Η Μέση Ανατολή είναι ένα πολύ ευαίσθητο πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά ζήτημα. Αποτελεί έναν χώρο παράδειγμα με αποκλίσεις, τομές και αλληλεπίδραση πολιτικών και στρατηγικών. Αποτελεί επίσης, για τις παγκόσμιες δυνάμεις και τους συμμάχους τους, ένα πεδίο δοκιμής, όσο αφορά τη διαχείριση καυτών ζητημάτων – ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση, σύγκρουση στο Ιράκ, Ιράν, συγκρούσεις στο Αφγανιστάν, τρέχουσα κατάσταση στον Λίβανο, σύγκρουση στο Σουδάν, πολεμικές συγκρούσεις στη Σομαλία– και αποτελεί μέτρο των επιτυχιών και των αποτυχιών τους.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του σοσιαλιστικού συστήματος σηματοδότησε το τέλος του ψυχρού πολέμου μεταξύ δύο κρατών που βρίσκονταν στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκείνη την εποχή, ο δραματικός αυτός μετασχηματισμός διαμόρφωσε την απαρχή μιας νέας δομής διεθνούς εξουσίας με κεντρικό στοιχείο την αμερικανική παγκόσμια κυριαρχία. Αυτό δελέασε τον πιο συντηρητικό και δεξιό κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό συνασπισμό στην Αμερική, για να διαμορφώσει κοινό όραμα και στρατηγική για την αντιμετώπιση των διεθνών αντιφάσεων και συγκρούσεων, γεγονός ιδιαίτερα εμφανές κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του George W. Bush, η οποία αγκαλιάστηκε πολιτικά και πνευματικά από τους νεο-συντηρητικούς.
Η πρακτική μετάφραση αυτού του μετασχηματισμού βρίσκεται στην ολοκληρωτική στροφή των ΗΠΑ προς τη Δεξιά, και στην ανάγκη να στραφούν στον άμεσο πόλεμο και την επιθετικότητα ως μέσο επαναδιατύπωσης των διεθνών τους σχέσεων και επιβολής της κυριαρχίας τους, αξιοποιώντας το πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό πλεόνασμά τους. Τα γεγονότα της 9/11 αποτέλεσαν μια βολική κάλυψη για την πολεμοχαρή πολιτική, η οποία περιλάμβανε την κατοχή του Αφγανιστάν και του Ιράκ, το χωρισμό του κόσμου σε δύο άξονες, του καλού και του κακού, την κλιμάκωση της υποστήριξης προς το Ισραήλ και την παροχή πολιτικής κάλυψης για τη συνεχιζόμενη επίθεση του Ισραήλ στον παλαιστινιακό λαό υπό το πρόσχημα της αυτοάμυνας, αντικατοπτρίζοντας τον κεντρικό ρόλο του Ισραήλ στον πόλεμο των ΗΠΑ ενάντια στην παγκόσμια τρομοκρατία. Αποτέλεσαν μια βολική κάλυψη για τον χαρακτηρισμό αντιστασιακών κινημάτων ως τρομοκράτες, την κλιμάκωση της χρήσης πολιτικών κυρώσεων, μποϋκοτάζ και αποκλεισμών για κάθε έθνος ή καθεστώς που τολμά να αντιταχθεί στις πολιτικές των Ηνωμένων Πολιτειών, δηλαδή το Ιράν, τη Συρία, τη Κούβα, τη Βόρεια Κορέα και τη Βενεζουέλα, και για την έναρξη ενός αντιπυραυλικού προγράμματος ενάντια στη Ρωσία και την υπονόμευση κάθε ευρωπαϊκής χώρας που αντιτάχθηκε στην κυβέρνηση Μπους.,
Οι πολιτικές αυτές συνέπεσαν με μια σειρά πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων και πρακτικών που περιλαμβάνουν:
- Μια κατάσταση πολιτικού και κοινωνικού συντηρητισμού στις αραβικές κοινωνίες και αποδυνάμωση της προοδευτικής δημοκρατικής εναλλακτικής λύσης σε αντίθεση με τον αυξανόμενο ρόλο και την επιρροή του πολιτικού Ισλάμ
- Εντατικοποίηση των εθνοτικών και θρησκευτικών ρευμάτων και υποστήριξη ενός κοινωνικού μωσαϊκού (φυλετική επιρροή, εθνικές μειονότητες, και οι θολές έννοιες της ιθαγένειας και της εθνικής ταυτότητας), ως μηχανισμών αποικιακής κυριαρχίας, και κατά συνέπεια βάθεμα του σχηματισμού ταξικών και κοινωνικών αντιθέσεων.
- Εκτροπή της προσοχής από εκείνους που αρνούνται να συμμορφωθούν με τις εσωτερικές συγκρούσεις, να αποδεχτούν εξάντληση των ανθρώπινων, οικονομικών και φυσικών τους πόρων και το σπάσιμο της κοινωνικής δομής και της εθνικής τους ενότητας. Αυτό επηρεάζει, κυρίως, τους λαούς σε Σουδάν, Σομαλία, Αλγερία, Λίβανο, Παλαιστίνη, Πακιστάν, Ιράκ και Αφγανιστάν.
- Επανασχηματισμός των πολιτικών συστημάτων ώστε να ευθυγραμμιστούν με τη στρατηγική της "δημοκρατίας", των ώρα που το αίτημα για δημοκρατία χρησιμοποιείται για να ανακινηθεί μεγαλύτερη εχθρότητα και επιθετικότητα προς την αντιπολίτευση κάθε χώρας.
- Στροφή της Ευρώπης προς τη Δεξιά, σε μια προσπάθεια να μετατοπιστούν οι ευθύνες για τις εσωτερικές αντιφάσεις των κοινωνιών και της πολιτικής/οικονομικής δομής, από την παγκόσμια οικονομική κρίση στην μετανάστευση από τον Τρίτο κόσμο. Αυτή η τελευταία γίνεται αισθητή στις εμφανείς ενδείξεις επιθετικότητας και ρατσισμού κατά των μεταναστών.
- Συνέχιση της θέσης υποταγής της Ευρώπης στις ΗΠΑ
- Συγκεχυμένες αντιφάσεις και διαστρεβλωμένες αντιλήψεις:
α)Κύρια παραφωνία στη Μέση Ανατολή θεωρείται το Ιράν και όχι το Ισραήλ.
β)Ανακίνηση του διαχωρισμού μεταξύ των λεγόμενων μετριοπαθών δυνάμεων και των χωρών, και εκείνων που θεωρούνται εξτρεμιστές.
γ)Αντικατάσταση των πολιτικών, κοινωνικών και ταξικών αντιφάσεων με θρησκευτικές, εθνικές και φυλετικές αντιθέσεις, δηλαδή, σουνίτες-σιίτες, μουσουλμάνοι-χριστιανοί, Κούρδοι, Πέρσες, Μπέρμπερ, Αφρικανοί, Τουρκμένοι, Άραβες.
δ)Επιβολή στενής ερμηνείας της έννοιας της δημοκρατίας, με αποτέλεσμα να γίνεται συνώνυμη με την αλλοτρίωση και την υποταγή στα κέντρα του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού.
ε)Στρέβλωση της έννοιας της αντίστασης και ταύτισή της με την έννοια της τρομοκρατίας.
στ)Περιθωριοποίηση των εννοιών της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, που αποτελούν μια ριζοσπαστική, κοινωνική και διανοητική πολιτική διαδικασία και αντικατάστασή τους με θολές έννοιες, όπως ανάπτυξη, καταπολέμηση της διαφθοράς, δικαιώματα του ανθρώπου και των δύο φύλων.
ζ)Αποδυνάμωση της χρήσης προσεγγίσεων και αναλύσεων που βασίζονται στην πολιτική οικονομία, και αντικατάστασή τους με άλλες που βασίζονται στις ανθρωπιστικές και αλληλοσυνδεόμενες κοινωνιολογικές θεωρίες.
η)Η επιβολή της κυριαρχίας της κουλτούρας των στερεοτύπων και άρνηση των ιδιαιτεροτήτων, εκτός εκείνων που υπηρετούν τις στρατηγικές του ελέγχου και της διαίρεσης. Μια σειρά από στερεότυπα χρησιμοποιούνται για να οριστεί τι είναι Δυτικό έναντι του τι είναι Ανατολικό, Μουσουλμανικό και αραβικό: Ανατολή έναντι Δύσης, Βορράς έναντι Νότου, αναπτυγμένες χώρες έναντι υπανάπτυκτων χωρών, ανεπτυγμένες έναντι αναπτυσσόμενων χωρών, δημοκρατικές χώρες έναντι αναπτυσσόμενων και αμαθών κοινωνιών.
Η τρέχουσα παλαιστινιακή πραγματικότητα:
- Το δίλημμα της πολιτικής διαδικασίας: Συμφωνίες του Όσλο, Οδικός Χάρτης, Κουαρτέτο, ομιλία Νετανιάχου.
- Παλαιστινιακή ρήξη και διάσταση στρατηγικών: Γάζα - Δυτική Όχθη, Φατάχ - Χαμάς, παγίδευση των διαπραγματεύσεων του Καΐρου.
- Απουσία εις βάθος ανάλυσης των κοινωνικών και ταξικών αλλαγών στην παλαιστινιακή κοινωνία και των πολιτικών επιπτώσεών τους,
- Η κρίση και το δίλημμα της Αριστεράς: απουσία θεωρητικών, οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών και ταξικών αναλύσεων της κρίσης.
- Αποδυνάμωση των κοινωνικών και λαϊκών κινημάτων, απώλεια της ισορροπίας μεταξύ του κοινωνικού και πολιτικού τους ρόλου και κλιμάκωση των εσωτερικών τους αντιφάσεων εις βάρος υψηλότερων εθνικών συμφερόντων και δημοκρατικών απαιτήσεων.
- Μείωση του ρόλου της κοινωνίας των πολιτών και των μη κυβερνητικών οργανώσεων, περιορισμός του ρόλου τους σε στενούς κύκλους που υπαγορεύονται, σε πολλές περιπτώσεις, από τις ανάγκες χρηματοδότησης.
Κατά συνέπεια, θα μπορούσαν να δημιουργηθούν ορισμένα από τα βασικά στοιχεία που απαιτούνται ως βάση συζήτησης και αντιπαράθεσης. Αυτό θα συμβάλει ενεργητικά στην αντιμετώπιση των προκλήσεων σε αυτό το στάδιο.
I. Θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι ο παλαιστινιακός αγώνας διέπεται συνολικά από τους νόμους και τα αιτήματα της Εθνικής Απελευθέρωσης.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να ληφθούν υπόψη όλες οι αναλύσεις, οι χειρισμοί και οι σχέσεις με τις εσωτερικές και εξωτερικές κοινωνικές και πολιτικές αντιφάσεις, μορφές αντίστασης, και πολιτικές δομές που σχετίζονται με τον παλαιστινιακό αγώνα. Ο παλαιστινιακός λαός δεν έχει ακόμη καταφέρει να κερδίσει την ελευθερία ή την ανεξαρτησία του σύμφωνα με τις βασικές συμφωνημένες εθνικές παραμέτρους: το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου εθνικού κράτους με βάση τα σύνορα του Ιουνίου του 1967-με την πλήρη αυτονομία και με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, και την εφαρμογή του δικαιώματος της επιστροφής των Παλαιστινίων προσφύγων στα χωριά και τις πόλεις καταγωγής τους, όπως ορίζουν τα πολλά σχετικά διεθνή ψηφίσματα.
Ο προσδιορισμός των στρατηγικών σε αυτό το σημείο δεν θα πρέπει να βασίζεται σε μια συναισθηματική τάση, ούτε θα πρέπει να σχετίζονται με τις υποσχέσεις ειρήνης και τον τερματισμού του αγώνα. Αντίθετα θα πρέπει, να βασίζεται σε μια αυστηρή και αντικειμενική μελέτη της φύσης του αγώνα και των ορίων του αντιπάλου και των πολιτικών του, από τη μία πλευρά, και ένα πολιτικό και κοινωνικό όραμα που θα συμβάλλει στην κατεύθυνση της συνένωσης των στοιχείων της δύναμης του παλαιστινιακού λαού και περιορισμού των απωλειών από αδιέξοδες διαπραγματεύσεις, από την άλλη πλευρά. Αυτές οι στρατηγικές και τα οράματα θα πρέπει να ενισχύσουν τις δυνατότητες του παλαιστινιακού λαού, καθώς και την αντοχή του, τις κοινωνικές και εθνικές δομές, κοινωνικά κινήματα και εθνικές οργανώσεις, και να πιέσουν προς μια δυναμική και ενεργητική στάση για την ολοκλήρωση των καθηκόντων προς την εθνική απελευθέρωση. Το τελευταίο απαιτεί γνώσεις, την ικανότητα για την επίλυση εσωτερικών αντιφάσεων, ενίσχυση της εθνικής ενότητας, καθώς και ευελιξία στην επιλογή των διαφόρων εναλλακτικών μορφών αντίστασης. Απαιτεί επίσης την ικανότητα θεώρησης των διαπραγματεύσεων και της διπλωματικής διαδικασίας ως παραγόντων που πρέπει να εκπληρώνουν ορισμένα πολιτικά καθήκοντα και θα πρέπει να υπηρετούν το ευρύτερο στρατηγικό σχέδιο για την απελευθέρωση, αντί να θεωρούνται το καθένα ως η μόνη επιλογή.
II. Τα καθήκοντα προς την Εθνική Απελευθέρωση και εκείνα προς την επίτευξη δημοκρατικών κοινωνικών δομών συνυπάρχουν.
Η πολυπλοκότητα αυτής της αλληλεξάρτησης αντανακλάται έντονα στην πραγματικότητα του παλαιστινιακού λαού, ιδιαίτερα στην αντιμετώπιση των θεμάτων της Διασποράς και τη συνέχιση του αγώνα τους με την πάροδο των γενεών. Παροχή των ατομικών αναγκών των Παλαιστινίων, καθώς και τις ανάγκες τους ως έθνος, είναι μια συνεχής αγωνία και απαίτηση. Ως εκ τούτου, το σχέδιο προς τη δημοκρατική και κοινωνική δομή έχει διττό χαρακτήρα. Από τη μια πλευρά, θα πρέπει να εξασφαλίσει τις βασικές ανάγκες και και αυτές που απαιτούνται για την κοινωνική επιμονή και σταθερότητα στους στόχους, ενώ από την άλλη θα πρέπει να ενδυναμώνει την παλαιστινιακή κοινωνία για την επίτευξη των απαιτήσεων της εθνικής απελευθέρωσης. Τα καθήκοντα της δημοκρατικής δομής θα πρέπει να φτάνουν στα στοιχεία που απαιτούνται για την κάλυψη των αναγκών του λαού και να ενισχύσουν τα επίπεδα προσύλωσης του λαού στον αγώνα προς την ελευθερία, ανεξαρτησία και εθνική απελευθέρωση.
III. Επανάσταση εναντίον Εθνικής Αρχής
Με βάση την προηγούμενη ανάλυση, υπάρχουν όρια και τις διαφοροποιήσεις ανάμεσα στο ρόλο της επανάστασης και το ρόλο της Αρχής, που οδηγούν σε μια ανεπανόρθωτη αντίφαση. Η αποτυχία να προσδιορίσουμε αυτή την αντίφαση έχει σε μεγάλο βαθμό βοήθησει στην ανάδειξη του κινήματος της Φατάχ σε ηγετικό ρόλο στην κρίση. Αν εμείς, πειστικά, παραμείνουμε στην ιδέα ότι ο παλαιστινιακός λαός είναι ακόμα στη φάση της εθνικής απελευθέρωσης, τότε οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, καθώς και ομάδες αλληλεγγύης θα συνεχίσουν να παίζουν τον ρόλο τους στο πλαίσιο της εθνικής απελευθέρωσης. Έτσι, κάθε πολιτική εξουσία που δημιουργείται με αυτές τις παραμέτρους θα πρέπει να εξυπηρετεί αυτές τις στρατηγικές και να μην λειτουργεί σε αντίφαση με τις ανάγκες τους.
Ένα καλό παράδειγμα για αυτό είναι η μετά-Όσλο εποχή, όταν η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή είχε την διοίκηση της περιοχές της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Η Παλαιστινιακή Αρχή, την εποχή εκείνη, ενσωμάτωσε έτσι τα μεγαλύτερα πολιτικά κινήματα και δυνάμεις τη Φατάχ και τη Χαμάς, στη διαμόρφωση της εξουσίας της. Οι δύο αυτές πολιτικές δυνάμεις τότε φαινόταν σαν να εξυπηρετούν την Αρχή και όχι τον στόχο της απελευθέρωσης. Η απαίτηση όμως ήταν να διατηρήσουν τον αρχικό τους ρόλο ταυτόχρονα με στην παρακολούθηση και διαχείριση των επιδόσεων της Αρχής, σύμφωνα με τη στρατηγική της εθνικής απελευθέρωσης, ενώ θα διατηρούσαν τον πραγματικό ρόλο της Αρχής στον τομέα της κοινωνικής και εθνικής οικοδόμησης ανέπαφο.
Το αποτέλεσμα αυτής της ανισορροπίας έγινε χειρότερο με τις πολλές αποτυχίες της Αρχής, τόσο από τη Φατάχ στη Δυτική Όχθη όσο και την εμπειρία της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας. Αυτό προκάλεσε αρνητική αντίληψη για το πολιτικό σύστημα στο μυαλό του παλαιστινιακού λαού που διψά για ένα πολιτικό, διοικητικό μοντέλο και μοντέλο συμπεριφοράς και παροχών που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες του, και να ανακουφίσει την αίσθηση της συνεχούς θυσίας και αδιάκοπων δεινών.
IV. Ο ρολος των προοδευτικων δημκρατικών δυνάμων
Σε πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο, η δημοκρατία στην παλαιστινιακή κοινωνία πρέπει να θεωρηθεί ως αντικειμενικός παράγοντας. Ωστόσο, αυτός ο παράγοντας χρειάζεται πολιτικά και οργανωτικά εργαλεία αντιπροσώπευσης για να φτάσει σε ένα ενεργητικό επίπεδο πολιτικής και κοινωνικής δράσης σε ένα οργανωμένο πλαίσιο. Οπότε, ο ρόλος και η επιρροή των δημοκρατικών δυνάμεων στην Παλαιστινιακή κοινωνίας εξαρτάται από την ικανότητά τους να παρουσιάστουν ως δυνάμεις με επιρροή ικανές να σπάσουν την κατάσταση πόλωσης μεταξύ των κινημάτων της Φατάχ και της Χαμάς. Αυτό δεν θα επιτευχθεί εκτός αν αυτές οι δημοκρατικές δυνάμεις γίνουν μια ρεαλιστικής εναλλακτική δύναμη στην φιλελεύθερη μπουργουαζία που δουλεύει για τη Φατάχ και την συντηρητική μπουργουαζία με την κοινωνική και διανοητική έννοια που δουλεύουν για τις δυνάμεις του πολιτικού ισλάμ που αντιπροσωπεύονται από τη Χαμάς.
V. Το ζήτημα των εθνικών αναφορών και η έλλειψη σαφήνειας ρόλων και εξουσιών ( ο Οργανισμός για την Απαλευθέρωση της Παλαιστίνης, Παλαιστινιακή Αρχή, Γενικοί Γραμματείς καιι Ηγέτες των Παρατάξεων)
Αυτό το δίλημμα εμφανίζεται καθαρότερα όταν εκτιμάται ο ρόλος και οι εξουσίες του Οργανισμού για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (ΟΑΠ) τα προηγούμενα χρόνια. Ο ΟΑΠ ήταν τεχνικά απων ή τον έκαναν απών. Είναι σε κάμψη και σε μια κατάσταση ανικανότητας να διατελέσει το ρόλο του αποτελεσματικά. Αν δεν συνέβαινε αυτό ο Παλαιστινιακός λαός δεν θα είχε να αντιμετωπίσει τόσο μεγάλες αντιφάσεις και διαμάχες. Για αυτό το λόγο η Παλαιστινιακή Αρχή φαίνεται σήμερα να είναι ο νικητής. Όχι μόνο κατάφερε να οικειοποιηθεί το ρόλο της πολιτικής εξουσίας, αλλά φαίνεται επίσης σαν αν πέτυχε να φέρει τον ΟΑΠ με το μέρος του και να έκανε αυτή την κρίσιμη κίνηση πολιτικό μέσο για να χρησιμοποιοήσει στην εσωτερική αψημαχία. Η αντιμετώπιση των εσωτερικών τσακωμών σίγουρα δεν είναι η δουλειά του ΟΑΠ. Ο ΟΑΠ είναι ένας παράγωγος οργανισμός και μια έκφραση εθνικής ταυτότητας με πολιτικούς και ηθικούς όρους, είναι η ανώτατη εθνική αναφορά σε συνταγματικό επίπεδο, που αποτελεί ένα εθνικό και στρατηγικό προστατυετικό τοίχο. Ο ΟΑΠ είναι επίσης η έκφραση της παλαιστινιακής εθνικής ενότητας λαμβάνοντας υπόψη τον κατακερματισμό και τη Διασπορά.
Το Ισραήλ ως παράγοντας
- Η άνοδος της Δεξιάς (Λικούν-Καντίμα-Λίμπερμαν)
- Οπισθοχώριση των λεγόμενων δυνάμεων της ειρήνης, Κλιμάκωση του ρατσισμού και των ρατσιστικών αιτημάτων.
- Η απαίτηση να αναγνωριστεί το Ισραήλ ως εβραικό κράτος που σημαίνει επίσης διαγραφή του δικαιώματος επιστροφής των παλαιστίνιων προσφύγων και απειλή για την παλαιστινιακή παρουσία στα εδάφη που κατέλαβαν οι ισραηλινές δυνάμεις με τον πόλεμο του 1948.
- Η απαίτηση για την αναγνώριση και αποδοχή της εβραικής διήγησης όσον αφορά τα εβραικά θρησκετυικά δίκαια στην Παλαιστίνη, που επίσης περιλαμβάνει την κατοχή της Ιερουσαλήμ και διεκδίκησή της ως πρωτεύουσα του εβραϊκού κράτους σύμφωνα με τη βιβλική διήγηση.
- Η άρνηση του Ισραήλ να αναγνωρίσει την ευθύνη της καταστροφής και του ξεριζωμού των Παλαιστίνιων, όπως εκφράστηκε στην ομιλία του Νετανιάχου στο Πανεπιστήμιο Μπεν Ιλλαν στις 14 Ιουνίου 2009, μια ομιλία που περιλάμβανε τα ακόλουθα:
- Η λύση του ζητήματος των Παλαιστίνιων προσφύγων πρέπει να επιτευχθεί έξω από το Ισραήλ
- Η Ιερουσαλήμ είναι η αιώνια πρωτεύουσα του Ισραήλ,
- Απαιτείται για το τέλος της διαμάχης η ολοκληρωτική αναγνώριση από τους Παλαιστίνιους του Ισραήλ ως μια χώρα για τους εβραίους.
- Σταμάτημα της οικοδόμησης νέων εποικισμών ή της δήμευσης γης για την κατασκευή νέων εποικισμών, ο Νετανιάχου δεν άγγιξε ωστόσο το θέμα του σταματήματος της επέκτασης των υπαρχόντων εποικισμών ή της φυσικής μεγέθυνσης των εποικισμών.
- Απαίτηση από την Παλαιστινιακής Αρχής να επιβάλλει νόμο και τάξη και να πάρει την εξουσία από τη Χαμάς.
- Έκφραση της πρόθεσης να γίνει συνάντηση με άραβες ηγέτες στη Δαμασκό ή στο Ειλάτ για την επίτευξη της οικονομικής ειρήνης.
- Επένδυση στο Ισραήλ και τα Παλαιστινιακά Εδάφη και πρόσκληση στους άραβες επενδυτές να πραγματοποιήσουν προγράμματα που μπορούν να πετύχουν υψηλά επίπεδα απασχόλησης, στην Ιεριχώ τη Νεκρά Θάλασσα και τον Ιορδάνη Ποταμό
- Προβολή του Ιράν ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο
- Αποφυγή θεμάτων όπως η αραβική πρωτοβουλία και Οδικός Χάρτης
Στρατηγική Επιθετικότητας-η μεγάλη αποτυχία
- Αποτυχία της νεοσυντηρητικής πολιτικής και αποτυχία του Μπους στις εκλογές των ΗΠΑ.
- Παγκόσμια οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση και η αποτυχία του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος να επιτύχει τις υποσχέσεις ανάπτυξης σε χώρες του τρίτου κόσμου, ένα θέμα που αντικατοπτρίζει την αποτυχία των προσεγγίσεων και πολιτικών της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι η ΠΤ και το ΔΝΤ είναι οι πιο σημαντικοί χρηματοπιστωτικοί θεσμοί που χρησιμοποιούνται από το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα για την παγκόσμια ηγεμονία τους. Αυτοί οι δύο οργανισμοί έχουν δημιουργήσει μια ολιστική πολιτική που περιλαμβάνει ιδιωτικοποίηση, προσφορά υψηλότερων επιδοτήσεων για βασικά αγαθά και ενθάρρυνση του ελεύθερου εμπορίου και της απελευθέρωσης της αγοράς από κάθε οδηγία και κανονισμό. Αυτό δημιούργησε έναν μηχανισμό για την αύξηση της φτώχειας και του διευρυνόμενου χάσματος ανάμεσα στις ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες και ανάμεσα στις μεσαίες και φτωχές τάξεις και την πλούσια τάξη. Ο πλούτος των τελευταίων έχει αυξηθεί φοβερά σε βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων σε κάθε χώρα. Αυτή η πραγματικότητα καλλιεργεί την οργή και της κοινωνική δυσφορία και την εξέγερση.
- Η κρίση των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Ιράκ, το Ιράν και το Αφγανιστάν, η αλλαγή στην ρώσικη στάση και η αυξανόμενη αντίσταση στη Λατινική Αμερική.
- Ο αποδυναμωμένος και μειούμενος ρόλος των καθεστώτων που έχουν ευθυγραμμιστεί με τις ΗΠΑ στην περιοχή.
- Η ανικανότητα του Ισραήλ να νικήσει και να εξαφανίσει την αντίσταση, που περιλαμβάνει την αποτυχία του Ισραήλ στον επιθετικό πόλεμο ενάντια στο Λίβανο τον Ιούλιο του 2006, την ανικανότητα να καταστρέψει την αντίσταση στη Λωρίδα της Γάζας παρά το μεγάλο τίμημα που πλήρωσε ο Παλαιστινιακός Λαός εκεί την αποτυχία να εξαφανίσει την αντίσταση στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Οι σημαντικότεροι παράγοντες πίσω από την σύγχυση και την αποτυχία αυτής της πολιτικής.
- Η επιμονή των δυνάμεων της αντίστασης στην περιοχή π.χ. η Χεζμπολάχ στο Λίβανο, η αντίσταση στην Παλαιστίνη, η μανιώδης αντίσταση στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
- Η επίμονη των κρατών της αντιπολίτευσης δηλ το Ιράν, Συρία, Κούβα, Βόρεια Κορέα και ο αυξανόμενος αριθμός αριστερών καθεστώτων στην Λατινική Αμερική.
- Η αποκατάσταση της ισορροπίας, της δύναμης και του δυναμικού ρόλου της Ρωσίας στην περιοχή.
- Η καταστροφική παγκόσμια οικονομική κρίση που επέφερε κοινωνικές, πολιτιστικές και δομικές ανισορροπίας στο καπιταλιστικό σύστημα, κάτι που έβαλε τέλος στο επιχείρημα για το «τέλος της ιστορίας» και ενθάρρυνε μια επανεξέταση της αριστερής ιδεολογίας.
- Ο αυξανόμενος ρόλος των κοινωνικών κινημάτων ενάντια στην αδικία και την καταπίεση στον κόσμο και αύξηση στην παγκόσμια αλληλεγγύη με τον Παλαιστινιακό λαό, και από πολλές εβραϊκές οργανώσεις και κοινότητες στη Δύση, ειδικά μετά τον επιθετικό πόλεμο του Ισραήλ στη Λωρία της Γάζας στο τέλος του 2008.
Η προσέγγιση του Μπαράκ Ομπάμα
Η Μέση Ανατολή, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, ακολουθεί τις προσπάθειες της διακυβέρνησης του Μπάρακ Ομπάμα να σχηματίσει μια νέα στρατηγική προσέγγιση, ακόμα και μετά τα καταστροφικά αποτελέσματα της πολιτικής του «πλανητικού πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία». Αυτή η νέα στρατηγική στοχεύει πρώτα απ’ όλα, να βάλει ένα τέλος στον μειούμενου ρόλο των ΗΠΑ σε διεθνές επίπεδο. Δεύτερον στοχεύει να αποκαταστήσει τις ζημιές και τις απώλειες που άφησε ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας. Επιπλέον στοχεύει στον σχηματισμό μια αποτελεσματικής στρατηγικής σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσει τα επιχειρήματα σε βασικά και φιλοσοφικά ζητήματα που χρησιμοποιούνται από τους νεοσυντηρητικούς και τις επιθετικές τους πολιτικές. Αυτή η αποτελεσματική στρατηγική θα προσπαθήσει να ανοίξει πόρτες σε κανάλια επικοινωνίας ακόμα και προς αυτές τις δυνάμεις και κόμματα που θεωρούνται από τις ΗΠΑ ότι απειλούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Η ομιλία του Μπάρακ Ομπάμα στο Πανεπιστήμιο του Κάιρο στις 4 Ιουνίου 2009 ήταν μια προσπάθεια να αποκαταστήσει τον ρόλο των ΗΠΑ στην περιοχή και τον ισλαμικό κόσμο. Ο λόγος περιλάμβανε τα παρακάτω θέματα:
- Επισκόπηση των σχέσεων των ΗΠΑ και του μουσουλμάνους σε έναν συναισθηματικό πρόλογο.
- Δήλωσε τη σημασία της κοινής προσπάθειες ενάντια στην τρομοκρατία, τη βία και τον εξτρεμισμό στην περιοχή και τον κόσμο, ειδικά την Αλ Κάιντα στο Αφγανιστάν και την αντίσταση στο Ιράκ.
- Η παλαιστινιο-ισραηλινή διαμάχη
- Αναφορά στα ιστορικά δεινά των εβραίων και τα δεινά των Παλαιστίνιων. Με αυτή την έννοια ο Ομπάμα αναφέρθηκε και στη λύση των δύο κρατών και κάλεσε του Παλαιστίνιους να σταματήσουν τη βία-ή την αντίσταση- και να επανακατευθύνουν τις προσπάθειές τους προς την οικοδόμηση. Επίσης κάλεσε του Παλαιστίνιους να αναγνωρίσουν το δικαίωμα ύπαρξης τους Ισραήλ. Εν τω μεταξύ, έδειξε απέχθεια προς τη συνέχιση της οικοδόμησης των ισραηλινών εποικισμών. (Ωστόσο, είναι πιο σημαντικό να επικεντρωθούμε στα ζητήματα στα οποία ο Ομπάμα δεν ανέφερε στην ομιλία του σχετικά με την παλαιστινιο-ισραηλινή διαμάχη, όπως τα Ιεροσόλυμα, την επιστροφή των προσφύγων, την αποχώρηση του Ισραήλ στα σύνορα της 4ης Ιουνίου και την έννοια της κυριαρχίας.)
- Υπογράμμιση της σημασία του διαλόγου με το Ιράν και τη διακοπή του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος
- Τονισμός της σημασίας της δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή και εγκατάλειψη της βούλησης να επιβάλλει τη δημοκρατία με τη βία και θεώρηση της δημοκρατικής διαδικασίας ως εσωτερικό ζήτημα
- Η ελευθερία της θρησκείας
- Ανάγκη για επικέντρωση στα δικαιώματα των γυναικών
- Έμφαση στην οικονομική ανάπτυξη και τις επενδύσεις στην εκπαίδευση και την καινοτομία
Ο πραγματικός κίνδυνος εδώ έγκειται στο κατά πόσον η ομιλία του κατάφερε να επηρεάσει με επιτυχία τα αραβικά καθεστώτα και τις πολιτικές δυνάμεις, δίνοντας Ομπάμα την ευκαιρία να αντιμετωπίσει την ισραηλινή αδιαλλαξία που παρουσιάστηκε με τόση σαφήνεια στην ομιλία Νετανιάχου στο Πανεπιστήμιο Bar Ilan. Έτσι, εμείς, ως Άραβες και Παλαιστίνιοι, πληρώσαμε το τίμημα δύο φορές, όταν αντιμετωπίσαμε τις ιμπεριαλιστικές χώρες και τις επιθετικές στρατηγικές τους (η εμπειρία Μπους) και όταν αυτές οι χώρες κάνουν ένα βήμα προς τα πίσω μετά την αποτυχία των στρατηγικών τους (εμπειρία Obama) .
Ο ρόλος της Ευρώπης
Ο ρόλος και η δράση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Μέση Ανατολή, στη φάση αυτή, μπορούν να χαρακτηριστούν ως μια σειρά σκόρπιων θέσεων και πολιτικών. Αυτές οι θέσεις έβλαψαν πολύ σοβαρά την εικόνα των ευρωπαϊκών χωρών, και υπονόμευσαν την ικανότητά τους να διαδραματίσουν κρίσιμο ρόλο σε μια περιοχή που εκτείνεται ως τα ανατολικά και νότια παράλια της Μεσογείου. Η συνύπαρξη των μεσογειακών χωρών, προσέφερε ένα περιβάλλον με τεράστιες δυνατότητες για επικοινωνία και πολιτιστική, κοινωνική και οικονομική αλληλεπίδραση μεταξύ της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, συνεχώς στην αρχαία και σύγχρονη ιστορία.
Η Ευρωπαϊκή πολιτική αποδείχθηκε ανήμπορη μπροστά στην κυβέρνηση Μπους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φάνηκε να είναι ικανοποιημένη με το ρόλο διευκόλυνσης προαγωγής των εκστρατειών και πολιτικών του Μπους, και με την αντιμετώπιση των συνεπειών αυτών των επιθετικών πολιτικών.
Είναι σκόπιμο εδώ να υπενθυμίσουμε τα εξής σημεία:
- Δικαιολόγηση και προώθηση των αμερικάνικων πολιτικών του λεγόμενου πολέμου κατά της τρομοκρατίας και την υιοθέτηση της αμερικανικής θέσης της ισλαμοφοβίας.
- Η υιοθέτηση μιας επαίσχυντη στάσης για την εισβολή του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη, το 2002, τη σφαγή στον προσφυγικό καταυλισμό της Τζενίν και την πολιορκία της έδρας του παλαιστίνιου προέδρου στη Ραμάλα τον Απρίλιο του 2003.
- Η υιοθέτηση της αμερικανικής θέση που περιγράφει την παλαιστινιακή αντίσταση εναντίον της ισραηλινής κατοχής, ως τρομοκρατία και χαρακτηρισμό των πολέμων και παραβιάσεων του Ισραήλ εις βάρος των Παλαιστινίων ως αυτοάμυνα.
- Η υιοθέτηση των θέσεων που παίρνουν οι ΗΠΑ στο Κουαρτέτο, η οποία θεωρεί πάντα υπεύθυνη για το σταμάτημα της ειρηνευτικής διαδικασίας την παλαιστινιακή πλευρά, ενώ δικαιολογεί και καλύπτει τις ισραηλινές πολιτικές και πρακτικές, οι οποίες περιλαμβάνουν την κατασκευή και επέκταση των ισραηλινών εποικισμών και την εβραιοποίηση της Ιερουσαλήμ.
- Υποστήριξη του Όσλο και του οδικού χάρτη στο αδιέξοδο που έχουν περιέλθει.
- Υιοθέτηση της πολιτικής του αποκλεισμού που ανακοινώθηκε από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ προς τους Παλαιστινίους και τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας τους, μετά τη νίκη της Χαμάς στις παλαιστινιακές εκλογές τον Ιανουάριο του 2006.
- Δικαιολόγηση και υποστήριξη του άκρως επιθετικού πολέμου του Ισραήλ εναντίον του Λιβάνου τον Ιούλιο του 2006 και τη στήριξη της αμερικανικής άρνηση όλων των προσπαθειών της κατάπαυσης του πυρός, ώστε να δοθεί η ευκαιρία στο Ισραήλ να συντρίψει τη λιβανική αντίσταση. Όταν το Ισραήλ απέτυχε, κλιμακώθηκαν οι πιέσεις προς τις ΗΠΑ να αποδεχθούν την κατάπαυση του πυρός, όταν πια είχαν περάσει τριάντα τρεις ημέρες αδιανόητης καταστροφής σε λιβανικά χωριά, πόλεις και των υποδομές.
- Απόλυτη σιωπή σχετικά για τη συνεχιζόμενο ισραηλινό αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας από τον Ιούνιο του 2006.
- Μια επαίσχυντη στάση απέναντι στην επιθετικό και καταστροφικό πόλεμο του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας, στο τέλος του 2008, ο οποίος διήρκεσε 23 ημέρες και άφησε πίσω του πάνω από 1.400 νεκρούς και περίπου 5.000 τραυματίες, καταστροφή των υποδομών και χιλιάδων κτιρίων.
- Η ΕΕ έλαβε ανεπαίσθητη στάση σχετικά με το διορισμό ρατσιστή Αβιγκόρ Λίμπερμαν ως αναπληρωτή Πρωθυπουργού και Υπουργού Εξωτερικών του Ισραήλ στην εξαιρετικά δεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου, και αντιμετώπισε το θέμα ως μια εσωτερική υπόθεση του χωρίς να λάβει υπόψη πως αυτό μπορούσε να επηρεάσει την ειρηνευτική διαδικασία.
Υπό το φως αυτής της ανάλυσης, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι οι πολιτικές αυτές έχουν κοστίσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαντικό μέρος του ρόλου της. Η απόσταση μεταξύ του τι αντιπροσωπεύει η Ένωση όσον αφορά την οικονομική δύναμη, την πολιτική, τον πληθυσμό και τον πολιτισμό από τη μία πλευρά, και τον αδύναμο ρόλο της και την πολιτική υποταγής στις αμερικανικές στρατηγικές από την άλλη, φαίνεται να είναι τεράστια. Το γεγονός αυτό είχε αρνητικές συνέπειες για την εικόνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς η κοινή γνώμη έχει χάσει την εμπιστοσύνη σε αυτή την παλιότερα μεγάλη και διεθνή δύναμη. Σήμερα, πολλές πολιτικές δυνάμεις στη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων κρατών που διαθέτουν επιρροή, δεν δίνουν ιδιαίτερη προσοχή σε όσα λεγόμενα προέρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο συνεχίζει να βρίσκεται παγιδευμένη στην αμερικάνικη πολιτική.
Ωστόσο, η δυνατότητα αυτή παραμένει ανοιχτή για την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ανοικοδόμηση της στρατηγικής της, χρησιμοποιώντας ως σημείο αναφοράς τα αποτελέσματα των προηγούμενων φάσεων και τις εμπειρίες και τις ζημιές και ελλείψεις που αντιμετώπισε.
Δεν είναι ότι καλείται η Ευρωπαϊκή Ένωση να παίξει το ρόλο του επαναστάτη, καθώς αυτή δεν είναι η φύση της και δεν ταιριάζει ούτε με την καπιταλιστική δομή της ούτε με τα κοινά συμφέροντά της με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό που θέλω να πω εδώ είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, τόσο ως ένωση και ως μεμονωμένες χώρες, δεν έχει ούτε το ελάχιστο θάρρος. Αυτό δεν συνάδει με την ευαισθησία των ευρωπαϊκών λαών ενάντια στους επιθετικούς πολέμους και για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις δημοκρατικές αξίες και το σεβασμό για τα σχετικά ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών-τα οποία το Ισραήλ εξακολουθεί να περιφρονεί με λεκτικά και πρακτικά. Δεν είναι επίσης σύμφωνο με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό προς τη γεω-πολιτική φιλοσοφία και σχέση με τον περιβάλλοντα αραβικό και τον ισλαμικό κόσμο. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε τα ζωτικά ευρωπαϊκά οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή, όσον αφορά την επιρροή, την αγορά, ή ακόμα και για το κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο με τους διαμεσογειακούς εταίρους.
Όλα αυτά και άλλα πολλά κάνουν το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ένα θέμα υψίστης σημασίας, όταν προσπαθούμε να εξετάσουμε τις διεθνείς και περιφερειακές αντιφάσεις σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε τις μονομερείς κινήσεις και την κυριαρχία που ασκείται από τις μεγαλύτερες χώρες. Όσο αυτό είναι ζωτικής σημασίας για τους λαούς της Μέσης Ανατολής, είναι επίσης ζωτικής σημασίας για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η ικανότητα της Ευρώπης να εγκαταλείψει τον κύκλο της υποταγής και να λάβει πρωτοβουλιακό ρόλο υπόκειται στους ακόλουθους όρους:
Ι. Πίστη στην ικανότητα της Ευρώπης να κρατάει μια πιο αξιόπιστη και δίκαιη στάση στις διεθνείς σχέσεις. Αυτό συνδέεται στενά με την αποκατάσταση του ρόλου και των αξιών της Ευρώπης, όπως εκφράζονται από τις μεγάλες κοινωνικές λαϊκές επαναστάσεις στην Ευρώπη-αλλά δεν αναφέρομαι εδώ στον αποικιακό ρόλο της Ευρώπης.
II. Διατύπωση μιας πολιτικής στρατηγικής που να μπορεί να πιέσει και τόλμη για την πίεση της ισραηλινής κατοχής να σταματήσει όλες τις μορφές βίας κατά των Παλαιστινίων, μια στρατηγική η οποία θα περιλαμβάνει οικονομικό μποϋκοτάζ, για παράδειγμα. Επίσης, διαμόρφωση μια πρωτοβουλία που θα στοχεύει στην υλοποίηση των ψηφισμάτων του ΟΗΕ που αφορούν την ισραηλινό-παλαιστινιακή σύγκρουση. Η Ευρώπη θα πρέπει επίσης να βρει το θάρρος να ξεπεράσει το σκιάχτρο του «αντισημιτισμού», το εισιτήριο που χρησιμοποιείται από το Ισραήλ για να σιωπήσει την Ευρώπη, να τολμά να επικρίνει τη ρατσιστική πολιτική του Ισραήλ και τις παραβιάσεις των βασικών κανόνων και των διεθνών συμβάσεων. Ελευθερία και ανεξαρτησία για τον παλαιστινιακό λαό θεωρούνται ιερά ζητήματα για τους Παλαιστίνιους, Άραβες και Μουσουλμάνους. Αυτό πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη από όλους τους διεθνείς φορείς που επιθυμούν να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο στην περιοχή.
III. Δρομολόγηση μιας διαδικασίας πολιτιστικής αλληλεπίδρασης που θα βασίζεται στο σεβασμό της διαφορετικότητας και των πολιτιστικών και κοινωνικών στοιχείων ως απάντηση στη «σύγκρουση των πολιτισμών», της κουλτούρας και των θρησκειών. Αυτό που απαιτείται εδώ είναι μια ευρωπαϊκή παρουσία που σέβεται, έστω και στοιχειωδώς, τις ιστορικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και οικονομικές επιρροές της Ευρώπης και τα στρατηγικά συμφέροντά της.
Προς ένα κοινωνικό κίνημα και πιο δυναμικές πολιτικά και πιο χρήσιμες παλαιστινιακές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών
Όταν αναλύουμε την πολιτική πρακτική των δυνάμεων της παγκόσμιας κυριαρχίας, βλέπουμε ότι δεν έχουν την τάση να κρύβουν τους στόχους τους και τα πολιτικά τους κίνητρα, είτε οι στρατηγικές τους είναι αμυντικές ή επιθετικές, είτε έχουν μια φιλειρηνική ή βίαιη προσέγγιση, ή αν σχετίζονται με την πολιτική, την οικονομία ή τον πολιτισμό. Αντίθετα, επιδεικνύουν υψηλό επίπεδο ικανότητας προσαρμογής και θάρρους για να επικρίνουν ή να επαναξιολογούν τις διαφορετικές πολιτικές τους. Ενώ αντίθετα βλέπουμε ότι η αντιπολίτευση, ειδικά κοινωνικές και πολιτικές οργανώσεις, συνήθως είναι απρόθυμη, μπερδεμένη και δεν έχει το θάρρος να προχωρήσει τη ρητορική της και την πολιτική της πρακτική. Αυτό θα μπορούσε ίσως να αποδοθεί στην αδυναμία των κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων, να συνδέσουν τον κοινωνικό αγώνα με τον πολιτικό αγώνα κατά τη διαμόρφωση των στρατηγικών τους, καθώς και για την εκτροπή τους προς την επικέντρωσης τους σε λιγότερο σημαντικές αντιφάσεις, κάτι που τους κοστίζει τη δυνατότητα να ενοποιήσουν προσπάθειες και δράσεις. Ένας άλλος παράγοντας είναι η πίεση που ασκείται από τους δωρητές και τους όρους που επιβάλλουν για την παροχή της βοήθειας. Αυτό ισχύει κυρίως για τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Αυτές οι ΜΚΟ πρέπει να προσαρμοστούν και να συντονιστούν με τις απαιτήσεις των χορηγών και έτσι μεταβάλλουν τη στάση τους και τις πολιτικές πρακτικές για να καλύψουν τις ανάγκες των χορηγών. Αυτές οι απαιτήσεις και οι ανάγκες έχουν πολιτικούς στόχους συγκαλυμμένους κάτω από τον τίτλο της ανθρωπιστικής βοήθειας, πρόγραμμα επείγουσας βοήθειας, ή αναπτυξιακά έργα, είτε οικονομικά, κοινωνικά, ανθρωπιστικά, πολιτικά ή πολιτιστικά.
Σκεφτείτε τα εξής:
Την παρακαταθήκη των πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών αποτυχιών και κρίσεων των στρατηγικών των ιμπεριαλιστικών κρατών, ανάμεσα στις οποίες: η αδυναμία να καταστρέψουν την αντίσταση, την αστοχία των προτεινόμενων πλάνων διευθέτησης για να τεθεί τέλος στην ισραηλινό-παλαιστινιακή σύγκρουση, τηρώντας συγχρόνως τους όρους του Ισραήλ από τη συμφωνία του Όσλο, αποτυχία των σχεδίων ανάπτυξης που συμβαδίζουν με την αυξανόμενη κοινωνική απογοήτευση.
Όλα αυτά παρέχουν μια αντικειμενική και ζωτική προϋπόθεση για την επένδυση στην αλλαγή, την κίνηση, και την αντίφαση στην οποία αναφερθήκαμε στις προηγούμενες παραγράφους, προκειμένου να ενεργοποιηθεί ο πολιτικός και κοινωνικός ρόλο των κοινωνικών κινημάτων, πολιτικών οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και μη κυβερνητικών οργανισμών.
Το κλειδί της επιτυχίας στην έναρξη αυτής της σωρευτικής διαδικασίας συνδέεται με την υιοθέτηση ενός πολιτικού, κοινωνικού, πολιτιστικού, καθαρού, τολμηρού, αποτελεσματικού οράματος.
Η διαδικασία αυτή θα πρέπει επίσης να αντιμετωπίζονται ως μια διαδικασία του αγώνα. Εδώ, θα επικεντρωθούμε στο παλαιστινιακό πλαίσιο.
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε αγνοώντας την παρούσα παλαιστινιακή κατάσταση, και αγνοώντας όλες τις αποτυχίες σε όλα σχέδια λύσης της σύγκρουσης και αναπτυξιακά, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η κατάσταση όπως έχει μπορεί μόνο να σημαίνει την υιοθέτηση ακόμη πιο προβληματικών πολιτικών και επιλογών, πράγμα που σημαίνει, επιπλέον ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, καθώς και εξακολουθεί να τροφοδοτεί ορισμένες φαντασιώσεις για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Αυτό θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη απώλεια της εμπιστοσύνης των πολιτών σε αυτές τις οργανώσεις που θα παραμεριστεί και θα μετατραπούν σε κέντρα που εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα των ατόμων που εργάζονται σε αυτά, είτε πρόκειται για επιτόπιους ή διεθνείς.
Αυτό απαιτεί:
- Υιοθέτηση σαφών πολιτικών θέσεων για την παλαιστινιακό-ισραηλινή σύγκρουση και απόδοση ευθυνών στη διεθνή κοινότητας για τις κοντόφθαλμες πολιτικές, οι οποίες βασίζονται στην αρχή της διατήρησης ίσων αποστάσεων μεταξύ των εμπλεκόμενων μερών. Με άλλα λόγια, μεταχειρίζονται τον καταπιεστή και το θύμα με τον ίδιο τρόπο.
- Σθεναρή υποστήριξη των παλαιστινιακών εθνικών δικαιωμάτων που ορίζονται σαφώς σε εφαρμόσιμα ψηφίσματα του ΟΗΕ, δηλαδή, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους με την εθνική κυριαρχία και με την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα, διάλυση των ισραηλινών εποικισμών, καθώς και την εφαρμογή του δικαιώματος επιστροφής των παλαιστινίων προσφύγων στις πόλεις και τα χωριά τους.
- Εντατικοποίηση της εστίαση στις σχέσεις με τους ευρωπαίους εταίρους. Στήριξη των Παλαιστινίων πολιτικά είναι η καλύτερη υποστήριξη που μπορεί να παρασχεθεί. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να πιεστεί να διαμορφώσει μια νέα προσέγγιση για την επίλυση της ισραηλο-παλαιστινιακής σύγκρουσης βάσει του σεβασμού των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών. Θα πρέπει επίσης να εγκαταλείψει την φαντασιακή εξίσωση μεταξύ του κατεχόμενου και του κατακτητή.
- Σαφήνεια των στόχων και της πολιτικής θέσης στο κέντρο του πλαισίου, θα καταστήσει την προσφερόμενη βοήθεια πιο ουσιαστική, αποτελεσματική και εποικοδομητική.
- Ενίσχυση της πολιτικής των ομαδοποιήσεων δυνάμεων και οργανώσεων σε ενιαία ενωμένα δίκτυα.
- Δρομολόγηση προγραμμάτων κοινωνικής σύνδεσης που θα βασίζονται σε ένα προηγμένο πολιτιστικά και δημοκρατικά όραμα για την υπέρβαση της κατάστασης της οξείας πόλωσης μεταξύ της Χαμάς και της Φατάχ.
- Γρήγορη και σταθερή ανταπόκριση σε πολιτικά γεγονότα μέσω διαφόρων μέσων ενημέρωσης, και διατύπωση σαφών θέσεων σχετικά με τα γεγονότα αυτά.
- Ενίσχυση της αλληλεπίδρασης με τις πολιτικές δυνάμεις, τις λαϊκές οργανώσεις και ενώσεις για την απαλοιφή των κοινών παρανοήσεων που είχαν επικρατήσει την προηγούμενη περίοδο, σύμφωνα με τις οποίες η κοινωνία των πολιτών και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις αποτελούν υποκατάστατο των πολιτικών δυνάμεων. Αυτό έγινε με το πρόσχημα των αρνητικών αποτελεσμάτων και των κρίσεων από την ευρωπαϊκή εμπειρία με τις πολιτικές δυνάμεις.
- Ξεκίνημα μια προσέγγισης που βασίζεται σε συμπληρωματικούς ρόλους. Ισχυροί και αποτελεσματικοί λαϊκοί οργανισμοί και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών πρέπει να αποτελούν ένα σύνολο υποστήριξης για τις πολιτικές δυνάμεις, και αντιστρόφως.
- Οικοδόμηση γεφυρών με δυνάμεις της κοινωνίας των πολιτών και κοινωνικά κινήματα στον αραβικό κόσμο, την Ασία, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική. Αυτά τα κινήματα δεν πρέπει να παραμερίζονται επειδή τρέχουμε να αρπάξουμε την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Πρόκειται, στην πραγματικότητα, για το σύνολο της υποστήριξης και τις δυνάμεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια σημαντική και καθοριστική αλλαγή στον κόσμο.
- Αντιμετώπιση όλων των πτυχών των οικονομικής και διαχειριστικής διαφθοράς που βρίσκουμε σε οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, η οποία θα εξασφαλίσει ένα καλύτερο περιβάλλον για υψηλότερο επίπεδο αποτελεσματικής στήριξης.
- Αποκάλυψη των πολιτικών της κανονικοποίησης με την ισραηλινή κατοχή και των οργανισμών που τη στηρίζουν, θεωρώντας τες ως εκτροπή από τις πραγματικές αντιφάσεις και ως δυνάμεις καταστροφής όλων των δυνατοτήτων για την επίτευξη ειρηνικής και δίκαιης λύσης. Οι οργανώσεις αυτές θα πρέπει επίσης να θεωρηθεί ότι προσφέρουν πολιτική και ηθική υποστήριξη και κάλυψη για όλες τις ρατσιστικές και επιθετικές ισραηλινές πολιτικές και πρακτικές εναντίον των Παλαιστινίων.
- Οικοδόμηση γεφυρών και την ενίσχυση των σχέσεων με ισραηλινές οργανώσεις και δυνάμεις που τάσσονται κατά του σιωνισμού και κατά της κανονικοποίησης και υποστηρίζουν τον κοινό αγώνα με παλαιστινιακές οργανώσεις. Αυτές οι οργανώσεις και δυνάμεις θα μπορούσαν να είναι πολύ αποτελεσματικές στο να αποδείξουν, σε διεθνές επίπεδο, ότι η ισραηλινή κυβέρνηση δεν μιλά εξ ονόματος όλων των Ισραηλινών και Εβραίων στον κόσμο. Η φωνή αυτών των δυνάμεων και οργανώσεων, καθώς και των ακτιβιστών και ακαδημαϊκών, παρά τον μικρό αριθμό τους, έχει ιδιαίτερη επίδραση σε διεθνές επίπεδο.
Αναρτήσεις
