Πηγή: Δρόμος της Αριστεράς, 12 Μαρτίου 2012
Μια αποκαλυπτική έκθεση του 1982 που δημοσιεύεται στο περιοδικό Τετράδια
Με τίτλο ΄"Μια στρατηγική για το Ισραήλ" στη δεκαετία του ’80, είχε δημοσιευτεί τον Φλεβάρη του 1982 έκθεση του Οντέντ Γινόν, τότε αξιωματούχου του ισραηλινού υπουργείου Εξωτερικών. Η έκθεση δεν είναι μόνο αποκαλυπτική των σιωνιστικών σχεδιασμών αλλά και ανατριχιαστικά «προφητική» των εξελίξεων που ακολούθησαν στη Μέση Ανατολή μέχρι σήμερα.
Παρακάτω αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από το πλήρες κείμενο που δημοσιεύεται στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Τετράδια, σε μετάφραση Στάθη Ανδρέου από την αγγλική μετάφραση.
«Ο αραβο-μουσουλμανικός κόσμος είναι σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. (…) Μια θλιβερή και θυελλώδης κατάσταση περικυκλώνει το Ισραήλ και δημιουργεί προκλήσεις γι’ αυτό, προβλήματα, κινδύνους αλλά επίσης και μεγάλες ευκαιρίες για πρώτη φορά από το 1967. Είναι πιθανόν ότι οι ευκαιρίες που χάθηκαν τότε θα μπορέσουν να επιτευχθούν μέσα στη δεκαετία του ‘80 μέχρι ενός σημείου και σε διαστάσεις που ούτε να τις φανταστούμε δεν μπορούμε σήμερα. (…) Η αποτυχία να κάνουμε βήματα προς τον αραβικό πληθυσμό στις νέες περιοχές που αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια ενός πολέμου που μας επιβλήθηκε, είναι το μέγιστο στρατηγικό σφάλμα που διέπραξε το Ισραήλ το πρωινό μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Θα μπορούσαμε να είχαμε γλιτώσει από την πικρή και επικίνδυνη διαμάχη, έκτοτε, εάν είχαμε δώσει την Ιορδανία στους Παλαιστίνιους που ζουν στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη. Κάνοντας αυτό θα είχαμε εκμηδενίσει το παλαιστινιακό ζήτημα που αντιμετωπίζουμε στις μέρες μας και για το οποίο έχουμε βρει λύσεις που όμως δεν αποτελούν καθόλου λύσεις, όπως ο εδαφικός συμβιβασμός ή η αυτονομία, που στην ουσία είναι το ίδιο πράγμα.
(…) Η πλήρης διάλυση του Λιβάνου σε πέντε επαρχίες εξυπηρετεί ως προηγούμενο για ολόκληρο τον αραβικό κόσμο συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ και της Αραβικής Χερσονήσου και έχει ήδη δρομολογηθεί. Η διάλυση της Συρίας και αργότερα του Ιράκ σε εθνικά ή θρησκευτικά καθαρές περιοχές όπως στον Λίβανο είναι ο πρωταρχικός στόχος του Ισραήλ στο ανατολικό μέτωπο μακροπρόθεσμα, ενώ η κατάλυση της στρατιωτικής ισχύος αυτών των κρατών αποτελεί τον πρωταρχικό βραχυπρόθεσμο στόχο. Η Συρία θα διαλυθεί, σύμφωνα με την εθνική και θρησκευτική δομή της, σε πλήθος κρατών όπως σήμερα ο Λίβανος, έτσι ώστε θα υπάρχει ένα σιιτικό Αλάουι κράτος προς τη θάλασσα, ένα σουνιτικό κράτος στην περιοχή του Αλέπο, ένα άλλο σουνιτικό κράτος στη Δαμασκό, εχθρικό προς τον βόρειο γείτονά του και οι Δρούζοι, οι οποίοι θα συστήσουν ένα κράτος ίσως ακόμα και στο δικό μας Γκολάν αλλά σίγουρα στο Χαουράν και στη βόρεια Ιορδανία. Αυτή η τάξη πραγμάτων θα αποτελέσει την εγγύηση για την ειρήνη και την ασφάλεια της περιοχής μακροπρόθεσμα και αυτός ο στόχος είναι ήδη εντός των δυνατοτήτων μας σήμερα.
Το Ιράκ πλούσιο σε πετρέλαιο από τη μια μεριά και ολότελα διαλυμένο από την άλλη, είναι εγγυημένα υποψήφιος στόχος του Ισραήλ. Η διάλυσή του είναι ακόμη πιο επιτακτική για μας απ’ ό,τι της Συρίας. Το Ιράκ είναι πιο ισχυρό από τη Συρία. Βραχυπρόθεσμα η δύναμη του Ιράκ συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ. Ένα πόλεμος Ιράν-Ιράκ θα διαλύσει το Ιράκ και θα προξενήσει την πτώση του εσωτερικά πριν ακόμη προλάβει να οργανώσει αντίδραση εναντίον μας σε ευρύ μέτωπο. Κάθε είδους δι-αραβική σύρραξη θα μας βοηθήσει βραχυπρόθεσμα και θα μικρύνει τη διαδρομή προς τον πιο σημαντικό στόχο της διάλυσης του Ιράκ σε μικρότερες μετονομασίες του, όπως στη Συρία και στο Λίβανο. Στο Ιράκ, μια διαίρεση σε επαρχίες σύμφωνες με τις εθνικές-θρησκευτικές γραμμές όπως στη Συρία την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι δυνατή. Έτσι, τρία (ή περισσότερα) κράτη θα υπάρχουν γύρω από τρεις κεντρικές πόλεις: τη Βασόρα, τη Βαγδάτη και τη Μοσούλη και οι σιιτικές περιοχές στο νότο θα αποσχιστούν από το σουνιτικό και κουρδικό Βορρά. Είναι πιθανόν ότι η παρούσα ιρανο-ιρακινή σύγκρουση θα βαθύνει την πόλωση.
(…) Η αλλαγή του καθεστώτος ανατολικά του ποταμού [Ιορδάνη, δηλαδή στην Ιορδανία, σ.σ.] θα προκαλέσει τον τερματισμό του προβλήματος των πυκνοκατοικημένων περιοχών από Άραβες δυτικά του Ιορδάνη. Είτε εν καιρώ πολέμου είτε εν καιρώ ειρήνης, η μετανάστευση από τις περιοχές και το οικονομικό και δημογραφικό πάγωμά τους, είναι οι εγγυήσεις για την επερχόμενη αλλαγή εκατέρωθεν του Ιορδάνη και θα πρέπει να είμαστε δραστήριοι ούτως ώστε να επιταχύνουμε αυτή τη διαδικασία στο άμεσο μέλλον. Το σχέδιο αυτονομίας θα πρέπει, επίσης, να απορριφθεί όπως και οποιοσδήποτε συμβιβασμός ή διαίρεση των περιοχών διότι (…) δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν να ζουν σε αυτή τη χώρα, στην παρούσα κατάσταση, χωρίς να διαχωριστούν τα δύο έθνη, οι Άραβες της Ιορδανίας και οι Εβραίοι των περιοχών δυτικά του Ιορδάνη. Η αυθεντική συνύπαρξη και ειρήνη θα βασιλεύσουν στην περιοχή μόνον όταν οι Άραβες κατανοήσουν ότι χωρίς την εβραϊκή κυριαρχία ανάμεσα στον Ιορδάνη και τη θάλασσα δεν θα έχουν ούτε ύπαρξη ούτε ασφάλεια. Δικό τους έθνος και ασφάλεια θα έχουν μόνο στην Ιορδανία».
Μια αποκαλυπτική έκθεση του 1982 που δημοσιεύεται στο περιοδικό Τετράδια
Με τίτλο ΄"Μια στρατηγική για το Ισραήλ" στη δεκαετία του ’80, είχε δημοσιευτεί τον Φλεβάρη του 1982 έκθεση του Οντέντ Γινόν, τότε αξιωματούχου του ισραηλινού υπουργείου Εξωτερικών. Η έκθεση δεν είναι μόνο αποκαλυπτική των σιωνιστικών σχεδιασμών αλλά και ανατριχιαστικά «προφητική» των εξελίξεων που ακολούθησαν στη Μέση Ανατολή μέχρι σήμερα.Παρακάτω αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα από το πλήρες κείμενο που δημοσιεύεται στο τρέχον τεύχος του περιοδικού Τετράδια, σε μετάφραση Στάθη Ανδρέου από την αγγλική μετάφραση.
«Ο αραβο-μουσουλμανικός κόσμος είναι σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. (…) Μια θλιβερή και θυελλώδης κατάσταση περικυκλώνει το Ισραήλ και δημιουργεί προκλήσεις γι’ αυτό, προβλήματα, κινδύνους αλλά επίσης και μεγάλες ευκαιρίες για πρώτη φορά από το 1967. Είναι πιθανόν ότι οι ευκαιρίες που χάθηκαν τότε θα μπορέσουν να επιτευχθούν μέσα στη δεκαετία του ‘80 μέχρι ενός σημείου και σε διαστάσεις που ούτε να τις φανταστούμε δεν μπορούμε σήμερα. (…) Η αποτυχία να κάνουμε βήματα προς τον αραβικό πληθυσμό στις νέες περιοχές που αποκτήθηκαν κατά τη διάρκεια ενός πολέμου που μας επιβλήθηκε, είναι το μέγιστο στρατηγικό σφάλμα που διέπραξε το Ισραήλ το πρωινό μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Θα μπορούσαμε να είχαμε γλιτώσει από την πικρή και επικίνδυνη διαμάχη, έκτοτε, εάν είχαμε δώσει την Ιορδανία στους Παλαιστίνιους που ζουν στη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη. Κάνοντας αυτό θα είχαμε εκμηδενίσει το παλαιστινιακό ζήτημα που αντιμετωπίζουμε στις μέρες μας και για το οποίο έχουμε βρει λύσεις που όμως δεν αποτελούν καθόλου λύσεις, όπως ο εδαφικός συμβιβασμός ή η αυτονομία, που στην ουσία είναι το ίδιο πράγμα.
(…) Η πλήρης διάλυση του Λιβάνου σε πέντε επαρχίες εξυπηρετεί ως προηγούμενο για ολόκληρο τον αραβικό κόσμο συμπεριλαμβανομένης της Αιγύπτου, της Συρίας, του Ιράκ και της Αραβικής Χερσονήσου και έχει ήδη δρομολογηθεί. Η διάλυση της Συρίας και αργότερα του Ιράκ σε εθνικά ή θρησκευτικά καθαρές περιοχές όπως στον Λίβανο είναι ο πρωταρχικός στόχος του Ισραήλ στο ανατολικό μέτωπο μακροπρόθεσμα, ενώ η κατάλυση της στρατιωτικής ισχύος αυτών των κρατών αποτελεί τον πρωταρχικό βραχυπρόθεσμο στόχο. Η Συρία θα διαλυθεί, σύμφωνα με την εθνική και θρησκευτική δομή της, σε πλήθος κρατών όπως σήμερα ο Λίβανος, έτσι ώστε θα υπάρχει ένα σιιτικό Αλάουι κράτος προς τη θάλασσα, ένα σουνιτικό κράτος στην περιοχή του Αλέπο, ένα άλλο σουνιτικό κράτος στη Δαμασκό, εχθρικό προς τον βόρειο γείτονά του και οι Δρούζοι, οι οποίοι θα συστήσουν ένα κράτος ίσως ακόμα και στο δικό μας Γκολάν αλλά σίγουρα στο Χαουράν και στη βόρεια Ιορδανία. Αυτή η τάξη πραγμάτων θα αποτελέσει την εγγύηση για την ειρήνη και την ασφάλεια της περιοχής μακροπρόθεσμα και αυτός ο στόχος είναι ήδη εντός των δυνατοτήτων μας σήμερα.
Το Ιράκ πλούσιο σε πετρέλαιο από τη μια μεριά και ολότελα διαλυμένο από την άλλη, είναι εγγυημένα υποψήφιος στόχος του Ισραήλ. Η διάλυσή του είναι ακόμη πιο επιτακτική για μας απ’ ό,τι της Συρίας. Το Ιράκ είναι πιο ισχυρό από τη Συρία. Βραχυπρόθεσμα η δύναμη του Ιράκ συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ. Ένα πόλεμος Ιράν-Ιράκ θα διαλύσει το Ιράκ και θα προξενήσει την πτώση του εσωτερικά πριν ακόμη προλάβει να οργανώσει αντίδραση εναντίον μας σε ευρύ μέτωπο. Κάθε είδους δι-αραβική σύρραξη θα μας βοηθήσει βραχυπρόθεσμα και θα μικρύνει τη διαδρομή προς τον πιο σημαντικό στόχο της διάλυσης του Ιράκ σε μικρότερες μετονομασίες του, όπως στη Συρία και στο Λίβανο. Στο Ιράκ, μια διαίρεση σε επαρχίες σύμφωνες με τις εθνικές-θρησκευτικές γραμμές όπως στη Συρία την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι δυνατή. Έτσι, τρία (ή περισσότερα) κράτη θα υπάρχουν γύρω από τρεις κεντρικές πόλεις: τη Βασόρα, τη Βαγδάτη και τη Μοσούλη και οι σιιτικές περιοχές στο νότο θα αποσχιστούν από το σουνιτικό και κουρδικό Βορρά. Είναι πιθανόν ότι η παρούσα ιρανο-ιρακινή σύγκρουση θα βαθύνει την πόλωση.
(…) Η αλλαγή του καθεστώτος ανατολικά του ποταμού [Ιορδάνη, δηλαδή στην Ιορδανία, σ.σ.] θα προκαλέσει τον τερματισμό του προβλήματος των πυκνοκατοικημένων περιοχών από Άραβες δυτικά του Ιορδάνη. Είτε εν καιρώ πολέμου είτε εν καιρώ ειρήνης, η μετανάστευση από τις περιοχές και το οικονομικό και δημογραφικό πάγωμά τους, είναι οι εγγυήσεις για την επερχόμενη αλλαγή εκατέρωθεν του Ιορδάνη και θα πρέπει να είμαστε δραστήριοι ούτως ώστε να επιταχύνουμε αυτή τη διαδικασία στο άμεσο μέλλον. Το σχέδιο αυτονομίας θα πρέπει, επίσης, να απορριφθεί όπως και οποιοσδήποτε συμβιβασμός ή διαίρεση των περιοχών διότι (…) δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουν να ζουν σε αυτή τη χώρα, στην παρούσα κατάσταση, χωρίς να διαχωριστούν τα δύο έθνη, οι Άραβες της Ιορδανίας και οι Εβραίοι των περιοχών δυτικά του Ιορδάνη. Η αυθεντική συνύπαρξη και ειρήνη θα βασιλεύσουν στην περιοχή μόνον όταν οι Άραβες κατανοήσουν ότι χωρίς την εβραϊκή κυριαρχία ανάμεσα στον Ιορδάνη και τη θάλασσα δεν θα έχουν ούτε ύπαρξη ούτε ασφάλεια. Δικό τους έθνος και ασφάλεια θα έχουν μόνο στην Ιορδανία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου