Άρθρο του Mousa Abu Marzook

Άρθρο του Mousa Abu Mazrook, μέλους του Πολιτικού Γραφείου της Χαμάς

Δαμασκός 10 Ιούλη 2007

Πηγή: Los Angeles Times / Μετάφραση: "Νέα από την Παλαιστίνη"

Η διάσωση από τη Χαμάς ενός δημοσιογράφου του BBC από τους απαγωγείς του στη Γάζα την περασμένη εβδομάδα ήταν σίγουρα λόγος για πανηγυρισμούς. Αλλά θέλω να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα: Δεν παραδώσαμε τον Άλαν Τζόνστον ως μια δουλοπρεπή χάρη προς τις δυτικές δυνάμεις.

Έγινε στο πλαίσιο των προσπαθειών μας να διασφαλίσουμε τη Γάζα από την ανομία των πολιτοφυλακών, ασχέτως της πηγής της. Στη Γάζα θα επέλθει η ηρεμία και θα εφαρμοστεί η αρχή του νόμου – ένας τόπος όπου όλοι οι δημοσιογράφοι, οι ξένοι και οι επισκέπτες θα αντιμετωπίζονται με αξιοπρέπεια. Η Χαμάς ουδέποτε υποστήριξε τις επιθέσεις σε Δυτικούς, όπως θα αναγκαστούν να συμφωνήσουν και οι πιο σκληροί επικριτές μας. Ο αγώνας μας πάντοτε επικεντρώνονταν στον κατακτητή και στη νόμιμη αντίστασή μας εναντίον του – ένα δικαίωμα του κατεχόμενου λαού που υποστηρίζεται ρητά στην Τέταρτη Συνθήκη της Γενεύης.

Ωστόσο το κίνημά μας συνεχώς συνδέεται από την πλευρά του Προέδρου Μπους και του Ισραηλινού Πρωθυπουργού Εχούντ Ολμέρτ με ιδεολογίες που γνωρίζουν στο ακέραιο ότι δεν ασπαζόμαστε, όπως την ατζέντα της Αλ Κάιντα και των οπαδών της. Αλλά δεν αποτελούμε τμήμα ενός ευρύτερου πολέμου. Ο αντιστασιακός μας αγώνας δεν είναι πληρεξούσιο κανενός, αν και καλωσορίζουμε την υποστήριξη των λαών παντού για δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη.

Οι αμερικανικές προσπάθειες να ανατραπεί η βούληση του παλαιστινιακού εκλογικού σώματος καταστρέφοντας την νεοσύστατη κυβέρνησή μας δεν ευοδώθηκαν – μάλλον το με τη βοήθεια των ΗΠΑ πραξικόπημα της Φατάχ απλώς πολλαπλασίασε τα προβλήματα της «λύσης των δύο κρατών» της Ουάσινγκτον.

Ο κος Μπους έχει βρει προς στιγμήν έναν εύπλαστο φίλο στο πρόσωπο του Αμπού Μάζεν, έναν «μετριοπαθή» σύμφωνα με την αμερικανική οπτική, αλλά κάποιον που δεν περιμένει πραγματικά να επιβάλλει την εμπιστοσύνη στους δρόμους της Γάζας ή της Δυτικής Όχθης αφότου έλαβε αμερικανικά όπλα και ισραηλινή υποστήριξη για να καθαιρέσει διά της βίας την εκλεγμένη παλαιστινιακή κυβέρνηση. Οικτίρουμε τις σημερινές προβλέψεις για «Φατάχ-χώρα» εναντίον «Χαμαστάν». Εντέλει, μόνο ένα παλαιστινιακό κράτος μπορεί να υπάρξει.

Αλλά γιατί ο χαρακτηρισμός από τη Δύση του κινήματός μας ως έξω και πέρα από το φράγμα του πολιτισμένου διαλόγου; Η «στρατευμένη» θέση μας δεν μπορεί από μόνη της να είναι η αιτία του αποκλεισμού, καθώς πολλοί ένοπλοι αγώνες έχουν ιστορικά καταλάβει μία θέση στο τραπέζι των εθνών. Ούτε μπορεί κανείς να αρνηθεί το εύλογο του αγώνα μας ενάντια στην κατοχή και το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη και αυτοκυριαρχία.

Εντούτοις στα πολλά χρόνια της ζωής μου κατά τα οποία ήμουν ανοικτός προς όλες τις πλευρές της παλαιστινιακής υπόθεσης – συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που πέρασα μέσα σε μια αμερικανική φυλακή, περιμένοντας την ισραηλινή «δικαιοσύνη»- πάντα μου ζητιέται να αποδεχτώ την αναγνώριση του φερόμενου δικαιώματος του Ισραήλ «να υπάρχει» ως αναγκαία προϋπόθεση για να συζητηθούν οι αδικίες, και να αποκηρύξω θέσεις που υπάρχουν στη χάρτα του 1988 του Κινήματος Ισλαμικής Αντίστασης, ένα πραγματικά επαναστατικό κείμενο που γεννήθηκε μέσα από τις αβάσταχτες συνθήκες της κατοχής πριν από περισσότερα από 20 χρόνια.

Το εξάμβλωμα της «αναγνώρισης» έχει χρησιμοποιηθεί ως τεστ για να κριθούν οι Παλαιστίνιοι. Ωστόσο, όπως έχω ξαναπεί, ένα κράτος μπορεί να έχει το δικαίωμα να υπάρχει, αλλά όχι εξολοκλήρου εις βάρος άλλων κρατών, ή ακόμη σημαντικότερο, εις βάρος εκατομμυρίων μεμονωμένων ανθρώπων και των δικαιωμάτων τους για δικαιοσύνη. Γιατί θα πρέπει να αποδεχτεί κανείς το «δικαίωμα» του Ισραήλ να υπάρχει, όταν αυτό δεν έχει ουδέποτε αναγνωρίσει τα θεμελιώδη εγκλήματα της δολοφονίας και της εθνοκάθαρσης μέσω των οποίων το Ισραήλ κατέλαβε τις πόλεις και τα χωριά μας, τα χωράφια και τους οπωρώνες μας και μας μετέτρεψε σ’ ένα έθνος προσφύγων;

Γιατί θα έπρεπε οποιοσδήποτε Παλαιστίνιος να «αναγνωρίσει» το τερατώδες έγκλημα που διαπράχθηκε από τους ιδρυτές του Ισραήλ και συνεχίστηκε από το παραμορφωμένο μοντέρνο κράτος απαρτχάιντ, ενώ εκείνος ή εκείνη ζουν 10 μέσα σ’ ένα δωμάτιο μέσα σ’ ένα εξαθλιωμένο παράπηγμα με τσίγκινη στέγη των Ηνωμένων Εθνών; Αυτά δεν είναι θεωρητικά ερωτήματα και δεν είναι αντιδραστικό το ότι αρνηθήκαμε απλώς να εγκαταλείψουμε τα θύματα του 1948 και τους απογόνους τους.

Όσο για τη χάρτα του 1988, εάν κάθε κράτος ή κίνημα κρίνονταν αποκλειστικά από τα θεμελιακά, επαναστατικά του κείμενα ή τις ιδέες των δημιουργών του, θα έπρεπε να απαντηθούν πολλά απ’ όλες τις πλευρές.

Η Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, με την αυταπόδεικτη αλήθεια της περί ισότητας, απλώς δεν επέτρεψε (τουλάχιστον όχι στο μυαλό των περισσότερων από τους επιφανείς υπογράφοντες) κανένα τέτοιο στάτους για τους 700.000 αφρικανούς σκλάβους εκείνη την περίοδο. Ούτε το Σύνταγμα απέφυγε να κωδικοποιήσει τη σκλαβιά ως θεσμό, λογαριάζοντας τους «άλλους ανθρώπους» ως τα τρία πέμπτα ενός ανθρώπου. Το Ισραήλ που ουδέποτε υιοθέτησε επίσημα ένα δικό του σύνταγμα, αλλά μάλλον λειτουργεί με την αργή επισώρευση των Βασικών Νόμων, ανακηρύσσει εαυτόν ως ένα κράτος αποκλειστικά για τους Εβραίους, παραχωρώντας προνομιακό στάτους με βάση την πίστη σε μια γη όπου εκατομμύρια κατεχόμενοι είναι Άραβες, Μουσουλμάνοι και Χριστιανοί.

Τα γραπτά των «ιδρυτών» του Ισραήλ –από τον Χερτζλ ως τον Ζαμποτίνσκι και μέχρι τον Μπεν Γκουριόν- κάνουν επανειλημμένες εκκλήσεις για την καταστροφή των μη Εβραίων κατοίκων της Παλαιστίνης: «Πρέπει να εκδιώξουμε τους Άραβες και να πάρουμε τη θέση τους». Ένας αριθμός πολιτικών κομμάτων που ελέγχουν σήμερα τμήματα της Ισραηλινής Κνεσέτ υποστηρίζουν την εκδίωξη των αράβων πολιτών από το Ισραήλ και την υπόλοιπη Παλαιστίνη, οραματιζόμενοι ένα αποκλειστικά εβραϊκό κράτος από την Ιορδανία μέχρι τη θάλασσα. Ωστόσο δεν ακούω καμία αξίωση στη διεθνή κοινότητα να αποκηρύξει το Ισραήλ αυτά τα λόγια ως αναγκαία προϋπόθεση για οποιονδήποτε τύπο διαλόγου. Τα διπλά στάνταρτ, όπως πάντα, είναι εναντίον των Παλαιστινίων.

Εγώ, τουλάχιστον, δεν απασχολώ τον εαυτό μου για το αν θα «αναγνωρίσω» το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει – δεν πρόκειται εντέλει για ένα επιστημολογικό πρόβλημα. Το Ισραήλ υπάρχει, όπως μπορεί να σας βεβαιώσει κάθε αγόρι της Ράφα από τη νοσοκομειακή του κλίνη, με θραύσματα του Ισραηλινού Αμυντικού Στρατού στο κορμί του. Αυτός ο χορός της αμοιβαίας απόρριψης είναι απλώς ένας περισπασμός όταν τόσοι πεθαίνουν ή έχουν ζήσει φυλακισμένοι για δυο γενιές σε προσφυγικά στρατόπεδα. Καθώς γράφω αυτά τα λόγια, η αιφνίδια ισραηλινή έφοδος στη Γάζα έχει σκοτώσει άλλους 15 ανθρώπους, μεταξύ αυτών κι ένα παιδί. Ποιος, παρεκτός ένας Ιακωβίνος, τολμά να συζητά τα «δικαιώματα» των εθνών μπροστά σ’ ένα τέτοιο αμείωτο καθεστώς βίας ενάντια σ’ έναν κατεχόμενο πληθυσμό;

Προσδοκώ τη μέρα που το Ισραήλ θα μπορεί να πει σε εμένα και σε εκατομμύρια άλλους Παλαιστινίους: «Εδώ, εδώ είναι το σπίτι της οικογένειάς σου πλάι στη θάλασσα, εδώ είναι τα λεμονόδεντρά σου, εδώ κι ο ελαιώνας που φρόντιζε ο πατέρας σου. Γύρνα σπίτι και νιώσε πάλι ολόκληρος». Τότε θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για ένα κοινό μέλλον.