Μετά τη νίκη της Χαμάς

Άρθρο του Michael Warschawski από το Alternative Information Center (A.I.C)

στη Γαλλική εφημερίδα Rouge, Γενάρης 2006

H μαζική ψήφος των Παλαιστινίων την 25η Ιανουαρίου έδωσε την πλειοψηφία στη Χαμάς. Τα διεθνή MME αναγνώρισαν την απουσία ανωμαλιών ξεχνώντας όμως μια μείζονα ανάμειξη: τις απειλές της Αμερικής και της Ευρώπης να διακόψουν την οικονομική βοήθεια σε ένα λαό που βρίσκεται σε πολύ μεγάλη φτώχεια.

Προς έκπληξη όλων, συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας της, η Χαμάς εισήλθε στο Νομοθετικό Συμβούλιο με μια συντριπτική πλειοψηφία. Αν και ήταν φανερό ότι το ισλαμιστικό κόμμα θα έφερνε ένα καλό αποτέλεσμα κεφαλαιοποιώντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια που γέννησε η καταστροφική διαχείριση της Φατάχ που είχε μονοπωλήσει την εξουσία από την εγκαθίδρυση της Παλαιστινιακής Αρχής το 1994, κανένας δεν περίμενε μια τέτοια σαρωτική νίκη.

Σε σύνολο 132 βουλευτών η Χαμάς πήρε 76, η Φατάχ 43 και οι αριστεροί συνδυασμοί 13. Στο αναλογικό σώμα (το Συμβούλιο αποτελείται κατά το μισό από βουλευτές που εκλέγονται με απλή αναλογική από εθνικές λίστες και κατά το άλλο μισό από αντιπροσώπους περιοχών που εκλέγονται με πλειοψηφία ψήφων) τα νούμερα είναι αισθητά διαφορετικά: σε σύνολο 66 βουλευτών η Χαμάς κερδίζει 30 (45 %), η Φατάχ 27 (41 %) και η Αριστερά 9 (14 %), κάτι που αντιπροσωπεύει πιο πιστά το συσχετισμό δυνάμεων.

Με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ξεκίνησε μια εκστρατεία διεθνούς εξαπάτησης. « Η ειρηνευτική διαδικασία ενταφιάστηκε» ακούμε από όλες τις πλευρές. Λες και την παραμονή των εκλογών ήταν σε εξέλιξη κάποια ειρηνευτική διαδικασία ή, το λιγότερο, κάποιες διαπραγματεύσεις! Ο Αριέλ Σαρόν έκανε εδώ και καιρό την επιλογή της μονομερούς πολιτικής και συστηματικά αρνήθηκε να θεωρήσει τους ηγέτες της Φατάχ συνομιλητές του, ακόμα και κατά τη διάρκεια της «μονομερούς αποχώρησης από τη Γάζα». Δεν είναι λοιπόν η νίκη της Χαμάς που δίνει τέλος στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων, αλλά η διακηρυγμένη άρνηση της Ισραηλινής κυβέρνησης να συνεχίσει τη διαδικασία του Όσλο.

Παραπληροφόρηση

Άλλο συστατικό της εκστρατείας εξαπάτησης, ανοιχτά ρατσιστικής αυτή τη φορά, είναι η περιγραφή τη Χαμάς ως κινήματος «φανατικού» και ανορθολογικού για το οποίο η βία είναι αυτοσκοπός και ο θάνατος των Εβραίων ιερό καθήκον. Η Χαμάς είναι ένα ιντεγκριστικό (αδιάλλακτο) ισλαμιστικό κίνημα, που καθοδηγούμενο από μια ορισμένη ανάγνωση του Ισλάμ αναπτύσσει ένα σχέδιο για την κοινωνία το οποίο δεν θα έκανε να αισθάνεται καλά κάποιον παθιασμένο με την ελευθερία και την ισότητα. Εγκωμιάζει, επιπλέον, την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ και τη συγκρότηση μιας ισλαμιστικής δημοκρατίας στο σύνολο του κόσμου όπου η μουσουλμανική πίστη είναι πλειοψηφική. Για τους άντρες και τις γυναίκες της Παλαιστίνης, η νίκη της Χαμάς είναι μια τρομερή ήττα του αγώνα για ένα δημοκρατικό και κοσμικό κράτος.

Στην πραγματικότητα, η Χαμάς δεν είναι διαφορετική από πολλά ιντεγκριστικά ισραηλινά κόμματα των οποίων το κοινωνικό σχέδιο είναι αρκετά κοντά στο δικό της, καθώς και από μερικά ισραηλινά κόμματα της άκρας Δεξιάς που αντιτίθενται επίμονα στην αυτοδιάθεση των Παλαιστινίων καλώντας για απέλαση και διασκορπισμό τους στον αραβικό κόσμο. Τα κόμματα αυτά συμμετείχαν σε διάφορες ισραηλινές κυβερνήσεις συμπεριλαμβανομένης αυτής του Γιτζάκ Ράμπιν. Κάτι που δεν προκάλεσε ούτε το μποϋκοτάζ του Ισραήλ ούτε τη διακοπή της συμφωνίας σύνδεσης Ισραήλ και Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αυτό δείχνει, αντίθετα με τις ρατσιστικές εικόνες που διαδίδουν τα ισραηλινά και διεθνή ΜΜΕ, ότι η Χαμάς είναι ένα πολιτικό κίνημα εξαιρετικά ορθολογικό και πραγματιστικό. Μακροπρόθεσμα, ο στόχος της είναι η ισλαμοποίηση του αραβικού κόσμου που συμπεριλαμβάνει, για την ώρα, την εξαφάνιση του Ισραήλ. Είναι έτοιμη παρ’ όλα αυτά να αποδεχτεί ένα πλαίσιο συνύπαρξης με το σιωνιστικό κράτος, να διαπραγματευτεί με τους ηγέτες του και να σεβαστεί τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Το εξέφρασε καθαρά απ’ όταν δέχτηκε να πάρει μέρος στο δημοκρατικό παιχνίδι και να διεκδικήσει την εξουσία.

Η αποδοχή μιας εκεχειρίας μακράς διάρκειας με το Ισραήλ αν και το τελευταίο έχει αρνηθεί από τη μεριά του την οποιαδήποτε διακοπή του «ειρηνευτικού» πολέμου του, αποδεικνύει ότι το ισλαμιστικό κίνημα ξέρει να είναι πραγματιστικό. Ο σχολαστικός σεβασμός της εν λόγω εκεχειρίας παρά τις αναρίθμητες ισραηλινές προκλήσεις, δείχνει εξ άλλου ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά πειθαρχημένη δύναμη.

Τρεις πρόσφατες αποφάσεις της ηγεσίας της Χαμάς δείχνουν τον δρόμο που σκοπεύει να ακολουθήσει. Κατ’ αρχάς, αποδέχτηκε την υπεροχή της ΟΑΠ (που διευθύνεται πάντα από τη Φατάχ) απέναντι στην Παλαιστινιακή Αρχή, κάτι που αφήνει στον Μαχμούντ Αμπάς ένα μεγάλο περιθώριο ελιγμών σε μια ενδεχόμενη διαδικασία διαπραγματεύσεων… εάν το Ισραήλ αποφάσιζε να βάλει τέλος στην πολιτική του, την πολιτική του σαμποτάζ. Στη συνέχεια, έκανε έκκληση για μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με τη Φατάχ στους κόλπους της οποίας τα πιο σημαντικά χαρτοφυλάκια θα βρίσκονταν στα χέρια ειδικών και τεχνοκρατών, με τους ηγέτες της Χαμάς να είναι εκ των πραγμάτων μειοψηφία. Τέλος, ανακοίνωσε τη διάχυση των πολιτοφυλακών της μέσα στις παλαιστινιακές εθνικές ένοπλες δυνάμεις. Είμαστε λοιπόν μακριά από ένα σχέδιο «ιερού πολέμου»…

Tο μπαλάκι είναι τώρα στη μεριά της Φατάχ : θα απαντήσει στις εκκλήσεις της Χαμάς; Θα δεχτεί να αρνηθεί το μονοπώλιο της εξουσίας, ιδιαίτερα στα οικονομικά και τις επίσημες ένοπλες δυνάμεις; Στην πραγματικότητα, ο σχηματισμός του Αμπού Μάζεν είναι βαθιά διαιρεμένος μπροστά στα καινούργια διακυβεύματα και είναι πραγματικός ο κίνδυνος σύγκρουσης ανάμεσα σε αντίπαλες τάσεις.

Η σημερινή επείγουσα ανάγκη

Παρόμοιες εντάσεις απειλούν εξίσου το κίνημα διεθνιστικής αλληλεγγύης με τον κίνδυνο να δούμε να εμφανιστούν τάσεις συρρίκνωσης της αλληλεγγύης μετά την «κακή ψήφο» των Παλαιστινίων, μιας αλληλεγγύης πιο αναγκαίας από ποτέ. Και όμως, το βασικό καθήκον σήμερα είναι να πολεμήσουμε σθεναρά τον εκβιασμό που ασκείται από ορισμένες κυβερνήσεις και ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης: οι Παλαιστίνιοι έχουν ανάγκη τη διεθνή υποστήριξη, έχουν δικαίωμα στη διεθνή υποστήριξη ανεξάρτητα από τη δημοκρατική επιλογή που έκαναν.

Το να αποφύγουμε αυτήν την δράση θα ήταν σαν να επιβεβαιώναμε τον τρομερό λόγο που έχει υιοθετήσει η ισραηλινή κυβέρνηση εδώ και σχεδόν έξι χρόνια. Σύμφωνα με αυτόν το λόγο, ο παλαιστινιακό λαός αποδεικνύει ότι είναι ένας λαός-τρομοκράτης και, κατά συνέπεια, έχει χάσει όλα τα δικαιώματα του…