Vittorio Arrigoni, πηγή palestinechronicle.com
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στο blog του Vittorio Arrigoni, Guerrilla Radio
Το βλέμμα της είναι βαθύ σαν τους ανεξιχνίαστους ωκεανούς και οι κινήσεις της έχουν την χάρη των πουλιών, είναι σαν ένα θαλάσσιο πλάσμα που καταδύεται στο νερό. Ακόμα και το βάρος των ρούχων της φαίνεται να εξαφανίζεται, αφού λόγω της παράδοσης πρέπει να τα φοράει ακόμα κι όταν κολυμπάει.
Την λένε Madeleine Kulab, είναι 16 χρονών και είναι η πρώτη και η μοναδική γυναίκα ψαράς στην Γάζα. Ο πατέρας της Momahed έμεινε παράλυτος πριν από δέκα χρόνια και αναγκάστηκε να κρεμάσει τα δίχτυα του. Τώρα η κόρη του, έχει πάρει την θέση του στην θάλασσα.
«Ερχόμαστε από οικογένεια ψαράδων, που το πάθος τους για το ψάρεμα έχει περάσει από γενιά σε γενιά. Ζούσαμε από το ψάρεμα πριν μας διώξουν με την βία το 1948, στην πόλη που σήμερα είναι γνωστή ως Ashkelon», εξηγεί ο πατέρας της.
Σήμερα, αυτός ο τρόπος μετά βίας τους επιτρέπει να επιζήσουμε, εξαιτίας του αποκλεισμού και των θαλάσσιων περιορισμών που έχει επιβάλλει το Ισραήλ (δεν μπορούν να απομακρυνθούν παραπάνω από τρία ναυτικά μίλια) και έχει οδηγήσει στην φτώχεια πολλούς ψαράδες στην Γάζα. Σύμφωνα με την πρόσφατη αναφορά του Ερυθρού Σταυρού, το 90% των περίπου 400 ψαράδων στην Λωρίδα της Γάζας ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και η κατάσταση τους εξακολουθεί να επιδεινώνεται.
Η συνηθισμένη βοήθεια των ΗΕ που δίνεται στην οικογένεια Kulab δεν είναι πια αρκετή κι έτσι, τα τελευταία τρία χρόνια η Madeleine ξυπνάει από τις 6 το πρωί, μια ώρα πριν ξεκινήσει το μάθημα στο σχολείο της, και με τα κουπιά οδηγεί την μικροσκοπική της βάρκα σε νερά που μπορεί να ρίξει τα δίχτυα. Αυτό το τελετουργικό επαναλαμβάνεται το απόγευμα, αμέσως μόλις τελειώσει το σχολείο. Η Madeleine δεν έχει μόνο σχολικά βιβλία στον σάκο της, αλλά και μια αλλαξιά ρούχα.
Εδώ, οι ανθρώπινες ανάγκες πρέπει να κυριαρχήσουν της παράδοσης και το κουράγιο έχει δημιουργήσει ένα νέο επάγγελμα για επιβίωση. Είναι ένα παράδειγμα για την περιοχή και την Madeleine. Με το νέο της ρόλος έχει κερδίσει τον σεβασμό των υπολοίπων γυναικών στην Γάζα, αλλά και την κακή φήμη πέρα από την φυλακή της Γάζας.
Η καθημερινή ψαριά δεν ξεπερνάει τα τρία κιλά και τα περισσότερα είναι σαρδέλες και καβούρια, ένα κέρδος που δεν συγκρίνεται με τα καθημερινά ρίσκα που αντιμετωπίζει. Ο τελευταίος ψαράς που πέθανε από τα ισραηλινά πολυβόλα ήταν στις 24 Σεπτέμβρη 2010 και βρισκόταν ακριβώς στην ίδια περιοχή όπου πηγαίνει η Madeleine, απέναντι από την παραλία Sudaniya.
Όταν πήγα να την συναντήσω στην παραλία, υπήρχαν δύο Άραβες δημοσιογράφοι που την κινηματογραφούσαν την ώρα που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει για το ψάρεμα. Η Madeleine όμως δεν αφήνει όλα αυτά να την παρασύρουν, παραμένει το ίδιο προσγειωμένο κορίτσι που ήταν πάντα. Τα όνειρα της είναι τα ίδια με κάθε έφηβη κοπέλα. «Δεν θα αφήσω ποτέ την θάλασσα, είναι το φυσικό μου στοιχείο, όμως κάποια μέρα θέλω να γίνω σχεδιάστρια ρούχων», λέει η Madeleine.
Ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον, τα ίδια αυτά χέρια, τα τόσο ικανά να ξεμπλέκουν τα δίκτυα και να βγάζουν τα μικρά όστρακα, να κεντάνε κάποια μέρα όμορφα ρούχα που θα κλείνουν μέσα τους τις αναμνήσεις και τις ιστορίες μιας ζωής και μιας θάλασσας σε αποκλεισμό.
Restiamo Umani – Stay Human
Vittorio Arrigoni από την πόλη της Γάζας.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε αρχικά στο blog του Vittorio Arrigoni, Guerrilla Radio
Το βλέμμα της είναι βαθύ σαν τους ανεξιχνίαστους ωκεανούς και οι κινήσεις της έχουν την χάρη των πουλιών, είναι σαν ένα θαλάσσιο πλάσμα που καταδύεται στο νερό. Ακόμα και το βάρος των ρούχων της φαίνεται να εξαφανίζεται, αφού λόγω της παράδοσης πρέπει να τα φοράει ακόμα κι όταν κολυμπάει.Την λένε Madeleine Kulab, είναι 16 χρονών και είναι η πρώτη και η μοναδική γυναίκα ψαράς στην Γάζα. Ο πατέρας της Momahed έμεινε παράλυτος πριν από δέκα χρόνια και αναγκάστηκε να κρεμάσει τα δίχτυα του. Τώρα η κόρη του, έχει πάρει την θέση του στην θάλασσα.
«Ερχόμαστε από οικογένεια ψαράδων, που το πάθος τους για το ψάρεμα έχει περάσει από γενιά σε γενιά. Ζούσαμε από το ψάρεμα πριν μας διώξουν με την βία το 1948, στην πόλη που σήμερα είναι γνωστή ως Ashkelon», εξηγεί ο πατέρας της.
Σήμερα, αυτός ο τρόπος μετά βίας τους επιτρέπει να επιζήσουμε, εξαιτίας του αποκλεισμού και των θαλάσσιων περιορισμών που έχει επιβάλλει το Ισραήλ (δεν μπορούν να απομακρυνθούν παραπάνω από τρία ναυτικά μίλια) και έχει οδηγήσει στην φτώχεια πολλούς ψαράδες στην Γάζα. Σύμφωνα με την πρόσφατη αναφορά του Ερυθρού Σταυρού, το 90% των περίπου 400 ψαράδων στην Λωρίδα της Γάζας ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και η κατάσταση τους εξακολουθεί να επιδεινώνεται.
Η συνηθισμένη βοήθεια των ΗΕ που δίνεται στην οικογένεια Kulab δεν είναι πια αρκετή κι έτσι, τα τελευταία τρία χρόνια η Madeleine ξυπνάει από τις 6 το πρωί, μια ώρα πριν ξεκινήσει το μάθημα στο σχολείο της, και με τα κουπιά οδηγεί την μικροσκοπική της βάρκα σε νερά που μπορεί να ρίξει τα δίχτυα. Αυτό το τελετουργικό επαναλαμβάνεται το απόγευμα, αμέσως μόλις τελειώσει το σχολείο. Η Madeleine δεν έχει μόνο σχολικά βιβλία στον σάκο της, αλλά και μια αλλαξιά ρούχα.
Εδώ, οι ανθρώπινες ανάγκες πρέπει να κυριαρχήσουν της παράδοσης και το κουράγιο έχει δημιουργήσει ένα νέο επάγγελμα για επιβίωση. Είναι ένα παράδειγμα για την περιοχή και την Madeleine. Με το νέο της ρόλος έχει κερδίσει τον σεβασμό των υπολοίπων γυναικών στην Γάζα, αλλά και την κακή φήμη πέρα από την φυλακή της Γάζας.
Η καθημερινή ψαριά δεν ξεπερνάει τα τρία κιλά και τα περισσότερα είναι σαρδέλες και καβούρια, ένα κέρδος που δεν συγκρίνεται με τα καθημερινά ρίσκα που αντιμετωπίζει. Ο τελευταίος ψαράς που πέθανε από τα ισραηλινά πολυβόλα ήταν στις 24 Σεπτέμβρη 2010 και βρισκόταν ακριβώς στην ίδια περιοχή όπου πηγαίνει η Madeleine, απέναντι από την παραλία Sudaniya.
Όταν πήγα να την συναντήσω στην παραλία, υπήρχαν δύο Άραβες δημοσιογράφοι που την κινηματογραφούσαν την ώρα που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει για το ψάρεμα. Η Madeleine όμως δεν αφήνει όλα αυτά να την παρασύρουν, παραμένει το ίδιο προσγειωμένο κορίτσι που ήταν πάντα. Τα όνειρα της είναι τα ίδια με κάθε έφηβη κοπέλα. «Δεν θα αφήσω ποτέ την θάλασσα, είναι το φυσικό μου στοιχείο, όμως κάποια μέρα θέλω να γίνω σχεδιάστρια ρούχων», λέει η Madeleine.
Ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον, τα ίδια αυτά χέρια, τα τόσο ικανά να ξεμπλέκουν τα δίκτυα και να βγάζουν τα μικρά όστρακα, να κεντάνε κάποια μέρα όμορφα ρούχα που θα κλείνουν μέσα τους τις αναμνήσεις και τις ιστορίες μιας ζωής και μιας θάλασσας σε αποκλεισμό.
Restiamo Umani – Stay Human
Vittorio Arrigoni από την πόλη της Γάζας.
Αναρτήσεις
