Η προεκλογική εκστρατεία για τις Ισραηλινές βουλευτικές εκλογές της 22ης Ιανουαρίου δεν ξεκίνησε με κάποια δημόσια συγκέντρωση, αλλά με έναν καινούργιο πόλεμο εναντίον της Γάζας. Όπως είχαν πράξει οι ομόλογοί του στις προεκλογικές περιόδους του 1955, του 1961, του 1981, του 1996 και του 2009, ο Νετανιάχου κάνει την πολεμική επιλογή εκτιμώντας ότι με μια εθνική κρίση θα προσποριστεί τα μέγιστα εκλογικά οφέλη: υπό τους ήχους των αντιαεροπορικών σειρήνων οι Ισραηλινοί θα τρομοκρατηθούν και θα συσπειρωθούν γύρω από την ατσαλένια γροθιά της ηγεσίας τους. Πρόκειται βέβαια για μνημείο κυνισμού, για αποθέωση του πολιτικού αμοραλισμού, για αδιάψευστο τεκμήριο του πόσον έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη ζωή στην εποχή μας. Εξόχως χαρακτηριστικό της στενής σύνδεσης αυτού του πολέμου με την πολιτική επικοινωνία είναι και το ότι η κήρυξη του αναγγέλθηκε όχι με επίσημη ανακοίνωση του Νετανιάχου, αλλά από το… λογαριασμού του twitter του εκπροσώπου Τύπου του Ισραηλινού στρατού (@IDFSpokesperson). Ίσως να είναι οι 140 πιο αιματοβαμμένοι χαρακτήρες στην Ιστορία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Σαθρές δικαιολογίες του Ισραήλ
Οι δικαιολογίες που προβάλλει το Ισραήλ για την επίθεση στη Γάζα δεν μπορούν να αντέξουν σε σοβαρή κριτική. Είναι πραγματικά αστείο να χρησιμοποιείται η επίθεση του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σε ένα στρατιωτικό τζιπ ως σοβαρή δικαιολογία για τη δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή της Χαμάς Άχμεντ Τζαμπάρι και το μπαράζ των αεροπορικών βομβαρδισμών. Από το 2009, η Χαμάς έχει σεβαστεί την εκεχειρία με το Ισραήλ και οι όποιες επιθέσεις άλλων μικρότερων οργανώσεων (Ισλαμική Τζιχάντ, Λαϊκό Μέτωπο, Λαϊκές Επιτροπές Αντίστασης κ.ά.), τις οποίες η Χαμάς δεν κατάφερε ή δεν θέλησε να καταστείλει, μπορεί να παρενοχλούν ή και σπάνια να έχουν θύματα, σε καμιά περίπτωση όμως δεν συνιστούν στρατηγική απειλή για μια από τις πιο ισχυρές στρατιωτικές μηχανές του πλανήτη. Πόσο μάλλον όταν αυτή η στρατιωτική μηχανή επιμένει να στραγγαλίζει τη Γάζα κατά κατάφωρη παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας. Στην πραγματικότητα, τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από τον προηγούμενο πόλεμο, η Χαμάς απέδειξε ότι μπορεί να τηρεί τις (άτυπες) συμφωνίες εκεχειρίας με το Ισραήλ.
Πέρα όμως από τις αρχικές σαθρές δικαιολογίες, με την έναρξη των εχθροπραξιών, ο Ισραηλινός προπαγανδιστικός μηχανισμός επιχειρεί να αντιστρέψει εκ νέου την πραγματικότητα παρουσιάζοντας το Ισραήλ ως θύμα Παλαιστινιακή επίθεσης. Παρά το ότι οι Παλαιστινιακές ρουκέτες έχουν πια πιο μεγάλο βεληνεκές, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με τη δύναμη πυρός των υπερσύγχρονων made in USA Ισραηλινών όπλων. Όχι μόνο γιατί μέχρι το Σάββατο το πρωί η Ισραηλινή αντιπυραυλική ομπρέλα είχε καταρρίψει 222 από τις 580 ρουκέτες που είχαν εκτοξευτεί από τη Γάζα, αλλά και γιατί αυτές οι εν πολλοίς αυτοσχέδιες ρουκέτες ούτε ακρίβεια στόχευσης έχουν ούτε μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη καταστροφή. Οι αριθμοί των θυμάτων μιλάνε άλλωστε από μόνοι τους: 38 νεκροί και 345 τραυματίες από την Παλαιστινιακή πλευρά, έναντι 3 Ισραηλινών νεκρών και 13 τραυματιών. Οι απώλειες δηλαδή είναι 1 προς 24.
Διπλωματικές σκοπιμότητες
Πέρα όμως από τις εκλογικές σκοπιμότητες, η κυβέρνηση Νετανιάχου μάλλον επιδιώκει να κερδίσει πόντους στη διπλωματική σκακιέρα. Πρώτον, ακολουθεί την πάγια Ισραηλινή στρατηγική για διαιώνιση της αστάθειας στη Μέση Ανατολή και διαρκή δημιουργία πολεμικών αναφλέξεων, ούτως ώστε το Ισραήλ να παρουσιάζεται συνεχώς ως σταθερός εγγυητής των συμφερόντων της Δύσης σε μια περιοχή ασταμάτητης αναταραχής. Δεύτερον, προκαλώντας μια νέα ανάφλεξη και προκρίνοντας εκ νέου τα στρατιωτικά μέσα, καθιστά πιθανότερη μια επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Τρίτον, θέτει τη διοίκηση Ομπάμα προ τετελεσμένων, αποδυναμώνοντας εκείνες τις φωνές στο State Department που ευνοούν μια πιο «φιλοαραβική» (για τα αμερικάνικα δεδομένα πάντοτε) πολιτική. Τέταρτον, σπρώχνει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, κι ειδικά τον Αιγύπτιο πρόεδρο Μόρσι, σε μια πολύ άβολη θέση. Ο Μόρσι και η Αδελφότητα θα πρέπει να βρουν το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην ανάγκη να βοηθήσουν τους «αδελφούς» της Χαμάς και τις επιταγές της συνθήκης του Καμπ Ντέιβιντ με το Ισραήλ, καθώς και να επιλύσουν την αντίφαση μιας πολιτικής που τους οδηγεί στη συμπόρευση με τη Δύση στη Συρία, την ίδια ώρα που ο πιο πιστός σύμμαχος της Δύσης επιτίθεται σε ένα τμήμα της Αδελφότητας.
Οι επισκέψεις στη Γάζα του Αιγύπτιου πρωθυπουργού Χισάμ Καντίλ και του Τυνήσιου Υπουργού Εξωτερικών Ραφίκ Αμπντεσλέμ ενισχύουν τη Χαμάς και αποτελούν ορατά δείγματα των αλλαγών που έχει φέρει η Αραβική Άνοιξη. Ωστόσο, η πλήρης στήριξη του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και την ΕΕ ανοίγει το δρόμο στην όξυνση της πολεμικής αναμέτρησης. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, επιστρατεύονταν 75.000 Ισραηλινοί έφεδροι κάτι που πιθανότατα αποτελεί προοίμιο των χερσαίων επιχειρήσεων. Την ίδια στιγμή, οι δυνάμεις του Άσαντ συνεχίζουν το βομβαρδισμό του Παλαιστινιακού προσφυγικού στρατοπέδου Γιαρμούκ στη Δαμασκό. Είναι να απορεί κανείς σε ποιον άθλιο Θεό χρωστάνε οι Παλαιστίνιοι…
Γιάννης Αλμπάνης