Mahmoud Darwish: Υπό κατοχή

Εδώ, στις πλαγιές των λόφων, βλέποντας το σούρουπο και τα όπλα του χρόνου
Δίπλα στους κήπους των σπασμένων σκιών
Κάνουμε αυτό που κάνουν οι φυλακισμένοι
Και αυτό που κάνουν οι άνεργοι:
Μαζεύουμε ελπίδες
Μια χώρα ετοιμάζεται για το ξημέρωμα.
Γίναμε λιγότερο έξυπνοι
Γιατί παρακολουθούμε την ώρα της νίκης μας
Δεν υπάρχει σκοτάδι στις νύχτες μας από τους βομβαρδισμούς
Οι εχθροί μας, μας προσέχουν και ανάβουν το φως για μας
Στο σκοτάδι των κελιών
Εδώ δεν υπάρχει «εγώ»
Εδώ ο Αδάμ θυμάται το χώμα του
Στο χείλος του θανάτου λέει:
Δεν μου έχει μείνει τίποτα να χάσω
Ελεύθερος είμαι, τόσο κοντά στην ελευθερία μου
Το μέλλον μου είναι στα χέρια μου
Θα γεννηθώ ελεύθερος, χωρίς γονείς
Και για τ’ όνομα μου θα διαλέξω μπλε γράμματα
Μην στέκεσαι στην πόρτα, πέρασε μέσα
Πιες αραβικό καφέ μαζί μας
και θα καταλάβεις ότι είσαι άνθρωπος, σαν εμάς
Εσύ που στέκεσαι στις πόρτες των σπιτιών μας
Έλα έξω στο πρωινό
και θα διαπιστώσουμε ότι
είμαστε άνθρωποι σαν εσένα!
Όταν χάνονται οι λόφοι, τα λευκά, λευκά περιστέρια
πετούν και σκουπίζουν το πρόσωπο του ουρανού.
Ακτινοβολούν με φτερά χωρίς δεσμά,
παίρνουν τον αιθέρα και παίζουν.
Ψηλά, ακόμα πιο ψηλά τα λευκά, λευκά περιστέρια.
Πετάξτε!
Αχ, να ήταν πραγματικός ο ουρανός!
..........................
Μια γυναίκα λέει στο σύννεφο «σκέπασε τον αγαπημένο μου,
Γιατί τα ρούχα μου είναι καλυμμένα με το αίμα του»
Αν δεν είσαι βροχή, αγάπη μου
γίνε δέντρο
χορτασμένο από γονιμότητα, γίνε δέντρο
Αν δεν είσαι δέντρο, αγάπη μου
γίνε πέτρα
γεμάτη υγρασία, γίνε πέτρα
Αν δεν είσαι πέτρα ,αγάπη μου
γίνε φεγγάρι
στο όνειρο της αγαπημένης γυναίκας, γίνε φεγγάρι
(είπε η μητέρα στο νεκρό παιδί της).
............................
Στο κράτος της κατοχής, ο χρόνος γίνεται χώρος
Μεταμορφώνεται στην αιωνιότητα
Στο κράτος της κατοχής, ο χώρος γίνεται χρόνος
Και αυτό που χάνεται είναι το χθες και το αύριο.
............................
Και στο ξημέρωμα που απομένει, βγαίνω έξω από μένα
Και στο σούρουπο που απομένει, ακούω βήματα μέσα μου
Χαιρετώ αυτόν που μοιράζεται μαζί μου
την μέθη του φωτός, το φως μιας πεταλούδας
στην μαυρίλα αυτού του τούνελ!
Χαιρετώ αυτόν που μοιράζεται μαζί μου
την μέθη της νύχτας
Χαιρετώ εμένα!
Οι φίλοι μου ετοιμάζουν αποχαιρετιστήρια γιορτή για μένα.
Ένας ήρεμος τάφος στην σκιά της βελανιδιάς
Ένας μαρμάρινος επιτάφιος στον χρόνο
Και κάθε φορά στην κηδεία περιμένουν:
Ποιος πέθανε;..ποιός;