4 ποιήματα του Κώστα Βρεττού

Τα τέσσερα ποιήματα που ακολουθούν, είναι αδημοσίευτα, αποτέλεσαν μια «μικρή τετραλογία για αυτούς, που έπεσαν υπερασπίζοντας τις ΙΝΤΙΦΑΝΤΕΣ όλου του κόσμου» και γράφτηκαν παραμονές του Πάσχα του 2002, κάτω από τον τίτλο «ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ…», όταν ο Σαρόν τότε, είχε ήδη «σφαγιάσει» χιλιάδες –κυρίως αμάχους, όπως πάντα άλλωστε- Παλαιστίνιους!

Ο ποιητής Κώστας Βρεττός είναι Λάκωνας και ζει μόνιμα στο Γύθειο. Για την περίπτωση που κάποιος τύχει να περάσει από εκεί κάποτε και θέλει να τον γνωρίσει, ας τον αναζητήσει στο παλαιοπωλείο που διατηρεί με τ’ όνομα «Παλιατζούρες»…

Το κουρµπάνι

Εστειλ' ο καίσαρας φιρµάνι στον τετράρχη
την αταξία της σφεντόνας να πατάξει
κι ένα κουρµπάνι να του σφάξει σαν θυσία
για ούριο ρου των πετρελαίων του στη γη.

Και, ζηλωτής της εντολής που επιτάσσει
να θυσιάζει µαζικά στη Νέα Τάξη
για την τιµή του πετρελαίου την αγία,
σφάζει ο Σαρόν ένα λαό σαν το τραγί.

Δεν φτάνει ελάφι στην Τζενίν, να γίνει θάµα
- σαν της Αυλίδας - η φωνή, µονή δεν φτάνει
την Ιφιγένεια να γλιτώσει απ' τους µπαλντάδες
σε µια πατρίδα που λιανίζουν οι ληστές.

Φέτος το Πάσχα θα γλεντήσουν όλοι αντάµα,
πραιτοριανοί, ευρωστρατοί, αµερικάνοι ...
(Οι σιωνιστές και οι χριστιανοί πετρελαιάδες
ήδη σουβλίζουν φενταγίν στις ψησταριές).

Οι ειρηνιστές

Πάν' απ' τα σπλάχνα της Τζενίν πετούν τα όρνια
κράζουν να διώξουν τα αχόρταγα θηρία
που, µπουκωµένα µε συκώτια και πλεµόνια,
σκάβουν ακόµα για ... εστίες ανταρτών.

Κλαδί ελιάς οι ευρωµπροστάτοι λεν πως φέρνουν
- αυτό που πήγαν και στην πρώην Γιογκοσλαβία! -
και µοιάζουν κόρακες στα νύχια που κραδαίνουν
σαν κλωναράκια τρυφερά ... οστά παιδιών.

Κι όσοι - χωστά ή φανερά - βάλανε πλάτη
για να σταυρώσουν οι ΕυρωΝάτοι τη Σερβία
πάλι στηρίζουνε τη σκάλα του τζελάτη,
του εργοδότη της ειρήνης των καρφιών.

Βγάζει, ξανά εκ των υστέρων, κι ο 'διοχτήτης
το περιστέρι του Πικάσο απ' τη σάλα
µήπως του φέρει σαν κοψίδ' απ' τη Ραµάλα
τον καταλύτη του βραχνά των εκλογών.

Μπουλντόζες σπρώχνουν τους νεκρούς για να περάσει
τουτ' η ποµπή βραδυφλεγούς ανθρωποσύνης
- αλλ' απ' τις τρύπες των χεριών της Παλαιστίνης
ρέει αβίαστα, σαν αίµα, το "αργόν" ...

Οι δικαστές

Τα χέρια πλένοντας οι θύτες, σαν Πιλάτοι
ρίχνουν ευθύνες "αµφιπλεύρως", όπως πάντα
και εξοµοιώνουν των λαών την ιντιφάντα
µε τις δικές τους εκατόµβες και σφαγές.

Όσοι, µε νόµο τους τον τρόµο και τη βία,
κάναν παράνοµο το µέλλον του πλανήτη
τώρα δικάζουν το παρόν για ανταρσία
και τ' αναγκάζουνε να σκύψει µε κλωτσιές.

Βιαστές βαφτίζουν το βιασµό ... δικαιοσύνη
και την αντίσταση τη λεν τροµοκρατία
κι όσους δεν έσκυψαν εκεί, στην Παλαιστίνη
σαν τα σφαχτάρια τους κρεµάνε στις θηλιές.

Της νέας κρίσης οι κριτές -καν και στ' αρνιά τους-
δεν επιτρέπουν σταθερές βοσκές και στρούγκες•
σε µονοδρόµους τα προγκάν µε τα σκυλιά τους
ή σ' αδιεξόδους τα ξεκόβουν - βοµβιστές.

Κι οι δικαστές - π' αντί οδόντος βγάζουν µάτια-
σαν δίνουν "λύσεις ... φιλικές" -λυκοπαγίδες!-
κρίκο τον κρίκο µας αλλάζουν αλυσίδες
γιατί σκουριάσανε και σπάζουν οι παλιές.

Οι θεατές

Γύπες τα ράµφη τους βυθίζουν στο µυαλό µας
και µ' εκτοµές την ιστορία ευνουχίζουν
- ξέρουν η µνήµη µε την κρίση όταν σµίξουν
τα σκόρπια δάχτυλα θα σφίξουν σε γροθιές

κι οι πρώην αµνοί θα γίνουν ταύροι µανιασµένοι
που ορθοπατώντας δυνατά, µε νού και σώµα,
πάνω στης χώρας τους το χώµα µονοιασµένοι
από κοινού θα ξωπετάξουν τους ληστές,

τους δολοφόνους αισθηµάτων και ονείρων,
τόπων κι ανθρώπων, ορατών τε κι αοράτων,
στεριάς κι αέρα και νερού, χωρών κι ηπείρων,
τους εκβιαστές, τους τυφλωτές και σταυρωτές

κείνους, π' ο φόβος µας, ως τώρα τους αφήνει
αρνιά ή κτήνη, να µας σέρνουν στα σφαγεία
- µέχρι που φτάσαµε µπροστά στην Παλαιστίνη
στης ανθρωπιάς µας την κηδεία θεατές.-

Κώστας Βρεττός - Γύθειο, 21 /4 /2002