Ισραηλινός main stream αναλυτής: Μόνο οι κυρώσεις θα κάνουν τους Ισραηλινούς να νοιαστούν

του Assaf Oron (ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα και στον αγώνα κατά της κατοχής. Επιστήμονας εφαρμοσμένης στατιστικής στο επάγγελμα, ζει στο Σηάτλ των ΗΠΑ). Πηγή: http://www.dailykos.com/ 25 Σεπτέμβρη 2009

Ο Aluf Benn είναι βετεράνος δημοσιογράφος της Ha`aretz. Μην τον περάσετε για κανέναν «αντικατοχικό» όπως η Amira Hass ή ο Gideon Levy. Ο Aluf Benn συμπυκνώνει την Ισραηλινή κοινή γνώμη.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου ενάντια στο Λίβανο το 2006, για παράδειγμα, παίνευε του Όλμερτ τόσο πολύ που ήταν επώδυνο. Μετά την ομιλία του Ολμέρτ στο ξεκίνημα του πολέμου, ο Benn έγραφε (παράθεση από μνήμης): «σήμερα ένας πολιτικός μεταμορφώθηκε σε ηγέτη».

Εν συντομία, ο Aluf Benn δεν είναι ο τύπος του δημοσιογράφου που θα περιμένατε να γράψει αυτό: «Μόνο ένα πράγμα πραγματικά ενοχλεί τους Ισραηλινούς, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις: ο φόβος ενός διπλωματικού εμπάργκο και ενός διεθνούς μπουκοτάζ... όσο οι σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο είναι ικανοποιητικές, οι Ισραηλινοί δεν έχουν λόγο να βγουν από την απάθεια και να ακούσουν τον πρόεδρο των ΗΠΑ».

Αυτή η «βόμβα» (πιθανά χωρίς πρόθεση) ειπώθηκε ανάμεσα σε πολλές σάχλες για το ότι ο Ομπάμα δεν καταλαβαίνει το ζήτημα Ισραήλ-Παλαιστίνη. Περίεργο πως όλες αυτές οι «διάνοιες» όπως ο Benn δεν μπόρεσαν να δουν ότι ούτε ο Μπους κατάλαβε το ζήτημα Ισραήλ-Παλαιστίνη. Στην πραγματικότητα, ειναι αξιοσημείωτο ότι ο Ομπάμα ανοίγει το ζήτημα Ισραήλ-Παλαιστίνη στην αρχή της θητείας του περισσότερο από τον Μπους, ή ακόμα και τον Κλίντον. Δεν πειράζει.

(διασκεδαστική πολιτισμική σημείωση: το πρωτότυπο εβραϊκό έχει τίτλο «ο Ομπάμα θεωρείται «ανακατωσούρης», για αυτό αποτυγχάνει να φέρει ειρήνη στο Ισραήλ-Παλαιστίνη. Στην πρώτη σελίδα του εβραϊκού άρθρου λέει «η αλήθεια να λέγεται, ο Ομπάμα δε μπορεί να κάνει τίποτα». Αγγλική μετάφραση;; «Τι πρέπει να κάνει ο Ομπάμα για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή». Καημένοι Αμερικάνοι, πάντα προσπαθείτε να βρείτε τη χρυσή τομή για τα πάντα).

Σε αντίθεση με την αδυναμία του να καταλάβει τον Ομπάμα, ο Aluf Benn είναι αρκετά διορατικός για τη δυναμική εντός της ισραηλινής κοινωνίας: «Το ισραηλινό πολιτικό κέντρο, που εκτείνεται από... τον Limor Livnat και τον Υπουργό Παιδείας Gideon Sa`ar από το Likud, μέχρι την Tzipi Livni και τον Shaul Mofaz του Kadima και έως... τον Υπουργό Άμυνας Ehud Barak του Εργατικού Κόμματος, στην πραγματικότητα δέχεται την εκτίμηση του Netanyahu και του Υπουργού Εξωτερικών Avigdor Lieberman, ότι μια λύση στο πρόβλημα δεν είναι εφικτή, ότι οι Άραβες δε θα αναγνωρισουν ποτέ ένα Εβραϊκό κράτος και ότι η μόνη Ισραηλινή επιλογή στρατηγικής είναι η επίθεση με τη χρήση βίας».

Αυτό είναι κάτι που οι Αμερικάνοι ακόμα δεν μπορούν να καταλάβουν. Από το φθινόπωρο του 2000 δεν υπάρχουν στην ουσία δεξιά ή αριστερά «στρατόπεδα» στο πολιτικό σύστημα του Ισραήλ. Υπάρχει μόνο δεξιά πτέρυγα, που ο Benn ονομάζει «κέντρο» αλλά για την οποία παραδέχεται πως δέχεται τη ακραία δεξιά αντίληψη της πραγματικότητας. Γιατί; Αυτό είναι θέμα για ένα άλλο ημερολόγιο (εν συντομία: η «τρομοκρατία» είναι λάθος εξήγηση, γιατί αυτή η μετατόπιση μάλλον προηγήθηκε του «κύματος τρομοκρατίας» του 2001-2002 παρά το ακολούθησε.)

Αυτό που έχει ενδιαφέρον εδώ, είναι οι πρακτικές συνέπειες που σκιαγραφεί ο Benn. Εδώ παρατίθεται πλήρως η σχετική παράγραφος: «Μόνο ένα πράγμα πραγματικά ενοχλεί τους Ισραηλινούς, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις: ο φόβος για διπλωματικό εμπάργκο και διεθνές μποϋκοτάζ. Η έκθεση Goldstone και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης δημιουργούν ανησυχία και ενδιαφέρον, πολύ περισσότερο από τις ομιλίες ειρήνης του Ομπάμα. Παρόλα αυτά, όσο οι σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο είναι ικανοποιητικές, οι Ισραηλινοί δεν έχουν κανένα λόγο να αναδυθούν από την απάθεια τους και να ακούσουν τον πρόεδρο των ΗΠΑ».

Αυτό είναι σημαντικό για δύο λόγους. Πρώτον, είναι ένας μακρύς διάλογος μέσα στο αντικατοχικό στρατόπεδο στο Ισραήλ, για το αν οι κυρώσεις ενάντια στο Ισραήλ θα έχουν αποτέλεσμα. Η ισορροπία μετατοπίζεται βαθμιαία προς την υποστήριξη του καθοδηγούμενου από τους Παλαιστίνιους κινήματος BDS – ή προς την σιωπηλή ελπίδα ότι θα πετύχει – αλλά οι «παλιοί», όπως ο αναλυτής εδώ και χρόνια και ακτιβιστής Uri Avnery, ισχυρίζονται ότι δεν θα πετύχει. Τα επιχειρήματα αυτών ποικίλουν, αλλά περιστρέφονται γύρω από την εξής κύρια γραμμή: οι κυρώσεις θα βαθύνουν την υιοθετημένη αίσθηση πολιορκίας των Ισραηλινών και θα τους κάνουν πιο ενωμένους και αποφασισμένους να κλείνουν προς την Κατοχή.

Τώρα, εδώ έρχεται κάποιος που δεν είναι καθόλου ενάντια στην κατοχή, και πιθανά χωρίς να το θέλει παραδέχεται κάτι που είναι γνωστό μέσα στο Ισραήλ, αλλά όχι τόσο στο εξωτερικό, δηλαδή ότι η προσωπική βολή είναι το μόνο που νοιάζει τους Ισραηλινούς σήμερα.

Αν αυτό που χαλάει τη βολή αυτή είναι οι τρομοκρατικές επιθέσεις, τότε ο κόσμος πιέζει τον στρατό να «κάνει κάτι για αυτό» (π.χ. επιθέσεις, φράγματα), όπως έχει πραγματικά συμβεί επανηλειμένως κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας. Αλλά αν η βολή χαλάσει από ένα διεθνές οικονομικό μποϋκοτάζ, τότε τι; Θα ζητήσουν μια αεροπορική επιδρομή στη Μαδρίτη; Οι Ισραηλινοί έχουν ήδη προσπαθήσει αντι-μποϋκοτάζ σε τέτοιες απειλές, που ειναι πιθανά η αντίδραση πιο κοντά στη φύση του σε ένα στρατιωτικό χτύπημα. Ένα άλλο γνωστό Ισραηλινό μυστικό είναι ότι πολλοί Εβραίοι σε μικτές Εβραιο-Αραβικές περιοχές έχουν εφαρμόσει ένα πολύ οδυνηρό μποϋκοτάζ στις Αραβικές επιχειρήσεις, από την εξέγερση του φθινοπώρου του 2000. Παρόλα αυτά, τα αντι-μποϋκοτάζ γίνονται όλο και πιο δύσκολα καθώς οι «στόχοι» πολλαπλασιάζονται και αυτό γίνεται λιγότερο βολικό.

Μετά το δημόσιο τσούγκρισμα του πρωθυπουργού της Τουρκίας με τον Shimon Peres, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης στη Γάζα, πολλοί Ισραηλινοί μποϋκόταραν την Τουρκία, καθώς είναι κρίσιμοι για τον τουρισμό σε ορισμένες περιοχές. Αλλά το μποϋκοτάζ δεν ήταν μαζικό και έχει ήδη υποχωρήσει. Πιο πρόσφατα, όταν μια σουηδική εφημερίδα δημοσίευσε μια ανεπιβεβαίωτη ιστορία ότι ο ισραηλινός στρατός πουλούσε όργανα Παλαιστινίων στη μαύρη αγορά, οι Ισραηλινοί πάλι θέλησαν να αντεπιτεθούν στη Σουηδία. Τι να κάνουν; Μια φοβερή ιδέα προωθήθηκε: μποϋκοτάζ στο ΙΚΕΑ. Πιθανότατα να μην καταλαβαίνετε πόσο αστεία είναι αυτή η ιδέα όταν δεν γνωρίζετε τους mainstream Ισραηλινούς. Το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα σταθερά κάθε σαββατοκύριακο στο Ισραήλ είναι στους δρόμους γύρω από το μοναδικό στη χώρα κατάστημα ΙΚΕΑ στη Netanya. Στη παρούσα φάση οι Ισραηλινοί δε μπορούν να μποϋκοτάρουν το ΙΚΕΑ όπως δεν μπορούν να σταματήσουν να αναπνέουν.

Έτσι, αυτός είναι ο ένας λόγος που το άρθρο του Benn είναι σημαντικό: αποκαλύπτει την αυταπόδεικτη αλήθεια, ότι το αδύναμο σημείο του Ισραήλ είναι το πόσο βολικό είναι το status quo της Κατοχής. Από το 1970, οι Ισραηλινοί έχουν πουλήσει την ιδέα ότι δεν αλλάζει κάτι ό,τι και να κάνουν, άρα μπορούμε να προχωράμε όποια απόφαση θέλουμε. Κάντε το να έχει σημασία για την ζωή ενός κοινού Ισραηλινού και θα δείτε μια ξαφνική αίσθηση επείγοντος.

Ο άλλος λόγος είναι ότι ο Benn έχει πολύ καλές διασυνδέσεις. Αυτό που αφήνει να φανεί δεν είναι μόνο αυτό που πιστεύει αυτός. Είναι τι πιθανά να σκέφτονται οι Ισραηλινές πολιτικές δυνάμεις. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος τους φόβος. Όχι το Ιράν, όχι κάποια ανάκαμψη της εξέγερσης των Παλαιστινίων. Φοβούνται να παραμεριστούν να μεταβληθούν σε ένα κράτος παρία που θα διωχτεί από την σεβαστή παγκόσμια κοινότητα. Και αν μη τι άλλο, ξέρουν πόσο αντιδημοφιλείς θα γίνουν στον ίδιο τους τον κόσμο αν αυτό συμβεί υπό το βλέμμα τους.

Εν συντομία, ο Benn μας παρουσιάζει το κλειδί για ένα μη βίαιο τέλος της Κατοχής. Όπως το κίνημα BDS δηλώνει, όπως επίσης η Naomi Klein συνεχώς και υπομονετικά εξηγεί, καθώς και η Maya Wind, μια νεαρή Ισραηλινή που άκουσα εδώ στο Σηάτλ και που προτίμησε την στρατιωτική φυλακή παρά να υπηρετήσει την Κατοχή, είπε:

Δεν πρόκειται για τιμωρία ενός ολόκληρου κράτους. Αφορά πως θα κάνεις την Κατοχή να σταματήσει να είναι τόσο βολική.

Τουλάχιστον, σταματήστε να αγοράζετε προιόντα που προέρχονται από τους εποικισμούς (Barkan κρασιά, προιοντα της Beigel&Beigel βρίσκονται σε πολλά Αμερικάνικα σούπερ μάρκετ και η Ahava Dead Sea βρίσκεται σε σχεδόν κάθε εμπορικό-και υπάρχουν πολλά ακόμη)

Δείτε επίσης την ιστοσελίδα www.whoprofits.org