Κρατάω το κλειδί των μύθων
και τα χνάρια των σκλάβων.
Διαβαίνω μια στοά θυμιάματα
πιπέρι και αρχαία καλοκαίρια.
Βλέπω την ιστορία στη μορφή ενός γέροντα
που παίζει τα χαρτιά, ρουφάει τ' άστρα
και θυμάται το Χιρράα(*) και το δίχτυ της αράχνης(**).
Ας είναι
θ' απαρνηθώ το θάνατο και ας πεθαίνουν οι μύθοι μου.
Ψάχνω μες τα ερείπια για φως και νέα τραγούδια.
Αχ αγάπη!
έχεις ποτέ σου νοιώσει
πόσο είναι νωθρά των λεξικών τα γράμματα;
Πώς μεγαλώνουν όλες αυτές οι λέξεις και πώς ζουν;
Συνέχεια τις τρέφουμε
με δάκρυ αναμνήσεων και ζάχαρη.
Ας είναι,
θ' απαρνηθώ τα άνθη πούρχονται μες από ανθολογίες και λεξικά.
Λουλούδια φυτρώνουν
στο μπράτσο του αγρότη και στου εργάτη τη γροθιά
στου μαχητή την πληγή φυτρώνουν
και στου βράχου το μέτωπο
(*)Χιράα: Βουνό στην Αραβική Χερσόνησο ΒΑ της Μέκκας γνωστό και σαν βουνό του φωτός. Σε μια σπηλιά του ο Μωάμεθ διαλογιζόταν και προσευχόταν ένα μήνα κάθε χρόνο πριν αρχίσει την διαδαχή του Ισλαμισμού.
(**) Το δίχτυ της αράχνης: Όταν μετανάστευσε ο Μωάμεθ από τη Μέκκα στη Μεδίνα τον καταδίωκαν οι κάτοικοι της Μέκκας. Στο δρόμο κρύφτηκε σε μια σπηλιά που στην είσοδό της υπήρχε δίχτυ αράχνης. Οι διώκτες του παραπλανήθηκαν απ' αυτό και δεν έψαξαν μέσα στη σπηλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου