θα βοηθήσουν αυτούς που βρίσκονται υπό κατοχή, στην Παλαιστίνη και στο Ιράκ.
Μπορείτε να πείτε κάτι για τον τρέχοντα ρόλο των διαφόρων αραβικών καθεστώτων και αν υπάρχει κάποιο λαϊκό μαζικό κίνημα στον αραβικό κόσμο που θα μπορούσε να βοηθήσει στο να αλλάξει το status quo;
Όταν μιλάμε για τα αραβικά καθεστώτα γενικά, και με μερικές ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως η Συρία, τα υπόλοιπα, όπως η Αίγυπτος ή η Σαουδική Αραβία ή αυτά που υποστήριζαν το παλαιστινιακό ζήτημα, στην τελευταία συνδιάσκεψη στην Λιβύη, δεν αποκήρυξαν καμία από τις πολιτικές της Αμερικής στην κατεχόμενη Παλαιστίνη ή στο Ιράκ. Τα αραβικά καθεστώτα γενικά, συμμορφώνονται με την αμερικανική πολιτική, γιατί δεν παίρνουν αποφάσεις από μόνα τους. Συνέχεια διατάζονται να έχουν μια πολιτική που να συμφωνεί με τα συμφέροντα της Αμερικής και του Ισραήλ στην περιοχή μας.
Και από τα χρόνια που ο Shimon Peres μίλησε για μια νέα Μέση Ανατολή, όπου οι αραβικοί λαοί και οι εβραίοι εγκέφαλοι μπορούν να είναι μαζί και να χτίσουν μια εύφορη Μέση Ανατολή, σημαίνει πως οι Άραβες θα πρέπει να δεχτούν το Ισραήλ σαν κομμάτι του μέλλοντος τους. Τώρα, προστέθηκαν και οι Αμερικανοί στην μεγάλη Μέση Ανατολή, για να την φτιάξουν μια ακόμα πιο μεγάλη, όπως δείχνει και η κατοχή του Ιράκ. Πιστεύω πως το λαϊκό κίνημα των αραβικών παρατάξεων προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα ενότητας, μια ενότητα που θα αποτελεί την αντίθετη φωνή ενάντια στα καθεστώτα. Όμως, λόγω της έλλειψης δημοκρατίας σε αυτές τις χώρες, θα χρειαστούμε πολλή δουλειά και αγώνες να τα αλλάξουμε. Τα αραβικά καθεστώτα πρέπει να είναι δημοκρατικά, ειδικά αυτά που βρίσκονται γύρω από την Παλαιστίνη.
Η τελευταία συνδιάσκεψη που ανακοινώθηκε είναι αυτή για την Ιερουσαλήμ. Σε δυο μέρες, τα αραβικά καθεστώτα είπαν πως πρέπει να πληρώσουν, ότι ήθελαν να δώσουν μισό δισεκατομμύριο δολάρια για την Ιερουσαλήμ, με την προϋπόθεση (που δεν ακούστηκε) ότι τελικά δεν θα χρειαστεί να δώσουν τίποτα. Το πρόβλημα όμως των χρημάτων είναι μόνο στην Ιερουσαλήμ ή η πολιτική συμπεριφορά που πετυχαίνει σε διεθνές επίπεδο είναι να χρησιμοποιούμε το πετρέλαιο σαν ένα όπλο πάνω στο οποίο βασίζονται αυτές οι πολιτικές; Δεν βλέπουμε στα αραβικά καθεστώτα κάποιο σημάδι ότι στηρίζουν τους λαούς τους. Αυτές οι χώρες, αν μιλήσουν ποτέ για δημοκρατία, θα μιλήσουν θεωρητικά και όχι κυριολεκτικά, σαν τον πραγματικό τρόπο που χτίζονται οι κοινωνίες. Υπάρχουν πολλές παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων. Πολλοί ακτιβιστές φυλακίζονται για την συμπεριφορά τους, σε διάφορες αραβικές χώρες. Να σου θυμίσω ότι υπάρχουν δύο χώρες που έχουν διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις και στρατιωτική συνεργασία και συντονισμό σε ζητήματα ασφαλείας με το Ισραήλ, η Αίγυπτος και η Ιορδανία. Η Αίγυπτος χτίζει, κατόπιν εντολής της Αμερικής, τον ατσάλινο τοίχο ανάμεσα στην Γάζα και την Αίγυπτο. Άρα δεν βοηθάει τις επιλογές μας. Δεν βασιζόμαστε σε τέτοια καθεστώτα, αλλά βασιζόμαστε στις μάζες τους να τα αλλάξουμε.
Λέω πως υπάρχει η εξαίρεση με την Συρία. Είναι ακόμα ενάντια στην αμερικανική και ισραηλινή κατοχή και κυριαρχία στην περιοχή. Γι’ αυτό και έχουμε καλές σχέσεις με την Συρία, που απέδειξε ότι είναι μια χώρα και μιας κυβέρνηση, σαν ηγεσία, που στηρίζει ακόμα τον παλαιστινιακό αγώνα και την αντίσταση, σαν δικαίωμα των λαών του Λιβάνου, της Παλαιστίνης και του Ιράκ.
Μπορείτε να δείτε την συνέντευξη σε βίντεο εδώ
Η Εκστρατεία Αλληλεγγύης του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης δημοσιεύει το πρώτο μέρος της συνέντευξης με την Λέιλα Χάλεντ. Ο συντονιστής της Εκστρατείας Αλληλεγγύης του PFLP, Μάικ Γουόλκερ πήρε συνέντευξη από την Λέιλα μέσω Skype, στις 6 Απριλίου 2010.Η Λέιλα Χάλεντ συχνά αναφέρετε ως τρομοκράτισσα από τους εχθρούς της, τις ΗΠΑ και το Κράτος του Ισραήλ. Αλλά στα κατεχόμενα εδάφη, στην Λωρίδα της Γάζας και σε αμέτρητους προσφυγικούς καταυλισμούς που είναι διάσπαρτοι σε όλο τον αραβικό κόσμο, είναι μια επαναστάτρια, ηρωίδα, αγωνίστρια της ελευθερίας και η προσωποποίηση του ένοπλου παλαιστινιακού αγώνα ενάντια στον σιωνισμό και τον ιμπεριαλισμό στην Μέση Ανατολή και για την ελευθερία και την αυτοδιάθεση.
Η Λέιλα Χάλεντ και το PFLP τράβηξαν την διεθνή προσοχή, όταν έγινε η πρώτη γυναίκα αεροπειρατής ενός επιβατικού αεροπλάνου στις 29 Αυγούστου, 1969. Η Λέιλα ανάγκασε τον πιλότο να οδηγήσει το αεροπλάνο πάνω από την Χάιφα, όπου και είχε γεννηθεί αλλά ποτέ δεν την επιτράπηκε να την επισκεφτεί, και τελικά προσγειωθήκαν στην Δαμασκό της Συρίας. Οι επιβάτες αποβιβάστηκαν και το αεροπλάνο ανατινάχθηκε παρουσία των διεθνών μέσων ενημέρωσης. Η Γκόλντα Μέιρ είχε δηλώσει τότε ότι «Δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι», αλλά η Λέιλα και το PFLP έφεραν στο διεθνές προσκήνιο τον παλαιστινιακό αγώνα και δεν μπορούσε πλέον να αγνοηθεί.
Σήμερα η Λέιλα είναι βασικό στέλεχος του PFLP και υπηρετεί στο πολιτικό γραφείο του. Ασχολείται κυρίως με το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων. Ο Γουόλκερ δήλωσε ότι «η Λέιλα είναι μια πραγματική επαναστάτρια, που έχει αφιερώσει την ζωή της στον αγώνα των Παλαιστινίων για τα δικαιώματα τους. Είναι έμπνευση για όλους μας».
Η Λέιλα τελείωσε την συνέντευξη της λέγοντας ότι έχει «ένα μήνυμα για τους Νέο Ζηλανδούς». Προειδοποίησε πως όλοι μας «Πρέπει να προσέχουμε τον σιωνισμό. Ο ναζισμός προκάλεσε την απώλεια είκοσι δύο εκατομμυρίων ανθρώπων και την καταστροφή της Ευρώπης. Τι νομίζετε πως θα κάνει ο σιωνισμός; χρειαζόμαστε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο; πρέπει να σταματήσουμε την εξάπλωση της σιωνιστικής ιδεολογίας και πολιτικής».
Μπορείτε να μου πείτε ποιος είναι σήμερα ο ρόλος σας στο Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και στην πολιτική γενικά;
Τώρα είμαι μέλος του πολιτικού γραφείου του PFLP και υπεύθυνη του τομέα της επιτροπής για τους πρόσφυγες και για το δικαίωμα της επιστροφής, που σημαίνει ότι έχουμε ένα πρόγραμμα και ένα σχέδιο να γενικεύσουμε και να κινητοποιήσουμε τον λαό μας για το Δικαίωμα της Επιστροφής. Επειδή τώρα, και όλα αυτά τα χρόνια, οι Ισραηλινοί προσπαθούν να εξαφανίσουν την ιδέα αυτού του δικαιώματος. Το δικαίωμα της επιστροφής των Παλαιστινίων στα σπίτια τους, απορρίπτεται και αγνοείται. Γι’ αυτό και ο τομέας με τον οποίο ασχολούμαι και είμαι υπεύθυνη μέσα στο PFLP, είναι πολύ σημαντικός.
Σε ένα πρόσφατο έγγραφο της PLO που διέρρευσε, αναφέρετε ότι ο Mahmoud Abbas τον Δεκέμβριο του 2009, ήταν έτοιμος να παραχωρήσει το δικαίωμα της επιστροφής, επιτρέποντας μόνο σε 150,000 Παλαιστίνιους να επιστρέψουν σε διάστημα 10 ετών, ενώ οι υπόλοιποι θα σάπιζαν σε προσφυγικούς καταυλισμούς ή σε μη φιλικές γειτονικές αραβικές χώρες. Τι έχετε να πείτε γι’ αυτό;
Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει το δικαίωμα επιστροφής του λαού, είτε πρόκειται για τον Mahmoud Abbas είτε για οποιοδήποτε άλλο Παλαιστίνιο αξιωματούχο. Δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το δικαίωμα επιστροφής σύμφωνα με το δικό τους όραμα. Υπάρχει μεγάλη εναντίωση σε αυτό. Ο λαός, είτε βρίσκεται στην διασπορά είτε στην Δυτική Όχθη και στην Γάζα, είναι αντίθετος σε τέτοιου είδους δηλώσεις και ενάντια σε τέτοιες συμπεριφορές, γιατί το δικαίωμα της επιστροφής είναι προσωπική υπόθεση, είναι λαϊκό, είναι νόμιμο για κάθε άνθρωπο, όπως και για τους Παλαιστίνιους που διώχθηκαν από την πατρίδα τους με την βία. Και θυμήσου το Ψήφισμα 194 των ΗΕ που καλεί το Ισραήλ να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο και όπως λέει το συγκεκριμένο Ψήφισμά, το Ισραήλ θα γίνει μέλος των ΗΕ με τον όρο ότι οι Παλαιστίνιοι θα επιστρέψουν στην πατρίδα τους και στα χωριά τους και στις περιουσίες τους, από όπου εκδιώχθηκαν βίαια το 1948. Άρα κανένας αξιωματούχος δεν μπορεί ή δεν έχει το δικαίωμα να αλλάξει το δικαίωμα επιστροφής σύμφωνα με το όραμα του, ότι κάποιοι από τους Παλαιστίνιους θα επιστρέψουν.
Δύο μέρες πριν, είχαμε και τον Salaam Fayyad που υποτίθεται ότι είναι ο Πρωθυπουργός, μιας και δεν έχουμε την κυριαρχία στην γη μας για να μπορούμε να έχουμε πρωθυπουργούς ή κυβέρνηση ή οτιδήποτε είναι αυτό. Υπάρχουν μεγάλες συζητήσεις τώρα ανάμεσα στους παράγοντες, ανάμεσα στον λαό και στους εκπροσώπους του στην PLO και οπουδήποτε αλλού, ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να λένε ότι το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων δεν είναι πλέον ρεαλιστικό ζήτημα και όσο συνεχίζεται αυτός ο αγώνας, και συνεχίζεται αυτή η σύγκρουση, σημαίνει πως το κλειδί για την λύση είναι το δικαίωμα της επιστροφής. Δεν είναι λοιπόν δικαίωμα του να αλλάζει το ζήτημα ανάλογα με το τι θέλει αυτός.
Στο βιβλίο σας «Ο λαός μου θα ζήσει», είπατε πως οι πράξεις βίας σκόπευαν στο να «βγάλουν το κερί από τα αυτιά των κουφών δυτικών νεοφιλελεύθερων». Οι αεροπειρατείες και οι άλλες τακτικές βίας, σίγουρα τράβηξαν την προσοχή του κόσμου στον παλαιστινιακό σκοπό, αλλά συμφωνείτε ότι το κερί βρίσκεται ακόμα στα αυτιά των δυτικών νεοφιλελεύθερων όταν πρόκειται για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων;
Νομίζω πως τώρα δεν υπάρχει πια κερί. Το ακούν, αλλά ακόμα δεν δρουν σύμφωνα με αυτό που ακούν. Το πρόβλημα δεν είναι να το ακούσουν. Είναι να πειστούν ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν δικαίωμα να έχουν το δικό τους ανεξάρτητο κράτος, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και ότι η Παλαιστίνη είναι υπό κατοχή. Οι Παλαιστίνιοι είναι ακόμα πρόσφυγες, στην διασπορά και στην χώρα τους, άρα χρειάζεται όλο και περισσότερος αγώνας για να πειστούν, όχι οι κυβερνήσεις, γιατί ξέρουμε ότι αυτές είναι προκατειλημμένες υπέρ του Ισραήλ. Βασιζόμαστε στα λαϊκά κινήματα σε διάφορες χώρες, ειδικά στην Δύση, και έχουμε προσέξει την κλιμάκωση των καλεσμάτων για μποϋκοτάζ-αποεπένδυσης και κυρώσεων ενάντια στο Ισραήλ.
Τι παραπάνω χρειάζεται η Δύση από το ολοκαύτωμα των Παλαιστινίων στην Γάζα; Τι παραπάνω θέλει η Δύση από το ψήφισμα του Ανώτατου Δικαστηρίου της Χάγης που λέει ότι το τείχος του απαρτχάιντ που φτιάχνει το Ισραήλ, είναι παράνομο και ότι οι εποικισμοί είναι παράνομοι; Τι παραπάνω χρειάζεται αφού βλέπει ότι το Ισραήλ χρησιμοποίησε όλα τα είδη των όπλων μαζικής καταστροφής στην Γάζα, για να πειστεί ότι οι Παλαιστίνιοι χρειάζονται την ελευθερία τους, χρειάζονται την κυριαρχία της πατρίδας τους, χρειάζονται την υποστήριξη στον αγώνα τους, γιατί είναι ένας νόμιμος αγώνας και είναι καθήκον του λαού μας και δικό μας να παλέψει ενάντια της κατοχής, της πιο απάνθρωπης πράξης εναντίον των λαών; Γι’ αυτό λέω ότι δεν είναι το κερί στα αυτιά των Δυτικών, αλλά ότι δεν έχουν πειστεί πως πρέπει να αλλάξουν τις ιδέες τους. Όπως και να’ ναι, εξαρτιόμαστε από τους ανθρώπους, από τις εκστρατείες αλληλεγγύης, από τους κοινοβουλευτικούς και τις οργανώσεις, λαϊκές ή από την βάση, που ακόμα καλούν σε υποστήριξη υπέρ των Παλαιστινίων.
Το 1974 το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP) εγκατέλειψε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, για να σχηματίσει το Μέτωπο Απόρριψης, μαζί με άλλες αριστερές ομάδες, σε απάντηση του «προγράμματος των δέκα σημείων» της Φατάχ, που θεωρήθηκε ως το πρώτο βήμα για την αναγνώριση του Κράτους του Ισραήλ. Αυτό ξαναέγινε όταν η PLO πήρε μέρος στις διαπραγματεύσεις με αποκορύφωμα την Συμφωνία του Όσλο. Εκείνη την φορά το PFLP συμμετείχε/δημιούργησε την Συμμαχία των Παλαιστινιακών Δυνάμεων με αριστερά κοσμικά σχήματα και ισλαμικές ομάδες, όπως η Χαμάς και η Ισλαμική Τζιχάντ. Το PFLP είναι ακόμα μέλος της Συμμαχίας; Μπορείτε να μας διαφωτίσετε για την απόφαση να γίνει ξανά ενεργό μέλος της PLO, που συνεχίζει να αντικρούει σε μια από τις βασικές αρχές του PFLP, να μην διαπραγματεύεται με τον εχθρό;
Το PFLP είναι μέλος της PLO και η PLO είναι ο μοναδικός και νόμιμος εκπρόσωπος των Παλαιστινίων. Από μια πλευρά, αυτός είναι ο θεσμός όπου μπορούμε, εκφράζοντας τις αντιθέσεις μας, να παλέψουμε για να αλλάξει η συμπεριφορά της Φατάχ και της ηγεσίας της PLO. Από την άλλη, έχουμε σχέσεις με την Χαμάς και την Ισλαμική Τζιχάντ, γιατί είναι στοιχεία και οργανώσεις από την κοινωνία μας και δεν λέμε πως εμείς δεν έχουμε τίποτα με αυτούς ή δεν έχουμε σχέσεις. Έχουμε σχέσεις με όλους τους παράγοντες, γιατί βρισκόμαστε στο στάδιο της απελευθέρωσης και οι κανόνες προστάζουν ή μας δίνουν το δικαίωμα να σχετιζόμαστε με όλους. Η κύρια αντιπαράθεση είναι με την ισραηλινή κατοχή και όχι με τα υπόλοιπα στοιχεία της κοινωνίας. Γι’ αυτό και είμαστε ακόμα στην PLO, γιατί εμείς είμαστε οι ιδρυτές της, παρόλο που δεν ανήκουμε στην βασική ηγεσία της.
Είμαστε όμως ακόμα ενάντια στις Συμφωνίες του Όσλο. Διαφωνούμε με τον διαχωρισμό που έχει επιτευχθεί ανάμεσα στην Χαμάς και την Φατάχ με την χρήση όπλων. Καταδικάζουμε την χρήση των όπλων, γιατί από την αρχή της επανάστασης, μετά το 1967, είχαμε κάνει μια συμφωνία ότι όποιες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις παρατάξεις, μπορούν να λυθούν μόνο με τον διάλογο και την συζήτηση, όχι με τα όπλα. Τα όπλα χρησιμοποιούνται μόνο ενάντια στον εχθρό. Γι’ αυτό και κρατάμε τις ίδιες αποστάσεις και από τα δύο κόμματα, την Φατάχ και την Χαμάς, αλλά την ίδια στιγμή έχουμε πολλά κοινά πάνω στα οποία συμφωνούμε. Για παράδειγμα τους εποικισμούς, το τείχος, τα ζητήματα των κρατουμένων, ζητήματα που έχουν να κάνουν με τις πολιτικές του Ισραήλ, αν και είμαστε ενάντια των διαπραγματεύσεων. Και τελευταία είμαστε, μαζί με άλλους, αντίθετοι στις έμμεσες συνομιλίες, ακυρώνοντας την πρόταση της Αμερικής να γίνουν οι συνομιλίες χωρίς να σταματήσουν οι εποικισμοί. Ακόμα και ο Abbas, δεν μπορούσε να δεχτεί τις έμμεσες συνομιλίες… στην αρχή δέχτηκε, αλλά έκανε πίσω λόγω των διαφωνιών. Εμείς ηγηθήκαμε αυτής της εναντίωσης, σαν PFLP.
Γιατί, ενώ η Φατάχ και ο Mahmoud Abbas επανειλημμένα έχουν ξεπουλήσει τον παλαιστινιακό σκοπό στις απαιτήσεις των Ισραηλινών και των Ιμπεριαλιστών, φαίνεται πως ακόμα έχουν την λαϊκή στήριξη;
Νομίζω πως ο Abbas έχει ακόμα στήριξη, αλλά όχι τόσο μεγάλη για να ξεπουλήσει τον παλαιστινιακό σκοπό. Ακούμε κριτικές, έντονες κριτικές από διάφορες παρατάξεις και προσωπικότητες, από σωματεία που επικρίνουν την συμπεριφορά του Abbas, πράγμα που σημαίνει ότι χάνει την δημοτικότητα του από όταν εκλέχθηκε πρόεδρος της ΠΑ. Πιστεύω πως αν συνεχίσει την τακτική του και προχωρήσει στις διαπραγματεύσεις, θα χάσει πολύ.
Και η Φατάχ;
Σίγουρα, είναι αρχηγός της Φατάχ και θα χάσει πολλούς από την βάση της, γιατί μέχρι τώρα η βάση της Φατάχ είναι μαζί με την αντίσταση, όχι εναντίον της. Λόγω όμως της κατάστασης στην Δυτική Όχθη ανάμεσα στους Ισραηλινούς και την ασφάλεια του Abbas, ο λαός φτάνει στο σημείο που δεν μπορεί να κάνει αυτό που θέλει , γιατί ή θα τον συλλάβουν οι Ισραηλινοί ή οι Παλαιστίνιοι. Αυτό σημαίνει ότι ο λαός στριμώχνεται όλο και περισσότερο στο να εκφραστεί. Όταν όμως αφορά στους εποικισμούς ή στο χτίσιμο, στην κατεδάφιση των σπιτιών στην Ιερουσαλήμ, έχουμε δει τον κόσμο να βγαίνει έξω και να διαδηλώνει στην Χεβρώνα, στην Ιερουσαλήμ, στην Νάμπλους και σε άλλες πόλεις της Δυτικής Όχθης, καταδικάζοντας τις προσπάθειες των Ισραηλινών να αλλάξουν τον χαρακτήρα της Ιερουσαλήμ. Ο λαός έχει μεγάλη οργή ενάντια σε αυτή την πολιτική και αυτό αποτρέπει τον Abbas από το να δεχτεί τις έμμεσες συνομιλίες με το Ισραήλ.
Πως βλέπει το PFLP τον ρόλο της ισραηλινής εργατικής τάξης και έχει συνδέσμους με τις ισραηλινές αντι-σιωνιστικές και σοσιαλιστικές εβραϊκές ομάδες;
Έχουμε σχέση με κάποιες προσωπικότητες και θέλουμε την εργατική τάξη να είναι μια ελεύθερη εργατική τάξη. Η εργατική τάξη του Ισραήλ είναι μέρος της κατοχής, μέχρι τώρα. Άρα έχει αποπλανηθεί από την σιωνιστική ιδεολογία. Γι’ αυτό ψάχνουμε για Ισραηλινούς όπως το Peace now ή το Stop The Wall, που υποστηρίζουν τον λαό μας ενάντια στο τείχος, που δείχνουν την αλληλεγγύη τους κάθε βδομάδα σε διάφορες διαδηλώσεις, όπως στο Bil'in καις στο Nilin. Δεν είναι όμως μεγάλο κίνημα που κυριαρχεί στην κοινωνία. Είδαμε πριν δύο χρόνια περίπου, όταν έγιναν οι εκλογές στο Ισραήλ, η πλειοψηφία της εργατικής τάξης ψήφισε την ακροδεξιά. Αυτό σημαίνει πως έχουν ακόμα την ψευδαίσθηση πως η δεξιά του Ισραήλ μπορεί να κυβερνήσει. Χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο για να φτάσουμε σε ένα κοινό σημείο με την εργατική τάξη στο Ισραήλ, όπου κι εκεί η κατοχή είναι απάνθρωπη, παράνομη και ενάντια στην ίδια της την κοινωνία, γιατί πρέπει να πω ότι οι Παλαιστίνιοι εργάτες εκεί, μερικές φορές δεν αμείβονται από τους εργοδότες τους. Το Histadrut, ο εκπρόσωπος της εργατικής τάξης, δεν υπερασπίζεται τους Παλαιστίνιους εργάτες και αυτό δείχνει πως μέχρι σήμερα, η εργατική τάξη είναι μέρος της κατοχής.
Ποια είναι η ανάλυση του PFLP για το αυξανόμενο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα στην Νότια Αμερική, του Τσάβες στην Βενεζουέλα και του Μοράλες στην Βολιβία, που και οι δύο πρόσφατα έκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ και απέλασαν τους Ισραηλινούς διπλωμάτες;
Όταν εκλέχθηκε ο Τσάβες και αμέσως μετά ο Μοράλες, από την πολιτική τους είδαμε πως υπήρχε ελπίδα και δύναμη να αντιμετωπίσουν τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και μέχρι τώρα έχουμε καλές σχέσεις με όλα τα κόμματα εκεί και τις κυβερνήσεις της Βενεζουέλας και της Βολιβίας. Αυτό μας δίνει κι εμάς δύναμη να πούμε στις μάζες μας, όχι μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά και στο Ιράκ, στην Αίγυπτο και σε άλλες αραβικές χώρες ότι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός δεν είναι η μοίρα μας και μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε. Και τώρα ο κόσμος βλέπει ότι υπάρχει ελπίδα να σταματήσει η κατοχή της Παλαιστίνης και στο Ιράκ επίσης. Γιατί τώρα έχουμε δύο αραβικές χώρες που βρίσκονται υπό την κατοχή του Ισραήλ και της Αμερικής. Άρα, ο φτωχός λαός της Βενεζουέλας και της Βολιβίας άλλαξαν τις ιδέες και την συμπεριφορά της αμερικανικής κυβέρνησης, ότι η Νότια Αμερική ήταν ο κήπος του Λευκού Οίκου, και έγιναν ελεύθερες χώρες, ελεύθεροι λαοί που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα τους και για την πρόοδο τους. Μας κάνουν να έχουμε περισσότερη υπομονή και κουράγιο να συνεχίσουμε τον αγώνα μας.
Πρέπει να πω ότι στις περσινές διαδηλώσεις, κατά την διάρκεια του πολέμου στην Γάζα, ο λαός μας κρατούσε αφίσες του Τσάβες και τον έβλεπαν σαν ήρωα, όχι μόνο για την Βενεζουέλα αλλά για όλους όσους αναζητούν την ελευθερία τους. Ο λαός μας κατάλαβε αμέσως ότι τέτοιες ιστορικές προσωπικότητες, αν και γεωγραφικά βρίσκονται μακριά μας, έφεραν την ελευθερία στους λαούς τους και θα βοηθήσουν αυτούς που βρίσκονται υπό κατοχή, στην Παλαιστίνη και στο Ιράκ.
Μπορείτε να πείτε κάτι για τον τρέχοντα ρόλο των διαφόρων αραβικών καθεστώτων και αν υπάρχει κάποιο λαϊκό μαζικό κίνημα στον αραβικό κόσμο που θα μπορούσε να βοηθήσει στο να αλλάξει το status quo;
Όταν μιλάμε για τα αραβικά καθεστώτα γενικά, και με μερικές ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως η Συρία, τα υπόλοιπα, όπως η Αίγυπτος ή η Σαουδική Αραβία ή αυτά που υποστήριζαν το παλαιστινιακό ζήτημα, στην τελευταία συνδιάσκεψη στην Λιβύη, δεν αποκήρυξαν καμία από τις πολιτικές της Αμερικής στην κατεχόμενη Παλαιστίνη ή στο Ιράκ. Τα αραβικά καθεστώτα γενικά, συμμορφώνονται με την αμερικανική πολιτική, γιατί δεν παίρνουν αποφάσεις από μόνα τους. Συνέχεια διατάζονται να έχουν μια πολιτική που να συμφωνεί με τα συμφέροντα της Αμερικής και του Ισραήλ στην περιοχή μας.
Και από τα χρόνια που ο Shimon Peres μίλησε για μια νέα Μέση Ανατολή, όπου οι αραβικοί λαοί και οι εβραίοι εγκέφαλοι μπορούν να είναι μαζί και να χτίσουν μια εύφορη Μέση Ανατολή, σημαίνει πως οι Άραβες θα πρέπει να δεχτούν το Ισραήλ σαν κομμάτι του μέλλοντος τους. Τώρα, προστέθηκαν και οι Αμερικανοί στην μεγάλη Μέση Ανατολή, για να την φτιάξουν μια ακόμα πιο μεγάλη, όπως δείχνει και η κατοχή του Ιράκ. Πιστεύω πως το λαϊκό κίνημα των αραβικών παρατάξεων προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα ενότητας, μια ενότητα που θα αποτελεί την αντίθετη φωνή ενάντια στα καθεστώτα. Όμως, λόγω της έλλειψης δημοκρατίας σε αυτές τις χώρες, θα χρειαστούμε πολλή δουλειά και αγώνες να τα αλλάξουμε. Τα αραβικά καθεστώτα πρέπει να είναι δημοκρατικά, ειδικά αυτά που βρίσκονται γύρω από την Παλαιστίνη.
Η τελευταία συνδιάσκεψη που ανακοινώθηκε είναι αυτή για την Ιερουσαλήμ. Σε δυο μέρες, τα αραβικά καθεστώτα είπαν πως πρέπει να πληρώσουν, ότι ήθελαν να δώσουν μισό δισεκατομμύριο δολάρια για την Ιερουσαλήμ, με την προϋπόθεση (που δεν ακούστηκε) ότι τελικά δεν θα χρειαστεί να δώσουν τίποτα. Το πρόβλημα όμως των χρημάτων είναι μόνο στην Ιερουσαλήμ ή η πολιτική συμπεριφορά που πετυχαίνει σε διεθνές επίπεδο είναι να χρησιμοποιούμε το πετρέλαιο σαν ένα όπλο πάνω στο οποίο βασίζονται αυτές οι πολιτικές; Δεν βλέπουμε στα αραβικά καθεστώτα κάποιο σημάδι ότι στηρίζουν τους λαούς τους. Αυτές οι χώρες, αν μιλήσουν ποτέ για δημοκρατία, θα μιλήσουν θεωρητικά και όχι κυριολεκτικά, σαν τον πραγματικό τρόπο που χτίζονται οι κοινωνίες. Υπάρχουν πολλές παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων. Πολλοί ακτιβιστές φυλακίζονται για την συμπεριφορά τους, σε διάφορες αραβικές χώρες. Να σου θυμίσω ότι υπάρχουν δύο χώρες που έχουν διπλωματικές και οικονομικές σχέσεις και στρατιωτική συνεργασία και συντονισμό σε ζητήματα ασφαλείας με το Ισραήλ, η Αίγυπτος και η Ιορδανία. Η Αίγυπτος χτίζει, κατόπιν εντολής της Αμερικής, τον ατσάλινο τοίχο ανάμεσα στην Γάζα και την Αίγυπτο. Άρα δεν βοηθάει τις επιλογές μας. Δεν βασιζόμαστε σε τέτοια καθεστώτα, αλλά βασιζόμαστε στις μάζες τους να τα αλλάξουμε.
Λέω πως υπάρχει η εξαίρεση με την Συρία. Είναι ακόμα ενάντια στην αμερικανική και ισραηλινή κατοχή και κυριαρχία στην περιοχή. Γι’ αυτό και έχουμε καλές σχέσεις με την Συρία, που απέδειξε ότι είναι μια χώρα και μιας κυβέρνηση, σαν ηγεσία, που στηρίζει ακόμα τον παλαιστινιακό αγώνα και την αντίσταση, σαν δικαίωμα των λαών του Λιβάνου, της Παλαιστίνης και του Ιράκ.
Μπορείτε να δείτε την συνέντευξη σε βίντεο εδώ
Αναρτήσεις
