Τα 20χρονα της HAMAS

Άρθρο του Khalid Amayreh από τη Ραμάλα που δημοσιεύτηκε στο Palestinian Information Center (http://www.palestine-info.co.uk/) στις 17 Δεκέμβρη 2007

Αγγλικό κείμενο: http://desertpeace.blogspot.com/
Μετάφραση: "Νέα από την Παλαιστίνη"

Γράφω αυτό το κομμάτι καθώς 300.000-500.000 άνθρωποι (σύμφωνα με το Ρόιτερ) συνέρχονται στην πλατεία Κατίμπα στην Κεντρική Γάζα για να γιορτάσουν την 20ή επέτειο από την ίδρυση της Χαμάς.

Αναμφίβολα η τεράστια συμμετοχή (περίπου το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού της Λωρίδας της Γάζας) αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι η Χαμάς εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά λαοφιλής μεταξύ των Παλαιστινίων παρά τις αμερικανοκινούμενες προσπάθειες να βυθιστεί το κίνημα, πιθανά με σκοπό να διευκολυνθεί η εμφάνιση μιας ηγεσίας τύπου κουίσλινγκ που θα υπέκυπτε στην ισραηλινή ηγεμονία και τις επιθυμίες των αποικιοκρατών.

Η μαζική συμμετοχή αποτελεί επίσης εύγλωττη διάψευση πληθώρας υποβολιμαίων, από τη Φατάχ χρηματοδοτούμενων ή από τη Φατάχ εμπνεόμενων δημοσκοπήσεων που συμπέραναν ότι η δημοφιλία της Χαμάς έχει καταρρεύσει ειδικά μετά τα γεγονότα στη Γάζα κατά τα μέσα Ιουνίου. Αυτές οι δημοσκοπήσεις ουσιαστικά θυμίζουν τις αναρίθμητες δημοσκοπήσεις πριν από τις βουλευτικές εκλογές του 2006 στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, που είχαν προβλέψει μαζική νίκη για την οργάνωση της Φατάχ εις βάρος της Χαμάς.

Στα 20χρονά της η Χαμάς εμφανίζεται σαν ένα νεαρό, βιώσιμο και ελπιδοφόρο κίνημα με εκατοντάδες χιλιάδες κυρίως νεαρούς Παλαιστίνιους ενταγμένους στην μετριοπαθή πολιτική ιδεολογία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Αυτή η μετριοπάθεια, περιττό να ειπωθεί, θα διασφαλίσει τη συνέχεια, την ανάπτυξη και την ευημερία της Χαμάς.

Η Χαμάς δεν είναι και δεν πρόκειται να γίνει μια οργάνωση τύπου Αλ Κάιντα, δεν θα εξαπολύσει τη Τζιχάντ σε ολόκληρο τον κόσμο και δεν θα κατατμήσει τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα –εκείνων που είναι μαζί μας και εκείνων που είναι εναντίον μας- όπως η οργάνωση της Αλ Κάιντα.

Επιπλέον, η Χαμάς δεν θα κρίνει τις θρησκείες και τις ιδεολογίες των ανθρώπων και θα συνεχίσει να αναζητά τη φιλία στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και των κοινών συμφερόντων. Πράγματι, παρά τις σπασμωδικές και ηλίθιες διατυπώσεις ορισμένων αδαών που είναι μέλη της Χαμάς, η Χαμάς στην ουσία δεν θεωρεί τους Εβραίους ως εχθρούς. Στην πραγματικότητα, οι Εβραίοι που υποστηρίζουν τη δικαιοσύνη και την αληθινή ειρήνη και οι οποίοι αντιστέκονται στην καταπίεση και την κατοχή είναι σύμμαχοι της Χαμάς για ένα καλύτερο μέλλον τόσο για τους Εβραίους όσο και για τους Μουσουλμάνους σ’ αυτήν την τυραννισμένη γη.

Ακόμη πιο συγκεκριμένα, η Χαμάς θα εξακολουθήσει να διαχωρίζει ξεκάθαρα τα εχθρικά κράτη από τους πολίτες αυτών των κρατών και ποτέ δεν θα στοχοποιήσει τα αστικά κέντρα των χωρών οι κυβερνήσεις των οποίων είναι εχθρικές προς τον παλαιστινιακό αγώνα, όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Και η Χαμάς θα εξακολουθήσει να περιορίζει τον νόμιμο αγώνα της και την αντίστασή της εναντίον της ισραηλινής κατοχής στο Παλαιστίνιο-Ισραηλινό θέρετρο. Αυτή ήταν πάντοτε η πολιτική της Χαμάς και αυτή θα εξακολουθήσει να είναι.

Στα 20χρονά της, η Χαμάς τα έχει περάσει όλα, από τη δημιουργία μέχρι την καταστροφή. Το κίνημα άντεξε κάθε πράξη αγριότητας και εγκληματικότητας μπορεί να διανοηθεί κανείς στα χέρια του ναζιστικού τύπου ισραηλινού καθεστώτος.

Οι ηγέτες του κινήματος, και σε πολλές περιπτώσεις και οι οικογένειές τους, εκδιώχθηκαν, φυλακίστηκαν, δολοφονήθηκαν και σφαγιάστηκαν. Σήμερα, 4.000 ηγέτες και αγωνιστές της Χαμάς υποφέρουν μέσα σε ισραηλινά στρατόπεδα συγκέντρωσης, πολλοί απ’ αυτούς χωρίς κατηγορία ή δίκη. Ακόμη και οι δημοκρατικά εκλεγμένοι βουλευτές και υπουργοί της Χαμάς έχουν απαχθεί με συνοπτικές διαδικασίες από τα σπίτια και τα γραφεία τους χωρίς άλλη αιτία πέραν της «μάντρα της Χαμάς», μια μάντρα (σ.σ.: κείμενο από τις Βέδες που χρησιμοποιείται ως επωδή αυτοσυγκέντρωσης) η επίκληση της οποίας δικαιολογεί κάθε ισραηλινή αγριότητα, βαρβαρότητα και ακρότητα.

Πράγματι, η εκδικητικότητα με την οποία το Ισραήλ συμπεριφέρεται σ’ αυτούς τους αθώους ανθρώπους δεν βρίσκει πολλά προηγούμενα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η πρόσφατη αιματηρή καταστολή από μονάδες του ισραηλινού στρατού των κρατουμένων στις φυλακές Κιτζιότ, στην καρδιά της ερήμου Νεγκέβ, συνιστά ξεκάθαρη μαρτυρία, εάν θεωρείται αναγκαία, της στυγνής βαρβαρότητας της κατοχής.

Είκοσι χρόνια δεν είναι μεγάλη περίοδος στην ιστορία των εθνών και του αγώνα τους για ελευθερία και ανεξαρτησία. Ωστόσο, κοιτώντας προς τα πίσω τι πέτυχε η Χαμάς, μπορεί κανείς να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι υπήρξε ένας πολύτιμος δρών στη συνέχιση του παλαιστινιακού αγώνα.

Κατ’ αρχάς, από την έναρξή της η Χαμάς πρόσφερε μια αυθεντική εναλλακτική στη διαφθορά της ΟΑΠ η οποία κατ’ εξοχήν περιβλήθηκε και εξακολουθεί να ενσωματώνει την ουσία της διαφθοράς, του δεσποτισμού, της δικτατορίας, του νεποτισμού, του φαβοριτισμού, ακόμη και της προδοσίας.
Είναι γεγονός, η Χαμάς δεν κατόρθωσε να ελευθερώσει την Παλαιστίνη από την αποικιοκρατική ισραηλινή κατοχή.

Ωστόσο, η Χαμάς κατάφερε να θέσει εκ νέου και να αναδείξει το δικαίωμα της επιστροφής για εκατομμύρια παλαιστίνιους πρόσφυγες ως τον υπέρτατο αγώνα που δεν μπορεί ούτε να συμβιβαστεί, ούτε να αγνοηθεί, ούτε να παρακαμφθεί. Το ίδιο μπορεί να λεχθεί και για άλλες εθνικές παλαιστινιακές σταθερές και κόκκινες γραμμές τις οποίες οι συχνά χαζοχαρούμενοι διαπραγματευτές της Χαμάς θεωρούσαν «ανίερες», ακόμη και «αναλώσιμες».

Στην πραγματικότητα, χάρη στην πολιτική κουλτούρα που η Χαμάς βοήθησε να αναπτυχθεί και να παγιωθεί μεταξύ των Παλαιστινίων, δεν υπάρχει αξιοπρεπής παλαιστίνιος πολιτικός, ακόμη και από τη Φατάχ, που θα εξέφραζε δημόσια την ετοιμότητα να παραδοθεί σε τέτοιες κόκκινες γραμμές όπως η Ανατολική Ιερουσαλήμ, οι πρόσφυγες και η καθολικότητα κάθε μελλοντικής ισραηλινής αποχώρησης από τα παλαιστινιακά εδάφη.

Είναι στην ουσία εξαιτίας της σταθερής της άρνησης να υποκύψει στην ισραηλινή ηγεμονία και παρενόχληση που το Ισραήλ και ο φύλακας άγγελος-σύμμαχός του, οι ΗΠΑ, και τα σκυλιά τους και οι μαριονέτες τους και οι σύμμαχοί τους μποϊκοτάρουν και εμποδίζουν τη Χαμάς, ελπίζοντας ότι μια άλλη παλαιστινιακή οντότητα, δηλαδή η Φατάχ, θα εκτελούσε τις διαταγές του Ισραήλ και της Δύσης παραδιδόμενη στην ισραηλινή αποικιοκρατία, πιθανότατα μέσω μιας «ειρηνευτικής λύσης» που έχει όλες τις ενδείξεις της παράδοσης άνευ όρων.

Ωστόσο η Χαμάς δεν έχει μόνο αρετές, έχει και ευθύνες. Μετά τον θάνατο του ιδρυτή και πνευματικού ηγέτη της Χαμάς Σεΐκ Αχμέντ Γιασίν, που δολοφονήθηκε βάρβαρα από το Ισραήλ το 2004, μια νέα γενιά ηγετών της Χαμάς δεν κατανόησε πραγματικά το αιώνια ορθό γνωμικό ότι «δεν αρκεί κανείς να έχει δίκιο, πρέπει και να είναι σοφός». Ο Γιασίν και οι υπαρχηγοί του κατανοούσαν και μετέφραζαν αυτή τη χρυσή ρήση σε απτή πολιτική σοφία που βοήθησε τη Χαμάς να ξεπεράσει ή έστω να παρακάμψει τα ερεβώδη ναρκοπέδια των χρόνων του Όσλο.

Είναι εντελώς αληθές ότι το μεγαλύτερο τμήμα της ευθύνης για τα γεγονότα στα μέσα Ιουνίου στη Γάζα βαραίνει τη Φατάχ και όχι τη Χαμάς. Στο κάτω-κάτω ήταν ξεκάθαρο σε όλους ότι οι ηγέτες της Φατάχ, ιδιαίτερα στη Λωρίδα της Γάζας, δέχονταν πρόθυμα να παίξουν το ρόλο του κουίσλινγκ εκ μέρους των ΗΠΑ και του Ισραήλ, εξαναγκάζοντας έτσι τη Χαμάς να αναλάβει προληπτική δράση για να εμποδίσει το ξέσπασμα ενός πιο μακρόβιου και πιο αιματηρού εμφυλίου πολέμου που θα είχε στοιχήσει τις ζωές δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων.

Όλοι θυμόμαστε πως αντέδρασε το Ισραήλ στις σφαγές της Σάμπρα και Σατίλα το 1982, όταν ο τότε πρωθυπουργός Μεναχέμ Μπεγκίν δήλωσε ότι «δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε μ’ αυτό που έγινε …είναι Άραβες που σκοτώνουν Άραβες». Αν ο Κιθ Ντέιτον και ο Μοχάμεντ Νταχλάν και η κουστωδία τους τους είχαν επιτύχει στη συνομωσία τους, Θεός φυλάξει, θα είχαμε τον Εχούντ Ολμέρτ να υποστηρίζει το ίδιο λέγοντας «δεν έχουμε τίποτα να κάνουμε μ’ αυτό που έγινε στη Γάζα, είναι Παλαιστίνιοι που σκοτώνουν Παλαιστίνιους».!

Εντούτοις η Χαμάς δεν στερείται εντελώς ευθυνών.

Αυτές τις δύσκολες μέρες, όταν ο λαός μας στη Γάζα αντιμετωπίζει ένα βάρβαρο και ανηλεές εμπάργκο από τα χέρια των παιδιών, των εγγονών και των δισέγγονων του Ολοκαυτώματος και όταν τα περισσότερα έθνη προτιμούν την τύφλωση, την κώφωση και την ανοησία και να στρέφουν προς την άλλη μεριά, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάθε ρανίδα σοφίας που διαθέτουμε.

Ναι, πρέπει να πράξουμε το σωστό, αλλά είναι επίσης αληθές ότι πρέπει να επιλέξουμε τη σωστή στιγμή για να το πράξουμε. Το να πράξουμε το σωστό σε λάθος στιγμή προκαλεί καταστροφή και περιττή αιματοχυσία. Επίσης μειώνει την ικανότητά μας να αντέχουμε τη βαρβαρότητα του εχθρού μας.
Η Χαμάς έχει αναμφίβολα δίκιο να αρνείται να αναγνωρίσει το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει. Το Ισραήλ, μια χώρα η ίδια η ύπαρξη της οποίας έγινε εφικτή μόνο χάρη στην καταστροφή και σχεδόν εξάλειψη ενός άλλου λαού, του παλαιστινιακού λαού, δεν έχει ηθική νομιμοποίηση και κανένα ηθικό δικαίωμα να υπάρχει.

Ωστόσο το Ισραήλ υπάρχει και έχει ηθική και διεθνή νομιμοποίηση και η Χαμάς και ο υπόλοιπος παλαιστινιακός λαός θα έπρεπε να μπορούν να σχετιστούν με την ύπαρξή του με πραγματιστικούς όρους, αλλά χωρίς να του δώσουν καμία ηθική νομιμοποίηση, επειδή τότε όλοι θα ασπαζόμασταν τη Σιωνιστική ιστορία και θα γινόμασταν ντε φάκτο Σιωνιστές. Συνεπώς, η Χαμάς καλό θα ήταν να ανασκευάσει τη σύλληψη της Χούντνα, τουλάχιστον με σκοπό να δείξει στον κόσμο ότι το κίνημα δεν είναι νιχιλιστικό, δηλαδή σαν την Αλ Κάιντα.

Κατά παρόμοιο τρόπο, η Χαμάς και άλλες παλαιστινιακές οργανώσεις θα πρέπει να μπορούν και να είναι πρόθυμες να σταματήσουν την εξαπόλυση των Κασάμ στις ισραηλινές περιοχές όταν το Ισραήλ επιδείξει γνήσια προθυμία να άρει το εγκληματικό εμπάργκο και να σταματήσει τις επιθέσεις εναντίον του λαού της Γάζας.

Ναι, η αντίσταση ενάντια σε μια κυνική και μοχθηρή στρατιωτική κατοχή είναι νομιμοποιημένη και ιερό δικαίωμα το οποίο κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί. Ωστόσο, η μέθοδος άσκησης αυτού του δικαιώματος με τρόπο τέτοιο που να περιορίζονται οι απώλειες είναι πάντοτε ζήτημα ορθοφροσύνης και λογικής.

Εν ολίγοις, η Χαμάς και άλλες παλαιστινιακές αντιστασιακές ομάδες θα πρέπει να αρχίσουν να σκέφτονται με το μυαλό και όχι με την καρδιά τους.