Tawfik Zayyad

Ο Tawfik Zayyad γεννήθηκε στη Γαλιλαία το 1929. Μετά τη Nakba το 1948 ο ίδιος και η οικογένειά του αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τη Ναζαρέτ. Εκείνη την περίοδο έγινε και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος με αποτέλεσμα να στοχοποιηθεί από τις ισραηλινές αρχές και να βρεθεί αρκετές φορές στη φυλακή, όπου και έγραψε μερικά από τα καλύτερα ποιήματά του.

Το 1973 εξελέγη με το Κομμουνιστικό Κόμμα στην ισραηλινή βουλή και τα περιοριστικά μέτρα εναντίον του σχετικά χαλάρωσαν. Το 1975 εξελέγη δήμαρχος της Ναζαρέτ αξίωμα που κράτησε για πολλά χρόνια. Σκοτώθηκε σε τροχαίο ατύχημα στις 5 Ιούλη του 1994 στην επιστροφή του από ταξίδι στην Ιεριχώ όπου είχε πάει να υποδεχτεί τον Αραφάτ που είχε επιστρέψει από την εξορία.

Σας φωνάζω
Σας σφίγγω τα χέρια
Φιλώ το χώμα κάτω από τα σαντάλια σας και σας λέω:
Σκοτώνομαι για σας
Σας χαρίζω το φως των ματιών μου
Σας δίνω της καρδιάς μου τη ζέστα
Γιατί η τραγωδία που ζω
είναι το μερίδιό μου απ’ τη δική σας τραγωδία

Σας φωνάζω
Σας σφίγγω τα χέρια
Δεν κιότεψα εδώ μες στην πατρίδα μου
μήτε και μάζεψα τους ώμους
Ορθώθηκα μπροστά στους άδικους
ορφανός, γυμνός, ξυπόλυτος
Όρμηξα μες στο θάνατο
Τα λάβαρά μου δε χαμήλωσα
Και τα χορτάρια πάνω στους τάφους των προγόνων μου τα φύλαξα

Πάνω στον κορμό μιας ελιάς
Επειδή δεν πλέκω με νήματα(1)και κάθε μέρα περιμένω ένταλμα συλλήψεως
επειδή το σπίτι μου κάθε μέρα
περιμένει επίσκεψη της αστυνομίας για έρευνα- σάρωμα,
επειδή δε μπορώ ν' αγοράσω χαρτί
θα χαράξω αυτά που τραβάω
τα μυστικά μου όλα θα χαράξω
πάνω στον κορμό μιας ελιάς στην αυλή του σπιτιού μου.

Θα χαράξω την ιστορία μου
τις πράξεις της τραγωδίας
τους αναστεναγμούς για τα περβόλια
κι όλα τα αχ πάνω στους τάφους των προγόνων μου.
Θα χαράξω την κάθε πίκρα που γεύτηκα
την πίκρα που με το 'να δέκατο απ' τη μελλούμενη ευτυχία θα σβήσει.

Θα χαράξω όλα τα στοιχεία του κάθε χωραφιού που αρπάχτηκε
του χωριού μου τα σύνορα
τα σπίτια των ανθρώπων του που ανατινάχτηκαν
τα δέντρα μου που ξεριζώθηκαν
τ' αγριολούλουδα που πατήθηκαν
τα ονόματα εκείνων που το μάσημα των νεύρων μου το 'κάμαν τέχνη
τα ονόματα των φυλακών
το είδος κάθε χειροπέδης που μου μάγκωσε τα χέρια
τις μορφές των δεσμοφυλάκων
και τις βρισιές που μού 'ριξαν κατάμουτρα.

Θα χαράξω,
Κάφρου Κάσεμ(2) δε σε ξεχνώ
Θα χαράξω,
Ντερ Γιασίν (3) ρίζωσε μέσα μου η θύμησή σου.
Θα χαράξω
φτάσαμε στο κορύφωμα της τραγωδίας
μας μάσησε, τη μασήσαμε, μα φτάσαμε.
Όσα μου λέει ο ήλιος θα χαράξω
όσα μου λέει το φεγγάρι
κι όσα λαλεί ο κορυδαλλός που κάθεται
σε τούτο το πηγάδι που οι δικοί του έχουν μισέψει.
Για να θυμούμαι θα χαράξω πάντα
της τραγωδίας όλες τις πράξεις και τις φάσεις όλης της συμφοράς
πάνω στον κορμό μιας ελιάς στην αυλή του σπιτιού μου.

(1). Αναφέρεται στην Μαντάμ Λα Φάρζ, η οποία πλέκοντας με τις βελόνες έγραφε τα ονόματα των εχθρών της Γαλλικής επανάστασης του 1789 για να τιμωρηθούν μετά από τη νίκη.

(2). Κάφρου Κάσεμ: Χωριό της Παλαιστίνης. Στις 29 Οκτωβρίου 1956, ημέρα της επίθεσης του Ισραήλ στην Αίγυπτο με τη συμμετοχή της Αγγλίας και της Γαλλίας, ισραηλινή περίπολος σκότωσε 43 παλαιστίνιους, κατοίκους του Κάφρου Κάσεμ, με το πρόσχημα ότι δεν συμμορφώθηκαν με την απαγόρευση της κυκλοφορίας που ανακοινώθηκε μόλις μισή ώρα πριν ισχύσει χρόνος που δεν ήταν αρκετός για να επιστρέψουν οι αγρότες από τα χωράφια τους στο χωριό.

(3). Ντερ Γιασίν: Χωριό της Παλαιστίνης. Στις 9 Απριλίου του 1948 οισιωνιστές σκότωσαν 254 παλαιστίνιους, κάτοικους του Ντερ Γιασίν. Υπεύθυνος της σφαγής αυτής ήταν ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ και κάτοχος του Νόμπελ Ειρήνης Μεναχέμ Μπέγκιν.

Εδώ θα μείνουμε
Σα νάμαστε είκοσι θαύματα στη Γαλιλαία, στη Λυδία και στη Ράμλα
Εδώ πάνω στα στήθη σας μένουμε σαν τον τοίχο
και στα λαρύγγια σας κομμάτια από γυαλί, φύλλο φραγγοσυκιάς,
Στα μάτια σας μια θύελλα φωτιάς.
Εδώ πάνω στα στήθη σας μένουμε σαν τον τοίχο
Πιάτα στις μπυραρίες πλένουμε
γεμίζουμε ποτήρια για τους κυρίους
Δάπεδα σφουγγαρίζουμε των μαύρων μαγειρίων
για νάβγει των μικρών μας η μπουκιά μεσ’ από τα μπλε δόντια σας.
Εδώ πάνω στα στήθη σας μένουμε σαν τον τοίχο.
Πεινάμε, γυμνωνόμαστε, προκαλούμε, τραγουδάμε.
Τους οργισμένους δρόμους τους γεμίζουμε με διαδηλώσεις
Γεμίζουμε τις φυλακές με περηφάνια.
Φτιάχνουμε τα παιδιά, γενιές της επανάστασης, τη μια μετά την άλλη.

Σα νάμαστε είκοσι θαύματα στη Γαλιλαία, στη Λυδία και στη Ράμλα
Μένουμε ‘μεις εδώ
να πιείτε εσείς τη θάλασσα
Φυλάμε της συκιάς και της ελιάς τον ίσκιο
Φυτεύουμε τις σκέψεις μας σαν τη μαγιά μέσα στη ζύμη
το ψύχος του πάγου στα νεύρα μας
και στις καρδιές μας μια κόκκινη κόλαση
Στη δίψα στύβουμε τις πέτρες, τρώμε το χώμα όταν πεινάσουμε
Όμως δε φεύγουμε
Και τ’ ακριβό το αίμα δε φειδόμαστε
Δε φειδόμαστε
Δε φειδόμαστε
Έχουμε δω το παρελθόν ένα παρόν και μέλλον.

Σα νάμαστε είκοσι θαύματα στη Γαλιλαία, στη Λυδία και στη Ράμλα
Ρίζα μας ζωντανή κρατήσου κι όλο του βάθους πήγαινε
Κάλλιο να ξαναλογαριάσει ο άδικος
πριν ο τροχός στραβώσει
«η κάθε δράση προκαλεί...»
δέστε τι γράφουν τα βιβλία.

Χίλιες φορές είναι πιο εύκολο
Χίλιες φορές είναι πιο εύκολο
από την τρύπα μιας βελόνας να περάσετε έναν ελέφαντα
ή να ψαρέψετε στο Γαλαξία.
Χίλιες φορές είναι πιο εύκολο
να σβήσετε τον ήλιο
να φυλακίσετε τους ανέμους
να πιείτε τη θάλασσα
να κάμετε έναν κροκόδειλο να μιλήσει
Χίλιες φορές είναι πιο εύκολο
από το να σβήσετε τη λάμψη μιας ιδέας με καταπίεση
ή να μας κάμετε να ξεστρατίσουμε έστω και μια τρίχα
από το δρόμο που διαλέξαμε