Δικαίωμα στην Αντίσταση

Άρθρο του Ramzi Kysia* στην ιστοσελίδα του Free Gaza Movement, 27 Ιούλη 2009 (Στο τέλος του κειμένου ακολουθεί βίντεο στη διάρκεια του οποίου διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το άρθρο)

«Εάν παραμένεις ουδέτερος σε καταστάσεις αδικίας, τότε έχεις διαλέξει την πλευρά του δυνάστη» - Desmond Tutu

Ζούμε σε μια εποχή που καθορίζεται από τη βιαιότητά της. Η πρόκληση απέναντί μας είναι αν θα το αποδεχτούμε ή εάν θα ρισκάρουμε προκειμένου να μετασχηματίσουμε την παγκόσμια κοινότητα σε μια αγαπημένη κοινωνία.

Πριν ένα χρόνο, τον Αύγουστο του 2008, σαραντατέσσερις απλοί άνθρωποι από δεκαεφτά διαφορετικές χώρες, έφτασαν στη Γάζα με δυό μικρά ξύλινα πλοιάρια. Κάναμε αυτό που δεν έκανε η παγκόσμια κοινότητα, σπάσαμε τον αποκλεισμό της Γάζας. Από τότε το Free Gaza Movement έχει οργανώσει επτά ακόμα αποστολές, οι πέντε από τις οποίες κατάφεραν να φτάσουν στη Γάζα. Τα δικά μας εξακολουθούν να είναι τα μόνα διεθνή πλοία που έφτασαν στη Λωρίδα της Γάζας τα τελευταία σαρανταδύο χρόνια.

Στη Μέση Ανατολή, ο αγώνας για δικαιοσύνη αποτελεί στην καλύτερη περίπτωση μια αβέβαιη προσπάθεια. Αυτοί που πασχίζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα περιβάλλονται απ’ όλες τις πλευρές, από δυσκολίες και κινδύνους. Τα αραβικά κράτη είναι τυραννίες, οι λαοί τους υπόκεινται σε μυστικές αστυνομίες, αυθαίρετες συλλήψεις, βασανιστήρια και καταπίεση. Εσωτερικά στις κοινωνίες του, ο Αραβικός κόσμος είναι διασπασμένος από εθνικές και ταξικές εντάσεις, φτώχεια και πολιτική στασιμότητα. Όσο αφορά το εξωτερικό, η Μέση Ανατολή έχει να αντιμετωπίσει ανοιχτές ή συγκεκαλυμμένες ενέργειες τρομοκράτησης, επέμβασης, οικονομικής αποσταθεροποίησης ακόμα και πολέμου, εισβολών και μαζικών δολοφονιών. Κι όλα αυτά προέρχονται από τη Δύση.

Πίσω απ’ όλα αυτά τα προβλήματα και υπεύθυνοι για το μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας για πρόοδο στην περιοχή, είναι δύο δίδυμοι κολοσσοί: το σημαντικό πετρέλαιο και το Ισραήλ. Σπάνια κάποιος λαός έχει δεχτεί μια κατάρα πιο πικρή, πιο καταστροφική και φαινομενικά πιο αδιάλλακτη, από την κατάρα του πετρελαίου και του Ισραήλ που έχουν φορτωθεί οι Άραβες.

Πουθενά δεν είναι πιο αληθινό αυτό απ’ ότι στη Γάζα. Το 1999, η British Gas ανακάλυψε μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, στα Παλαιστινιακά χωρικά ύδατα κοντά στις ακτές της Γάζας. Το Ισραήλ έχει ήδη κατασκευάσει αγωγό για να αναρροφήσει φυσικό αέριο από τουλάχιστον μία από αυτές τις περιοχές. Αν υπάρχει ένας λόγος για τον αποκλεισμό της Γάζας που κανείς δεν ομολογεί, σίγουρα είναι αυτός.

Το Ισραήλ διατηρεί τον έλεγχο όλων των σημείων εισόδου και εξόδου στη Γάζα, καθώς επίσης και τον de facto έλεγχο των εισοδημάτων και της οικονομίας της Γάζας. Έτσι, και παρά την απόσυρση των εποικισμών από τη Γάζα το 2005, το Ισραήλ παραμένει μια δύναμη κατοχής στη Γάζα, όπως και στην υπόλοιπη Παλαιστίνη. Ως δύναμη κατοχής, ευθύνεται για την ευημερία του λαού που κατέχει και δεν μπορεί νομικά να επιβάλει αποκλεισμό, ειδικά μάλιστα έναν αποκλεισμό που τιμωρεί συλλογικά ολόκληρο τον πληθυσμό της Γάζας. Πρόκειται για ξεκάθαρο έγκλημα για το οποίο και πρέπει να προσαχθούν η Ισραηλινή κυβέρνηση και ο στρατός.

Τα τελευταία τριάμισι χρόνια ο Ισραηλινός αποκλεισμός γίνεται όλο και περισσότερο άσπλαχνος. Λιγότερο από το 20% του κανονικού εμπορίου επιτρέπεται σήμερα στη Γάζα. Ο αποκλεισμός έχει οδηγήσει στην κατάρρευση της τοπικής οικονομίας, στην κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και του υποσιτισμού των παιδιών.

Εξαιτίας του Ισραηλινού αποκλεισμού υπάρχουν ελάχιστα καύσιμα στη Γάζα για να λειτουργούν οι εγκαταστάσεις παραγωγής ενέργειας, και ως εκ τούτου το ηλεκτρικό ρεύμα είναι λιγοστό και διακόπτεται πολύ συχνά. Χωρίς ηλεκτρική ενέργεια τα συστήματα ύδρευσης και υγιεινής δεν λειτουργούν. Στις 27 Μάρτη του 2008 δύο ηλικιωμένες γυναίκες κοντά στα 70, μια έφηβη και δύο μωρά σκοτώθηκαν από πλημμύρα λυμάτων στη γειτονιά Umm Naser. Πέρυσι μόνο, περισσότερα από 16 δισεκατομμύρια λίτρα ακατέργαστων λυμάτων πετάχτηκαν στη θάλασσα, μετατρέποντας τη Μεσόγειο σε βόθρο και προκαλώντας τεράστια υγειονομική καταστροφή.

Η Γάζα είναι μια μικροσκοπική παραθαλάσσια πεδιάδα, με μήκος μόλις 25 μίλια και πλάτος 7. Δεν έχει τη δυνατότητα να υποστηρίξει το 1,5 εκατομμύριο ανθρώπινων ψυχών που ζουν σε μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του πλανήτη. Τα δύο τρίτα του πληθυσμού είναι πρόσφυγες, που διώχτηκαν από την ιστορική Παλαιστίνη κατά τη διάρκεια του πολέμου για την ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Περισσότερο από το 50% του πληθυσμού της είναι παιδιά.

Το Ισραήλ έχει μακριά ιστορία στη βία ενάντια στα Παιδιά της Παλαιστίνης. Μερικά παραδείγματα: Το Δεκέμβρη του 2004 οι ισραηλινές στρατιωτικές δυνάμεις πυροβόλησαν και σκότωσαν την 7χρονη Rana Siyam. Νωρίτερα την ίδια χρονιά, η 9χρονη Raghda Alassar, πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε την ώρα του μαθήματος αγγλικών στο σχολείο της. Η 13χρονη Iman al-Hams, δέχτηκε 17 πυροβολισμούς από τους ισραηλινούς στρατιώτες την ώρα που επέστρεφε σπίτι από το σχολείο. Ένας ισραηλινός αξιωματικός έδωσε στη μαθήτρια τη χαριστική βολή. Ο Ισραηλινός στρατός τον προσήγαγε σε δίκη, αλλά όχι για φόνο. Κατηγορήθηκε για «παράνομη χρήση του όπλου του», και – παρόλο που παραδέχτηκε ότι άδειασε ολόκληρο γεμιστήρα πάνω στο κορίτσι – κρίθηκε «αθώος».

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2006, ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν μόνο στη Γάζα τους Bara Habib (3 ετών), Rajaa Abu Shaban (3 ετών), Rawan Hajjah (6 ετών), Aya Salmeya (9 ετών) και περισσότερα από 35 ακόμα παιδιά. Στις 16 Γενάρη του 2007 σκότωσαν την 10χρονη Abir Aramin, κόρη Παλαιστίνιου ακτιβιστή για την ειρήνη, την ώρα που επέστρεφε από το σχολείο της. Αυτές είναι μόνο λίγες από τις περιπτώσεις. Η ισραηλινή οργάνωση για τα ανθρώπινα δικαιώματα B'tselem, υπολογίζει πως περισσότερα από 900 παιδιά σκοτώθηκαν από ισραηλινούς στρατιωτικούς την περίοδο 2000-2008.

Το Ισραήλ έχει ξαναζωντανέψει στη Γάζα τις χειρότερες στιγμές του γκέτο της Βαρσοβίας, μετατρέποντας τη μικρή αυτή λωρίδα εδάφους, στη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου. Οι ανθρωπιστικοί όροι κάτω από τους οποίους ζουν παράνομα έγκλειστοι στη φυλακή αυτή της Γάζας ενάμισι εκατομμύριο άντρες, γυναίκες και παιδιά, είναι σήμερα στο χειρότερο σημείο απ’ ότι τα τελευταία 42 χρόνια της Ισραηλινής κατοχής.

Υπάρχουν όμως κι άλλες πιο σκοτεινές πλευρές της ιστορίας που περιμένουν να ξαναγεννηθούν. Η απλή και τρομακτική αλήθεια είναι πως το Ισραήλ ωθεί τον κόσμο σε μια πορεία γενοκτονίας. Βρισκόμαστε στο δρόμο μιας βασανιστικά αργής καταστροφή του Παλαιστινιακού λαού. Η πραγματικότητα αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί σθεναρά και να νικηθεί πλήρως πριν να είναι πολύ αργά.

Έχουν περάσει περισσότεροι από έξι μήνες από το τέλος της τελευταίας ισραηλινής επίθεσης στη Λωρίδα της Γάζας, που άφησε πίσω της περισσότερους από 1400 νεκρούς Παλαιστίνιους, και ο λαός της Γάζας ζει ακόμα στα ερείπια. Ο ερμητικός ισραηλινός αποκλεισμός έχει δημιουργήσει μια σκόπιμα συνεχιζόμενη ανθρωπιστική καταστροφή. Η συνεχιζόμενη αποτυχία της διεθνούς κοινότητας να επιβάλει τους δικούς της νόμους και να προστατέψει το λαό της Γάζας απαιτεί από εμάς, τους απλούς πολίτες να επέμβουμε άμεσα και να αναλάβουμε δράση αντίστοιχη με την κρίση. Πρέπει να δράσουμε επειδή οι κυβερνώντες μας αρνούνται να το κάνουν.

Ανεξάρτητα από τις Ισραηλινές απειλές ή τους εκφοβισμούς, οι εθελοντές του Free Gaza, σκοπεύουν να συνεχίσουν τα ταξίδια με άοπλα πλοία προς τη Γάζα. Τώρα περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε οι λαοί να του κόσμου να ενωθούν μαζί μας.

Ο αποκλεισμός της Γάζας εξυπηρετεί μόνο την ενίσχυση των αυταρχικών δομών σε όλες τις πλευρές της σύγκρουσης και την περιχαράκωση του συγκεντρωτικού ελέγχου. Η απομόνωση της Γάζας ενισχύει την πεποίθηση ότι ο κόσμος έχει ξεχάσει την Παλαιστίνη, και λίγο νοιάζεται για το πως είναι αναγκασμένοι να ζουν ή Παλαιστίνιοι ή ακόμα για το αν ζουν ή πεθαίνουν.

Αντίθετα η αντίσταση των πολιτών και τα κινήματα δεν στοχεύουν μόνο ενάντια στην αδικία που αντιμετωπίζουμε. Αποτελούν και στρατηγικές για την κοινωνική αλλαγή. Η μη-βίαιη αντίσταση προσφέρει στον καθένα τη γνώση πως οποιοσδήποτε ανάμεσά μας μπορεί να οργανωθεί και να δράσει για να αλλάξει ολόκληρο τον κόσμο. Επανειλημμένως η ιστορία αποδεικνύει πως ακόμα και οι μεγαλύτερες τυραννίες μπορούν να σωριαστούν σε ερείπια όταν αντιμετωπίσουν μια οργανωμένη και αποφασισμένη αντίσταση.

Ελάτε μαζί μας. Συμμετέχετε στο Free Gaza Movement, το International Solidarity Movement και το κίνημα (μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων, κυρώσεις). Ενωθείτε μαζί μας και με άλλες εκστρατείες στον αγώνα για δικαιοσύνη για την Παλαιστίνη. Χρειαζόμαστε εθελοντές για έρευνα και συγγραφή, ενημέρωση των ηλεκτρονικών μας σελίδων, μεταφράσεις, γραφιστικές δουλειές, βοήθεια σε τοπικές οργανώσεις και κοινότητες και πολλά ακόμα.

Γίνεται κι εσείς κομμάτι της αντίστασης.

Συχνά μας λένε πως η αντίσταση είναι αδικαιολόγητη ή αδύνατη. Οι φιλελεύθεροι απολογητές του Ισραήλ, σαν τον Thomas Friedman, συνεχώς απαιτούν από τους Παλαιστίνιους να παραδώσουν τα όπλα τους, την ίδια στιγμή που καλούν τους Ισραηλινούς να εξοπλιστούν κι άλλο και να προχωρήσουν σε πράξεις ακόμα μεγαλύτερης βίας και αθλιότητας.

Απέναντι στη βία, οι ελίτ μας λένε πως έχουμε δύο –μόνο δύο– επιλογές: να συνθηκολογήσουμε μαζί της ή να προχωρήσουμε σε πόλεμο. Φυσικά, το ποιά από τις δυό επιλογές είναι η σωστή, εξαρτάται από το ποιός είσαι. Απέναντι στην Παλαιστινιακή βία, οι Ισραηλινοί είναι σωστό να προχωρήσουν σε πόλεμο. Απέναντι στην Ισραηλινή βία, οι Παλαιστίνιοι πρέπει –αυτό είναι το σωστό– να συνθηκολογήσουν. Στο Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον αυτό το ονομάζουν «ηθική σαφήνεια»: η υποτιθέμενη ανάγκη ασφάλειας του Ισραήλ μέσω της προμελετημένης δημιουργίας μαζικής αβεβαιότητα στους Παλαιστίνιους. Αυτό είναι τρέλα.

Ακόμα και τα κυρίαρχα «ειρηνικά» κινήματα της Δύσης προσπαθούν να απονομιμοποιήσουν την αντίσταση καλώντας τόσο τους Παλαιστίνιους όσο και τους Ισραηλινούς να απαρνηθούν τις πράξεις βίας, εξισώνοντας τους Παλαιστίνιους που κάνουν βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας, με τους Ισραηλινούς που στέλνουν F-16, στρατιωτικές μπουλντόζες D9 και επιθετικά ελικόπτερα Απάτσι να ισοπεδώσουν ολόκληρες γειτονιές.

Το πρόβλημα είναι πως οι συνήθως τυχαίες και μεμονωμένες πράξεις βίας από Παλαιστίνιους εις βάρος Ισραηλινών δεν είναι ισάξιες με την δομική καταπίεση και τις μυριάδες βαρβαρότητες που επιβάλει στους Παλαιστίνιους η Ισραηλινή κυβερνητική πολιτική. Κανένας Παλαιστίνιος μαχητής δεν βομβαρδίζει Ισραηλινές πόλεις, γιατί η Παλαιστίνη δεν έχει πολεμικά αεροπλάνα. Καμιά Παλαιστινιακή μπουλντόζα δεν γκρεμίζει σπίτια Ισραηλινών, γιατί η Παλαιστίνη δεν έχει στρατιωτικές μπουλντόζες. Κανένας Παλαιστίνιος στρατιώτης δεν εισβάλλει σε Ισραηλινές γειτονιές τρομοκρατώντας τον πληθυσμό τους, γιατί δεν υπάρχει Παλαιστινιακός στρατός. Η σύγκρουση στην Παλαιστίνη είναι ένας πόλεμος του Ισραηλινού κράτους τρομοκράτη ενάντια σε έναν κατά κύριο λόγο άοπλο και ανυπεράσπιστο άμαχο πληθυσμό.

Ακόμα και οι ανήθικες και αυτοκαταστροφικές επιθετικές πράξεις βίας ενάντια σε Ισραηλινούς πολίτες (όπως κάποιες επιθέσεις αυτοκτονίας) δεν μπορεί να εξισώνονται με τους καθημερινούς εξευτελισμούς, τον τρόμο και τον θάνατο που με στοχευμένες πολιτικές επιβάλλει στους Παλαιστίνιοι το Ισραήλ. Αντίθετα από τον τρόπο με τον οποίο τα κυρίαρχα μέσα την παρουσιάζουν, αυτή η σύγκρουση δεν είναι ούτε ένας δίκαιος πόλεμος ενάντια σε σατανικούς Άραβες τρομοκράτες, ούτε μια θρησκευτική ή εθνική προστριβή ανάμεσα σε δύο αντιτιθέμενες και ισοδύναμες αυτοδικαιολογημένες ομάδες ανθρώπων. Η σύγκρουση Ισραηλινών – Παλαιστινίων είναι ένας αγώνας δύο αδιάλλακτων και άνισων σκοπών: ο αγώνας ενός καταπιεσμένου λαού για ελευθερία, δικαιοσύνη και αυτοδιάθεση, ενάντια στον αγώνα του δυνάστη του για διατήρηση (ακόμα και επέκταση) της κυριαρχίας του. Κάτω από αυτές τις συνθήκες η αντίσταση δεν αποτελεί μόνο δικαίωμα αλλά και ηθικό πρόσταγμα.

Αυτό δεν σημαίνει πως όλες οι ενέργειες αντίστασης είναι αποδεκτές. Σαφώς και δεν είναι. Αλλά γίνεται κουραστικό να ακούμε συνεχώς καλοπροαίρετους, αλλά ανίδεους Δυτικούς αν προσπαθούν να εξισώσουν τις δύο πλευρές αυτής της σύγκρουσης. Έχω κουραστεί να ακούω λευκούς ανθρώπους να παραπονούνται παθητικά ή να αναρωτιούνται: «Πού είναι ο Παλαιστίνιος Γκάντι;».

Με κάθε σεβασμό, ακριβώς επειδή κάποιοι από επιλογή αγνοούν τη μακριά και βαθιά ιστορία της Παλαιστινιακής μη-βίαιης αντίστασης – από το μποϊκοτάζ του 1936 ως την αντίσταση σήμερα στο Bil’in- αυτό δε σημαίνει πως αυτή δεν υπάρχει. Το Free Gaza Movement αγωνίζεται αλληλέγγυο σε μια ήδη δραστήρια Παλαιστινιακή πολιτική αντίσταση.

Εξίσου λαθεμένη είναι και η κριτική πως η αντίσταση είναι ανώφελη. Υπάρχει μια διαδεδομένη αυταπάτη πως το Ισραήλ και το Ισραηλινό λόμπι είναι απλά πολύ ισχυρά για να αντιμετωπιστούν, πόσο μάλλον για να νικηθούν. Δεν είναι όμως έτσι.

Στις 30 Ιούνη του 2009 οι Ισραηλινές Κατοχικές δυνάμεις επιβιβάστηκαν βίαια σε ένα από τα πλοία μας, το «Spirit of Humanity» και απήγαγαν 21 ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα – ανάμεσά τους η κάτοχος του βραβείου Νόμπελ ειρήνης Mairead Maguire και η Cynthia McKinney πρώην μέλος του Κογκρέσου των ΗΠΑ – και δημοσιογράφους που κατευθύνονταν στη πολιορκημένη Γάζα για να παραδώσουν άκρως απαραίτητα για τους κατοίκους της ανθρωπιστική βοήθεια και οικοδομικά υλικά. Μεταφέρθηκαν στις Ισραηλινές φυλακές και κρατήθηκαν μια εβδομάδα, μέχρι να απελαθούν.

Αν και μας σταμάτησαν σ’ αυτό το συγκεκριμένο ταξίδι, δεν ήταν «αποτυχία». Εξαιτίας της πειρατείας αυτής στο σκάφος μας, όλο τον επόμενο μήνα εμφανίστηκαν σε ειδήσεις εφημερίδων, άρθρα, blogs και ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές περισσότερες από 100.000 αναφορές στην βίαιη αντίδραση του Ισραήλ στην αποστολή μας. Είναι αλήθεια πως η δοκιμασία που πέρασαν οι 21 εθελοντές μας ωχριά μπροστά στα όσα περνούν οι 11.000 Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι στις Ισραηλινές φυλακές. Η κατάσχεση του μικρού – 3 τόνων – φορτίου μας με φάρμακα και υλικά ανοικοδόμησης είναι ασήμαντη μπροστά στα 4 δις δολάρια βοήθειας που οι ΗΠΑ έχουν υποσχεθεί στη Γάζα, βοήθεια που δεν έχει ακόμα παραδοθεί – και δεν θα παραδοθεί – εξαιτίας του Ισραηλινού αποκλεισμού.

Αλλά το νόημα παραμένει. Επιλέγοντας τη βίαιη αντιμετώπιση και την απαγωγή άοπλων ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα που εκτελούσαν ανθρωπιστική αποστολή, το Ισραήλ κατέδειξε δημόσια τόσο τον παράνομο χαρακτήρα, όσο και τον παραλογισμό του αποκλεισμού της Γάζας. Δεν πρόκειται για έναν αποκλεισμό που έχει να κάνει με την «ασφάλεια». Κανείς δεν μπορεί πιστέψει πως υπήρχε πιθανότητα το μικρό μας πλοίο να αποτελεί φυσική απειλή για το Ισραήλ.

Η δημόσια αυτή απόδειξη του παράνομου χαρακτήρα του αποκλεισμού της Γάζας, οδήγησε και σε ενέργειες σε κυβερνητικό επίπεδο. Τόσο η Ιρλανδική όσο και η Ελληνική κυβέρνηση επενέβησαν επίσημα για να προστατέψουν τους υπηκόους και την ιδιοκτησία τους. Ο ίδιος ο βασιλιά του Μπαχρέιν, προσωπικά και παρόλο η χώρα του δεν έχει διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ και αρνείται να αναγνωρίσει τη νομιμότητα της κυβέρνησής του, επενέβη επιτυχώς για να πιέσει το Ισραήλ να απελευθερώσεις του 5 ακτιβιστές από το Μπαχρέιν που απήχθησαν από το «Spirit of Humanity». Στο Βρετανικό κοινοβούλιο διεξήχθη επίσημη συζήτηση για το ζήτημα και ακόμα και το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ αναγκάστηκε να καλέσει μια εθνική σύσκεψη των οικογενειών και των φίλων των απαχθέντων, όπως και τον Αραβο-αμερικανικών πολιτικών ομάδων για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Όλα αυτά ήταν προτωφανή, αλλά δεν αρκούν.

Με το Free Gaza Movement ξεκινήσαμε το δικό μας μικρό κομμάτι αγώνα το 2006. Στηριχτήκαμε μόνο στην ελπίδα. Πολλοί το θεωρούσαν αδύνατο, κι όμως τα καταφέραμε. Σπάσαμε τον Ισραηλινό αποκλεισμό. Θα ξαναπάμε, και είμαστε απολύτως αποφασισμένοι το επόμενο ταξίδι μας να φτάσει στη Γάζα. Σκοπεύουμε να κλιμακώσουμε την μη-βίαιη απάντησή μας. Με την αποστολή ενός φορτηγού πλοίου, θα κλιμακώσουμε τον αγώνα μας ενάντια στον αποκλεισμό, στέλνοντας στη Γάζα σημαντική ποσότητα οικοδομικών υλικών που το Ισραήλ απαγορεύει την είσοδό τους στην περιοχή. Στέλνοντας περισσότερα πλοία στην επόμενη αποστολή, θα κλιμακώσουμε σημαντικά τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει το Ισραήλ εάν αποφασίσει να μας επιτεθεί ξανά με βίαιο τρόπο. Στέλνοντας ακόμα περισσότερους βουλευτές, δημοσιογράφους και ανθρώπους που δουλεύουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα να συνοδεύσουν τα πλοία, θα κλιμακώσουμε σημαντικά τις πολιτικές δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει το Ισραήλ αν αποφασίσει ξανά να μας επιτεθεί με τη βία.

Το ταξίδι στη Γάζα είναι επικίνδυνο. Το Ισραηλινό ναυτικό εμβόλισε το πλοίο μας «Dignity» όταν προσπαθήσαμε να στείλουμε φάρμακα στη Γάζα κατά τη διάρκεια της θηριώδους επίθεσης του Δεκέμβρη/Γενάρη. Τον Ιούνη, κατέλαβαν με πειρατικό τρόπο το μικρό μας πλοίο και απήγαγαν όλους τους επιβάτες. Απείλησαν ακόμα και να ανοίξουν πυρ εναντίον των άοπλων πλοίων μας, για να μας αποτρέψουν από το να παραδώσουμε ανθρωπιστική βοήθεια και οικοδομικά υλικά στο λαό της Γάζας. Οι κίνδυνοι που διατρέχουμε όμως με αυτά τα ταξίδια δεν είναι τίποτα μπροστά στους κινδύνους που απειλούν καθημερινά το λαό της Γάζας.

Ο σκοπός της μη-βίαιης άμεσης δράσης και της πολιτικής αντίστασης είναι να παίρνει ρίσκα – να μπαίνει κατά κάποιο τρόπο εμπόδιο στην αδικία. Αντιμετωπίζουμε τους κινδύνους αυτούς εν γνώσει των πιθανών συνεπειών. Το κάνουμε γιατί οι συνέπειες της απραξίας είναι πολύ χειρότερες. Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να τρομοκρατηθεί, κάθε φορά που περνάμε δίπλα από το κακό και το αγνοούμε, χαμηλώνουμε τα στάνταρ μας και επιτρέπουμε στον κόσμο μας να γίνεται πιο σκληρός και άδικος για όλους μας.

Το Ισραήλ μπορεί να απειλεί τα πλοία μας και τους επιβάτες τους. Θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στη Γάζα. Το Ισραήλ μπορεί παράνομα να διακόπτει τα συστήματα επικοινωνίας και ναυσιπλοΐας των πλοίων μας. Θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στη Γάζα. Το Ισραήλ μπορεί να πυροβολεί γύρω από τα πλοία μας ή να προσπαθεί να τα εμβολίσει και να τα βυθίσει. Μπορεί να επιλέγει να ανέβει με βίαιο πειρατικό τρόπο στα πλοία μας και να απαγάγει τους εθελοντές μας. Δεν πειράζει. Θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στη Γάζα. Οπλισμένοι μόνο με την αγάπη για το δίκαιο και με τους κανόνες της αντίστασης – θα πάμε στη Γάζα ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι αυτός ο αποκλεισμός να τσακιστεί και ο λαός της Γάζας να έχει ελεύθερη πρόσβαση σε ολόκληρο τον κόσμο.

(*) Ο Ramzi Kysia είναι Αραβο-αμερικανός αρθογράφος και οργανωτής του Free Gaza Movement.