του Frank Barat
138 υπέρ, 9 κατά, 41 αποχές.
Στις 29 Νοεμβρίου 2012, 65 χρόνια μετά το σχέδιο διχοτόμησης των Ηνωμένων Εθνών που προέβλεπε τη διαίρεση της Παλαιστίνης σε δύο χώρες, και περισσότερα από 44 χρόνια μετά την έναρξη της ισραηλινής κατοχής της Δυτικής Όχθης, της Γάζας και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, η Παλαιστίνη έχει γίνει ένα «μη -μέλος κράτος» του ΟΗΕ.
Αλλά τι σημαίνει αυτή η αναβάθμιση σε συμβολικό και πρακτικό επίπεδο;
Πρόκειται για μια σημαντική συμβολική νίκη, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Η παλαιστινιακή σημαία που κυματίζει στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, μπροστά από τους ισραηλινούς πρεσβευτές των ΗΠΑ, προσθέτει ένα χαμόγελο στα πρόσωπα όλων των ανθρώπων που υποστηρίζουν τη δικαιοσύνη. Το γεγονός ότι η Χαμάς συνεχάρη τον Μαχμούντ Αμπάς, ακόμη και χωρίς μεγάλο ενθουσιασμό, ανοίγει νέους δρόμους και δυνατότητες για την ενότητα του παλαιστινιακού κινήματος.
Το γεγονός ότι χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία ψήφισαν υπέρ είναι, σε διπλωματικούς όρους, επίσης, ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός. Το γεγονός ότι η Γερμανία, η Πολωνία, η Ολλανδία και η Αυστραλία απείχαν, και δεν ψήφισαν κατά, είναι, επίσης, πρόοδος και δείχνει ότι η Ευρώπη είναι όλο και λιγότερο με την πλευρά του Ισραήλ, συμβολικά τουλάχιστον. Η ισραηλινή εφημερίδα Haaretz ανέφερε χθες ότι ένας ισραηλινός πρεσβευτής είπε: «Έχουμε χάσει την Ευρώπη».
Το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο ήταν αναμενόμενο, απομονώνει περαιτέρω τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και τον Καναδά και η θέση τους μπαίνει περισσότερο από ποτέ σε ένα εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος από τον υπόλοιπο κόσμο.
Το επίτευγμα αυτό, που κρατά ζωντανό το μικροσκοπικό κομμάτι της ελπίδας των Παλαιστινίων στη διεθνή κοινότητα, δεν πρέπει να υποτιμάται. Αλλά δεν μπορούμε και να γελιόμαστε, γιατί σε πρακτικό επί της ουσίας επίπεδο, αυτή η ψηφοφορία δεν αλλάζει σχεδόν τίποτα.
Αυτό που είναι σημαντικό μετά από μια τέτοια ιστορική στιγμή είναι το τι θα συμβεί την επόμενη μέρα.
Ας θυμηθούμε ότι αυτή η ψηφοφορία ήταν μόνο για την αναβάθμιση της Παλαιστίνης σε «μη μέλος κράτος» (το ίδιο καθεστώς με το Βατικανό), και ότι, εάν αυτό δεν ακολουθείται από ενέργειες από εκείνους που ψήφισαν υπέρ, θα είναι εντελώς ανούσιο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όταν πρόκειται για συγκεκριμένα πολιτικά βήματα, η Γαλλία και άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ενεργοί υποστηρικτές του Ισραήλ. Η Γαλλία αναβάθμισε πρόσφατα το καθεστώς του Ισραήλ στην ΕΕ, όσον αφορά τις εμπορικές συμφωνίες, καθώς και η συμφωνία μεταξύ της ΕΕ και Ισραήλ – δίνοντας στο Ισραήλ εικονική ένταξη στην ΕΕ και την πρόσβαση σε περισσότερα όργανα της ΕΕ – εξακολουθεί να ισχύει. Η έκκληση στην ΕΕ, από την κοινωνία των πολιτών, να ακυρώσει ή τουλάχιστον να αναστείλει την παρούσα συμφωνία μέχρι το Ισραήλ να σεβαστεί τα καθήκοντά του στα ανθρώπινα δικαιώματα, έχει μέχρι στιγμής πέσει στο κενό.
Όταν το Ισραήλ εξαπέλυσε την «Επιχείρηση Αμυντικός Πυλώνας», τον Νοέμβριο του 2012, η ΕΕ, μέσω της Catherine Ashton, της Ύπατης Εκπροσώπου για τις Εξωτερικές Υποθέσεις και την Πολιτική Ασφάλειας, εξέφρασε μόνο τη λύπη της για τις ενέργειες του Ισραήλ, ενώ καταδίκασε έντονα τη Χαμάς και τον παλαιστινιακό λαό για την άσκηση του δικαιώματός του να αντισταθεί σε έναν πιο ισχυρό κατακτητή. Η Ashton προχώρησε τόσο πολύ ώστε να πει στον Νετανιάχου ότι το Ισραήλ είχε, όπως και κάθε άλλη χώρα, το δικαίωμα στην αυτοάμυνα (που, βάσει του διεθνούς δικαίου είναι εντελώς ψευδές, καθώς η Χαμάς δεν είναι κράτος και ούτως ή άλλως οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται υπό ισραηλινή κατοχή), και ότι το Ισραήλ θα πρέπει να «απαντήσει» με τον ανάλογο τρόπο. Σε μη διπλωματική γλώσσα, αυτό σημαίνει «προχωρήστε και κάνετε ό, τι θέλετε».
Ως ένα μη-μέλος κράτος του ΟΗΕ η Παλαιστίνη έχει μια τεράστια ευκαιρία, όμως. Η Παλαιστίνη θα μπορούσε να υποβάλει αίτηση για προσφυγή στο ICC (Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο) και ως εκ τούτου να οδηγήσει στο δικαστήριο διάφορα άτομα που βρίσκονται πίσω από μερικά από τα πιο βίαια-και το σημαντικότερο-από τα πιο καλά τεκμηριωμένα εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην ιστορία. Για τους περισσότερους Παλαιστίνιους, αυτό ήταν το πιο σημαντικό πράγμα που αυτή η πρωτοβουλία θα μπορούσε να επιτύχει. Ο συμβολισμός είναι καλός, αλλά οι πράξεις και οι αλλαγές στην ουσία είναι που μετράνε.
Γιατί, λοιπόν, να μην το κάνει αυτό η Παλαιστινιακή Αρχή;
Ο Μαχμούντ Αμπάς έχει, σε όλη αυτή τη διαδικασία, επαναλάβει ότι η διαπραγμάτευση με το Ισραήλ είναι ακόμη η υπ ‘αριθμόν ένα προτεραιότητα του. Έχει, επίσης, πει ότι δεν θα μπορούσε να διαπραγματευτεί με κάποιον, ενώ ταυτοχρόνως τον οδηγεί στο δικαστήριο, γεγονός που υποδηλώνει ότι η ημέρα που η Παλαιστίνη θα προσφύγει στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο δεν έχει έρθει ακόμα. Ο Αμπάς και το περιβάλλον του, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έχουν βοηθήσει να θαφτεί η έκθεση Goldstone στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και δεν έχει ποτέ κάνει επίσης κάτι με το σημαντικό Διεθνές Δικαστήριο Δικαιοσύνης του 2004, σχετικά με το Διαχωριστικό Τείχος.
Ο Μαχμούντ Αμπάς και η Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ) είναι ελάχιστα δημοφιλής στην Παλαιστίνη αυτή τη στιγμή – για πολλούς λόγους. Άνθρωποι σαν τη Leila Shahid, που είναι η Παλαιστινιακή εκπρόσωπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν πει ότι η Παλαιστινιακή Αρχή έχει αποτύχει και ότι περισσότερα από 20 χρόνια διαπραγματεύσεων δεν έχουν φέρει τίποτα εκτός από περισσότερη δυστυχία στους Παλαιστίνιους. Εάν η Παλαιστινιακή Αρχή ακολουθήσει, για μια ακόμη φορά, την διαδρομή των διαπραγματεύσεων με το Ισραήλ και τον συνεργάτη του τις ΗΠΑ, θα πέσει και πάλι το βάρος στην κοινωνία των πολιτών, τόσο στην Παλαιστίνη όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, να αναλάβει τον πραγματικό αγώνα.
Και αυτός ο αγώνας είναι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ένας αντι-αποικιακός αγώνας, με βάση τη δικαιοσύνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους, και το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους.