Η δικαιοσύνη θα έρθει ... Θέλει πολύ σπρώξιμο αλλά θα έρθει

Ανταπόκριση από τη Γάζα
Άννα Λουβίου 21 Δεκέμβρη 2009

Στη Γάζα δεν λυπήθηκα, ένιωσα ότι είμαι σε ένα μέρος που έχει απόλυτα αποδεχτεί τη μοίρα του πείσματος, της αντοχής και του αγώνα. Για έναν ευρωπαίο το μεγαλύτερο σοκ δεν είναι η καταστροφή, ο θάνατος και η απόγνωση του αποκλεισμού που επιβάλλουν οι Ισραηλινοί πολλά χρόνια τώρα στη Λωρίδα της Γάζας και κορυφώθηκε με την λυσσασμένη επίθεση του προηγούμενου χειμώνα. Έχουμε δει στην τηλεόραση την καταστροφή. Σοκ είναι το καθαρό και ψύχραιμο βλέμμα των ανθρώπων. «Επειδή τα φάρμακα αργούν να εισέλθουν φτάνουν σε εμάς όταν πλησιάζει η ημερομηνία λήξης τους. Μεγάλο πρόβλημα για τον κεντρικό μας στόχο να συγκεντρώσουμε στρατηγικά αποθέματα για την επόμενη ισραηλινή επίθεση...» μας λεει ένας γιατρός. Λύπη νιώθω για αυτά τα παιδιά στο ισραηλινό πέρασμα, τους στρατιώτες σε ένα τεράστιο κατασκεύασμα που μοιάζει σαν να βγήκε από ταινία επιστημονικής φαντασίας, εκείνες που περιέγραφαν τους σαδιστικούς μηχανισμούς ελέγχου που έγιναν πραγματικότητα. Τείχη, κάγκελα, φράγματα, μικρόφωνα, μεγάφωνα, κάμερες, ακτίνες, σκύλοι. Δεν αποφεύγω την αφελή ερώτηση: «Συνειδητοποιούν τι κάνουν;» Ένα υπερφυσικό κατασκεύασμα, μπροστά από μια περιοχή που έχουν εξωθήσει να ζει σε μια πρωτόγονη κατάσταση, για να ελέγχουν το πέρασμα ελάχιστων ανθρώπων, κυρίως ξένων με ειδική άδεια από τους Ισραηλινούς.

Πρωτόγονη κατάσταση είπα; Το μικρό νοσοκομείο που επισκεφτήκαμε στην αρχή ήταν απλό αλλά πεντακάθαρο και οργανωμένο. Ωραία να βλέπουμε το νοσοκομείο σε μια ήσυχη μέρα. Ο γιατρός της βάρδιας λεει «ναι ήταν δύσκολο τις ημέρες της επίθεσης να υπάρχουν παντού τραυματίες και να σπάνε τα τζάμια από τους ισραηλινούς όλμους που έσκαγαν απ’ έξω, καταφέραμε όμως να μην έχουμε κανέναν τραυματία από θραύσματα, είχαμε τύχη και καλή οργάνωση». Δεν ήταν η πρώτη φορά που θυμήθηκα τις διηγήσεις από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Αν και η επίσκεψή μας συνέπεσε με αργία, δραστηριότητα είναι η μια λέξη που μου μένει. Στο νοσοκομείο βάψιμο και μερεμέτια στην καινούρια πτέρυγα.«Θα γίνει το καινούριο ακτινολογικό. Πότε θα έρθουν τα μηχανήματα δεν ξέρουμε αλλά θα είμαστε έτοιμοι». Επίσης δημιουργούν καινούρια μονάδα ενδοσκοπικής χειρουργικής. «Στόχος η μείωση των αρνητικών συνεπειών της επέμβασης και μικρότερη ανάγκη για μεταφορά ασθενών έξω από τη Γάζα». Από τους τοίχους μας κοίταγαν ηγέτες και αγωνιστές της αντίστασης. Σκεφτόμουν ότι ένα μέρος της δουλειάς σε συνθήκες πολέμου είναι η πλήρης και σφαιρική συνείδηση της δουλειάς. Ο γιατρός της βάρδιας ήξερε τα πάντα για το ηλεκτρικό ρεύμα, πόσα καύσιμα χρειάζονται, πόσο χωράνε οι δεξαμενές, για πόσο καιρό τους επαρκεί. Το ίδιο για το νερό: μόλυνση, συνέπειες της έλλειψης, ανάγκη να ανοίξουν πηγάδι, κάτι που έχουν ήδη ξεκινήσει. «Στη Δυτική Όχθη δεν μπορούν να σκάψουν πηγάδι» Είναι αλήθεια. «Με αυτά που έχουμε και πολλή δουλειά φτιάξαμε καινούρια χειρουργεία». Τα είδαμε, εντυπωσιακά, αλλά δεν λειτουργούν γιατί οι ισραηλινοί κρατάνε στα σύνορα το ασανσέρ (που θα ανεβάζει τους ασθενείς στον όροφο). Η περηφάνια βέβαια δεν κρύβει τις τεράστιες ελλείψεις σε φάρμακα και ιατρικά μέσα.

Έξω από το νοσοκομείο, απλωνόταν ο προσφυγικός καταυλισμός της Τζαπάλια. «Με όλη την καταστροφή δεν σκεφτόμαστε που θα πάει ο κόσμος με τη μεγάλη πληθυσμιακή αύξηση». Στο δρόμο προς την ισοπεδωμένη βιομηχανική ζώνη, άνθρωποι σκαρφαλωμένοι στα ερείπια μαζεύουν σίδερα για να χρησιμοποιηθούν για μικρές κατασκευές, γαϊδούρια μεταφέρουν μπάζα για τον ίδιο σκοπό. Πάνε τα εργοστάσια τσιμέντου, οι στάβλοι με τις αγελάδες και οι άλλες μικρές βιομηχανίες - όλες «Και μετά λένε ότι οι Ισραηλινοί κάνουν διακρίσεις»...(γέλια).

Η επίσκεψη στις Επιτροπές Υγείας, μια προοδευτική, κοσμική (μη θρησκευτική) ΜΚΟ ήταν μια ματιά στην κοινωνία που αγωνίζεται ενάντια στον αποκλεισμό αλλά και την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. «Προσφέρουμε υπηρεσίες υγείας χωρίς διακρίσεις και παλεύουμε στην κοινωνία, έχουμε ένα κέντρο νεολαίας όπου αγόρια και κορίτσια συμμετέχουν μαζί στις δραστηριότητες – μαθήματα, χορός, συζητήσεις. Επίσης ένα κέντρο γυναικών για απασχόληση, άθληση και κοινωνική στήριξη» μας εξηγεί υπεύθυνος της Οργάνωσης. «Είναι δύσκολο ζήτημα. Η φτώχεια όπως είναι γνωστό τρέφει τη θρησκοληψία, η Χαμάς έχει ακόμα και νηπιαγωγεία και βασίζεται σε ένα νομικό σύστημα και σύστημα αξιών που ακόμα και πολλοί αριστεροί άνθρωποι αποδέχονται.» Ντρέπομαι μήπως φανεί σαν ασέβεια αλλά λεω, επισημαίνοντας την αγωνία των προοδευτικών ανθρώπων, ότι πολλοί άνθρωποι νιώθουν ότι η αριστερά στην Παλαιστίνη δεν έχει διακριτή πολιτική ταυτότητα. «Χαίρομαι για την ερώτηση, είναι μια μεγάλη προσπάθεια. Η αριστερά, κυρίως εδώ πρέπει να κάτσει σε μια καρέκλα με τρία πόδια: Χαρισματική ηγεσία, υπηρεσίες προς το λαό και αγώνας, ξέρεις αν λείπει το ένα πόδι η καρέκλα πέφτει. Μετά η ιδεολογική κρίση της αριστεράς άφησε εδώ πιο βαθιά σημάδια. Όμως είμαστε αισιόδοξοι, άλλωστε ο κόσμος δοκίμασε και τη Φατάχ και τη Χαμάς...». Μετά πιο θαρραλέα ρώτησα τι λένε στους διεθνείς εταίρους τους. «Καταρχήν δεν υποτασσόμαστε ούτε συνεργαζόμαστε με φορείς και οργανώσεις που μας επιβάλλουν όρους. Έπειτα από τους δωρητές και φίλους ζητάμε να κάνουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να μας επισκεφτούν και να μεταφέρουν την κατάσταση της Γάζας χωρίς υπερβολές. Όμως η διεθνής αλληλεγγύη ακόμα και από αριστερές οργανώσεις έχει παγιδευτεί ανάμεσα στο δίπολο Φατάχ-Χαμάς και δεν υπάρχει πραγματικά κανένας λόγος να συμβαίνει αυτό.»

Η συνάντηση με έναν άλλο γιατρό ήταν σκληρή. «Αυτό που ζήσαμε τον προηγούμενο χειμώνα 22 μέρες κλεισμένοι στο νοσοκομείο δεν ήταν καινούριο για εμάς. Αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω είναι ότι ο κόσμος συζητάει αν διαπράχτηκαν εγκλήματα πολέμου ή όχι. Μετά οι νεκροί πάνε, αλλά οι χιλιάδες ακρωτηριασμένοι; Τα παιδιά και οι νεολαίοι που σκέφτονται μόνο το θάνατο και κατέστρεψαν το μέλλον τους;» «Όπως πάντα έτσι και τότε δουλεύαμε πάνω στα ακρωτηριασμένα ή καμένα κορμιά φίλων ή γειτόνων. Θα σου πω ένα περιστατικό. Έφεραν έναν νεαρό γείτονα κομμένο παντού από βόμβα, με τα σπλάχνα έξω. Δεν ένιωθε πόνο αλλά είχε πλήρη διαύγεια. Τί συμβαίνει θείε; μου λεει. Τίποτα παιδί μου όλα καλά, του λεω. Ο πατέρας του ακρωτηριάστηκε και ζήτησα να μην τον αφήσουν να μπει στο δωμάτιο. Είχαμε έλλειψη στο αναισθητικό, ωστόσο ζήτησα γι αυτό το παιδί βελόνα αναισθητικού στο λαιμό. Έτσι για να πεθάνει ήσυχα...» Κοίταξα το γιατρό ψύχραιμα με απέραντο σεβασμό. Το βράδυ όταν γύρισα σπίτι έκλαψα για αυτό το παιδί. Μετά θυμήθηκα τη θέα από την παραλία της Γάζας προς την αγαπημένη μας Μεσόγειο και κοιμήθηκα χωρίς εφιάλτες γιατί η δικαιοσύνη θα έρθει. Θέλει πολύ σπρώξιμο αλλά θα έρθει.