Του Mazin Qumsiyeh, πηγή:popular-resistance.blogspot.com
Το Ισραήλ ανέφερε ένα ρεκόρ εξαγωγών σε όπλα 7,2 δις δολαρίων, παγιώνοντας την θέση του ανάμεσα στις τέσσερις πρώτες χώρες που κερδίζουν από τον πόλεμο και την καταστροφή. Οι δύο άλλες κύριες πηγές εισοδήματος του Ισραήλ (η ξένη βοήθεια και η λεηλασία την παλαιστινιακής οικονομίας) αποτελούν επίσης υψηλά ρεκόρ. Η τέταρτη πηγή εισοδήματος που είναι λιγότερο γνωστή, είναι το ξέπλυμα δισεκατομμυρίων και άλλες εγκληματικές ενέργειες. Πολλοί βγάζουν δισεκατομμύρια από παράνομα καθεστώτα στις χώρες του (υπάρχουν πολλά παραδείγματα Ρώσων και Αμερικανών σιωνιστών). Το Ισραήλ πράγματι βρίσκεται σε μια πολύ ισχυρή οικονομική και στρατιωτική θέση. Επίσης έχει την βοήθεια της μαζικής εκστρατείας των μίντια για την δυσφήμιση των Παλαιστινίων (και τώρα των Μουσουλμάνων και των Αράβων γενικά). Στην πραγματικότητα, η Ιερουσαλήμ έχει μεταλλαχθεί και ο πολυεθνικός, πολύ-θρησκευτικός χαρακτήρας της έχει διαβρωθεί, όπως έγινε στην Γιάφα και την Χάιφα και όπως γίνεται τώρα στην Χεβρώνα και αλλού.
Δεν είμαστε όμως τελείως αβοήθητοι στο να αντιμετωπίσουμε τον τελευταίο προμαχώνα του φασισμού και του ρατσισμού, που προστατεύεται από την κρατική εξουσία και το παγκόσμιο δίκτυο τοκογλύφων.
Ναι, πράγματι ο αγώνας μας είναι πιο δύσκολος από εκείνον ενάντια στο απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Ναι, πράγματι η «ηγεσία» μας έχει συρρικνωθεί, με τις αδύναμες δηλώσεις της σε φανταχτερά ξενοδοχεία και κέντρα συνεδριάσεων και στα μίντια. Η «ηγεσία» πληρώνεται εξαιρετικά για να μην κάνει τίποτα χρήσιμο που να μπορεί να αλλάξει την πολιτική πορεία ή έστω να αυξήσει το κόστος αυτής της αποικιοκρατικής σιωνιστικής επιχείρησης. Ακόμα χειρότερα, ένα σημαντικό μέρος αυτής της «ηγεσίας» στην πραγματικότητα βοηθάει και στηρίζει τους κατακτητές. Ο Σαλάμ Φαγιάντ που δούλευε στην Παγκόσμια Τράπεζα και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, διακηρύττει πως στηρίζει πλήρως τον επικεφαλή της Κεντρικής Τράπεζας του Ισραήλ για επικεφαλή του ΔΝΤ! Επίσης έχει δουλέψει σκληρά για να βρει χρηματοδοτήσεις για να ανοίξει εναλλακτικούς δρόμους, που θα διευκολύνουν το καθεστώς απαρτχάιντ να απομονώσει τους Παλαιστίνιους και να ελέγχει τον φυσικό πλούτο και τα καλύτερα εδάφη της Δυτικής Όχθης. Και μετά είναι ο Μαχμούντ Αμπάς που είπε σε περισσότερες από μία περιπτώσεις και υπέγραψε ακόμα και μια προσωρινή συμφωνία με τους Ισραηλινούς που έλεγε ότι οι πρόσφυγες δεν χρειάζεται να επιστρέψουν στα σπίτια και την γη τους, αλλά στο αποστρατικοποιημένο μπατουστάν που θα λέγεται παλαιστινιακό κράτος. Ο Αμπάς επίσης επαναλαμβάνει ότι η επιλογή του είναι διαπραγματεύσεις, διαπραγματεύσεις, διαπραγματεύσεις. Αυτός κι οι συνεργάτες του (Σαΐμπ Ερεκάτ, Αμπού Ελά κλπ) διαπραγματεύονται εδώ και είκοσι χρόνια και το μόνο που έχουν καταφέρει είναι δώσουν χώρο στην οικονομία και την διπλωματία του Ισραήλ να παγιώσουν την σιωνιστική αποικιοκρατία. Όμως η περίοδος της ισραηλινής αποικιοκρατίας πρέπει να τελειώσει και πλησιάζει το τέλος της.
Ενώ εμείς στην κοινωνία των πολιτών ακόμα ελπίζουμε πως αυτοί οι «ηγέτες» θα αλλάξουν τους τρόπους, ωστόσο δεν περιμένουμε. Αναλαμβάνουμε δράσεις και πρέπει να δράσουμε περισσότερο. Η κλιμάκωση που έρχεται δεν θα είναι ανάμεσα στα κράτη ούτε θα είναι μια «εξέγερση» με την κλασσική έννοια. Αυτό που βλέπουμε είναι μια ανάπτυξη του μποϋκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων και των κυρώσεων και τα γεγονότα του Στόλου της Ελευθερίας Ι, της 15ης Μαΐου, της 5ης Ιουνίου, του Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ που έρχεται και η 8-16 Ιουλίου, είναι κρίσιμα. Έχουμε ατομική και συλλογική ευθύνη να αλλάξουμε τα πράγματα με ηθικούς και αποφασιστικούς τρόπους. Οι άλλες επιλογές που παρουσιάζονται έχουν αποδειχθεί καταστροφικά αρνητικές: βασίζονται σε πολιτικούς (εκλεγμένους ή αυτοδιορισμένους) ή στις απρόβλεπτες μετατοπίσεις των στρατιωτικών δυνατοτήτων (μια επικίνδυνη ανάπτυξη όπλων μαζική καταστροφής, σχετικά εύκολη για μικρά κράτη ή μη κρατικούς παράγοντες).
Ας μην έχουμε αυταπάτες: ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη σύγκρουση. Μπορεί να είναι 1) κοινωνική σύγκρουση όπου η κοινωνία των πολιτών κερδίζει τον αγώνα γιατί έχει συνδεθεί με τακτικές δυνατής και αποφασιστικής λαϊκής αντίστασης ή 2) μπορεί να γίνει ένοπλη εξέγερση που θα χρησιμοποιεί σύγχρονη τεχνολογία και θα προκαλεί τις συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Η Χεζμπολάχ στο Λίβανο δίνει ένα μοντέλο που συνδέει τα δύο, αλλά δίνει έμφαση στο δεύτερο. Για να προκληθεί η τοπική δικτατορία, είδαμε την δύναμη της λαϊκής αντίστασης στην Αίγυπτο και την Τυνησία. Η πρόκληση της αποικιοκρατίας πέτυχε με τον συνδυασμό των δύο στην Αλγερία (απελευθερώθηκε την δεκαετία του ’60) και πιο πρόσφατα στην Νότια Αφρική. Όμως ο συνδυασμός στην Νότια Αφρική βελτιώθηκε χάρη στη συμμετοχή της διεθνούς κοινότητας. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική και η δική μας ιστορία εδώ και η σύγκρουση που έρχεται θα είναι μοναδική στην Παλαιστίνη και θα διαφέρει από οποιαδήποτε άλλο μέρος.
Είναι όμως σαφές πως έχουμε υποχρέωση σαν άτομα στην κοινωνία μας, να προσπαθήσουμε να δώσουμε μορφή στην σύγκρουση για να μην είναι καταστροφικά βίαιη (δηλαδή λιγότερο στρατιωτική και περισσότερη στρατιωτική δύναμη). Το μέλλον μας εξαρτάται από μας, να δουλέψουμε μαζί να αλλάξουμε τις συνθήκες. Όσοι νομίζουν πως αντέχουν να κάθονται και να περιμένουν (βλέποντας τηλεόραση) θα χάσουν το τρένο της δικαιοσύνης και θα μετανιώσουν για την απάθεια τους. Εμείς οι Παλαιστίνιοι πρέπει να σηκώσουμε το βάρος (θυμάμαι την εικόνα ενός ηλικιωμένου που κουβάλαγε στην πλάτη του την Ιερουσαλήμ και την Παλαιστίνη). Αλλά και ως άνθρωποι έχουμε ευθύνη. Δεν πρέπει να ησυχάσουμε με την «ανθρωπιστική βοήθεια» ή από «κρατικές» ή «μη κρατικές» δομές που δίνουν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στην Αυστραλία, στο κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ ή στο μπαντουστάν που θα λέγεται παλαιστινιακό κράτος.
Όλοι ξέρουν πως το παλιό σύστημα κάνει τον πλούσιο πλουσιότερο, τον φτωχό φτωχότερο, καταστρέφει το περιβάλλον μας και μας αφήνουν να κάνουμε εκλογές ανάμεσα σε κύματα δεδομένων οικονομικών κρίσεων και περιστασιακών πολέμων ή τρομοκρατικών επιθέσεων που έχουν στόχο να μας αποσπάσουν την προσοχή μας.
Το Ισραήλ ανέφερε ένα ρεκόρ εξαγωγών σε όπλα 7,2 δις δολαρίων, παγιώνοντας την θέση του ανάμεσα στις τέσσερις πρώτες χώρες που κερδίζουν από τον πόλεμο και την καταστροφή. Οι δύο άλλες κύριες πηγές εισοδήματος του Ισραήλ (η ξένη βοήθεια και η λεηλασία την παλαιστινιακής οικονομίας) αποτελούν επίσης υψηλά ρεκόρ. Η τέταρτη πηγή εισοδήματος που είναι λιγότερο γνωστή, είναι το ξέπλυμα δισεκατομμυρίων και άλλες εγκληματικές ενέργειες. Πολλοί βγάζουν δισεκατομμύρια από παράνομα καθεστώτα στις χώρες του (υπάρχουν πολλά παραδείγματα Ρώσων και Αμερικανών σιωνιστών). Το Ισραήλ πράγματι βρίσκεται σε μια πολύ ισχυρή οικονομική και στρατιωτική θέση. Επίσης έχει την βοήθεια της μαζικής εκστρατείας των μίντια για την δυσφήμιση των Παλαιστινίων (και τώρα των Μουσουλμάνων και των Αράβων γενικά). Στην πραγματικότητα, η Ιερουσαλήμ έχει μεταλλαχθεί και ο πολυεθνικός, πολύ-θρησκευτικός χαρακτήρας της έχει διαβρωθεί, όπως έγινε στην Γιάφα και την Χάιφα και όπως γίνεται τώρα στην Χεβρώνα και αλλού.Δεν είμαστε όμως τελείως αβοήθητοι στο να αντιμετωπίσουμε τον τελευταίο προμαχώνα του φασισμού και του ρατσισμού, που προστατεύεται από την κρατική εξουσία και το παγκόσμιο δίκτυο τοκογλύφων.
Ναι, πράγματι ο αγώνας μας είναι πιο δύσκολος από εκείνον ενάντια στο απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Ναι, πράγματι η «ηγεσία» μας έχει συρρικνωθεί, με τις αδύναμες δηλώσεις της σε φανταχτερά ξενοδοχεία και κέντρα συνεδριάσεων και στα μίντια. Η «ηγεσία» πληρώνεται εξαιρετικά για να μην κάνει τίποτα χρήσιμο που να μπορεί να αλλάξει την πολιτική πορεία ή έστω να αυξήσει το κόστος αυτής της αποικιοκρατικής σιωνιστικής επιχείρησης. Ακόμα χειρότερα, ένα σημαντικό μέρος αυτής της «ηγεσίας» στην πραγματικότητα βοηθάει και στηρίζει τους κατακτητές. Ο Σαλάμ Φαγιάντ που δούλευε στην Παγκόσμια Τράπεζα και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, διακηρύττει πως στηρίζει πλήρως τον επικεφαλή της Κεντρικής Τράπεζας του Ισραήλ για επικεφαλή του ΔΝΤ! Επίσης έχει δουλέψει σκληρά για να βρει χρηματοδοτήσεις για να ανοίξει εναλλακτικούς δρόμους, που θα διευκολύνουν το καθεστώς απαρτχάιντ να απομονώσει τους Παλαιστίνιους και να ελέγχει τον φυσικό πλούτο και τα καλύτερα εδάφη της Δυτικής Όχθης. Και μετά είναι ο Μαχμούντ Αμπάς που είπε σε περισσότερες από μία περιπτώσεις και υπέγραψε ακόμα και μια προσωρινή συμφωνία με τους Ισραηλινούς που έλεγε ότι οι πρόσφυγες δεν χρειάζεται να επιστρέψουν στα σπίτια και την γη τους, αλλά στο αποστρατικοποιημένο μπατουστάν που θα λέγεται παλαιστινιακό κράτος. Ο Αμπάς επίσης επαναλαμβάνει ότι η επιλογή του είναι διαπραγματεύσεις, διαπραγματεύσεις, διαπραγματεύσεις. Αυτός κι οι συνεργάτες του (Σαΐμπ Ερεκάτ, Αμπού Ελά κλπ) διαπραγματεύονται εδώ και είκοσι χρόνια και το μόνο που έχουν καταφέρει είναι δώσουν χώρο στην οικονομία και την διπλωματία του Ισραήλ να παγιώσουν την σιωνιστική αποικιοκρατία. Όμως η περίοδος της ισραηλινής αποικιοκρατίας πρέπει να τελειώσει και πλησιάζει το τέλος της.
Ενώ εμείς στην κοινωνία των πολιτών ακόμα ελπίζουμε πως αυτοί οι «ηγέτες» θα αλλάξουν τους τρόπους, ωστόσο δεν περιμένουμε. Αναλαμβάνουμε δράσεις και πρέπει να δράσουμε περισσότερο. Η κλιμάκωση που έρχεται δεν θα είναι ανάμεσα στα κράτη ούτε θα είναι μια «εξέγερση» με την κλασσική έννοια. Αυτό που βλέπουμε είναι μια ανάπτυξη του μποϋκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων και των κυρώσεων και τα γεγονότα του Στόλου της Ελευθερίας Ι, της 15ης Μαΐου, της 5ης Ιουνίου, του Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ που έρχεται και η 8-16 Ιουλίου, είναι κρίσιμα. Έχουμε ατομική και συλλογική ευθύνη να αλλάξουμε τα πράγματα με ηθικούς και αποφασιστικούς τρόπους. Οι άλλες επιλογές που παρουσιάζονται έχουν αποδειχθεί καταστροφικά αρνητικές: βασίζονται σε πολιτικούς (εκλεγμένους ή αυτοδιορισμένους) ή στις απρόβλεπτες μετατοπίσεις των στρατιωτικών δυνατοτήτων (μια επικίνδυνη ανάπτυξη όπλων μαζική καταστροφής, σχετικά εύκολη για μικρά κράτη ή μη κρατικούς παράγοντες).
Ας μην έχουμε αυταπάτες: ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη σύγκρουση. Μπορεί να είναι 1) κοινωνική σύγκρουση όπου η κοινωνία των πολιτών κερδίζει τον αγώνα γιατί έχει συνδεθεί με τακτικές δυνατής και αποφασιστικής λαϊκής αντίστασης ή 2) μπορεί να γίνει ένοπλη εξέγερση που θα χρησιμοποιεί σύγχρονη τεχνολογία και θα προκαλεί τις συμβατικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Η Χεζμπολάχ στο Λίβανο δίνει ένα μοντέλο που συνδέει τα δύο, αλλά δίνει έμφαση στο δεύτερο. Για να προκληθεί η τοπική δικτατορία, είδαμε την δύναμη της λαϊκής αντίστασης στην Αίγυπτο και την Τυνησία. Η πρόκληση της αποικιοκρατίας πέτυχε με τον συνδυασμό των δύο στην Αλγερία (απελευθερώθηκε την δεκαετία του ’60) και πιο πρόσφατα στην Νότια Αφρική. Όμως ο συνδυασμός στην Νότια Αφρική βελτιώθηκε χάρη στη συμμετοχή της διεθνούς κοινότητας. Κάθε περίπτωση είναι μοναδική και η δική μας ιστορία εδώ και η σύγκρουση που έρχεται θα είναι μοναδική στην Παλαιστίνη και θα διαφέρει από οποιαδήποτε άλλο μέρος.
Είναι όμως σαφές πως έχουμε υποχρέωση σαν άτομα στην κοινωνία μας, να προσπαθήσουμε να δώσουμε μορφή στην σύγκρουση για να μην είναι καταστροφικά βίαιη (δηλαδή λιγότερο στρατιωτική και περισσότερη στρατιωτική δύναμη). Το μέλλον μας εξαρτάται από μας, να δουλέψουμε μαζί να αλλάξουμε τις συνθήκες. Όσοι νομίζουν πως αντέχουν να κάθονται και να περιμένουν (βλέποντας τηλεόραση) θα χάσουν το τρένο της δικαιοσύνης και θα μετανιώσουν για την απάθεια τους. Εμείς οι Παλαιστίνιοι πρέπει να σηκώσουμε το βάρος (θυμάμαι την εικόνα ενός ηλικιωμένου που κουβάλαγε στην πλάτη του την Ιερουσαλήμ και την Παλαιστίνη). Αλλά και ως άνθρωποι έχουμε ευθύνη. Δεν πρέπει να ησυχάσουμε με την «ανθρωπιστική βοήθεια» ή από «κρατικές» ή «μη κρατικές» δομές που δίνουν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς, στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, στην Αυστραλία, στο κράτος απαρτχάιντ του Ισραήλ ή στο μπαντουστάν που θα λέγεται παλαιστινιακό κράτος.
Όλοι ξέρουν πως το παλιό σύστημα κάνει τον πλούσιο πλουσιότερο, τον φτωχό φτωχότερο, καταστρέφει το περιβάλλον μας και μας αφήνουν να κάνουμε εκλογές ανάμεσα σε κύματα δεδομένων οικονομικών κρίσεων και περιστασιακών πολέμων ή τρομοκρατικών επιθέσεων που έχουν στόχο να μας αποσπάσουν την προσοχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου