Η αντίσταση πρέπει να είναι η στρατηγική μας επιλογή

Συνέντευξη του Nassar Ibrahim στον Enrico Bartolomei, 16 Γενάρη 2009
Πηγή: http://www.alternativenews.org

Ποιό είναι το κλίμα στη Δυτική Όχθη σχετικά με την Ισραηλινή επίθεση στην Γάζα; Γιατί οι αντιδράσεις δεν είναι τόσο έντονες;

Οι αντιδράσεις στη Δυτική Όχθη επηρεάζονται έντονα από την εσωτερική Παλαιστινιακή διαίρεση: Η εξουσία στη Δυτική Όχθη προς το παρόν ανήκει στη Φατάχ και την Παλαιστινιακή Αρχή. Μετά τις εκλογές του 2006 στις οποίες νίκησε η Χαμάς, εκδηλώθηκε άμεσα ο ανταγωνισμός ανάμεσα στην ελεγχόμενη από τη Φατάχ Παλαιστινιακή Αρχή και τη νέα κυβέρνηση της Χαμάς. Αυτή η αντίθεση μπορεί να διαβαστεί ως διαφορά ανάμεσα σε δύο στρατηγικές επιλογές: η μία είναι αυτή που αντιπροσωπεύεται από την ηγεσία της Φατάχ και υποστηρίζεται από πολλά αραβικά καθεστώτα πιστά στις ΗΠΑ, η οποία βλέπει τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και την εμπλοκή των διεθνών θεσμών, ως το μόνο τρόπο για την επίλυση της σύγκρουσης ανάμεσα σε Παλαιστίνη και Ισραήλ. Η άλλη στρατηγική είναι το κίνημα της αντίστασης το οποίο καθοδηγείται αυτή την περίοδο από τη Χαμάς με τη συμμετοχή των αριστερών ομάδων (PFLP, DFLP), των ταξιαρχιών al-Aqsa της Φατάχ, την Ισλαμική Τζιχάντ και άλλους.

Όταν το Ισραήλ επετέθη στη Γάζα πριν 20 μέρες η πολιτική θέση της Παλαιστινιακής Αρχής στη Δυτική Όχθη ήταν σαφής: «δεν είμαστε μέρος της επίθεσης». Συνεπώς, χρησιμοποιούν όλες τους τις δυνάμεις προκειμένου να κρατήσουν τα πράγματα στη Δυτική Όχθη όσο πιο ήρεμα γίνεται, χρησιμοποιώντας την παλαιστινιακή αστυνομία για να αποτρέψουν όποιες συγκρούσεις μεταξύ Παλαιστινίων διαδηλωτών και Ισραηλινών στρατιωτών. Ως αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, οι αντιδράσεις στη Δυτική Όχθη δεν είναι αρκετά δραστικές.

Όπως ανήγγειλε η ίδια η Λίβνι αρκετές φορές, η επίθεση στη Γάζα, η οποία αποτελεί σφαγή, γενοκτονία, δεν γίνεται προκειμένου να ανατραπεί η Χαμάς ή να σταματήσει η εκτόξευση πυραύλων: Χτυπάνε τη Γάζα με σκοπό να καταστρέψουν κάθε ομάδα του παλαιστινιακού κινήματος που βλέπει την αντίσταση ως τον κύριο δρόμο για να αντιμετωπιστεί η Ισραηλινή κατοχή. Μόνο αν απαλλαγεί από το κίνημα της παλαιστινιακής αντίστασης θα μπορέσει το Ισραήλ να επιβάλει τους όρους του.

Η ηγεσία της Φατάχ στη Δυτική Όχθη πρέπει να λάβει συγκεκριμένα μέτρα ενάντια στην κατοχή και όχι να παρέχει πολιτική κάλυψη στην ισραηλινή επίθεση στη Γάζα. Αντίθετα, η Παλαιστινιακή Αρχή ενεργεί ως μεσολαβητής, όπως η Αίγυπτος και τα άλλα αραβικά καθεστώτα, αντί να ασκήσει πίεση στο Ισραήλ, την ώρα που η αντίσταση παλεύει για να εμποδίσει το Ισραήλ να καταφέρει μια πραγματική επιτυχία. Η διατήρηση της ηρεμίας στη Δυτική Όχθη αποτελεί μεγάλη βοήθεια για το Ισραήλ, όπως και για τα αραβικά καθεστώτα που δεν αντιδρούν σθεναρά στην επίθεση. Έτσι δίνεται στο Ισραήλ περισσότερος χρόνος για να αλλάξουν την κατάσταση στη Γάζα προς όφελός τους, πρώτα στρατιωτικά και μετά πολιτικά.

...κάτω από αυτό το πρίσμα ο ρόλος της Παλαιστινιακής Αρχής δεν είναι πια εκείνος της «μετριοπαθούς θέσης» αλλά της πραγματικής συνενοχής με την ισραηλινή επίθεση…

Σίγουρα δεν πρόκειται για μετριοπαθή θέση, πρόκειται για μια πολιτική επιλογή και η Παλαιστινιακή Αρχή θα πληρώσει γι’ αυτήν: για τους Παλαιστίνιους, ο ισραηλινός πόλεμος στη Γάζα είναι πόλεμος ενάντια στην επιλογή της αντίστασης ενάντια στην κατοχή. Ο πόλεμος σαφώς δείχνει ότι είμαστε χωρισμένοι σε δύο μέτωπα: το μέτωπο της αντίστασης και το μέτωπο της υποστήριξης της ισραηλινής επίθεσης. Ποια είναι η θέση της Παλαιστινιακής Αρχής, σε ποιο μέτωπο ανήκει; Η ίδια ερώτηση μπαίνει και για τα αραβικά καθεστώτα. Όπως και στον τελευταίο πόλεμο στον Λίβανο, κατά τη διάρκεια του οποίου κάποια αραβικά καθεστώτα κατηγόρησαν την Χεζμπολάχ, έτσι και τώρα ρίχνουν τις ευθύνες για την επίθεση στη Χαμάς, υποστηρίζοντας στην πραγματικότητα το Ισραήλ. Κατηγορούν τη Χαμάς για την εκτόξευση πυραύλων στα νότια σύνορα του Ισραήλ, αλλά αυτό δεν είναι σωστό: κατά τη διάρκεια της εξάμηνης εκεχειρίας, η Χαμάς σταμάτησε την εκτόξευση πυραύλων αλλά ο αποκλεισμός συνεχίστηκε, και ο αποκλεισμός αποτελεί στρατιωτική πράξη. Θα έπρεπε ελεύθερα το Ισραήλ να μας δολοφονεί αργά, χωρίς καμιάς μορφής αντίδραση;

…φαίνεται το Ισραήλ να προχωρά ακόμα ένα βήμα στην μακροπρόθεσμη πολιτική του της εθνοκάθαρσης των Παλαιστινίων…

Πράγματι, το Ισραήλ υποστηρίζει πως έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται τους πολίτες του από τους πυραύλους, αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι «γιατί έχετε υπό κατοχή αυτόν τον λαό;». Το πρώτο πρόβλημα είναι η κατοχή. Και η διεθνής κοινότητα βοηθάει το Ισραήλ με το να μην αντιμετωπίζει, να μην επιλύει το ζήτημα της κατοχής. Με την τωρινή επίθεση, το Ισραήλ προσπαθεί να ξεχάσει την ήττα του στον Λίβανο, δείχνει στον κόσμο το υψηλής τεχνολογία οπλοστάσιό του που το χρησιμοποιεί ενάντια σε πόλεις και ανθρώπους που δεν έχουν καμιά δυνατότητα να αμυνθούν, να γλιτώσουν. Επιδιώκει σε πρώτο πλάνο να νικήσει τη Χαμάς. Δευτερευόντως θέλει να εμποδίσει το πέρασμα όπλων από τα σύνορα της Γάζας, ενώ ο τρίτος στόχος του είναι να επιβάλει μια ριζική πολιτική αλλαγή.

Χρησιμοποιεί όλο το προπαγανδιστικό του οπλοστάσιο για να παρουσιάσει τον πόλεμο αυτό ως πόλεμο ανάμεσα σε δύο στρατούς, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για σύγκρουση ανάμεσα στο σχεδόν άοπλο κίνημα της παλαιστινιακής αντίστασης και στην ισραηλινή υπερδύναμη. Το Ισραήλ υποστηρίζει ότι οι μαχητές κρύβονται ανάμεσα στους άμαχους χρησιμοποιώντας τους ως ανθρώπινες ασπίδες. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στους μαχητές και τους υπόλοιπους Παλαιστίνιους επειδή οι μαχητές είναι γιοι, αδέλφια και σύζυγοι των ανθρώπων που υποφέρουν από την επίθεση. Η ηρωική τους αντίσταση αποτελεί αντανάκλαση της ηρωικής αντίστασης των κατοίκων της Γάζας. Το Ισραήλ το γνωρίζει αυτό πολύ καλά και γι’ αυτό δολοφονεί αδιάκριτα πολίτες. Πολεμά την ίδια την αντίσταση με το να πολεμά τους πολίτες. Συνεπώς, δεν υπάρχει καμιά επιλογή για τον παλαιστινιακό λαό, παρά να πολεμήσει ή να παραδοθεί.

Δείτε τις συνέπειες της αποκαλούμενης ειρηνευτικής διαδικασίας: Η Γάζα βρίσκεται υπό πολιορκία κι το ίδιο σχεδόν και η Δυτική Όχθη (τείχος, σημεία ελέγχου, συλλήψεις, δολοφονίες), παρόλο που από εκεί δεν εκτοξεύονται πύραυλοι. Η παλαιστινιακή ηγεσία πρέπει να σταματήσει και να εξετάσει τα αποτελέσματα της ειρηνευτικής διαδικασίας. Οι διαπραγματεύσεις κρατούν 15 χρόνια τώρα και η κατάσταση χειροτερεύει. Μόνο η επιλογή της αντίστασης μπορεί να βάλει τέλος στην κατοχή. Να πολεμάμε και να διαπραγματευόμαστε. Δεν υπάρχει ιστορικό παράδειγμα ενός λαού υπό κατοχή που σταμάτησε όλες τις μορφές αντίστασης και να στηρίχτηκε μόνο στις διαπραγματεύσεις. Προκειμένου να επιτευχθεί ένα αποτέλεσμα οι Παλαιστίνιοι πρέπει να αγωνίζονται και να διαπραγματεύονται ταυτόχρονα. Αλλιώς θα αρχίσουν τις διαπραγματεύσεις όντας ήδη νικημένοι και το μόνο που θα μπορούν να κάνουν θα είναι να δεχτούν παθητικά τους ισραηλινούς όρούς.

Ας επιστρέψουμε στη διάσπαση ανάμεσα στην Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική Όχθη και στη Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας. Πιστεύετε πως είναι δυνατή μια μελλοντική συμφιλίωση;

Μετά από αυτόν τον πόλεμο, η διάσπαση δεν είναι πια ανάμεσα στη Φατάχ και τη Χαμάς, αλλά αποκτά άλλη σημασία: πρόκειται για διάσπαση ανάμεσα στην επιλογή της αντίστασης ενάντια στην κατοχή και την παθητική αποδοχή των ισραηλινών και αμερικανικών πολιτικών όρων για την παράδοση των Παλαιστινίων. Μετά τον πόλεμο ο πολιτικός χάρτης θα είναι διαφορετικός: ο λαός θα επιλέξει την αντίσταση. Kοιτάξτε στη Γάζα, δείτε την λαϊκή υποστήριξη που απολαμβάνει η Χαμάς. Οι Παλαιστίνιοι υποστηρίζουν την αντίστασή τους στη Γάζα γιατί η Χαμάς θεωρείται τώρα ως ο ισχυρός παράγοντας που προσπαθεί να υπερασπιστεί τα παλαιστινιακά εθνικά δικαιώματα. Από την άλλη μεριά, η πολιτική θέση της Παλαιστινιακής Αρχής θεωρείται πως μοιράζεται ευθύνες για την ισραηλινή επίθεση στη Γάζα. Θυμάμαι ακόμα και ομιλίες κάποιων ηγετών της Παλαιστινιακής Αρχής που καλούσαν τους κατοίκους της Γάζας να κάνουν υπομονή επειδή η νομιμότητα θα επέστρεφε σύντομα. Αλλά πώς θα επιστρέψουν στη Γάζα; Πάνω στα ισραηλινά τανκς; Πώς θα γίνουν αποδεκτοί μετά από όλη αυτή την αιματοχυσία, μετά από περισσότερους από 1000 μάρτυρες και 5000 τραυματισμένους. Ποιός θα τους αποδεχτεί μετά από όλη αυτή τη καταστροφή; Η νομιμότητα θα έρθει από τον αγώνα και όχι από τη συνεργασία με τον κατακτητή. Αν οι Παλαιστίνιοι βασιστούν ποτέ ξανά στην τωρινή ηγεσία της Παλαιστινιακής Αρχής, θα έχουν κάνει ένα μεγάλο ιστορικό λάθος.

Ποιος θα είναι στο μέλλον ο ρόλος της Παλαιστινιακής Αριστεράς; Θα μπορούσε να αποτελεί μια εναλλακτική επιλογή ανάμεσα στις ηγεσίες της Φατάχ και της Χαμάς;

Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο απέκτησε δύναμη το ισλαμικό πολιτικό κίνημα. Η νίκη του πολιτικού Ισλάμ είναι αποτέλεσμα των νεοσυντηρητικών πολιτικών των ΗΠΑ και του συστήματος προπαγάνδας: κατάφεραν να χωρίσουν τον κόσμο και την συζήτηση σε «Ανατολή» και «Δύση». Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι περισσότεροι άνθρωποι να κινητοποιηθούν γύρω από τα ισλαμικά κινήματα που αυτή την ιστορική περίοδο εμφανίζονταν σαν η ισχυρότερη εναλλακτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει πια αριστερά. Η ηγεσία του πολιτικού Ισλάμ θα διαρκέσει μόνο όσο τα ισλαμικά κινήματα μάχονται ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Η μαζική υποστήριξή τους δεν σημαίνει ότι ο κόσμος αποδέχεται την ιδεολογία και την κοινωνική τους ατζέντα. Μέχρι τώρα ο αγώνας ήταν να κερδηθεί ένα μίνιμουμ επίπεδο στα δικαιώματα των αραβικών λαών. Οι μάζες που κατεβαίνουν σήμερα στους δρόμους διαδηλώνουν ενάντια στην ηγεμονία των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή, και προς το παρόν τη σημαία αυτής της διαμαρτυρίας την σηκώνει το ισλαμικό κίνημα. Δεν είναι μόνοι τους, οι αριστεροί είναι κι αυτοί τμήμα αυτού του αγώνα. Και πάλι πρόκειται για το ίδιο ζήτημα: την επιλογή ανάμεσα στην αντίσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό του Ισραήλ και των ΗΠΑ ή την ήττα – αυτό είναι το ζήτημα, γα αυτούς που ακολουθούν τις ισραηλινές και αμερικάνικες πολιτικές και πρώτα απ’ όλα για τα αραβικά καθεστώτα που συνδέονται μαζί τους.

Όταν βλέπω τις διαδηλώσεις σε όλο τον κόσμο αναρωτιέμαι «γιατί υποστηρίζουν τη Γάζα;» Μόνο επειδή οι κάτοικοί της είναι κι αυτοί ανθρώπινα όντα όπως όλοι οι άλλοι; Όχι παλεύουμε στην ίδια μάχη, αντιμετωπίζουμε τις ίδιες φοβερές συνέπειες των αμερικάνικων πολιτικών για τον πλανήτη. Η κατάσταση στη Γάζα είναι μόνο αποτέλεσμα των πολιτικών αυτών, πολιτικών που αποτυγχάνουν σε όλο τον πλανήτη. Οι ΗΠΑ απέτυχαν στρατιωτικά τόσο στο Ιράκ, όσο και στο Αφγανιστάν, απέτυχαν και οικονομικά όπως δείχνει η πρόσφατη κατάρρευση του χρηματιστικού συστήματος. Το Ισραήλ απέτυχε κι αυτό στον πόλεμο του Λιβάνου το 2006, και θα αποτύχει και στη Γάζα. Πληρώνουν και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ το τίμημα μιας τόσο ανόητης στρατηγικής. Κατέρρευσαν ηθικά. Θα τους μάθουμε τι σημαίνει να υποστηρίζεις τα ανθρώπινα δικαιώματα.