Η άλλη όψη του Όσλο

του Ershad Abubacker, Πηγή: The Palestine Chronicle, 11 Γενάρη 2010

«Σήμερα, είμαστε μάρτυρες μιας αξιοσημείωτης πράξης, σε ένα καθοριστικής σημασίας δράμα. Ένα δράμα που ξεκίνησε από την εποχή των προγόνων μας, τότε που ο κόσμος άρχισε από ένα μικρό κομμάτι γης, ανάμεσα στον Ιορδάνη ποταμό και την Μεσόγειο θάλασσα. Το άγιο αυτό κομμάτι γης, η γη της φώτισης και της αποκάλυψης, είναι το σπίτι των ονείρων και των αναμνήσεων για τους Εβραίους, Μουσουλμάνους και Χριστιανούς όλου του κόσμου». Αυτά είχε πει ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Bill Clinton, κηρύσσοντας την έναρξη των ειρηνευτικών διαδικασιών του Όσλο.

Ο κόσμος περίμενε το Όσλο, ελπίζοντας να φέρει ειρήνη και σταθερότητα σε εκείνο το κομμάτι γης στη Μέση Ανατολή, όπου οι πόλεμοι, το μίσος και οι διαμάχες είχαν σημαδέψει τις καρδιές των ανθρώπων. Μπορεί ο Clinton να είχε εκφράσει τις ανησυχίες του για τα αποτελέσματα του Όσλο, όταν το χαρακτήριζε «γενναίο στοίχημα», είχε όμως εκφράσει την εμπιστοσύνη του ότι το μέλλον θα ήταν καλύτερο από το παρελθόν. Η προ-Όσλο Παλαιστίνη ήταν μια βαθιά πληγή, που αιμορραγούσε στον χάρτη της ανθρωπότητας. Η αντοχή και το όραμα των ηγετών πίσω από το Όσλο και το Camp David, όντως υπόσχονταν μια νέα αρχή, αλλά για τους απλούς Παλαιστίνιους ήταν η αρχή μιας νέας μορφής κυριαρχίας των Ισραηλινών εις βάρος των Παλαιστινίων.

Οι ειρηνευτικές διαδικασίες του Όσλο ξεκίνησαν επίσημα, με την χειραψία του Yitzhak Rabin και του Yasser Arafat στον Λευκό Οίκο. Μετά την πρώτη Ιντιφάντα, όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι από 1100 Παλαιστίνιοι και 114 Ισραηλινοί, οι Παλαιστίνιοι διένυαν την έβδομη χρονιά ειρηνευτικής διαδικασίας με το Ισραήλ, γνωστή ως «Ειρηνευτική Διαδικασία του Όσλο». Η κύρια παρανόηση στην διαδικασία του Όσλο είναι η ψευδής χρήσης της λέξης «Ειρηνευτική». Στην πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, σε μια περίοδο που υποτίθεται μια ειρηνευτική διαδικασία ήταν σε εξέλιξη. Όλοι οι οικονομικοί δείχτες έπιαναν πάτο. Το δικαίωμα στην εκπαίδευση, την εργασία και την υγεία, που είναι μερικά από τα πιο βασικά οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα, ήταν οι τομείς στους οποίους η κατάσταση για την πλειοψηφία των Παλαιστινίων έγερνε όλο και προς το χειρότερο και οι ισραηλινοί εποικισμοί συνέχιζαν να επεκτείνονται. Σύμφωνα με το Ίδρυμα για την Ειρήνη στη Μέση Ανατολή, οι εποικισμοί διπλασιάστηκαν σε έκταση και πληθυσμό κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Όσλο, από 200.000 σε 400.000. Και την ώρα που επεκτείνονταν ο ισραηλινός έλεγχος, η Παλαιστινιακή Αρχή έπεφτε στην παγίδα να εξουσιάζει μια συρρικνωμένη και χωρίς συνέχεια Παλαιστινιακή γη, που θα αποτελούσε το μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος. Οι προκλήσεις διακυβέρνησης της Παλαιστινιακής Αρχής, είναι ιδιαίτερα περίπλοκες. Είναι μια αρχή που έχει λίγες αρμοδιότητες, χωρίς ουσιαστική ισχύ και που η εξουσία της είναι δευτερογενής καθώς της έχει δοθεί από το Ισραήλ που ανά πάσα στιγμή μπορεί να την αφαιρέσει.

Είναι απογοητευτικό να ακούει κανείς την Παλαιστινιακή Αρχή να μιλάει θετικά για την κατάσταση, και αυτό αφορά και τον Yasser Arafat και μετέπειτα τον Mahmoud Abbas. Αυτό που κρύβουν στην πραγματικότητα, είναι ότι για την μεγάλη πλειοψηφία των Παλαιστινίων, τα χρόνια εκείνα ήταν καταστροφή. Οι καταχρήσεις και οι παραβιάσεις ήταν τακτικές για τους Παλαιστίνιους από τότε που ξεκίνησε η διαδικασία του Όσλο. Οι Παλαιστίνιοι που συμμετείχαν σε διαδηλώσεις εναντίον του Όσλο, χαρακτηρίστηκαν ως τρομοκράτες και δεν τους επιτρέπονταν η συμμετοχή στην ΠΑ

Ενώ στην κοινή γνώμη παρουσιαζόταν οι ειρηνευτικές διαδικασίες να προχωρούν, το Ισραήλ συνέχιζε την πολιτική κατεδάφισης σπιτιών. Σύμφωνα με την Ισραηλινή Επιτροπή ενάντια στις Κατεδαφίσεις, από το 1967 έχουν γκρεμιστεί περίπου 24.145 σπίτια Παλαιστινίων, και τα 740 από αυτά κατεδαφίστηκαν κατά την διάρκεια των ειρηνευτικών διαδικασιών του Όσλο. Η εντατικοποίηση των κατεδαφίσεων ήταν τόσο εμφανής, που ο Αμερικανός πρέσβης στο Ισραήλ, Edward Walker, είχε πει «αυτό που πρέπει να κάνετε κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων, και νομίζω πως είναι δίκαιο για την πλευρά των Παλαιστινίων, είναι να μην μετατρέπεται όλο και περισσότερα εδάφη σε ισραηλινούς εποικισμούς και να μην αλλάζετε τον χαρακτήρα της γης, που υποτίθεται ότι διαπραγματεύεστε γι’ αυτήν». Το νόημα βέβαια αυτής της διπλωματικής τοποθέτησης, δεν σημαίνει τίποτα για τους Παλαιστίνιους που ζουν καθημερινά με τους εποικισμούς που συνέχεια επεκτείνονται. Και επέκταση σημαίνει κλοπή περισσότερων εδαφών. Οι έποικοι ζουν και ευημερούν σε βάρος της ύπαρξης των Παλαιστινίων.

Είναι πραγματικά απαίσιο να βλέπεις τα θύματα της παλαιστινιακής καταστροφής να κυβερνώνται από μια αγέλη λύκων που έχουν μεταμφιεστεί σε πρόβατα και που τα συμφέροντα τους απέχουν πολύ από το να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του λαού τους. Όπως και στον πόλεμο του Ιράκ, υπήρξε μια νέα φυλή εργολάβων, που έβαζαν τις επιχειρήσεις τους πάνω από τα δεινά του Παλαιστινιακού λαού. Είναι επιχειρηματίες με μεγάλη επιρροή και με βαθιά ριζωμένες σχέσεις με την ηγεσία της Φατάχ ή της ΠΑ και σε κάποιες περιπτώσεις κατέχουν υψηλά πόστα μέσα στην ΠΑ. Δεν χρειάζεται δεύτερη σκέψη για το που πηγαίνουν τα δισεκατομμύρια δολάρια της διεθνούς βοήθειας ή γιατί το Ισραήλ προσφέρει την βοήθεια του σε αυτό το δηλητήριο, εντός της Παλαιστίνης.

Σήμερα, η ΠΑ και η Φατάχ έχουν καταληφθεί από μια ομάδα υψηλόβαθμων πολιτικών και αξιωματούχων με επιχειρηματικά συμφέροντα που εκτείνονται πέρα από τη Μέση Ανατολή, σε όλο τον κόσμο, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Ο στόχος τους είναι να μεταβιβάζουν τα δισεκατομμύρια δολάρια, που φτάνουν σαν ανθρωπιστική βοήθεια μετά το Όσλο, στους προσωπικούς τους λογαριασμούς. Ελέγχουν την ΠΑ και την Φατάχ σε όλα τα μέτωπα. Το Ισραήλ, απτόητο από την δημόσια λεηλασία, έχοντας εξασφαλίσει την ηθική ατιμωρησία από την κακιά συνείδηση της Φατάχ και έχοντας την ακλόνητη στήριξη των ΗΠΑ για τα πυρηνικά όπλα και τα F16, πραγματικά μπορεί να κάνει ότι θέλει. Και το καταληκτικό σημείο είναι να κάνει δυσβάστακτη την ζωή των Παλαιστινίων, να τους εξαναγκάζει να εγκαταλείψουν την Παλαιστίνη και να αρπάζει την γη τους. Μπορεί να είναι σκληρός ο όρος, αλλά πράγματι πρόκειται για εθνική κάθαρση.

Η ΠΑ και η Φατάχ έχουν μολυνθεί και δυσφημιστεί, έχοντας την τιμή να είναι ένας διεφθαρμένος εθνικός θεσμός, που η κύρια αποστολή του είναι να περιφρουρεί τους Παλαιστίνιους και να τους αποτρέπει από το να αγωνίζονται ενάντια στην ισραηλινή και αποικιοκρατική κατοχή. Έχει σπαταλήσει και κακοδιαχειριστεί πολλά χρήματα που της έχουν δοθεί από την διεθνή κοινότητα. Οι βίλες των αξιωματούχων ης ηγεσίας της ΠΑ ξεπηδούν σαν δηλητηριώδη φυτά ανάμεσα στα φτωχά σπίτια των προσφύγων, σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη και η φτώχεια μέσα στην οποία ζουν οι παλαιστινιακές μάζες, τα μαρτυράει όλα. Η συμμετοχή της ΟΑΠ και η αποτυχία της στο να διαπραγματευτεί μια αξιόπιστη ειρηνευτική διαδικασία με το Ισραήλ, της έχει κοστίσει επίσης σε στήριξη. Όλοι αυτοί οι παράγοντες, οδήγησαν τους Παλαιστίνιους το 2006 να υπερψηφίσουν τη Χαμάς, δίνοντας της ένα ικανοποιητικό αριθμό εδρών για να σχηματίσει κυβέρνηση πλειοψηφίας.

Αν μια ενή χειραψία στην Ουάσιγκτον το 1993 και μια «ειρηνευτική διαδικασία που οδήγησε σε περισσότερη βία», χάρισε το Νόμπελ Ειρήνης στους Yasser Arafat, Yitzhak Rabin και Shimon Peres, η Σουηδική Ακαδημία προχώρησε ένα βήμα μπροστά και χάρισε το Νόμπελ σε έναν άντρα [τον Ομπάμα] που δεν έχει κάνει τίποτα, εκτός από τις συνηθισμένες δημόσιες σχέσεις. Τόσο ασταθής έχει γίνει η κατάσταση στην Μέση Ανατολή.

Αξίζει να ξαναδιαβάζουμε το γράμμα που είχε στείλει η Αμερικανίδα ακτιβίστρια Rachel Corrie προς την μητέρα της στις ΗΠΑ, λίγες μέρες πριν την διαμελίσει η ισραηλινή μπουλντόζα το 2003: «Όσο και αν διάβαζα, παρακολουθούσα συνέδρια, έβλεπα ντοκιμαντέρ και άκουγα, τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να με προετοιμάσει για την πραγματικότητα της κατάστασης που επικρατεί εδώ. Δεν μπορείς να το φανταστείς, αν δεν το δεις. Αυτό δεν το είχα ζητήσει, όταν ήρθα στον κόσμο. Αυτό δεν το ζήτησαν οι άνθρωποι που μένουν εδώ. Αυτό δεν είναι ότι θα ζήταγες εσύ και ο μπαμπάς για μένα. Αυτό πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να τα παρατήσουμε όλα και να αφιερώσουμε την ζωή μας για να σταματήσει αυτή η κατάσταση».