του Mazin Qumsiyeh, Πηγή: www.qumsiyeh.org/rightsblog2009/ 18 Νοέμβρη 2009
Πολλά χρόνια πριν, ο γιος μου είχε δύο χάμστερ για κατοικίδια που όλη την ώρα έτρεχαν πάνω στην ρόδα, χωρίς φυσικά να πηγαίνουν πουθενά (αν και μερικές φορές τα αφήναμε να τρέχουν ελεύθερα μέσα στο δωμάτιο). Θυμήθηκα τα δύο χάμστερ αυτή την εβδομάδα, βλέποντας τους πολιτικούς να κάνουν το ίδιο, να τρέχουν χωρίς να πηγαίνουν πουθενά, παρά μόνο στα λόγια (και αυτό για να εξασκούν τους μύες του προσώπου).
Το ισραηλινό καθεστώς αποφάσισε να συνεχίσει να παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο, χτίζοντας 900 επιπλέον σπίτια στην εβραϊκή αποικία του Gilo, κοντά σε μας στην Βηθλεέμ. Η περιφέρεια της Βηθλεέμ έχει χάσει το 80% των εδαφών της από το Ισραήλ και το υπόλοιπο 20% (τα στρατόπεδα συγκέντρωσης) είναι πυκνοκατοικημένο με τον μισό πληθυσμό να είναι πρόσφυγες. Ωστόσο οι πολιτικοί, από την Γερμανίδα Καγκελάριο, τον Γάλλο Υπουργό Εξωτερικών, τον Βρετανό Πρωθυπουργό μέχρι τον Πρόεδρο των ΗΠΑ με την σειρά, επαναλαμβάνουν ανούσια λόγια, ότι αυτή η πράξη «καθυστερεί» ή «βλάπτει» τις ειρηνευτικές συνομιλίες (λες και υπάρχει ειρηνευτική διαδικασία ή πιθανότητα για δίκαιες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην 4η στρατιωτική δύναμη παγκοσμίως και σε έναν κατεχόμενο λαό). Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί ηγέτες με ακρίβεια χαρακτήριζαν τους εποικισμούς/αποικίες ΠΑΡΑΝΟΜΟΥΣ (το Ισραήλ παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο με το να χτίζει σε κατεχόμενο έδαφος), αλλά δεν έκαναν τίποτα γι’ αυτό (στην πραγματικότητα σε πολλές περιπτώσεις τους χρηματοδοτούσαν και τους στήριζαν). Τώρα είναι «μονόπλευροι», «καθυστερούν» και «δεν βοηθούν»…
Υπάρχουν πολυάριθμα Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ (στα οποία δεν άσκησαν βέτο οι ΗΠΑ) που με σαφήνεια χαρακτηρίζουν την παρανομία των εποικισμών. Αν το Ισραήλ είχε υποχρεωθεί να τηρήσει τα μισά από τα 35 Ψηφίσματα που συνεχίζει να παραβιάζει, θα είχαμε ειρήνη εδώ και πολύ καιρό. Εδώ είναι μόνο ένα από αυτά:
Το Συμβούλιο Ασφαλείας, έχοντας ακούσει τις δηλώσεις του Μόνιμου Αντιπροσώπου της Ιορδανίας και άλλες δηλώσεις που έγιναν, Τονίζει την επείγουσα ανάγκη να επιτευχθεί μια περιεκτική, δίκαιη και διαρκή ειρήνη στην Μέση Ανατολή, Επιβεβαιώνει ακόμα μία φορά ότι η 4η Συνθήκη της Γενεύης για την Προστασία των Πολιτών σε καιρό Πολέμου (12 Αυγούστου 1949 1/), είναι εφαρμόσιμη στα κατεχόμενα από το Ισραήλ Αραβικά Εδάφη, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ.
- Ορίζει ότι η πολιτική και η τακτική του Ισραήλ να ιδρύει εποικισμούς σε Παλαιστινιακά και άλλα κατεχόμενα Αραβικά εδάφη από το 1967, δεν έχουν νομική υπόσταση και αποτελούν σοβαρό εμπόδιο στην επίτευξη περιεκτικής, δίκαιης και διαρκούς ειρήνης στην Μέση Ανατολή.
- Αποδοκιμάζει έντονα την αποτυχία του Ισραήλ να τηρήσει τα Ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας 237 (1967- 14 Ιουνίου), 252 (1968 - 21 Μαΐου) και 298 (1971 - 25 Σεπτεμβρίου, την σύμφωνη γνώμη του Προέδρου του Συμβουλίου Ασφαλείας στις 11 Νοεμβρίου 1976 2/ και τα Ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης 2253(ES-V) και 2254(ES-V) στις 4 και 14 Ιουλίου, 1967, 32/5 στις 28 Οκτωβρίου 1977 και 33/113 στις 18 Δεκεμβρίου 1978.
- Καλεί ακόμα μία φορά το Ισραήλ, σαν δύναμη κατοχής, να τηρήσει επιμελώς την από το 1949 4η Συνθήκη της Γενεύης,, να ακυρώσει τα προηγούμενα μέτρα και να παραιτηθεί από κάθε δράση που θα επέφερε οποιαδήποτε αλλαγή στο νομικό καθεστώς, στην γεωγραφία και κατά συνέπεια θα επηρέαζε την δημογραφική σύνθεση των κατεχόμενων Αραβικών περιοχών, συμπεριλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ και ειδικά, να μην μεταφέρει τον δικό του πληθυσμό στα κατεχόμενα Αραβικά εδάφη …(Ψήφισμα 446)
Ωστόσο, μισό εκατομμύριο έποικοι έχουν μεταφερθεί στα κατεχόμενα εδάφη χωρίς να έχει εφαρμοστεί καμία τιμωρία στο Ισραήλ (χάρη στη δύναμη του βέτο των ΗΠΑ που χρησιμοποιείται κατ’ εντολή μιας εξωτερικής πολιτικής που επιβάλει το ισραηλινό λόμπι της Ουάσιγκτον). Οι πολιτικοί αναμασούν τις ίδιες γελοίες δηλώσεις σχετικά με τις βλαβερές επιπτώσεις στην «ειρηνευτική διαδικασία». Σαν να στέκεσαι μπροστά σε ένα πτώμα σε πλήρη αποσύνθεση και να λες στον δολοφόνο ότι οι τωρινές του πράξεις δυσκολεύουν την επιβίωση του θύματος.
Αλλά αυτό που μας εκνευρίζει περισσότερο εδώ στην Παλαιστίνη, είναι τα συνεργάσιμα Αραβικά καθεστώτα και κάποιοι συγκεκριμένοι αυτό-διοριζόμενοι Παλαιστίνιοι «ηγέτες», που η ρόδα τους γυρίζει χωρίς να πηγαίνουν πουθενά. Πιστεύουν ότι ο μόνος τρόπος να διατηρήσουν τις προνομιακές τους θέσεις είναι να «καλοπιάσουν» τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, ενώ διατηρούν και κάποια νομιμότητα με τον λαό τους, με το να «καταδικάζουν» ή «αποδοκιμάζουν» τις ισραηλινές πρακτικές που «βλάπτουν» την «ειρηνευτική διαδικασία». Πολλοί δεν καταλαβαίνουν ή έστω δεν διαβάζουν ιστορία. Δεν πιστεύουν ότι ο λαό τους ή η δύναμη των κοινωνικών κινημάτων μπορεί να αλλάξει την ιστορία, ακόμα και αν ορισμένοι προέρχονται από τέτοιου είδους κινήματα (π.χ η εξέγερση 1987-1991 που ήταν ο μετασχηματισμός της εξέγερσης του 1936). Ακόμα και αν δούμε τις άλλες χώρες, θα βρούμε παρόμοια κοινωνικά κινήματα που άλλαξαν την ιστορία (π.χ στις ΗΠΑ καθιέρωσαν το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες, τερμάτισαν τον πόλεμο του Βιετνάμ, σταμάτησαν την υποστήριξη των ΗΠΑ στο απαρτχάιντ της Νοτίου Αφρικής κλπ). Παρατηρούμε πλέον μια νέα δυναμική και νέα κινήματα, σαν μια τελευταία προσπάθεια να διασώσουν την αποτυχημένη πορεία του Όσλο, που ήταν καταδικασμένο να αποτύχει γιατί δεν βασίστηκε στο Διεθνές Δίκαιο και στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά στις ανάγκες ενός κυρίαρχου καθεστώτος να υποτάξει την αντίσταση των γηγενών χωρίς να τους δώσει πίσω τα δικαιώματα τους.
Όσον αφορά στις άλλες Αραβικές χώρες, ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΠΙΣΩΠΛΑΤΑ ΜΑΧΑΙΡΩΜΑΤΑ στους Παλαιστίνιους. Δεν χρειαζόμαστε την υποστήριξη σας, απλά σταματήστε τις συνωμοσίες. Καθώς χτίζεται το διεθνές κίνημα BDS (Μποϋκοτάζ, Από-επένδυση και Κυρώσεις), οι Αραβικές χώρες και κυρίως οι «προοδευτικές» πρέπει να σταματήσουν τις μυστικές συνεργασίες με την Δύναμη κατοχής. Είναι τόσο θλιβερό που το άλλοτε ισχυρό Γραφείο Μποϋκοτάζ των Αράβων στην Δαμασκό έγινε δυσλειτουργικό και διεφθαρμένο, υπό το βλέμμα αυτών των χωρών.
Στη συνέχεια, παραθέτω το γράμμα ενός φίλου μου, που το βρίσκω ιδιαίτερα εμπνευσμένο και με την άδεια του, το μοιράζομαι μαζί σας:
Στην Dina,
Δεν ένοιωσα ποτέ τόσο γεμάτος όσο αισθάνομαι τώρα, Dina. Όχι λόγω υλικών αποκτημάτων ή στενών προσωπικών επιτευγμάτων. Είναι, ειλικρινά, γιατί βρίσκομαι στο κέντρο του λαού μας, ζω τις φιλοδοξίες και την αγανάκτηση του και κυρίως γιατί προσπαθώ να βελτιώσω την μοίρα του, μια πολύ μικρή προσπάθεια που όμως είμαι σε θέση να κάνω. Δεν μπορείς να το φανταστείς ή να βρεις κάτι ισάξιο του, πόσο όμορφα είναι τα νιάτα μας, πόση ανάγκη έχουν από ειλικρινή και ανιδιοτελή καθοδήγηση. Σχεδόν όλοι εδώ στηρίζουν μια μεγάλη οικογένεια που χωρίς αμφιβολία έχει χάσει έναν γιο ή μια κόρη. Αυτοί οι νέοι δείχνουν τόσο υγιείς, τόσο περήφανοι και τόσο ανθρώπινοι. Είναι τόσο προσγειωμένοι, παρόλο που το μόνο που έχουν γνωρίσει είναι ο προσωπικός πόνος και η στέρηση.
Τις προάλλες, Dina, οδηγώντας στην Ιερουσαλήμ, την Παρασκευή, άκουγα στο ραδιόφωνο ένα πρόγραμμα που λέγεται Maraseel (μηνύματα). Μεταδίδεται κάθε Παρασκευή απόγευμα και οι οικογένειες των Παλαιστινίων κρατουμένων στέλνουν μηνύματα στους αγαπημένους τους, που βρίσκονται έγκλειστοι στις ισραηλινές φυλακές. Άκουγα τις μητέρες να στέλνουν νέα στα αγαπημένα και φυλακισμένα παιδία τους. Πολλές, τόσες πολλές, έχουν παραπάνω από ένα παιδί (γιο ή κόρη) στην φυλακή. Μια μητέρα έστειλε χαιρετίσματα στον γιο της στην φυλακή Ofar και ένα μήνυμα στους άλλους δύο γιους της στην Al-Naqab , στην Asqalan ή στην Majido. Ο αριθμός των φυλακών που αναφέρονται σε αυτή την εκπομπή, είναι αδιανόητος.
Αυτό που πληγώνει, Dina και εμάς τους «επονομαζόμενους» προνομιούχους Άραβες, Παλαιστίνιους και διεθνείς ανθρωπιστές, και μας κάνει να φαινόμαστε μικροί στο μέγεθος ενός ατόμου, είναι η αμφιθυμία μας μπροστά στην φτώχεια και την δυστυχία αυτών των οικογενειών, που συχνά μένουν χωρίς προστάτη είτε γιατί είναι φυλακή ή γιατί μαρτύρησε. Μια μητέρα λέει στον γιο ή στους γιους της ότι στέλνει λεφτά να αγοράσει τα τσιγάρα του, μια άλλη ότι στέλνει λεφτά για να αγοράσει φαγητό. Μια άλλη λέει στον γιο της ότι του αγόρασε ρούχα και ότι θα του τα στείλει. Μια μητέρα Dina, ήθελε να απαλύνει τον πόνο του γιου της που μόλις καταδικάστηκε σε 12 χρόνια φυλάκιση και του έλεγε να είναι δυνατός και να έχει αυτοπεποίθηση. Μια άλλη, ότι οι δικηγόροι πήραν ημερομηνία για την δίκη. Μια μητέρα λέει πως η άδεια επίσκεψης (που εξέδωσε η ισραηλινή αρχή κατοχής στο Beit Eil, αφού η μητέρα ταξίδεψε και υπέμεινε τις δυσκολίες για να πάρει την έγκριση), απέκλειε όλο τον μήνα Νοέμβριο. Αυτό είναι μόνο ένα μικρό δείγμα από τις ιστορίες που ακούς.
Όσο για τους «επονομαζόμενους» εκπατρισμένους Παλαιστίνιους επενδυτές, κυρίως μεγιστάνες που η φιλαργυρία τους δεν έχει σύνορα και η έλλειψη πατριωτισμού τους δεν έχει όρια, διοχετεύουν στα κατεχόμενα εδάφη τα τόσο αναγκαία κονδύλια που θα χρησίμευαν για την δημιουργία θέσεων απασχόλησης και εργασίας και θα ενίσχυαν την σταθερότητα των ανθρώπων υπό κατοχή. Αυτοί οι μεγιστάνες συμμετέχουν σε υποθετικές συναλλαγές που στην πραγματικότητα οδηγούν σε εξαθλίωση των μικρότερων και βγάζουν από την χώρα μεγάλα ποσά ως κέρδος μόνο και μόνο για να αυξήσουν την περιουσία τους και αυτή των άλλων εκπατρισμένων Παλαιστίνιων επενδυτών. Έχω πολλές ιστορίες να σου πω γι’ αυτό το θέμα, με συγκεκριμένα στοιχεία και αριθμούς.
Οι άνθρωποι εδώ είναι τόσο δημιουργικοί, Dina. Καταφέρνουν να δημιουργήσουν από το τίποτα, από το ελάχιστο της ύπαρξης. Όλα αυτά, Dina ενώ διατηρούν ένα απίστευτα υψηλό πνεύμα και μια απίστευτη αποφασιστικότητα. Ζουν για να δώσουν παραπάνω και για να θυσιαστούν. Έχουν μείνει μόνοι αντιμέτωποι με μια από τις δυνατότερες και ισχυρότερες δυνάμεις κατοχής. Η αυτοπεποίθηση τους, τους καθιστά μεγάλους ήρωες που κάποια μέρα η ιστορία θα μνημονεύει την επική σταθερότητα και την απίστευτη αξιοπρέπεια τους, σε μια άλλη Ιλιάδα, όπως τους αξίζει.
Rajai Masri
Αναρτήσεις
