Η άποψη ενός Αμερικανού Εβραίου για το Ισραήλ

του Steven R. Feldman Πηγή: The Palestine Chronicle 5 Γενάρη 2010

Ο Δρ. Steven R. Feldman είναι καθηγητής της Ιατρικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Wake Forest και διευθυντής του Κέντρου Δερματολογικών Ερευνών. Το παρακάτω άρθτο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Αμερικανικού Συμβουλίου για τον Ιουδαϊσμό - www.acjna.org την Άνοιξη του 2009

Σε μια διαφωνία που είχα με έναν φίλο Εβραίο, σχετικά με τις ρίζες της ισραηλινό-παλαιστινιακής διαμάχης, αναφέρθηκα στο «Σχέδιο D», στο μυστικό, δηλαδή, σχέδιο του εβραϊκού στρατού για εκδίωξη των Παλαιστινίων. Ο φίλος μου σκέφτηκε ότι τρελάθηκα που πιστεύω μια θεωρία συνομωσίας, που είχαν διαδώσει αντισημίτες.

Παλιά δεν συνήθιζα να ακούγομαι έτσι. Μεγαλώνοντας στην Ουάσιγκτον, φοίτησα στην Εβραϊκή Ακαδημία, σε ένα σχολείο που ο παππούς μου βοήθησε στο να ιδρυθεί και που ο πατέρας μου ήταν διευθυντής. Όπως όλοι όσοι παρακολουθούν θρησκευτικά σχολεία, διδαχτήκαμε ότι έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό και ότι έχουμε υψηλό ηθικό χρέος. Σαν Εβραίοι, μάθαμε ότι υπήρξαμε ένας λαός καταπιεσμένος. Σαν Αμερικανοί Εβραίοι, πιστεύαμε στις αξίες της Αμερικής και του Ιουδαϊσμού, τις αξίες της εντιμότητας, της δικαιοσύνης, της αλήθειας και της ειρήνης. Ήμασταν υπερήφανοι για το κράτος του Ισραήλ, μια δημοκρατική χώρα που μοιραζόταν τις αξίες μας και αντιπροσώπευε το τέλος της καταπίεσης μας. Ο ρόλος μας για το Ισραήλ ήταν πολύ ιδιαίτερος. Εμείς οι Εβραίοι, είχαμε φτάσει σε μια εγκαταλελειμμένη άγια γη με ερήμους και βάλτους και την μεταμορφώσαμε σε εύφορη κοιλάδα. Ήμουν περήφανος που συμμετείχα σε αυτό. Όπως και οι συμμαθητές μου, μάζευα κάθε δραχμή για να φυτέψω δέντρα στο Ισραήλ. Σαν Εβραίος, μου άνηκε κι εμένα αυτή χώρα.

Η ιστορία που διδαχθήκαμε

Εμείς οι Εβραίοι, επιστρέψαμε στο Ισραήλ για να ζήσουμε ειρηνικά με τον μικρό ντόπιο πληθυσμό που ήδη βρισκόταν εκεί. Αγοράσαμε γη από αυτούς. Και όταν τα διαβολικά αραβικά κράτη- ζηλεύοντας τα επιτεύγματά μας- κήρυξαν πόλεμο στο Ισραήλ, ικετεύσαμε τους ντόπιους Άραβες να μείνουν. Ήμασταν άνθρωποι της ηθικής. Αλλά οι ντόπιοι Άραβες, σε μια προσπάθεια να βοηθήσουν τον αραβικό στρατό να σκοτώσει τους Εβραίους, έφυγαν. Πάνω κάτω, αυτή ήταν η ιστορία που μας έμαθαν.

Νικήσαμε τον αραβικό στρατό, ενάντια σε όλες τις προβλέψεις. Ήταν θαύμα! Ωστόσο το Ισραήλ παρέμεινε υπό την συνεχή απειλή των Μουσουλμάνων, που ήθελαν να σφαγιάσουν τους Εβραίους. Οι Άραβες ξεκίνησαν πολέμους για να εκμηδενίσουν το Ισραήλ το 1948, το 1956, το 1967 και το 1973. Οι κακοί Άραβες τρομοκρατούσαν ή σκότωναν αθώους, κάτι που οι Εβραίοι ποτέ δεν έκαναν. Ήμασταν υπερήφανοι για την δέσμευσή μας στην ανθρώπινη ζωή, σε αντίθεση με τους Άραβες που την υποτιμούσαν. Αυτό φαινόταν από την προθυμία μας να σκοτώσουμε 20 Άραβες για κάθε δικό μας που σκοτωνόταν και να ανταλλάξουμε 100 Άραβες κρατούμενους για να πάρουμε πίσω έναν Εβραίο-ακόμα και αν ήταν νεκρός. Η ηθική μας ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Έχοντας τις αμερικανικές και Εβραϊκές αξίες, συμπονούσαμε τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Αν οι μουσουλμάνοι νοιαζόντουσαν, οι αραβικές χώρες θα τους είχαν περιθάλψει.

Η κατανόηση μου γι’ αυτή την ιστορία, εξελίχθηκε. Προκειμένου να επεκτείνω τους ορίζοντες μου, παρακολούθησα κάποια μαθήματα για τις παγκόσμιες θρησκείες. Τα μαθήματα περιέγραφαν τον ισλαμισμό σαν μια θρησκεία ειρήνης, παρόμοια με τον ιουδαϊσμό που μεγάλωσα. Αυτό ήταν τελείως διαφορετικό από όσα είχα διδαχθεί για το Ισλάμ (και που ήταν ελάχιστα) στο Αμερικανικό Εβραϊκό Σχολείο. Μπορεί αυτή η ειρηνική όψη του Ισλάμ να συμβαδίζει με τις βιαιότητες που είδαμε εμείς οι εβραίοι; Σε μια επίσκεψη μου στο Ισραήλ αναρωτήθηκα αν οι Άραβες έχουν διαφορετική άποψη για την διαμάχη από αυτή που διδάχθηκα. Ίσως να είδαν το Ισραήλ και τους Δυτικούς υποστηρικτές του σαν μια συνέχεια των σταυροφοριών, μια προσπάθεια της Δύσης να πάρει τον έλεγχο των Άγιων Τόπων από τους μουσουλμάνους.

Παλαιστίνιοι πρόσφυγες

Πάντα αδυνατούσα να καταλάβω το πώς ιδρύθηκε το Ισραήλ το 1948. Οι λεπτομέρειες που μας έμαθαν ήταν πολύ επιγραμματικές. Στα αρχεία των ΗΕ βρήκα ότι περίπου 700.000 Παλαιστίνιοι έγιναν πρόσφυγες στον πόλεμο του 1948. Αυτό μου έμοιαζε περίεργο. Αν οι Εβραίοι έφτασαν σε μια άδεια γη, με βάλτους και έρημο όπως είχα μάθει, πως έγιναν πρόσφυγες τόσοι Παλαιστίνιοι, άντρες, γυναίκες και παιδιά; Το κομμάτι της ιστορίας που έλεγε ότι οι εβραίοι έφτασαν σε άδεια γη, μάλλον δεν ήταν αλήθεια.

Άρχισα να αναρωτιέμαι και για άλλα πράγματα που είχα διδαχθεί, όταν διάβασα πως ο πόλεμος του 1956 ξεκίνησε στην πραγματικότητα από το Ισραήλ, σε συνεργασία με την Βρετανία και την Γαλλία, σε μια προσπάθεια να βοηθήσουν τη Βρετανία να επανακτήσει την Διώρυγα του Σουέζ από την Αίγυπτο. Η ιδέα ότι «οι Άραβες ξεκίνησαν όλους τους πολέμους» ήταν σίγουρα αμφισβητήσιμη. Η ηθική που μας χαρακτηρίζει, άρχισε να είναι αμφίβολη όταν έμαθα για τις ηρωικές ομάδες – την Irgun και την Stern Gang – που είχαν πολεμήσει για να προστατέψουν του Εβραίους από τους Παλαιστίνιους. Οι ιστορίες που μας έλεγαν παιδιά, δεν άφηναν να εννοηθεί ότι επρόκειτο για τρομοκρατικές οργανώσεις. Ο Ισραηλινός ιστορικός Benny Moris περιγράφει με ποιο τρόπο τα μέλη των εβραϊκών τρομοκρατικών οργανώσεων έριχναν χειροβομβίδες στα σπίτια των Αράβων και ότι αυτές οι ομάδες ήταν που ξεκίνησαν να τοποθετούν βόμβες σε λεωφορεία και σε δημόσιους χώρους. Φυσικά και υπήρχαν δικαιολογίες γι’ αυτές τις πράξεις. Η μία ήταν ότι αποτελούσαν αντίποινα στις επιθέσεις των Αράβων. Η άλλη ήταν ότι επρόκειτο για απαράδεκτες πράξεις εγκληματικών ομάδων, που τιμωρήθηκαν (αν και δεν είμαι σίγουρος τι σημαίνει «τιμωρήθηκαν», όταν έμαθα αργότερα ότι οι Menachem Begin και Yitchak Shamir, πρώην πρωθυπουργοί του Ισραήλ, διοικούσαν αυτές τις ομάδες την δεκαετία του ‘40).

Και μετά ήταν η ιστορία του Αραβικού χωριού Deir YAssin, την οποία δεν μάθαμε ποτέ στην Εβραϊκή ακαδημία. Ήταν ένα μεμονωμένο και πολύ ασυνήθιστο γεγονός στην ιστορία του Ισραήλ, το ένα και μοναδικό περιστατικό που οι Εβραίοι κακομεταχειρίστηκαν τους Παλαιστίνιους. Μπορεί τα στοιχεία για το τι έγινε στο Deir Yassin να είναι υπό συζήτηση, η αλήθεια είναι όμως ότι πολλοί Άραβες πολίτες σκοτώθηκαν. Η έκταση των αγριοτήτων δεν είναι ξεκάθαρη, αλλά σίγουρα κανένας δεν φαίνεται να υπερηφανεύεται για την μεταχείριση των Αράβων αυτού του χωριού.

Περισσότερα για το Deir Yassin

Το Deir Yassin ήταν μια τραγωδία, αλλά δεν αντιπροσώπευε την δράση των Εβραίων. Οι πράξεις μας ήταν απόλυτα ηθικές. Άλλα η πρόσφατη δουλειά των Ισραηλινών ιστορικών άρχισε να καταγράφει περισσότερα στοιχεία για το Deir Yassin. Ο Morris περιγράφει πως οι Εβραίοι το 1948 -πριν κηρύξουν πόλεμο οι αραβικές χώρες- χρησιμοποιούσαν την βία και τον εκφοβισμό για να διώξουν τους Παλαιστίνιους από τις πόλεις και τα χωριά. Το Σχέδιο D της Haganah, το «μυστικό» σχέδιο που έκανε τον φίλο μου και τους συναδέλφους μου να πιστεύουν ότι τα έχασα, βρέθηκε από τον Morris σε σφραγισμένα έγγραφα των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων. Το σχέδιο έκανε λόγο για «καταστροφή χωριών (φωτιές, ανατινάξεις και τοποθέτηση εκρηκτικών στα συντρίμμια), ειδικά σε εκείνα τα αστικά κέντρα που είναι δύσκολο να ελέγχονται διαρκώς…..ο πληθυσμός πρέπει να εκδιωχθεί έξω από τα σύνορα του κράτους». Ενώ το σχέδιο D παρουσιάστηκε σαν αμυντικό σχέδιο, οι ιστορικοί λένε πως συνέβαλε στην μαζική έξοδο των Παλαιστινίων από τα σπίτια και τα χωριά τους. Έχοντας δει αυτά τα έγγραφα, η ιδέα ότι οι ηθικοί Εβραίοι ικέτευσαν τους ντόπιους Άραβες να παραμείνουν (μια ιδέα που παρουσιάζεται στο βιβλίο του Leon Uris, The Haj) μοιάζει με παραμύθι.

Δύσκολα μπορώ να μπω στο μυαλό των ανθρώπων του 1948, αλλά ίσως να αισθάνονταν ότι για την ασφάλεια των εβραίων και την δημιουργία του εβραϊκού κράτους, ήταν αναγκαία «η εκκαθάριση» της περιοχής από τους Άραβες. Αυτή όμως ήταν τελείως διαφορετική από την εκκαθάριση των Γερμανών ναζί, που ήθελαν να καθαρίσουν τον κόσμο από τους Εβραίους. Το ολοκαύτωμα περιελάμβανε θαλάμους αερίων και σκότωσε εκατομμύρια εβραίων και άλλων, όπως και μέλη της οικογένειας μου. Αυτό που έκαναν οι Εβραίοι στους Παλαιστίνιους δεν έχει καμία σχέση με ότι έκαναν οι Ναζί στους Εβραίους. Αυτό που μας έκαναν οι Ναζί βοήθησε στο να δυναμώσει την πεποίθηση μου κατά των διακρίσεων. Αυτό το ιδανικό είναι ασυμβίβαστο με την εκδίωξη των παλαιστινιακών οικογενειών από τα σπίτια τους. Ο Morris το περιγράφει λεπτομερώς σε συνέντευξη του στην εφημερίδα Haaretz. Εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίων, άντρες, γυναίκες και παιδία διώχθηκαν με την βία από τα σπίτια και τα χωριά τους. Τα αραβικά χωριά καταστράφηκαν, για να μην μπορέσουν να ξαναγυρίζουν. Στο άρθρο της Haaretz, ο Morris λέει ότι «το Ισραήλ διέπραξε πολύ περισσότερες πράξεις σφαγής από ότι μπορούσα να είχα φανταστεί. Προς έκπληξη μου, υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις βιασμών. Κατά τους μήνες Απρίλιο-Μάιο του 1948, μονάδες της Haganah (οι αμυντικές δυνάμεις του πρώιμου κράτους και οι προκάτοχοι των ισραηλινών αμυντικών δυνάμεων) έπαιρναν ρητές επιχειρησιακές διαταγές να ξεριζώσουν τους χωρικούς, να τους εξορίσουν και να καταστρέψουν τα χωριά».

Μια διαφορετική όψη της διαμάχης

Τα γεγονότα της ισραηλινό-παλαιστινιακής διαμάχης, έμοιαζαν διαφορετικά καθώς φωτίζονταν μια άλλη οπτική, γνωρίζοντας ότι οι Παλαιστίνιοι εξαναγκάστηκαν να φύγουν. Οι Εβραίοι πράγματι αγόρασαν κάποια γη, αλλά ένα μικρό ποσοστό της γης που κατέλαβαν. Η κλίμακα 10 (ή 100):1 στους θανάτους των Αράβων προς τους Εβραίους, δεν έμοιαζε και τόσο πολιτισμένη. Πλέον δεν είμαι καθόλου υπερήφανος όταν βλέπω τις μαζικές καταστροφές που επιβάλλει το Ισραήλ στους Παλαιστίνιους ή στις γειτονικές χώρες. Ίσως κάποιος αναρωτηθεί αν αυτές οι πράξεις αποτελούν αντίποινα στις επιθέσεις των Αράβων, αλλά το 1919 και πριν την αραβική επιδρομή στην Παλαιστίνη, ο Ben Gurion κατέστησε σαφές ότι οι Ευρωπαίοι Εβραίοι που θα μετανάστευαν στην Παλαιστίνη, σκόπευαν να εξορίσουν του Παλαιστίνιους. Ο Morris αναφέρει την δήλωση του Ben Gurion «Υπάρχει ένα χάσμα που τίποτα δεν μπορεί να τον γεφυρώσει…δεν ξέρω αν οι Άραβες συμφωνήσουν στο ότι η Παλαιστίνη θα πρέπει να ανήκει στους Εβραίους. Εμείς σαν έθνος, θέλουμε αυτή η χώρα να γίνει δική μας…».

Οι Ευρωπαίοι Εβραίοι έφεραν μαζί τους τα ιδανικά για μια κοσμική, σοσιαλιστική κοινωνία, αλλά όπως φαίνεται ήταν ένας σοσιαλισμός που προοριζόταν μόνο για τους Εβραίους. Οι Εβραίοι ίδρυσαν σωματεία εργαζομένων, αλλά ήταν σωματεία μόνο για τους Εβραίους, εξαιρώντας τους Άραβες με τρόπο παρόμοιο με εκείνον του απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής και των αμερικανικών διακρίσεων σε μια πρωτύτερη εποχή, λιγότερο ανεκτική και διαφωτισμένη.

Διδάχθηκα ότι εμείς οι Εβραίοι ζούσαμε στην Παλαιστίνη για αιώνες και ότι αυτός ο δεσμός, μας δίνει το δικαίωμα να διεκδικήσουμε την «πατρίδα» μας. Τώρα, η παρουσία αυτών των Εβραίων- που για αιώνες ζούσαν με δεκάδες εκατοντάδες χιλιάδες παλαιστινίων αράβων- με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι οι Άραβες ποτέ δεν ήθελαν να μας σφάξουν ή να μας πετάξουν στην θάλασσα. Αν το κοράνι είχε διδάξει την έχθρα για τους Εβραίους, οι μουσουλμάνοι θα είχαν καθαρίσει την Παλαιστίνη από τους Εβραίους πολλά χρόνια πριν. Απεναντίας, οι μουσουλμάνοι, οι χριστιανοί και οι Εβραίοι ζούσαν όλοι μαζί ειρηνικά. Όπως κατέγραψε ο Morris, μέσα σε 27 χρόνια και μέχρι το 1908, είχαν σκοτωθεί μόνο 13 εβραίοι και οι 4 σκοτώθηκαν σε ληστείες ή άλλα εγκλήματα. Μόνο αφότου άρχισαν να έρχονται οι Ευρωπαίοι Εβραίοι στην Παλαιστίνη για να διώξουν τους γηγενείς, εκτινάχθηκε η βία.

Ο Γκάντι επιπλήττει στους σιωνιστές

Κάποιοι πιστεύουν πως η διαμάχη ανάμεσα στους Εβραίους και τους Άραβες ξεκίνησε με τον πόλεμο του 1948. Ήδη όμως από το 1930, ο Γκάντι κατηγόρησε την προσπάθεια των Σιωνιστών να διώξουν τους Παλαιστίνιους με την βία. «Η συμπάθεια μου είναι με όλους τους Εβραίους. Έχουν υπάρξει οι παρίες του χριστιανισμού. Η μεταχείριση που έχουν υποστεί από τον χριστιανισμό, είναι παρόμοια με την μεταχείριση των παριών του ινδουισμού. Αλλά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι Εβραίοι ακολουθούν λάθος κατεύθυνση. Η Παλαιστίνη με την βιβλική έννοια, δεν είναι γεωγραφικό σημείο. Βρίσκεται στις καρδίες τους. Αλλά αν πρέπει να δουν τη γεωγραφική Παλαιστίνη σαν την πατρίδα τους, είναι λάθος να μπουν υπό την σκιά των βρετανικών όπλων. Μια θρησκευτική πράξη δεν πρέπει να γίνεται με την βοήθεια της ξιφολόγχης και των όπλων».

Αν τελικά το λάθος ήταν των Εβραίων που εξόρισαν εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους (και χριστιανούς) Άραβες από τα σπίτια τους το 1948, όλη η ιστορία της διαμάχης φαίνεται τελείως διαφορετική. Συνηθίζαμε να κατηγορούμε τις αραβικές χώρες για το πρόβλημα των προσφύγων, που τελικά ήταν η κορυφή του παγόβουνου γνωρίζοντας ότι η Haganah το δημιούργησε, καταστρέφοντας ολόκληρα χωριά Παλαιστινίων. Η Αμερική συνεχώς υποστηρίζει το Ισραήλ, του προσφέρει αεροπλάνα και βόμβες που σκοτώνουν τα παιδιά των Παλαιστινίων. Αν θεωρούσαμε το Ιράν διαβολικό επειδή έδινε στην Χαμάς τις ρουκέτες, οι οποίες φόβιζαν τους πολίτες αλλά σκότωναν λίγους, τότε οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να θεωρούν φριχτό ότι εμείς οι Αμερικάνοι δίνουμε στο Ισραήλ τα μέσα και την διπλωματική στήριξη για να σκοτώνει εκατοντάδες ανθρώπους, ανθρώπους που έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους και έχουν εγκλωβιστεί στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Όλοι οι Εβραίοι ένιωθαν πόνο και φόβο, όταν ένας από τους στρατιώτες μας σκοτωνόταν ή αιχμαλωτιζόταν. Ξέροντας τον πόνο μας, θα έπρεπε να μας είχαν πει τον πόνο που ένοιωθαν οι μουσουλμάνοι, όταν χιλιάδες Άραβες σκοτώνονταν ή φυλακίζονταν.

Η βία γεννάει βία

Μπορεί να έχουμε καλή καρδιά και να επιδιώκουμε την ειρήνη, αλλά οι πράξεις μας γεννούν περισσότερη βία και μίσος. Αν σκοτώσαμε τόσους πολλούς και μπορούμε ακόμα να είμαστε καλοί, τότε οι «τρομοκράτες», που έχουν σκοτώσει πολύ λιγότερους, δεν είναι απαραίτητα κακοί. Ένας Ισραηλινός συνάδελφος μου, μου είχε πει ότι είχε ένα Άραβα φίλο με ριζοσπαστικές ιδέες του τύπου «δεν μισούμε τους Εβραίους και δεν θέλουμε να τους σκοτώσουμε, απλά θέλουμε πίσω την γη μας». Αυτό δεν ακούγεται και τόσο ριζοσπαστικό, αν αναλογιστούμε το πώς οι Εβραίοι μετέτρεψαν τους Παλαιστίνιους σε πρόσφυγες. Έχω ρωτήσει τους Παλαιστίνιους και άλλους Άραβες και μουσουλμάνους για την γνώμη που έχουν για τους Εβραίους. Είναι ξεκάθαρό πως αυτοί οι μουσουλμάνοι είναι ειρηνικός λαός. Ποτέ δεν έφτιαξαν θαλάμους αερίων για να σκοτώσουν Εβραίους, όπως έκαναν οι χριστιανοί στην Ευρώπη. Οι Εβραίοι ζούσαν στο πλευρό των Μουσουλμάνων για πολλά χρόνια και είχαν πολύ καλύτερη μεταχείριση από ότι είχαν οι Αφρικανό-αμερικανοί στις ΗΠΑ την ίδια εποχή. Ακόμα και σήμερα, χιλιάδες Εβραίοι ζουν στο Ιράν και δεν υπάρχουν θάλαμοι αερίων εκεί. Πολλοί Ιρανοί μιλούν με περηφάνια για την συνύπαρξη τους με τους Εβραίους.

Διαφορετικοί ανθρώπους ζουν μαζί

Έχουμε πια ξεφύγει από τις προκαταλήψεις του παρελθόντος μας. Είναι καιρός να διώξουμε τα απομεινάρια των διακρίσεων και του τρόμου του 1940. Είναι καιρός να επιτρέψουν στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες να επιστρέψουν και να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους. Αυτό θα δώσει στους Εβραίους την ειρήνη που επιθυμούν. Την ειρήνη που δεν μπορούν να επιτύχουν με σκοτωμούς και ανατινάξεις και που έκανε τον αριστερό Εβραίο φιλόσοφο Martin Buber να αισθάνεται πως οι Εβραίοι έχουν μάθει να συμπεριφέρονται σαν τους Ναζί. Είναι καιρός η Αμερική να σταματήσει να υποστηρίζει την δημιουργία ενός κράτους για ανθρώπους μόνο μιας θρησκείας, διώχνοντας τους αλλόθρησκους και να προωθήσει το ιδανικό της συνύπαρξης διαφορετικών λαών, που ζουν ειρηνικά και με ισότητα. Αυτός είναι ο σιωνισμός του Martin Buber, ένας πνευματικός σιωνισμός όπου Εβραίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι ζουν μαζί ειρηνικά. Ενώ είμαι χαρούμενος και περήφανος στην ιδέα ενός εβραϊκού κράτους, η ιδέα αυτού του κράτους που δημιουργήθηκε σε βάρος των σπιτιών και των ζωών 700.000 Παλαιστίνιων αντρών, γυναικών και παιδιών, είναι ασυμβίβαστη με τα πιστεύω μου.

Κάποιοι ίσως πουν ότι τα λόγια μου θα αποτελέσουν όπλα για τους αντισημίτες. Απεναντίας, οι παραβιάσεις των εβραϊκών αρχών μας-ο διωγμός των Παλαιστινίων, οι θάνατοι που διέπραξε το Ισραήλ, η υποστήριξη μας σε αυτούς τους σκοτωμούς και η αποτυχία μας να εναντιωθούμε σε αυτό-είναι αυτό που πυροδοτεί το μίσος για τους Εβραίους. Σε μια αφιέρωση της Εβραϊκής Ακαδημίας το 1951, ο παππούς μου είχε γράψει «Οι αρχές της δημοκρατίας, στις οποίες όλοι εμείς οι πραγματικά Αμερικανοί είμαστε αφοσιωμένοι, μπορούν να διατηρηθούν και να δυναμώσουν από την ακούραστη πίστη στα ηθικά και εθνικά διδάγματα της πίστης μας». Μπορούμε να αποτελέσουμε παράδειγμα στον κόσμο για τις εβραίο-χριστιανικές μας αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Αλλά για να το κάνουμε, θα πρέπει να αποκηρύξουμε τις παλιές μας προκαταλήψεις και να προσκαλέσουμε τους Παλαιστίνιους αδερφούς να γυρίσουν σπίτια τους και να χτίσουμε μαζί τους.