Η επίθεση ενάντια στη Γάζα και o επίσημος ευρωπαϊκός λόγος

Άρθρο του Nassar Ibrahim που δημοσιεύθηκε στις 31 Δεκέμβρη 2008

Πηγή: Alternative Information Center
Μετάφραση: Εφημερίδα "Αριστερά!"
Μπροστά στο παλαιστινιακό αίμα, που ρέει στους δρόμους της Γάζας εξαιτίας του επιθετικού ισραηλινού πολέμου, η ασαφής και διπλωματική γλώσσα και οι προσεκτικά επιλεγμένοι όροι που χρησιμοποιούνται από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις χάνουν κάθε αξία και μετατρέπονται σε δικαιολόγηση και κάλυψη των ισραηλινών πράξεων.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες και τα προπαγανδιστικά τους εργαλεία δεν χάνουν την παραμικρή ευκαιρία, σημαντική ή ασήμαντη, που να μην τη χρησιμοποιήσουν για να επιδείξουν σ’ εμάς –και στους λαούς τους– με έναν υπεροπτικό τρόπο το χόμπι τους: να λειτουργούν ως δάσκαλοι και να διδάσκουν εμάς, τα καθυστερημένα, υπανάπτυκτα έθνη, τις αρχές της δημοκρατίας και της ηθικής. Αυτή η τάση μάς ώθησε σε ένα στάδιο όπου εμείς, τα έθνη που ζούμε ακόμα στον πολιτισμό των πιθήκων, περιφρονούμε τους εαυτούς μας, δεδομένου ότι δεν καταφέραμε να αναπτύξουμε τη συμπεριφορά και την αντίληψή μας στο επίπεδο που θα επιθυμούσαν τα αφεντικά μας.

Ξαφνικά, καθώς παρακολουθούσαμε το αίμα να ρέει στη Γάζα, ξυπνήσαμε από την ψευδαίσθηση και ανακαλύψαμε ότι δεν είμαστε τίποτα. Δεν είμαστε τίποτε άλλο από αριθμοί στον υπολογισμό των νεκρών και των τραυματιών, αριθμοί που δεν έχουν καμιά σχέση με τις αρχές της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ο Μπάρακ, ο Ολμέρτ ή ακόμα και η Λίβνι διακηρύττουν πως είμαστε τρομοκράτες, κι αυτό αρκεί για να σωπάσουν εντελώς οι Ευρωπαίοι δάσκαλοι της ηθικής.

Ξαφνικά, ανακαλύψαμε πως η δημοκρατία έχει πρόσθετες εννοιολογικές αποχρώσεις, που, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν έρχονται σε αντίθεση με την ισραηλινή κατοχή. Ξαφνικά, ανακαλύψαμε ότι το να αντιστέκεσαι στην κατοχή αποτελεί ενός είδους τρομοκρατία και ότι όποιος το κάνει αξίζει να εξολοθρευτεί από τα F-16, τα ελικόπτερα Απάτσι και μια πλειάδα λοιπών εργαλείων καταστροφής. Ξαφνικά, ανακαλύψαμε ότι οι γυναίκες, οι άντρες, τα παιδιά και οι νέοι στη Γάζα είναι στόχοι θανάτου επειδή αντιστάθηκαν στην ισραηλινή δημοκρατία, στην ισραηλινή ηθική, στον ισραηλινό εκπολιτισμό και στην ανθρωπιστική κατοχή.

Ανακαλύψαμε, εξίσου ξαφνικά, ότι η ηθική, σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό πολιτικό λόγο, απέκτησε μια ολωσδιόλου διαφορετική σημασία, που δεν έχει καμία σχέση με τα όνειρα του Σπάρτακου, τις αρχές της Μεγάλης Χάρτας, τις αξίες της Γαλλικής Επανάστασης ή το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Τώρα, στην τέταρτη μέρα του θανατηφόρου Rock'n'Roll στη Λωρίδα της Γάζας, ο πέμπτος ισχυρότερος στρατός στον κόσμο συνεχίζει να επιδεικνύει τον ηρωισμό του χτυπώντας ενάμισι εκατομμύριο Παλαιστίνιους. Κι όμως, τα αφεντικά της ηθικής απ’ άκρη σ’ άκρη της Ευρώπης και της Δύσης σωπαίνουν και προσπαθούν περίτεχνα να επιλέξουν τους ντελικάτους όρους που χρησιμοποιούν για να αποφύγουν να προκαλέσουν το Ισραήλ – το οποίο είναι η μόνη πλευρά που έχει το δικαίωμα να κρίνει τι είναι δίκαιο και τι άδικο για το ίδιο το Ισραήλ και για τον υπόλοιπο κόσμο. Έτσι, ξαφνικά, οι δάσκαλοι –στην πραγματικότητα όχι ξαφνικά, αλλά όπως πάντα– έχασαν το θάρρος τους και μετατράπηκαν σε δειλούς που δεν μπορούν να φωνάξουν ότι πρέπει να πάψει να ρέει το αίμα.

Βασισμένος στο ίδιο "ηθικό" μοτίβο, ο εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου αμφισβητεί ακόμα και τον αριθμό των νεκρών Παλαιστινίων: "Έχετε δίκιο, κύριε Πρόεδρε, ο πραγματικός αριθμός των νεκρών δεν είναι, για παράδειγμα, 385, αλλά δύο εκατοντάδες, ή μία, ή δέκα άτομα". Πρόκειται απλώς για έναν αριθμό χωρίς σημασία, έτσι δεν είναι;

Έκατσα και άρχισα να φαντάζομαι τι θα συνέβαινε εάν ένα ευρωπαϊκό έθνος αντιμετώπιζε αυτό που αντιμετωπίζουν τώρα οι Παλαιστίνιοι – χωρίς βέβαια να εύχομαι να συμβεί κάτι τέτοιο σε οποιοδήποτε έθνος. Κι αν μετά, σκέφτηκα, ανέβαινα στο βήμα και κατηγορούσα το θύμα που πολεμά για την ελευθερία του, τι θα έλεγε άραγε ο κόσμος;

Αυτό που αντιμετωπίζουμε τώρα εμείς οι Παλαιστίνιοι είναι παρεμφερές –αν και σε διαφορετικό επίπεδο– με την αδυναμία ορισμένων ανθρώπων να καταλάβουν –ή ίσως με την επιλογή τους, να μη θέλουν να καταλάβουν– τι ώθησε το γενναίο Ιρακινό δημοσιογράφο Μουνταντέρ Ζαϊντί να πετάξει τα παπούτσια του στον Αμερικανό πρόεδρο. Έτσι, οι δυτικοί πολιτικοί συνεχίζουν απτόητοι το χόμπι τους, να μας παραδίδουν διαλέξεις –σε εμάς, τα υποανάπτυκτα και απολίτιστα έθνη– σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία.

Το παράδοξο που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αυτές οι αυθεντίες της ηθικής, είναι πως αυτοί οι ίδιοι πετσόκοψαν τις αρχές της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων για να τις μετατρέψουν σε ένα μέσο για την επίτευξη μικροπολιτικών κερδών. Έτσι, χάνουν την ικανότητά τους να επηρεάσουν τα γεγονότα και αποδεικνύουν το νέο τους ρόλο ως πολιτικών εργαλείων για τη δικαιολόγηση επιθετικών πολέμων.

Οπότε, οι υψηλές αυθεντίες της πολιτικής και της ηθικής στο "σύγχρονο κόσμο" στέκουν ανίκανοι να πάρουν μια ξεκάθαρη θέση απέναντι στα εγκλήματα που διαπράττουν οι Ισραηλινοί στη Γάζα. Διότι, εθελοντικά, αυτοπεριορίστηκαν στις γενικολογίες, αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο κριτικής του Ισραήλ ως ταμπού, ως μια κόκκινη γραμμή που δεν επιτρέπεται να παραβιαστεί.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, η Ευρώπη έχασε τον ενεργητικό ρόλο της, την ηθική της διάσταση, το πρωτοβουλιακό πνεύμα και το πολιτικό της θάρρος – αποφασίζοντας να μείνει σε δεύτερους ρόλους και να αγνοήσει οτιδήποτε θα μπορούσε να πλήξει την κυβέρνηση Μπους και τον αγαπημένο της σύμμαχο, το Ισραήλ, παρά την καταστροφή που έχει προκαλέσει σε τόσες περιοχές του πλανήτη. Ναι, η Γάζα, παρ’ όλη την καταστροφή και τις απώλειες, κατάφερε να θέσει αυτή την ψεύτικη ηθική υπό το πρίσμα μιας λυδίας λίθου που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για τεχνάσματα.

Παρ’ όλα αυτά, θα μπορούσε να υπάρξει ακόμα ένα φως στο βάθος του τούνελ, για να βοηθήσει εκείνους που ενδιαφέρονται να καταλάβουν ότι η σύγκρουση στην Παλαιστίνη είναι ένας αγώνας για ελευθερία και ζωή. Πρόκειται για μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο τύπους πολιτικής, ηθικής και επιλογών. Ήδη, εδώ και 60 χρόνια, το Ισραήλ επιλέγει τα "επιχειρήματα" της επιλογής του για να δικαιολογήσει τα εγκλήματά του ενάντια στους Παλαιστίνιους, και μπορεί να ισχυριστεί ότι σκοπός των δολοφονιών και της καταστροφής στη Γάζα είναι η προστασία των ισραηλινών κατοίκων. Ακόμα κι έτσι, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι το Ισραήλ, με όλη του την ισχύ και τα επιχειρήματά του, δεν είναι τίποτε άλλο από δύναμη κατοχής – και συνεπώς έρχεται σε αντίθεση με όλες τις ηθικές και ανθρωπιστικές αρχές. Το Ισραήλ θα αντιμετωπίσει το δικαστήριο της ιστορίας και της ανθρωπότητας, όταν η ανθρωπότητα αναλάβει εκ νέου το ρόλο της και το σεβασμό της. Συνεπώς, παρόλο που, για την ώρα, καταφέρνει να φιμώσει οποιονδήποτε κριτικό λόγο σε σχέση με τη σύγκρουση, και ανεξάρτητα από τη σημερινή του δύναμη, όλα τα ψεύδη και οι μπλόφες του Ισραήλ δεν θα του επιτρέψουν ποτέ να νομιμοποιήσει τα εγκλήματά του υπό το μη αποδεκτό πλέον πρόσχημα που τιτλοφορείται "δικαίωμα στην αυτοάμυνα". Τι είδους αυτοάμυνα είναι αυτή, που επιτρέπει στο Ισραήλ να κατέχει ένα έθνος, να το κλείνει σε μια μεγάλη φυλακή, και ταυτόχρονα να ισχυρίζεται ότι η αντίσταση είναι τρομοκρατία;

Υπάρχει ακόμα ελπίδα πως οι ευσυνείδητοι άνθρωποι στα ευρωπαϊκά έθνη θα αφυπνιστούν, διότι γνωρίζουν τις αρχές της ανθρωπιάς και της δημοκρατίας καλύτερα απ’ ό,τι οι πολιτικοί τους. Τα ευρωπαϊκά έθνη θα μπορέσουν να σταματήσουν εκείνους που τολμούν να βιάζουν τις συνειδήσεις τους και να παρέχουν κάλυψη στην καταδυνάστευση εθνών που αγωνίζονται για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους, ακολουθώντας τα βήματα των ίδιων των Ευρωπαίων, που πλήρωσαν ακριβά την ελευθερία και την αξιοπρέπειά τους.

Η Γάζα προσφέρει τώρα το αίμα της – κι αυτό το αίμα είναι μια δήλωση πως είναι η πιο ικανή πλευρά για να αντιπροσωπεύσει τη δύναμη του δίκιου, της ηθικής και της αντίστασης. Η Γάζα, τώρα, είναι η πραγματική αυθεντία στην υπεράσπιση των ανθρώπινων αξιών και της ελευθερίας ως υπέρτατης αξίας. Το Παλαιστινιακό Έθνος στη Γάζα είναι, τώρα, ο απόλυτος ηθικός ηγέτης. Και οι σπουδαίοι πολιτικοί πρέπει να καθίσουν ευγενικά μπροστά του, ελπίζοντας να μάθουν κάτι.