Η Πανεθνική Επιτροπή του Δημοκρατικού Δρόμου στην τακτική της συνεδρίαση το Σάββατο 9 Απρίλη στην Καζαμπλάνκα, που την ονόμασε τιμητικά «Αμίνα Αλ Χαμλισί»(σ.μετ. αγωνίστρια, Μάρτυρας του Αγώνα), ανακοινώνει τα ακόλουθα:
Μετά τις
επιτυχίες που κατήγαγαν οι λαϊκές επαναστάσεις στην Τυνησία και την Αίγυπτο, όπου οι ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας εργάζονται για τη διατήρηση και τη διεύρυνση των κεκτημένων των επαναστάσεών τους, οι λαοί του αραβικού κόσμου συνεχίζουν τις ένδοξες εξεγέρσεις τους εναντίον των τυραννικών καθεστώτων και των προσωποπαγών διακυβερνήσεων και υπέρ της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι μάζες αντιπάλεψαν την αιματηρή βία των δυνάμεων του στρατού και της πολιτικής αστυνομίας και έκαναν τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι οποίες αναμειγνύονται με διάφορους τρόπους και μέσα για να εξασφαλίσουν τη διατήρηση των συμφερόντων τους, να τρέμουν από τους εν εξελίξει και τους πιθανούς μετασχηματισμούς.
Στη χώρα μας δεν κατάφεραν ακόμα οι επίσημες μανούβρες και οι δυνάμεις που πρόσκεινται στο καθεστώς, να διασπάσουν ή να χαλιναγωγήσουν το κίνημα 20 Φλεβάρη παρά τις επίμονες απόπειρές τους, με προσπάθειες μέσα και έξω από αυτό, και με κάθε μέσο, κι έτσι συνεχίζονται οι διαδηλώσεις σε όλες τις περιοχές για τους ίδιους στόχους και αιτήματα και για την έκφραση της αντίθεσης του κινήματος στις επίσημες πρωτοβουλίες και ιδιαίτερα εναντίον εκείνης σχετικά με τη Συνταγματική Αναθεώρηση. Και παρά την ευρεία αντίθεση, δεν διστάζουν κάποιες πλευρές, μεταξύ των οποίων η Γαλλία και οι ΗΠΑ, να εκφράζουν την υποστήριξή τους στους επίσημους σχεδιασμούς και στις απόπειρες εκτροπής του κινήματος προς μια πορεία βολική για τη διατήρηση των συμφερόντων τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Γαλλικές αρχές συνεχίζουν να κρατούν μυστικές τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δολοφονήθηκε ο Μάρτυρας Μεχντί Μπεν Μπάρκα (σ.μετ. ιδρυτής της ισχυρής αντιμοναρχικής αριστερής Εθνικής Ένωσης Λαϊκών Δυνάμεων, εξαφανίστηκε στο Παρίσι το 1965, ηγέτης της Τριηπειρωτικής Συνδιάσκεψης). Παράλληλα, σε αυτό τον αγώνα συμμετέχουν διάφορα στρώματα αγωνιστών (πτυχιούχοι άνεργοι, εργαζόμενοι στον Ιδιωτικό και Δημόσιο τομέα, κάτοικοι απομακρυσμένων και φτωχών περιοχών όπως το Ιτάζαρ Μιντελτ και η Κασίμπα Σίντι Σουλεϊμάν κλπ) στων οποίων τα αιτήματα η κυβέρνηση γυρνά την πλάτη της ή πασχίζει να τα εντάξει σε έναν «κοινωνικό διάλογο» και να τα πνίξει στο πλαίσιο επιτροπών ή κάνει πως μόλις τώρα τα αναγνωρίζει και ενσκήπτει απάνω τους, με στόχο να κερδίσει χρόνο ώσπου να κοπάσει η καταιγίδα.
Ο Δημοκρατικός Δρόμος, εξάλλου, αντιπαλεύει τη σχεδιαζόμενη σε βάρος του επίθεση από διάφορα φερέφωνα του συστήματος που έχουν στόχο την παραποίηση των θέσεών του και την απομόνωσή του, δίχως να του δίνουν τη δυνατότητα να ξεκαθαρίζει τις θέσεις του και να απαντά, ειδικά μέσω των οπτικοακουστικών Μέσων Ενημέρωσης που χρηματοδοτούνται από το λαό.
Βάσει των παραπάνω, η Πανεθνική Επιτροπή
1) Καταγγέλλει τη βίαιη επίθεση εναντίον του κινήματος 20 Φλεβάρη και ζητά την αντικειμενική διερεύνηση των πραγματικών αιτιών τα οποία οδήγησαν στο θάνατο πολλών νέων του Κινήματος στη Χουσέιμα και στη δολοφονία του Μάρτυρα Αμπντ Αλ Καρίμ Ας Σάιμπ και την απόπειρα δολοφονίας του Αζ Αλντίν Αλ Μαντζάλι στη Σεφρού και ζητά τον τερματισμό των παρακολουθήσεων και την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων του Κινήματος.
2) Εκφράζει τη συνέχιση της στήριξής του σε κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία του κινήματος της νεολαίας της 20ής Φλεβάρη και την αφοσίωσή του στην ανεξαρτησία του νεολαιίστικου αυτού κινήματος.
3) Θεωρεί πως το καταλληλότερο πολιτικό σύνθημα της τρέχουσας περιόδου είναι η πτώση της Συμβουλευτικής Επιτροπής για την Αναθεώρηση του Συντάγματος και το αίτημα για μια Συντακτική Συνέλευση που θα εκπονήσει ένα νέο, δημοκρατικό σύνταγμα πάνω στα συντρίμμια του σημερινού αντιδραστικού Συντάγματος, κάτι που προϋποθέτει τη διάλυση του «μαγαζιού»: την απομόνωση της μαφίας του βασιλικού οίκου και τη φυλάκιση των βασανιστών και των σφετεριστών του δημοσίου χρήματος, τη διάλυση των μυστικών και παρακρατικών μηχανισμών, την απελευθέρωση των ΜΜΕ από τον κρατικό βασιλικό ζυγό, την άμεση απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, την πτώση της κυβέρνησης και τη διάλυση του κοινοβουλίου, την ανταπόκριση στα φλέγοντα ζητήματα που πλήττουν τις λαϊκές μάζες στην καθημερινή τους ζωή και διαβίωση (βελτίωση των μισθών, τερματισμός της ακρίβειας, απασχόληση και αποζημίωση των ανέργων, ποιοτική πρόνοια, ελεύθερη εκπαίδευση και υγεία για όλους, παροχή των απαραίτητων υποδομών και των κατάλληλων εξοπλισμών, επιστροφή καλλιεργήσιμων εκτάσεων )
4) Εκφράζει την αλληλεγγύη του και την υποστήριξή του σε κάθε αγωνιζόμενο στρώμα και καλεί στην έναρξη ενός ενωτικού δυναμικού συνδικαλιστικού αγώνα με επικεφαλής τη Δημοκρατική Συνομοσπονδία Εργασίας και τη Μαροκινή Ένωση για την Κοινωνική Απασχόληση και στη συμμετοχή σε έναν γενικό αγώνα για την δημιουργία καλύτερων όρων διαπραγμάτευσης.
5) Χαιρετίζει τις επαναστάσεις των λαών του αραβικού κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των λαών του Μαγκρέμπ. Αυτές οι επαναστάσεις έδειξαν πως οι μάζες είναι οι δημιουργοί της Ιστορίας και ότι η Αλλαγή δεν θα έρθει από τα πάνω, από πεφωτισμένους κυβερνώντες, αν υπάρχουν, ούτε από τη δημιουργία μιας απομονωμένης ελίτ, ούτε μέσα από τους θεσμούς. Επίσης ανέδειξαν τη χρεοκοπία των μεθόδων τρομοκράτησης των αγωνιστών και την κατάρρευση του μπαμπούλα της «Αλ Κάιντα» και του πολιτικού Ισλάμ γενικά.
6) Καταγγέλλει έντονα την αντιδραστική ανάμειξη του Συμβουλίου Συνεργασίας των Χωρών του Κόλπου- κάτι που ενθαρρύνεται από διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στις οποίες δεν δόθηκε το πράσινο φως- μέσω αυτού που ονομάζεται Ασπίδα της Αραβικής Χερσονήσου, για την προστασία του καθεστώτος στο Μπαχρέιν και την καταστολή της επανάστασης και την περιστολή της φωνής της εκεί. Όπως και υποστηρίζει τις φιλοδοξίες του λιβυκού λαού για απελευθέρωση από το ζυγό της δικτατορίας του Καντάφι και της οικογένειάς του, αυτού του αιμοσταγούς καθεστώτος το οποίο συνεργαζόταν με τη σιωνιστική οντότητα και παρέδωσε τη χώρα και τα πλούτη της στο Ξένο Κεφάλαιο, ενώ παράλληλα απορρίπτει κάθε μορφή ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στη Λιβύη και γενικά στις χώρες της περιοχής.
7) Καταγγέλλει την πολιτική των εποικισμών, των πολιορκιών και των δολοφονιών από το σιωνιστή εχθρό εναντίον του παλαιστινιακού λαού και καλεί στην ενδυνάμωση και τη διατήρηση της παλαιστινιακής πατριωτικής ενότητας, ως προϋπόθεση για να σταματήσει ο αλαζόνας εχθρός, για να επιστρέψουν οι πρόσφυγες στα σπίτια τους και για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στο σύνολο του παλαιστινιακού εδάφους.
Η Πανεθνική Επιτροπή
9/4/2011
Αναρτήσεις
