Συμπέρασμα: Θέσεις για το σιωνισμό

(Προηγούμενο: V.1967-1973 Απόγειο και κάμψη του σιωνισμού)

1.Η σιωνιστική ιδεολογία είναι η απόπειρα επίλυσης του εβραϊκού προβλήματος µε τη μετανάστευση στην Παλαιστίνη και τη δημιουργία μιάς εβραϊκής κοινωνίας που θα επέτρεπε την κοινωνική τακτοποίηση των Εβραίων.

2.Ο σιωνισμός σαν ιδεολογία και κίνημα, στα τέλη του 19^ου αιώνα, εξέφραζε μιά μικρή μειοψηφία της μικροαστικής εβραϊκής νεολαίας στην Ανατολική Ευρώπη, που αντιμετώπιζε την έξαρση του αντισημιτισµού στην τσαρική αυτοκρατορία που ήταν σε κρίση. Η μεγάλη πλειοψηφία των Εβραίων αντιδρούσε στο σιωνισμό, ή αδιαφορούσε για αυτόν, μέχρι την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία στη Γερμανία. Η εβραϊκή αστική τάξη στην Ανατολική και Κεντρική Ευρώπη απέρριψε το σιωνισμό και επέλεξε την ενσωμάτωση της στην καπιταλιστική κοινωνία και την αστική τάξη. Η εβραϊκή εργατική τάξη της Ανατολικής Ευρώπης αντιλαμβανόταν την απελευθέρωση των Εβραίων μέσα στο πλαίσιο της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και συμμετείχε ενεργά στις οργανώσεις της και στους ταξικούς της αγώνες. Ομοίως το μεγαλύτερο μέρος της μικροαστικής τάξης απέρριπτε, για κοινωνικούς ή θρησκευτικούς λόγους, τη σιωνιστική λύση. Η περιθωριοποίηση του σιωνισμού εμφανίζεται ξεκάθαρα αν παρατηρήσουμε ότι από τα δύο εκατομμύρια Εβραίων που μετανάστευσαν από την τσαρική αυτοκρατορία ανάμεσα στο 1882 και στο 1914, για να γλιτώσουν από τον αντισημιτισµό και τη μιζέρια, µόνο μερικές χιλιάδες επέλεξαν τη μετάβαση τους στην Παλαιστίνη.

3. Ο εποικισµός της Παλαιστίνης και η δημιουργία μιάς εβραϊκής κοινωνίας και ενός ανεξάρτητου κράτους προκάλεσε αναπόφευκτα: α) την εκδίωξη του ντόπιου αραβικού πληθυσμού, β) μια μόνιμη συμμαχία µε τον ιμπεριαλισμό που ήταν η μόνη δύναμη που μπορούσε να δώσει στο σιωνιστικό κίνημα την αναγκαία πολιτική, οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη για την πραγματοποίηση των στόχων του, γ) τη δημιουργία μιάς ευρωπαϊκής κοινωνίας, ξένης στον αραβικό κόσμο που την περιέβαλε και σε μόνιμη σύγκρουση μαζί του. Αυτός ο «δυτικός» χαρακτήρας του εβραϊκού κράτους βρίσκεται στην πηγή της αναπόφευκτης σύγκρουσης ανάμεσα στο εβραϊκό κράτος και τον πληθυσμό του ανατολίτικης καταγωγής.

4. Ο σιωνισμός είναι μιά αποικιοκρατία ιδιαίτερου και μοναδικού τύπου. Αν, όπως όλες οι άλλες αποικιοκρατίες, άρπαξε από τον ντόπιο πληθυσμό την πολιτική και οικονομική του εξουσία, αυτό δεν το έκανε για να τον εκμεταλλευθεί σε όφελος του, αλλά για να τον διώξει απ’ τη γη του και την πατρίδα του, για να οικοδομήσει, επάνω στα ερείπια της προηγούμενης παλαιστινιακής κοινωνίας, μια κοινωνία εβραϊκή, από πάνω μέχρι κάτω. Ο σιωνισμός αγωνίστηκε πολιτικά και οικονομικά, απέναντι στη ντόπια αραβική κοινωνία, μειώνοντας σταδιακά τις διαστάσεις της αραβικής Παλαιστίνης, χάρη στην τεχνολογική και στρατιωτική του υπεροχή και την υποστήριξη του ιμπεριαλισμού.

5. Το 1914, στην Παλαιστίνη υπήρχαν 85.000 Εβραίοι, από τους οποίους περίπου 30.000 Εβραίοι της Ανατολικής Ευρώπης, που ζούσαν στην Παλαιστίνη εδώ και γενιές, και περίπου 15.00090 ορθόδοξοι Εβραίοι από την Ανατολική Ευρώπη, που είχαν έρθει στους Άγιους Τόπους για θρησκευτικούς λόγους που δεν είχαν καμιά σχέση µε το σιωνισμό. Μέχρι το 1933, η εβραϊκή κοινότητα της Παλαιστίνης θα αυξηθεί μέχρι τους 175.000, αριθμός που, αν συγκριθεί µε εκείνον της παλαιστινιακής κοινωνίας που ξεπερνούσε το ένα εκατομμύριο, παρέμενε σαφώς ανεπαρκής για τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους. Με την κατάληψη της εξουσίας στη Γερμανία από τους Ναζί, η κατάσταση στην εβραϊκή κοινότητα της Παλαιστίνης άλλαξε ποιοτικά. Από το 1933 έως το 1940 μετανάστευσαν στην Παλαιστίνη 235.000 Εβραίοι, φέρνοντας μαζί τους ένα όχι αμελητέο κεφάλαιο προηγμένων τεχνολογικών γνώσεων και ένα πολιτιστικό επίπεδο που δεν είχε η εβραϊκή κοινότητα πριν από το 1933. Η κρίση του αποσυντιθέμενου καπιταλισμού και η αδυναμία των προδοτικών ηγεσιών του εργατικού κινήματος να βρουν μιά επαναστατική διέξοδο στην κρίση αυτή θα δώσουν στο σιωνιστικό κίνημα τα αναγκαία ανθρώπινα και υλικά μέσα για τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους.

6. Η άρνηση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να προσφέρουν μιά νέα πατρίδα στους 250.000 επιζώντες από το ναζιστικό ολοκαύτωμα και η ανικανότητα του σταλινικού καθεστώτος να προτείνει μια αξιόπιστη και απελευθερωτική εναλλακτική λύση σ’ αυτές τις εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένους Εβραίους, θα τους σπρώξουν στο να βρουν καταφύγιο στην Παλαιστίνη και να δώσουν στο σιωνιστικό κίνημα μια διεθνή υποστήριξη, που θα επιτρέψει στο Μπεν Γκουριόν να ανακηρύξει στις 14 Μαίου 1948, τη δημιουργία του εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Αυτή η «λύση» στην τραγωδία των επιζώντων του ιουδαϊσµού της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης θα προκαλέσει μιά, όχι λιγότερο πραγματική, τραγωδία: την απέλαση από την πατρίδα τους περισσότερου από ένα εκατομμύριο Παλαιστίνιους Άραβες, την καταστροφή των χωριών τους και τη δημιουργία ενός λαού προσφύγων, που επιθυμεί να ξαναπάρει την πατρίδα που του έκλεψαν.

7. Η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ θα προκαλέσει μιά αναστάτωση στις σχέσεις ανάμεσα στους Εβραίους όλου κόσμου και στο εβραϊκό ζήτημα απ’ τη μιά και στο κράτος του Ισραήλ και το σιωνισμό από την άλλη. Αν, μέχρι το 1948, ο σιωνισμός εργαζόταν για τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους για να «λυθεί» το εβραϊκό ζήτημα και να δοθεί ένα καταφύγιο στους Εβραίους που καταδίωκε ο αντισηµιτισµός, από το 1948, οι Εβραίοι καλούνται από το σιωνιστικό κίνημα να υπηρετήσουν το εβραϊκό κράτος και να το ενισχύσουν πολιτικά και οικονομικά. Αντί να μεταναστεύουν στο Ισραήλ, για να σωθούν απí τον αντισηµιτισµό, οι Εβραίοι καλούνται να μεταναστεύσουν στο Ισραήλ για να σώσουν το εβραϊκό κράτος. Αυτό είναι που εξηγεί την, τουλάχιστον διφορούμενη, συμπεριφορά των ηγετών του σιωνισμού απέναντι στον αντισηµιτισµό, που θεωρούν σαν ένα μικρότερο κακό, σε σύγκριση µε τον «κίνδυνο» της αφομοίωσης.

8. Από το 1948 έως το 1967, ο σιωνισμός θα γνωρίσει μιά περίοδο αριθμητικής (οι 250.000 Εβραίοι θα φθάσουν τα 2,5 εκατομμύρια), οικονομικής και στρατιωτικής ενίσχυσης. Ο πόλεμος του Ιούνη 1967 θα καθιερώσει το κράτος του Ισραήλ σαν απόλυτη στρατιωτική δύναμη στην Αραβική Ανατολή και σαν ένα αναντικατάστατο ατού του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στον αγώνα του ενάντια στο απελευθερωτικό κίνημα των αραβικών μαζών. Η κατάληψη των παλαιστινιακών εδαφών που είχαν μείνει έξω από το σιωνιστικό κράτος μετά το 1948, θα επιτρέψει την ολοκλήρωση της κατοχής ολόκληρης της ιστορικής Παλαιστίνης και μιά ιδιαίτερη οικονομική συγκυρία θα προκαλέσει μιά πραγματική βιομηχανική ανάπτυξη και μια ευημερία για το σύνολο των στρωμάτων της ισραηλινής κοινωνίας.

9. Αλλά το απόγειο του εβραϊκού κράτους θα είναι και η αρχή της κάμψης του. Η εμφάνιση στην τοπική και διεθνή πολιτική σκηνή του παλαιστινιακού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, μια βαθμιαία αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων σε όφελος των αραβικών κρατών, και η καταστρεπτική επιρροή της κατοχής στην ισραηλινή κοινωνία θα ανοίξουν μια συνολική κοινωνική κρίση, που ο πόλεμος του Οκτώβρη 1973 θα είναι απλά η αναγγελία της. Η σοβαρή οικονομική κρίση, η διεθνής απομόνωση, η ανικανότητα να λύσουν - στρατιωτικά ή πολιτικά - το παλαιστινιακό ζήτημα, η βαθιά κρίση ηγεσίας και προοπτικής είναι οι διάφορες όψεις της κρίσης του σιωνισμού που τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να την ξεπεράσει. Ακόμη και η πραγµατική διπλωματική νίκη που ήταν η υπογραφή συμφωνίας ειρήνης µε το μεγαλύτερο αραβικό κράτος και η νομιμότητα που δίνει στη σιωνιστική αποικιοκρατία, δεν μπόρεσαν να δώσουν μιά δεύτερη πνοή στο εβραϊκό κράτος και να εμποδίσουν τη σύγχυση, την απογοήτευση, τη μετανάστευση (περισσότεροι από μισό εκατομμύριο Εβραίοι κατά τα 10 τελευταία χρόνια) που αγγίζουν όλο και πιο βαθιά τις εβραϊκές μάζες του Ισραήλ.

10. Ο σιωνιστικός εποικισμός δημιούργησε µια εβραιο-ισραηλινή εργατική τάξη που, όσο ο σιωνισμός μπορούσε να της εξασφαλίσει ασφάλεια και μιά συνεχή άνοδο του βιοτικού της επιπέδου, ήταν έτοιμη να πολεμήσει και να κάνει θυσίες για να διατηρήσει το εβραϊκό κράτος απέναντι στον εχθρικό αραβικό κόσμο. Αλλά όσο οξύνεται η κρίση του σιωνισμού τόσο γίνεται φανερό ότι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουν σε ανθρώπινες ζωές, στο βιοτικό επίπεδο, στην ποιότητα ζωής οι εβραίοι εργαζόμενοι γίνεται τεράστιο, και όλα δείχνουν ότι το μέλλον θα είναι ακόμη χειρότερο. Αυτό γιατί ο σιωνισμός, αντί να δημιουργήσει ένα καταφύγιο για τους κυνηγημένους Εβραίους, εμφανίζεται όλο και περισσότερο σαν μια φονική παγίδα για εκείνους που υποτίθεται ότι θα έσωζε. Μπορούμε να πούµε ότι υπάρχει η αντικειμενική βάση για το σπάσιμο της Ιερής Ενότητας στο Ισραήλ και τη συνεργασία ανάμεσα στους εβραιο-ισραηλινούς εργαζόμενους και το παλαιστινιακό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στον αγώνα ενάντια στο σιωνισμό. Απ’ τη συνεργασία αυτήν οι Παλαιστίνιοι έχουν να κερδίσουν μιά καινούργια πατρίδα, οι Εβραίοι την ειρήνη και την ασφάλεια.

___________________________________________________________________

Michel Warschawski

Ο Michel Warschawski είναι μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Άκρας Αριστεράς του Ισραήλ. Γεννήθηκε στο Στρασβούργο στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Γιός του μεγάλου ραβίνου της πόλης, έφυγε για το Ισραήλ το 1967 για να σπουδάσει σε μια εβραϊκή ιερατική (ταλμουδική) σχολή.

Η κοινωνική του συνειδητοποίηση είχε ήδη ξεκινήσει από την εποχή που, ζώντας στην εβραϊκή κοινότητα του Στρασβούργου, διαπίστωσε την περιφρόνηση με την οποία οι αλσατοί εβραίοι έβλεπαν τους «μέτοικους» ομόθρησκους τους που έρχονταν από την Πολωνία και, αργότερα, από τη Β. Αφρική. Στο Ισραήλ έζησε τον Αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967 και συγκλονίστηκε από την απάνθρωπη αντιμετώπιση των Αράβων της Παλαιστίνης από το σιωνιστικό κράτος. Τον Οκτώβριο του 1967 προσχώρησε στο κίνημα της αντισιωνιστικής άκρας αριστεράς Ματσπέν (Matzpen), που είχε ιδρυθεί πριν από μερικά χρόνια από τροτσκιστές και αγωνιστές που αποχώρησαν από το ΚΚ του Ισραήλ. Το κίνημα αυτό ενεργοποιήθηκε σε μια απόλυτα διεθνιστική βάση και ανέπτυξε σχέσεις με επαναστατικά και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα σε όλο τον κόσμο.

Ενεργός αγωνιστής του Ματσπέν ο Michel Warschawski αρνήθηκε πάντοτε, σαν στρατιώτης, να υπηρετήσει έξω από τα σύνορα του Ισραήλ και ενεργοποιήθηκε πάντα για την υπεράσπιση των καταδιωκόμενων Παλαιστίνιων αγωνιστών.

Το 1984 ο Michel Warschawski, μαζί με μερικούς ισραηλινούς και παλαιστίνιους συντρόφους του, συμμετείχε στην ίδρυση του Εναλλακτικού Κέντρου Πληροφόρησης (AIC), που είχε στόχο να προωθήσει και στις δύο κοινότητες μιά πληροφόρηση που δεν είχαν. Οι ισραηλινές αρχές έκλεισαν το AIC το Νοέμβρη 1987 για να ξαναεπιτρέψουν τη λειτουργία του 6 μήνες αργότερα. Ο Michel Warschawski συνελήφθη και καταδικάστηκε, το 1989, σε φυλάκιση 20 μηνών.

Το AIC συνεχίζει και σήμερα τη δραστηριότητα του και ο ρόλος του είναι σημαντικός στην προσπάθεια να σπάσουν τα σύνορα, που η κυβέρνηση του Ισραήλ θεωρεί απαραβίαστα, ανάμεσα στις 2 κοινότητες. Ο Michel Warschawski παραμένει ενεργός αγωνιστής στην προσπάθεια αυτή, όπως και η σύντροφος του, η δικηγόρος Lea Tsemel, που από το 1972 υπερασπίζει στα ισραηλινά δικαστήρια τους διωκόμενους παλαιστίνιους.

Συγγραφέας πολλών βιβλίων με πολύτιμες αναλύσεις της ισραηλινής κοινωνίας κυκλοφόρησε πρόσφατα, Μάρτιος 2002, το τελευταίο του βιβλίο «Στα σύνορα» όπου παρουσιάζει τις εξελίξεις στην ισραηλινή κοινωνία μετά το 1980 και προβάλλει την άλλη προοπτική της καταστροφής των συνόρων που χωρίζουν τους ανθρώπους με βάση την εθνικότητα ή τη θρησκεία τους αλλά και της χάραξης άλλων, μέσα στην κοινωνία, που ορίζουν τα στρατόπεδα με βάση τις αξίες και την κοινωνική προοπτική.