Ο Mahmoud Abbas, ο πολιορκημένος επικεφαλής της Παλαιστινιακής Αρχής, τελικά αλλά με καθυστέρηση παραδέχτηκε πως η αποκαλούμενη Ειρηνευτική διαδικασία με το Ισραήλ έχει εντελώς αποτύχει και πως ο Παλαιστινιακός λαός θα πρέπει να αναζητήσει άλλες εναλλακτικές.Στην ομιλία του το βράδυ της Πέμπτης, ο Abbas δικαίως κατηγόρησε το Ισραήλ για την κατάρρευση της πολιτικής διαδικασίας, λέγοντας πως η Παλαιστινιακή Αρχή ανταποκρίθηκε σε «όλες της τις υποχρεώσεις και δεσμεύσεις» ενώ το Ισραήλ συνέχιζε την κλοπή Παλαιστινιακών εδαφών και τους εποικισμούς.
Ο 74-χρονος ηγέτης της Φατάχ είπε πως αποφάσισε να μην επιδιώξει μια δεύτερη θητεία ως πρόεδρος της ΠΑ, αναφερόμενος στην αποτυχία των ειρηνευτικών συνομιλιών με το Ισραήλ και την Ισραηλινή άρνηση για τερματισμό της κατοχής που ξεκίνησε το 1967. Αναφέρθηκε επίσης στον αμερικάνικο εναγκαλισμό της Ισραηλινής στάσης, ειδικά σε σχέση με την επέκταση των Εβραϊκών εποικισμών, και στην μακρόχρονη αποτυχημένη προσπάθεια εθνικής συμφιλίωσης Φατάχ και Χαμάς, ως τους κύριους λόγους που τον ώθησαν σε αυτή την απόφαση.
Εν ολίγοις, ο Abbas κατηγόρησε τους πάντες για την αποτυχία του, εκτός από τον εαυτό του.
Στην πραγματικότητα, από την αρχή της «προεδρίας» !!! του, ο Abbas επεδίωξε να κατευνάσει Ισραηλινούς και Αμερικάνους με τρόπους που υπονόμευσαν σοβαρά την Παλαιστινιακή εθνική αξιοπρέπεια, κάνοντας τον εχθρό μας και τους υπερατλαντικούς προστάτες-συμμάχους του να δουν την ΠΑ ως μια οντότητα δοσίλογων. Ο Abbas και η κουστωδία του επέτρεψαν σε έναν αμερικανό στρατηγό να εκπαιδεύσει και να «χτίσει» Παλαιστινιακές «εθνικές δυνάμεις» σύμφωνα με ένα προφανώς προδοτικό δόγμα που επιτάσσει πως ο αγώνας των Παλαιστίνιων ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή θεωρείται «τρομοκρατική πράξη». Ο Keith Dayton ενστάλαξε στο νου των παιδιών μας μια δηλητηριώδη πίστη: πως το Ισραήλ είναι ο φίλος και η Χαμάς ο εχθρός.
Τελικά, οι Αμερικανοί δελέασαν και ενθάρρυναν μερικούς φιλόδοξους ηγέτες της Φατάχ που ενδιαφέρονταν για την πολιτική τους καριέρα, προκειμένου να δοκιμάσουν ένα στρατιωτικό πραξικόπήμα ενάντια στην δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της Γάζας, το οποίο τελικά οδήγησε στην διαρκή αναμέτρηση Φατάχ και Χαμάς. Αλλά αντί να επιδιώξει την γνήσια συμφιλίωση με τη Χαμάς, η ηγεσία του Abbas έφτασε σχεδόν να σφυρηλατήσει μια ντροπιαστική συμμαχία με τον Ισραηλινό στρατό κατοχής ενάντια στην Παλαιστινιακή αντίσταση, με σκοπό κυρίως να κερδίσει πιστοποιητικά καλής συμπεριφοράς από τους Ισραηλινούς και τους Αμερικάνους.
Θυμόμαστε όλοι την αισχρή, προδοτική συνάντηση των στρατηγών του Abbas και των διοικητών του Ισραηλινού στρατού στην Beit El, κοντά στη Ραμάλα, το 2008, κατά τη διάρκεια της οποίας ο ανώτατος Παλαιστίνιος διοικητής ασφαλείας στη Δυτική Όχθη είπε στους Σιωνιστές συναδέλφους του: «είμαστε σύμμαχοι ενάντια στην τρομοκρατία» και «έχουμε έναν κοινό εχθρό, και το όνομα του εχθρού αυτού είναι Χαμάς». Δεν ήταν απλά γλωσσικό ολίσθημα της ηγεσίας του Abbas. Μεταφράστηκαν και ακόμα μεταφράζονται σε συγκεκριμένες πολιτικές σε κάθε δρόμο και γωνιά της Δυτικής Όχθης, όπου οι δυνάμεις ασφαλείας της Παλαιστινιακής Αρχής έχουν εξαπολύσει μια σκληρή καταδίωξη των υποστηρικτών της Χαμάς. Η καταδίωξη αυτή, που συνεχίζεται αμείωτη, σημαίνει φυλακίσεις και βασανιστήρια χιλιάδων αθώων ανθρώπων, ακόμα και το θάνατο πολλών από αυτούς.
Η συνενοχή της ΠΑ με το Ισραήλ κατέληξε στις αρχές της χρονιάς κατά τη διάρκεια της ναζιστικής μορφής επίθεσης ενάντια στη Γάζα, στο να ελπίζει η ΠΑ πως η Εβραϊκή Βέρμαχτ θα εξολόθρευε τη Χαμάς και θα πρόσφερε τη Λωρίδα της Γάζας στη χούντα της Ραμάλα πάνω σε έναν ασημένιο δίσκο.
Τα εγκλήματα του Abbas δεν περιορίζονται στις μετά της εκλογές του 2006 συνομωσίες και μηχανορραφίες ενάντια στη Χαμάς, όπως η ενθάρρυνση της Δύσης να διατηρήσει, ακόμα και να σφίξει, τον αποκλεισμό της Γάζας, ή η ενθάρρυνση της Αιγυπτιακής ηγεσίας να σφραγίσει το συνοριακό πέρασμα της Ράφα με σκοπό το στραγγαλισμό του 1,5 εκατομμυρίου κατοίκων της Γάζας με τη ελπίδα πως αυτοί θα ξεσηκωθούν ενάντια στη Χαμάς.
Η διαχείριση εκ μέρους του των ανώφελων ειρηνευτικών συνομιλιών με το Ισραήλ ήταν αναμφισβήτητα σκανδαλώδης. Συχνά, συμπεριφερόμενος σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, ο Abbas έδινε στο λαό του την εντύπωση πως η ειρήνη ήταν προ των πυλών, και πως ο Ehud Olmert, ο ήρωας της γενοκτονίας στη Γάζα, ήταν ένας τίμιος εταίρος στην ειρηνευτική διαδικασία. Οι ασπασμοί Abbas και Olmert στη Δυτική Ιερουσαλήμ έκαναν πολλούς ανθρώπους στην Παλαιστίνη όπως και στο έξω κόσμο, να πιστεύουν πως το Ισραήλ τελικά δεχόταν τα νόμιμα Παλαιστινιακά δικαιώματα και πως η ίδρυση ενός βιώσιμου Παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ ήταν απλά ζήτημα λίγων μηνών. Και δεν χρειάζεται να θυμίσουμε, πως όλες αυτές οι πυρετώδεις αλλά ανειλικρινείς ενέργειες, που παραπλανητικά ονομάστηκαν «ειρηνευτικές συνομιλίες», λάμβαναν χώρα την ώρα που οι Ισραηλινές μπουλντόζες έκαναν σκόνη περισσότερη Παλαιστινιακή γη, αγροκτήματα και οπωρώνες.
Κατά τη διάρκεια των φιλικών αυτών συνομιλιών, ο Abbas ποτέ δεν επέμεινε πραγματικά στην πλήρη και συνολική διακοπή της Εβραϊκής εποικιστικής επέκτασης, του κακοήθους αυτού καρκινώματος που καταβροχθίζει ότι έχει απομείνει από τη Δυτική Όχθη, ούτε επέμεινε στον καθορισμό ενός χρονικού ορίου για την παρατεταμένη αυτή διαδικασία συνομιλιών. Έτσι, η ηλιθιότητα, η αφέλεια και η εμπιστοσύνη στις Ισραηλινές προθέσεις τον έφεραν εκεί που βρίσκεται τώρα. Δεν μπορεί να κατηγορήσει κανέναν άλλο, παρά μόνο τον εαυτό του.
Πολλοί Παλαιστίνιοι και Άραβες ηγέτες τον είχαν συμβουλεύσει να μην ξεγελιέται από τους Ισραηλινούς και να μην ενδώσει σε μια ασαφή και παρατεταμένη διαδικασία η οποία θα επέτρεπε στο Ισραήλ να δημιουργήσει περισσότερα τετελεσμένα στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Σχεδόν αρνήθηκε να τους ακούσει, επιμένοντας πως η «ειρηνευτική διαδικασία» ήταν «η μόνη στρατηγική» για τους Παλαιστίνιους. Και όταν πριν λίγους μήνες, ένας Παλαιστίνιος δημοσιογράφος τον ρώτησε, τι θα έκανε εάν η ειρηνευτική διαδικασία αποτύχαινε, προκλητικά απάντησε πως η εναλλακτική στην ειρηνευτική διαδικασία είναι η ειρηνευτική διαδικασία.
Στο λόγο του, υποστήριξε πως η πόρτα για τη λύση των «δύο κρατών» παραμένει ανοιχτή. Εντούτοις, μια μέρα νωρίτερα, ο βασικός πολιτικός του σύμβουλος Saeb Ureikat, φέρεται να είπε πως είναι πια αργά για ένα Παλαιστινιακό κράτος και πως η Παλαιστινιακή ηγεσία πρέπει να είναι ειλικρινής και τίμια με τις μάζες του λαού σε σχέση με αυτό το θέμα.
Είναι δύσκολο να φανταστούμε πως ο Abbas θα μπορέσει να επανορθώσει και να αποκαταστήσει κάποια από τα σφάλματά του. Μερικές από τις αμαρτίες του, όπως η συνεργασία ασφαλείας με το Ισραήλ, δεν μπορούν ποτέ να συγχωρηθούν. Μπορεί όμως ακόμα, να κάνει κάποια τολμηρά βήματα για να σώσει τα πράγματα πριν να είναι πάρα πολύ αργά. Το σημαντικότερο από τα βήματα αυτά είναι η διάλυση της Παλαιστινιακής Αρχής υπό τον τίτλο της οποίας διαλύεται ο Παλαιστινιακός εθνικός σκοπός. Η αποτυχία του να το κάνει, άσχετα με τις προφάσεις και τις δικαιολογίες, θα σημαίνει μόνο νομιμοποίηση του αποικιακού Ισραηλινού σχεδίου και συνθηκολόγηση με το status quo.
Ας απαλλαγούμε από το μεγάλο ψέμα και ας αντιμετωπίσουμε το άλλο ξεκάθαρο γεγονός, πως η αποικιακή Σιωνιστική κατοχή της χώρας μας ποτέ δεν υποχώρησε πραγματικά και πως οι συμφωνίες του Όσλο ήταν από το Α ως το Ω μια πλάνη. Πρέπει να πούμε στο λαό μας πως η Παλαιστινιακή Αρχή δεν είναι μια φάση προς την απελευθέρωση από την Σιωνιστική τυραννία, όπως μας έχουν πει, αλλά μάλλον ένα εργαλείο για τη διάλυση του Παλαιστινιακού σκοπού.
Είναι ο Abbas πρόθυμος να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα; ή χρειάζεται άλλα 15 χρόνια εξαπάτησης και ψεμάτων για να συνειδητοποιήσει αυτό που πολύ καλά ξέρει κάθε παιδί στην Παλαιστίνη;
Αναρτήσεις
