Ο μύθος για τον «μύθο των παράνομων εποικισμών»

Άρθρο του blogger The Hasbara Buster Πηγή: www.alternativenews.org/ 11 Δεκέμβρη 2009

Το περιοδικό Commentary έχει ένα άρθρο του David M. Phillips, ενός καθηγητή Νομικής στο Πανεπιστήμιο Northeastern, με τον τίτλο «Ο μύθος των παράνομων εποικισμών». Σας θυμίζει κάτι; «Οι εποικισμοί μπορεί να είναι παράλογοι, αλλά δεν είναι παράνομοι» και «τα εδάφη δεν είναι κατεχόμενα, είναι αμφισβητήσιμα». Αυτά τα δύο ποιηματάκια επαναλαμβάνουν ακούραστα οι σιωνιστές, αποτυγχάνοντας να πείσουν τους νοήμονες ανθρώπους του κόσμου, αλλά συνεχίζουν να πείθουν τους εαυτούς τους και τους υποστηρικτές τους.

Οι σιωνιστές φαίνεται να πιστεύουν ότι η νομιμότητα είναι κάτι που καθορίζεται από τους δημοσιογράφους ή από τις αυθεντίες των blogs. Δεν είναι όμως έτσι. Η νομιμότητα, βάσει του Διεθνές Δικαίου, αποφασίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, σώματα που οι περισσότερες χώρες όπως και το Ισραήλ έχουν αποδεχτεί σαν την αρμόδια αρχή διευθέτησης ζητημάτων διεθνών διαφωνιών.

Το Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΕ επανειλημμένα έχει κηρύξει τους ισραηλινούς εποικισμούς της Δυτικής Όχθης παράνομους. Για παράδειγμα, το Ψήφισμα 446 στις 22 Μαρτίου 1979, αναφέρει: "Το Συμβούλιο Ασφαλείας(….) Αποφασίζει ότι η πολιτική και οι πρακτικές του Ισραήλ να εγκαθιδρύσει εποικισμούς στην Παλαιστίνη και σε όλα αραβικά εδάφη που κατέχει από το 1967, δεν έχουν καμία νομική υπόσταση και αποτελούν σοβαρό εμπόδιο για την επίτευξη μιας περιεκτικής, δίκαιης και διαρκούς ειρήνης στην Μέση Ανατολή".

Το ζήτημα προέκυψε ξανά, όταν ζητήθηκε από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔ) να δώσει μια συμβουλευτική γνωμοδότηση σχετικά με το Τείχος του Απαρτχάιντ του Ισραήλ. Στις 9 Ιουλίου 2004, το ΔΔ εξέδωσε την γνωμοδότηση ότι το Τείχος ήταν παράνομο «θυμίζοντας συγκεκριμένα...σχετικά Ψηφίσματα των ΗΕ που επιβεβαιώνουν ότι οι ισραηλινοί εποικισμοί στα Κατεχόμενα Παλαιστινιακά Εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ, είναι παράνομοι».

Η γνωμοδότηση πέρασε με 14-1 ψήφους. Ακόμα και ο Αμερικανός δικαστής Thomas Buergenthal, ο μόνος που διαφώνησε, ήταν πολύ προσεχτικός στην διατύπωση του: «Η Παράγραφος 6, Άρθρο 49 της 4ης Συνθήκης της Γενεύης δεν επιτρέπει την εδαφική επέκταση για στρατιωτικούς λόγους ή για λόγους ασφάλειας. Προβλέπει ότι «Η Δύναμη Κατοχής απαγορεύεται να μετακινεί μέρος του άμαχου πληθυσμού της σε εδάφη που κατέχει». Συμφωνώ ότι αυτή η διάταξη εφαρμόζεται στην περίπτωση των ισραηλινών εποικισμών στην Δυτική Όχθη και ότι η ύπαρξη τους παραβιάζει το Άρθ. 49, Παράγραφος 6.»

Αυτό όμως δεν είναι κάτι καινούριο. Στο ίδιο συμπέρασμα κατέληξαν το 1967 οι ίδιοι οι Ισραηλινοί. Αρχές Σεπτέμβρη εκείνης της χρονιάς, ο Πρωθυπουργός Levi Eshkol ρώτησε το Νομικό Σύμβουλο του Υπουργείου Εξωτερικών Theodor Meron (αυτήν την περίοδο είναι δικαστής στο Εφετείο για την Γενοκτονία της Ρουάντα), αν το Διεθνές Δίκαιο επιτρέπει τους εποικισμούς στην νέο-κατακτηθείσα περιοχή. Σε ένα σημείωμα με την ένδειξη «Άκρως Απόρρητο», ο Meron έγραψε κατηγορηματικά: «Το συμπέρασμα μου είναι ότι ο εποικισμός άμαχου πληθυσμού στις διοικούμενες περιοχές, παραβιάζει ρητά τις διατάξεις της 4ηςΣυνθήκης της Γενεύης».

Αλλά με τόσους αναλυτές και διεθνή σώματα να συμφωνούν ότι οι εποικισμοί είναι παράνομοι, που στηρίζει την γνώμη του ο Phillips; Βασικά, ακολουθεί την δοκιμασμένη μέθοδο να «θολώνει τα νερά», κάνοντας περίεργες ερμηνείες και βγάζοντας τρελά συμπεράσματα. Για αρχή, καταπιάνεται με το επιχείρημα ότι οι εποικισμοί χτίστηκαν σε ιδιωτικά εδάφη των Παλαιστίνιων. Η γη, μας ξεκαθαρίζει, δεν κλάπηκε αλλά επιτάχθηκε για στρατιωτικούς λόγους. Είναι αλήθεια, παραδέχεται, ότι οι εποικισμοί που χτίστηκαν σε αυτή, δεν ήταν στρατιωτικοί και γι’ αυτό δημιουργήθηκε μια νομική αντίφαση. Τελικά όμως, όταν οι Παλαιστίνιοι διαμαρτυρήθηκαν, η υπόθεση πήγε στο Ανώτατο Δικαστήριο και οι γενναιόδωροι Ισραηλινοί αποφάνθηκαν υπέρ των Παλαιστινίων: «Στην υπόθεση Ayyub κατά του Υπουργείου Άμυνας το 1979, το Ανώτατο Δικαστήριο του Ισραήλ αποφάσισε για το κατά πόσον οι στρατιωτικές αρχές μπορούσαν να επιτάξουν ιδιωτική ιδιοκτησία για την δημιουργία του εποικισμού Beth El, για λόγους στρατιωτικής αναγκαιότητας. Η θεωρητική και, για την συγκεκριμένη υπόθεση, πραγματική απάντηση ήταν θετική. Σε παρόμοια υπόθεση όμως τον ίδιο χρόνο, γνωστή και ως υπόθεση Elon Moreh, το δικαστήριο ερεύνησε βαθύτερα τον ορισμό στρατιωτική αναγκαιότητα και απέρριψε τα αποδεικτικά στοιχεία που είχαν προσκομιστεί, γιατί ο στρατός πολύ αργότερα συναίνεσε στην ίδρυση του εποικισμού Elon Moreh. Η απόφαση του δικαστηρίου επιπλέον, απαγορεύει περαιτέρω επίταξη παλαιστινιακής ιδιοκτησίας για εποικισμούς άμαχου πληθυσμού».

Ο κύριος Phillips θα πρέπει να εκσυγχρονίσει τα στοιχεία του. Το 2005, ο τότε Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ, Shaul Mofaz, έλαβε μια αναφορά για τους εποικισμούς από τον Baruch Spiegel, στρατηγό των Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας. Το απόρρητο έγγραφο τελικά διέρρευσε στην Haaretz και δημοσιοποιήθηκαν τα κυριότερα ευρήματα του. Ανάμεσα σε αυτά: «Η ανάλυση δεδομένων αποκαλύπτει ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία – περίπου το 75%- οι κατασκευές των εποικισμών, διεξάγονται χωρίς τις απαραίτητες άδειες ή αντίθετα με τις άδειες που έχουν εκδοθεί. Η βάση δεδομένων επίσης δείχνει ότι σε περισσότερους από 30 εποικισμούς, επεκτατικές κατασκευές κτιρίων και υποδομών (δρόμοι, σχολεία, συναγωγές, ακόμα και αστυνομικά κέντρα) έγιναν σε ιδιωτικές περιουσίες Παλαιστινίων που διαμένουν στην Δυτική Όχθη».

Για να αποκλείσει το γεγονός ότι κάποιος θα σκεφτεί πως όλα αυτά έγιναν πριν την απόφαση του 1979, η Haaretz συνεχίζοντας διευκρινίζει: «Ανάμεσα τους είναι και ιδεολογικά βετεράνοι εποικισμοί, όπως ο Alon Shvut (ιδρύθηκε το 1970 με 3,291 κάτοικους, ανάμεσα τους ο Ραβίνος Yoel Bin Nun), Ofra (ιδρύθηκε το 1975 με 2,708 κατοίκους, ανάμεσα τους ο πρώην εκπρόσωπος τύπου του Συμβουλίου της Yesha, Yehoshua Mor Yosef και οι προσωπικότητες των media Uri Elitzur kai Hagai Segal) και ο Beit El (ιδρύθηκε το 1977, με πληθυσμό 5,308 κατοίκους, ανάμεσα τους και ο Hagai Ben-Artzi, αδερφός της Sara Netanyahu). Επίσης συμπεριλαμβάνονται μεγάλοι εποικισμοί, που δημιουργήθηκαν κυρίως για οικονομικούς λόγους, όπως η πόλη Modi'in Illit (ιδρύθηκε το 1990 και έχει 36,282 κάτοικους), ή ο Givat Ze'ev έξω από την Ιερουσαλήμ (ιδρύθηκε το 1983, με 11,139 κάτοικους) και μικρότεροι εποικισμοί όπως ο Nokdim (ιδρύθηκε το 1982, με 851 κάτοικους, ανάμεσα τους και ο MK Avigdor Lieberman)».

Άρα το εκτενές κλέψιμο της γης, συνεχίστηκε παρόλη την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Ο Phillips συνεχίζει με το λαμπρότερο επιχείρημα του: η Συνθήκη της Γενεύης δεν λέει αυτό που όλος ο κόσμος πιστεύει ότι λέει: «Οι αντίπαλοι των εποικισμών συχνά αναφέρονται στην 4η Συνθήκη της Γενεύης για να στηρίξουν τα νομικά επιχειρήματα τους. Συγκεκριμένα κατηγορούν τους εποικισμούς ότι παραβιάζουν το Άρθρο 49(6), το οποίο δηλώνει «Η δύναμη κατοχής απαγορεύεται να μεταφέρει ή να απελαύνει μέρος του άμαχου πληθυσμού της σε εδάφη που κατέχει». Συχνά, αυτή η πρόταση αναφέρεται σαν η σημασία της να είναι ξεκάθαρη και δεν χωράει αμφιβολία η εφαρμογή της στην ίδρυση των ισραηλινών εποικισμών. Για τους αντιπάλους των εποικισμών, η λέξη «μεταφορά» στο άρθρο 49(6) σημαίνει ότι οποιαδήποτε μεταφορά του άμαχου πληθυσμού της δύναμης κατοχής, εθελούσια ή βίαια, απαγορεύεται. Ωστόσο, η πρώτη παράγραφος του άρθρου 49 περιπλέκει το ζήτημα. Διαβάζουμε «Μεμονωμένη ή μαζική βίαιη μεταφορά, όπως επίσης και απελάσεις προστατευμένων ατόμων από την κατεχόμενη περιοχή σε περιοχή της δύναμης κατοχής ή σε οποιοδήποτε άλλη χωρά, κατεχόμενη ή μη, απαγορεύεται, ασχέτως από το κίνητρο». Χωρίς αμφιβολία, η βίαιη μετακίνηση πληθυσμού είναι παράνομη. Αλλά τι συμβαίνει όταν η μετακίνηση είναι ηθελημένη με την προγενέστερη άδεια ή συναίνεση των προηγούμενων κατοίκων; Στον βαθμό που η παραβίαση του Άρθρου 49(6) εξαρτάται από τον διαχωρισμό της εκούσιας ή μη μετακίνησης του πληθυσμού, ο ορισμός του «βίαιου» στο Άρθρο 49(1) και όχι στο Άρθρο 49(6) μας δίνει μια διαφορετική ερμηνεία, όχι μόνο πιο εύλογη, αλλά και πιο αξιόπιστη. Είναι θέμα απλής γραμματικής, όταν χρησιμοποιείται παρόμοιο λεξιλόγιο σε διαφορετικές παραγράφους του ίδιου κειμένου, παραλείπεται η αλλαγή της γλώσσας στις τελευταίες παραγράφους, γιατί η τροποποίηση είναι αντιληπτή».

Είμαι λογοτέχνης και δεν γνωρίζω κανέναν τέτοιο γραμματικό κανόνα. Αν και δεν είμαι ειδικός στα Αγγλικά, νομίζω ότι αυτό είναι επινόηση του Phillips.

Στο θέμα μας όμως, η παράγραφος 49(1) δεν έχει καμία σχέση με την παράγραφο 49(6). Η πρώτη αναφέρεται στον πληθυσμό που ζει στην κατεχόμενη περιοχή. Η δεύτερη στον πληθυσμό που ζει στην χώρα κατοχής (αν και τα δύο άρθρα αναφέρονταν στις ίδιες κατηγορίες πληθυσμού, τότε το άρθρο 49(6) θα ήταν άχρηστο!). Στο Άρθρο 49(1) είναι σημαντικό να ξεκαθαρίσουμε ότι οι βίαιες μετακινήσεις απαγορεύονται γιατί ίσως υπάρχουν πληθυσμοί υπό κατοχή που να επιθυμούν να μετακινηθούν. Η μετακίνηση εκτός της χώρας τους, είναι αδιαμφισβήτητο δικαίωμα του καθενός. Στο Άρθρο 49(6) ωστόσο, δεν χρειάζεται να γίνει καμία επεξήγηση γιατί η δύναμη κατοχής δεν μπορεί να μετακινεί τον δικό της πληθυσμό, είτε το θέλει ή όχι.

Όμως, ο Phillips έχει και ειδικούς νομικούς: «Σύμφωνα με τον Julius Stone, αναλυτή του Διεθνές Δικαίου, η λέξη «μεταφορά» στο Άρθρο 49(6) από μόνη της, σημαίνει ότι η μετακίνηση δεν είναι ηθελημένη από την πλευρά των ανθρώπων που αφορά, αλλά μια δικαστική πράξη του κράτους που αφορά».

Θα βρείτε τον Stone να αναφέρεται συχνά από τους έποικους που προσπαθούν να δικαιολογηθούν, όχι γιατί είναι εξέχων νομομαθής, αλλά γιατί είναι ένας από τους ελάχιστους που δίνουν αυτή την ερμηνεία. Ωστόσο, η περαιτέρω ανάλυση του μας λέει ότι: «Θα έπρεπε να πούμε ότι το Άρθρο 49(6) έχει ως σκοπό να υποχρεώσει το Κράτος του Ισραήλ να διασφαλίσει (αν χρειαστεί και με την βία) ότι αυτές οι περιοχές, παρόλη την χιλιετή συσχέτισης τους με τον ιουδαϊκό τρόπο ζωής, θα πρέπει να «καθαρίσουν από Εβραίους» μια για πάντα. Ειρωνεία αποτελεί ο γελοίος ισχυρισμός πως το Άρθρο 49(6), που σχεδιάστηκε για την αποτροπή της επανάληψης των ναζιστικών μορφών πολιτικών γενοκτονίας, ήρθε τώρα να σημαίνει πως η Δυτική Όχθη θα πρέπει να καθαρίσει από τους Εβραίους και να παραμείνει καθαρή και το Ισραήλ να χρησιμοποιήσει βία ενάντια στους πολίτες του, αν αυτό καταστεί απαραίτητο. Η κοινή λογική και ένα σωστό ιστορικό και θεσμικό υπόβαθρο, αποκλείει την ανάγνωση του Άρθρου 49(6)».

Η εμπρηστική γλώσσα του δικαστή Stone, με την χρήση εκφράσεων όπως «καθαροί από Εβραίους» μας δίνει να καταλάβουμε ότι μάλλον οδηγούνταν από συναισθηματικά παρά λογικά επιχειρήματα, πράγμα που μειώνει την αξία της γνώμης του πάνω στο ζήτημα. Εννοείται πως κανένας δεν εξαιρεί τους Εβραίους από την Δυτική Όχθη, ειδικά μετά την ανακοίνωση του Παλαιστίνιου Πρωθυπουργού Salam Fayyad που δήλωσε ότι όλοι είναι ευπρόσδεκτοι να μείνουν στο μελλοντικό Παλαιστινιακό κράτος.

Για το τέλος, ο Phillips μας κράταγε την σύγκριση με το Θιβέτ: «Οι εποικισμοί επίσης απέχουν πολύ από τις πολιτικές που εφάρμοζε η Σοβιετική Ένωση στα τέλη του ‘40-αρχές ‘50 προκειμένου να αλλάξει τον εθνικό χαρακτήρα των Βαλτικών χωρών, με το να απελαύνει σκόπιμα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων και να ενθαρρύνει την μετανάστευση των Ρώσων. Ούτε μπορούν να συγκριθούν με τις προσπάθειες της Κίνας να αλλάξει τον εθνικό χαρακτήρα του Θιβέτ με την βίαιη διασπορά των αυτοχθόνων πληθυσμών και την μεταφορά των Κινέζων σε εδάφη του Θιβέτ. Οι εποικιστικές πολιτικές του Ισραήλ δεν συγκρίνονται με τις προσπάθειες του Μαρόκου να αλλάξει τον εθνικό χαρακτήρα της Δυτικής Σαχάρας, μεταφέροντας Μαροκινούς Άραβες για να αντικαταστήσουν τους γηγενείς κάτοικους της Σαχάρας, που τώρα έχουν συσσωρευτεί σε προσφυγικά στρατόπεδα της Αλγερίας ή στην δυσμενή μετακίνηση πληθυσμών σε πολλά μέρη της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Τα παραπάνω ταιριάζουν ακριβώς στα αδικήματα που περιγράφονται στο Άρθρο 49(6). Αλλά το να βρίσκεις αναφορές στην εφαρμογή του Άρθρου 49(6) σε άλλα έθνη εκτός του Ισραήλ, είναι σαν να ψάχνεις βελόνα στα άχυρα. Αυτό που διακρίνει ένα «δίκαιο» καθεστώς από τα αυθαίρετα συστήματα ελέγχου, είναι το γεγονός ότι παρόμοιες καταστάσεις αντιμετωπίζονται το ίδιο».

Είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να διδάσκει νομική στο Northeastern; Κάποιος που αγνοεί την βασική διαφορά μεταξύ κατοχής και προσάρτησης; Φυσικά και ο Phillips έχει κάθε δικαίωμα να εξοργίζεται «με τις προσπάθειες της Κίνας να αλλάξει τον εθνικό χαρακτήρα του Θιβέτ με την βίαιη διασπορά των αυτοχθόνων πληθυσμών» (ενώ τηρεί σιγή ιχθύος για τις παρόμοιες προσπάθειες του Ισραήλ να αποδυναμώσει τον αραβικό πληθυσμό στην Negev και την Γαλιλαία), αλλά οι Θιβετιανοί είναι Κινέζοι πολίτες και απολαμβάνουν των ίδιων δικαιωμάτων. Σε μια δικτατορία όπως της Κίνας αυτό ίσως να μην έχει μεγάλη σημασία, αλλά χρησιμοποιούν τους ίδιους δρόμους όπως και τον γρηγορότερο σιδηρόδρομο του κόσμου που χτίστηκε από την Κίνα για την περιοχή. Αντίθετα, οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης όχι μόνο δεν επιλέγουν τις αρχές που θα φτιάξουν δρόμους στην καταπατημένη γη τους, αλλά δεν μπορούν ούτε να οδηγήσουν πάνω σε αυτούς τους δρόμους.

Έτσι λοιπόν, με την επίκληση μαγικών «αυθεντιών» και γλωσσολόγων που γράφουν σε αδόκιμη γλώσσα και κάνοντας φτηνές αναλογίες που βασίζονται σε απίστευτη άγνοια, ο Phillips κάνει ακόμα μία αποτυχημένη προσπάθεια να υπερασπιστεί το ανυπεράσπιστο.