του Neve Gordon Πηγή: www.mg.co.za/article 11 Γενάρη 2010
Συχνά με ρωτούν γιατί οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν ένα ειρηνευτικό κίνημα, όπως το ισραηλινό Peace Now. Η ερώτηση από μόνη της είναι προβληματική, γιατί βασίζεται σε λανθασμένες υποθέσεις, όπως ότι υπάρχει συμμετρία ανάμεσα στις δύο πλευρές ή ότι το Peace Now είναι ένα πολιτικά αποτελεσματικό κίνημα. Το πιο σημαντικό όμως είναι η λανθασμένη υπόθεση πως οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν καταφέρει να χτίσουν ένα φιλειρηνικό λαϊκό κίνημα.
Ήδη από το Σεπτέμβρη Σεπτέμβριο του 1967, τρεις μήνες μετά τον καταστροφικό πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου καταχτήθηκαν από το Ισραήλ η Δυτική Όχθη, η Λωρίδα της Γάζας και η Ανατολική Ιερουσαλήμ, οι Παλαιστίνιοι ηγέτες αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια εκστρατεία ενάντια στην κατάργηση των παλαιστινιακών βιβλίων και την εισαγωγή των αντίστοιχων ισραηλινών στα σχολεία τους. Αντίθετα από την άποψη που επικρατεί, οι Παλαιστίνιοι δεν ξεκίνησαν τρομοκρατικές επιθέσεις. Απεναντίας, υιοθέτησαν μεθόδους του στυλ του Mahatma Gandi και κήρυξαν γενική απεργία στα σχολεία. Οι δάσκαλοι δεν πήγαιναν στην δουλειά, οι μαθητές έβγαιναν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν και τα μαγαζιά έμεναν κλειστά.
Η αντίδραση του Ισραήλ στην πρώτη αυτή απεργία, ήταν άμεση και σκληρή. Εξέδωσε στρατιωτικές διαταγές, που χαρακτήριζαν κάθε μορφή αντίστασης ως εξέγερση-τις διαμαρτυρίες, τις πολιτικές συναντήσεις, το να κρατούν οι Παλαιστίνιοι την σημαία ή άλλα εθνικά σύμβολα, τη δημοσίευση ή διανομή άρθρων και φωτογραφιών με πολιτικό περιεχόμενο, ακόμα και το να τραγουδούν ή να ακούν εθνικά τραγούδια. Επιπλέον, το Ισραήλ ανέπτυξε γρήγορα τις στρατιωτικές δυνάμεις του για να καταστείλει την αντίσταση, εξαπολύοντας επιχειρήσεις στην Ναμπλούς, όπου έμεναν οι επικεφαλείς της απεργίας. Όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Το καρότο και το μαστίγιο» ο Στρατηγός Shlomo Gazit, τότε συντονιστής των επιχειρήσεων στα κατεχόμενα εδάφη, το μήνυμα που ήθελε να περάσει το Ισραήλ ήταν σαφές: κάθε πράξη αντίστασης θα επιφέρει δυσανάλογα αντίποινα, που θα κάνουν τον πληθυσμό να υποφέρει τόσο πολύ, ώστε η αντίσταση να φαίνεται ανούσια. Μετά από βδομάδες νυχτερινής απαγόρευσης της κυκλοφορίας, και αφού είχε κόψει τις τηλεφωνικές γραμμές, φυλακίσει τους αρχηγούς και είχε αυξήσει τις παρενοχλήσεις, το Ισραήλ κατάφερε να σπάσει την απεργία.
Μπορεί να έχει περάσει καιρός από την πρώτη αυτή προσπάθεια αντίστασης με τακτικές «πολιτικής ανυπακοής», παρόλα αυτά όμως, τα τελευταία 60 χρόνια, οι Παλαιστίνιοι συνεχώς αναπτύσσουν νέες μορφές μη βίαιης αντίστασης, για να αντιμετωπίσουν την κατοχή. Το Ισραήλ από την άλλη, χρησιμοποιεί με επιτυχία βίαια μέτρα του για να υπονομεύσει αυτές τις προσπάθειες.
Συχνά ξεχνάμε ότι ακόμα και η δεύτερη Ιντιφάντα, που κατέληξε να γίνει υπερβολικά βίαιη, ξεκίνησε σαν μια λαϊκή μη βίαιη εξέγερση. Τον Ιούνιο του 2004, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της Ιντιφάντα, ο δημοσιογράφος της Ha’aretz, ο Akiva Eldar αποκάλυψε ότι τα υψηλά κλιμάκια των ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας, είχαν αποφασίσει να «πυροδοτήσουν τις φλόγες», από τις πρώτες εβδομάδες της εξέγερσης. Αναφέρθηκε στον Amos Malka, που ήταν ο Στρατιωτικός Διοικητής των Μυστικών Υπηρεσιών εκείνη την περίοδο, που φέρεται να είχε δηλώσει ότι κατά την διάρκεια του πρώτου μήνα της δεύτερης ιντιφάντα και ενώ η εξέγερση ήταν κυρίως με την μορφή μη-βίαιων λαϊκών διαμαρτυριών, ο στρατός έριξε 1,3 εκατ. σφαίρες στην Δυτική Όχθη και την Γάζα. Η ιδέα ήταν να εντείνουν τα επίπεδα βίας, πιστεύοντας πως αυτό θα κατέληγε σε μια αποφασιστική στρατιωτική νίκη και θα κατέπνιγε επιτυχώς την επανάσταση. Και έτσι η εξέγερση κατέληξε να γίνει εξαιρετικά βίαιη.
Τα τελευταία πέντε χρόνια, οι Παλαιστίνιοι σε χωριά όπως το Bil’in και το Jayyous, έχουν αναπτύξει νέες μορφές ειρηνικής αντίστασης, που έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας. Ακόμα και ο Πρωθυπουργός Salam Fayyad, κάλεσε πρόσφατα τους ψηφοφόρους του, να ακολουθήσουν παρόμοιες τακτικές. Το Ισραήλ, με την σειρά του, αποφάσισε να βρει έναν τρόπο για να τερματίσει τις διαμαρτυρίες δια παντός και ξεκίνησε μια καλά οργανωμένη επιχείρηση που στοχοποιεί τους τοπικούς ηγέτες αυτής της μορφής αντίστασης.
Ένας από αυτούς είναι ο Abdallah Abu Rahma, καθηγητής λυκείου και συντονιστής της Λαϊκής Επιτροπής στο Bilin, ένας από τους πολλούς Παλαιστίνιους που βρίσκεται στην λίστα καταζητούμενων του στρατού. Στις 10 Δεκεμβρίου, στις 2 πμ (την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), εννέα στρατιωτικά τζιπ περικύκλωσαν το σπίτι του. Ισραηλινοί στρατιώτες έσπασαν την πόρτα και τον πήραν, αφού τον άφησαν να χαιρετήσει την γυναίκα και τα τρία παιδιά του. Η κατηγορία ήταν πως πέταγε πέτρες, είχε στην κατοχή του όπλα και παρακινούσε τους Παλαιστίνιους συντρόφους του, το οποίο σημαίνει ότι διοργάνωνε διαδηλώσεις ενάντια στην κατοχή. Μια μέρα πριν την σύλληψη του Abu Rahma, ο ισραηλινός στρατός, σε μια οργανωμένη επιχείρηση, επέδραμε στην Ναμπλούς, εισβάλλοντας σε σπίτια στοχευμένων λαϊκών ακτιβιστών, που αγωνίζονταν κατά των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Wa'el al Faqeeh Abu As Sabe είναι ένας από τους εννέα συλληφθέντες και επίσης κατηγορείτε για παρακίνηση. Η Mayasar Itiany, γνωστή για την δουλεία της στο Σωματείο Γυναικών της Ναμπλούς και για τις εκστρατείες της για τα δικαιώματα των κρατουμένων, είναι τώρα κρατούμενη, όπως και ο Mussa Salama, ενεργό μέλος της Εργατικής Επιτροπής Ιατρικής Ανακούφισης των εργατών. Ακόμα και ο Jamal Juma του Stop the Wall, βρίσκεται φυλακή. [Αφέθηκε ελεύθερος πριν λίγες ημέρες]
Οι στοχευμένες νυχτερινές επιδρομές για την σύλληψη των τοπικών αρχηγών, είναι μια συνηθισμένη πρακτική σε όλη την Δυτική Όχθη, κυρίως στο χωριό Bil’in, όπου από τον Ιούνιο του 2009 έχουν γίνει 31 συλλήψεις κατοίκων για την συμμετοχή τους σε διαδηλώσεις εναντίον του τείχους. Ένας από αυτούς είναι και ο Adeeb Abu Rahma, ένας εξέχων ακτιβιστής που τελεί υπό διοικητική κράτηση σχεδόν πέντε μήνες και απειλείται με 14μηνη φυλάκιση.
Είναι σαφές πως η στρατηγική αυτή αποσκοπεί στο να συλλάβουν όλους τους ηγέτες και να τους κατηγορήσουν για παρακίνηση, θέτοντας «υψηλό τίμημα» στην οργάνωση διαδηλώσεων ενάντια στην αδικία στην οποία υπόκειται ο Παλαιστινιακός λαός. Ο σκοπός είναι βέβαια να βάλουν ένα τέρμα στην ειρηνική λαϊκή αντίσταση στα χωριά και να συνθλίψουν μια και καλή το παλαιστινιακό κίνημα ειρήνης.
Η απάντηση μου σε όσους ρωτούν για το παλαιστινιακό «Peace Now» είναι ότι ειρηνικό λαϊκό κίνημα, υπήρχε πάντα. Στις δίκες του Abu Rahma, του Juma και των ομοίων τους, μπορούμε να δούμε τις νομικές μεθόδους που συνεχώς αναπτύσσει το Ισραήλ , για να το καταστρέψει.
Ο Δρ. Neve Gordon is επικεφαλής του τμήματος πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο Ben-Gurion και συγγραφέας του βιβλίου «Ισραηλινή Κατοχή» www.israelsoccupation.info
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου