"Περιμένοντας την δικαίωση", της Dora McPhee, λάδι σε καμβά, 2008Το Ισραήλ βασίστηκε στην «ηρωική του» δημιουργία για να αποκτήσει την στήριξη για τους όχι και τόσο ηρωικούς του άθλους στο τώρα. Το πρόβλημα είναι πως όλοι αυτοί οι ηρωισμοί της απαρχής του, δεν είναι τίποτα άλλο από μύθους. Η αιματοβαμμένη γέννηση του Ισραήλ και οι πράξεις που ακολούθησαν, αποτελούν εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Το προκάλυμμα της κατασκευασμένης «νομιμότητας» του Ισραήλ δεν μπορεί να κρύψει την αποσύνθεση που υπάρχει στον πυρήνα της ύπαρξης του-την αρχική του αμαρτία για τους βίαιους εκδιωγμούς και τις τρέχουσες αποικιοκρατικές πολιτικές και πολιτικές απαρτχάιντ. Και όσο δεν αναγνωρίζει και δεν αποκαθιστά τις βαρβαρότητες που διέπραξε εναντίον των Παλαιστινίων, τα φαντάσματα του Deir Yassin και όλης της Παλαιστίνης, θα προβάλλονται με απειλητικές διαστάσεις σε όλες τις ειρηνευτικές διαδικασίες.
Ήταν 9 Απριλίου, 1948, όταν μια εβραϊκή τρομοκρατική οργάνωση εισέβαλλε στο ήσυχο αγροτικό χωριό του Deir Yassin, στα προάστια της Ιερουσαλήμ με τον προφανές σκοπό να το καταστρέψουν. Εκείνη την περίοδο ζούσαν 750 άτομα στο χωριό, οι περισσότεροι ήταν λιθοξόοι. Τα σπίτια τους ήταν κτισμένα κυρίως με ασβεστόλιθο, με τοξωτά παράθυρα και πόρτες και αυτά τα σπίτια έστεκαν εκεί για αιώνες. Οι χωρικοί γνώριζαν πως είχαν προηγηθεί σφαγές και σε άλλα χωριά την ίδια χρονιά και προχώρησαν σε μια συμφωνία μη επίθεσης με την εβραϊκή Hagana, μια άλλη τρομοκρατική οργάνωση. Αυτή όμως η συμφωνία ήταν άχρηστη: το Deir Yassin είχε ήδη σχεδιαστεί να αφανιστεί και για να μην κατηγορηθεί η Hagana, ανέλαβαν την εκτέλεση του σχεδίου οι άλλες δύο τρομοκρατικές οργανώσεις, η Irgun και η Stern Gang.
Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς, οι Σιωνιστές ηγέτες επινόησαν ένα στρατιωτικό σχέδιο στρατηγικής που το ονόμασαν Σχέδιο Dalet, με κύριο στόχο την εκκαθάριση όλων των πόλεων και χωριών από τους Παλαιστίνιους για να μπορεί να υπάρξει το εβραϊκό κράτος. Η πρώτη τους επιχείρηση, γνωστή ως Nachshon, σχεδιάστηκε για να αδειάσει όλα τα αγροτικά χωριά στην διαδρομή ανάμεσα στην Ιερουσαλήμ και το Τελ Αβίβ, με το να κατακτήσει, να εξορίσει και/ή να σκοτώσει τους κατοίκους της-και το Deir Yassin ήταν μέσα στο σχέδιο τους. Αν και δεν ήταν η μεγαλύτερη σφαγή που διαπράχθηκε εκείνη την χρονιά, το Deir Yassin αποτέλεσε το σημείο καμπής γιατί η δημοσιότητα που του δόθηκε είχε ως σκοπό να δημιουργήσει ένα καθεστώς τρόμου, επισπεύδοντας την γενοκτονία που ακολούθησε. Πριν το σχέδιο, σχεδόν 30 χωριά είχαν ήδη καταστραφεί. Μόλις όμως ολοκληρώθηκε η επιχείρηση Nachshon, χρησιμοποιήθηκε σαν προσχέδιο για τις μελλοντικές σιωνιστικές επιχειρήσεις, που είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή 531 χωριών και 11 αστικών γειτονιών. Μόνο μέσα σε εκείνη την χρονιά, οι σιωνιστικές ομάδες (οι οποίες έγιναν γνωστές ως Αμυντικές Ισραηλινές Δυνάμεις), διέπραξαν 33 καταγεγραμμένες σφαγές, με κάποιους ιστορικούς να τις ανεβάζουν στις εκατό. Οι Παλαιστίνιοι που δεν σκοτώθηκαν, τράπηκαν σε φυγή ή εκδιώχθηκαν με την βία ή εξορίστηκαν.
Και ποιος δεν θα τρεπόταν σε φυγή, αν είχε την δυνατότητα, όταν έβλεπε ή άκουγε τις φρικαλεότητες που συνέβαιναν γύρω του; Οι γυναίκες βιάζονταν, οι άντρες βασανίζονταν, τα παιδιά αναγκάζονταν να βλέπουν και η ηλικία ή το φύλλο τους δεν τους γλίτωνε από τον θάνατο. Τα ακρωτηριασμένα κορμάκια τους τα έριχναν στα πηγάδια ή τα άφηναν σε σωρούς, παραμορφωμένους από σάρκα και αίμα. Τουλάχιστον 100 χωρικοί του Deir Yassin είχαν αυτή την τύχη, αν και το αρχικό νούμερο ήταν πολύ μεγαλύτερο-254 θάνατοι- υποτίθεται ότι οι Σιωνιστές φούσκωσαν τους αριθμούς για να φοβίσουν τους Παλαιστίνιους. Ανεξάρτητα από το πόσοι πέθαναν, οι σκοτωμοί άοπλων ανδρών, γυναικών και παιδιών ήταν κάτι συνηθισμένο, άρα δεν αποτελεί έκπληξη που οι Παλαιστίνιοι τράπηκαν σε φυγή όταν άκουσαν πως ομάδες σιωνιστών τρομοκρατών βρίσκονταν στα γειτονικά χωριά και πόλεις. Το φαγητό έμεινε ακόμα ζεστό και απείρακτο πάνω στα τραπέζια, τα ρούχα έμειναν κρεμασμένα στις ντουλάπες και τα παιχνίδια, οι φωτογραφίες και τα έγγραφα έμειναν πίσω, στην βιασύνη της φυγής. Αλλά οι 750.000 Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που σχεδόν έφυγαν χωρίς να κλειδώσουν την πόρτα πίσω τους, πίστευαν πως θα γυρίσουν πίσω.
Σήμερα, στην πιο ποταπή και απαίσια ειρωνεία του, το ισραηλινό μουσείο για το ολοκαύτωμα των Εβραίων, το Yad Vashem, στέκεται στον λόφο, βλέποντας τον τάφο του Deir Yassin, ενώ τα λιθόκτιστα σπίτια των Παλαιστινίων χρησιμοποιούνται από ένα ισραηλινό ψυχιατρικό ίδρυμα. Είναι να απορεί κανείς γιατί τα φαντάσματα του Deir Yassin στοιχειώνουν ακόμη την συλλογική μνήμη των Παλαιστινίων και όλων όσων ξέρουν πως το Deir Yassin ήταν ο καταλύτης για την δημιουργία του εβραϊκού κράτους του Ισραήλ; Εν τω μεταξύ, τα εκατομμύρια που εκδιώχθηκαν και μένουν στους καταυλισμούς της Γάζας, της Δυτικής Όχθης, της Ιορδανίας και του Λιβάνου, περιμένουν να επιστρέψουν και να αποζημιωθούν για τις ανυπολόγιστες απώλειες τους, μιας και κανένας δεν έχει την εξουσία να διαπραγματευτεί τα ανθρώπινα δικαιώματα τους για να υποταχθεί σε ένα ρατσιστικό κράτος, που γεννήθηκε μέσα από την καταπίεση και την μιζέρια των Παλαιστινίων. Αν συμφωνήσουν σε οτιδήποτε λιγότερο χωρίς συνείδηση, σημαίνει πως προδίδουν τον επί 60 χρόνια αγώνα των Παλαιστινίων για αυτό-διάθεση και αναγνώριση, σε πείσμα του ισραηλινού απαρτχάιντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου