Πηγή: www.alternativenews.org/english 26/10/2010
Αδερφοί κι αδερφές στο Διεθνές Συμβούλιο του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ
Αδερφοί και αδερφές της Παλαιστινιακής Εθνικής Επιτροπής του Παγκόσμιου Φόρουμ Εκπαίδευσης
Σας χαιρετίζω όλους.
Πρώτα απ’ όλα, στέλνω τους πιο θερμούς μου χαιρετισμούς και την εκτίμηση μου για όλες τις προετοιμασίες που κάνατε για το παγκόσμιο Φόρουμ Εκπαίδευσης στην Παλαιστίνη. Είναι τιμή που η Παλαιστίνη φιλοξενεί αυτό το φόρουμ, που συνοδεύτηκε από μια αξιοσημείωτη διεθνή κινητοποίηση και αλληλεγγύη. Είναι όμως και τιμή για το Παγκόσμιο Φόρουμ Εκπαίδευσης να φιλοξενείτε στην Παλαιστίνη.
Πίσω από τα κάγκελα μιας ισραηλινής φυλακής, σας καλωσορίζω στην Παλαιστίνη, και από τις δύο πλευρές της λεγόμενης Πράσινης Γραμμής της Κατοχής. Σας καλωσορίζω εκ μέρους του Ittijah – την Ένωση των Αραβικών Οργανισμών που εδρεύουν στην Παλαιστίνη του ’48 – και εκ μέρους την κοινωνίας και του παλαιστινιακού κοινωνικού κινήματος, εδώ και στην εξορία.
Μαζί πορευτήκαμε μπροστά και θέσαμε τα θεμέλια για το Παγκόσμιο Φόρουμ Εκπαίδευσης, και χέρι χέρι ξεκινήσαμε τις προετοιμασίες διεθνώς, στην Παλαιστίνη και στον Αραβικό κόσμο. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας με συνέλαβαν, αρχές Μαΐου 2010 – μια εκφοβιστική σύλληψη που στόχευε όλους μας. Έχουν περάσει πέντε μήνες από τότε, αλλά ό, τι και αν έχω αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα – με την μορφή μιας άδικης φυλάκισης, δικαστικών διαδικασιών και δίκες – δεν είναι λιγότερο καταπιεστικό από τα σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια. Ωστόσο, αυτό που ξεχωρίζει εμάς τους Παλαιστίνιους είναι η ελεύθερη βούληση και η αποφασιστικότητα, με τις οποίες έχουμε συνηθίσει να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση, στους δυνάστες μας και στην λεγόμενη δικαιοσύνη τους. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι επικρατεί το δίκαιο του Ισραήλ. Απεναντίας, θεωρούμε το δικαστήριο σαν μια ευκαιρία να ενώσουμε την λαϊκή και διεθνή κινητοποίηση και τον αγώνα που ήδη υπάρχει – αυτός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας και το εργαλείο που αποτρέπει το κράτος κατοχής από το να μας ληστέψει.
Όπου και αν μπορεί να βρισκόμαστε, είμαστε αδελφοί και αδερφές στις αξίες – στην αξία της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μοιραζόμαστε ένα κοινό όραμα – εκείνο των καταπιεσμένων λαών, εθνών και μεμονωμένων, των θυμάτων ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, επιθετικότητας, νέο φιλελευθερισμού και ιμπεριαλισμού, των θυμάτων όλων των ειδών εκμετάλλευσης, βίας και διακρίσεων, όλων των εξαθλιωμένων της γης, που ζητούν απεγνωσμένα την αξιοπρέπεια. Συναντιόμαστε στην Παλαιστίνη, σε αυτό το έθνος και την γη που έχει γίνει το σημείο συνάντησης της ελευθερίας του πνεύματος για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός.
Καθώς γράφω μέσα από την ισραηλινή φυλακή, επιτρέπω στον εαυτό μου να στείλει χαιρετισμούς σε εκείνο το κομμάτι του παλαιστινιακού λαού που αντιπροσωπεύει ολόκληρη την Παλαιστινιακή κοινωνία – το κομμάτι των φυλακισμένων της ελευθερίας, που βρίσκονται στις φυλακές της κατοχής και του απαρτχάιντ. Αυτοί οι 8.000 κρατούμενοι βρίσκονται στην πατρίδα τους. Την ίδια στιγμή όμως, έχουν εξοριστεί από αυτή την γη. Αλλά, όσο σκληροί και αν είναι οι τοίχοι της φυλακής, δεν μπορούν να σταθούν ανάμεσα τους και ανάμεσα στο δικαίωμα να έχουν ένα έθνος. Είναι σημαντικό να γνωρίζετε πως αυτοί οι 8.000 κρατούμενοι, δεν είναι ένα απλό νούμερο ή μια στατιστική. Κάθε ένας από αυτούς έχει όνομα, ένα όνειρο, έναν πατέρα, έναν αδερφό, μια αδερφή, έναν γιο ή μια κόρη. Καθ’ ένας ή κάθε μία, έχει τα δικά του βάσανα, εκτός από το συλλογικά, και οι οικογένειες τους που ζουν το μεγαλύτερο και εξουθενωτικό βάσανο να βλέπουν τα παιδιά τους από την άλλη πλευρά του τείχους. Δεν μιλάω για το διάσημο τείχος του απαρτχάιντ που όλι ξέρουμε – αυτό το τείχος είναι λιγότερο γνωστό, γιατί είναι φτιαγμένο από γυαλί και εμποδίζει τους Άραβες και τους Παλαιστίνιους κρατούμενους από το να αγγίξουν τους γονείς τους, που τους επιτρέπει να μιλούν με τις οικογένειες τους μία φορά κάθε δυο βδομάδες, για 45 λεπτά, μέσα από ένα ακουστικό τηλεφώνου και για τον εξευτελισμό πίσω από το γυάλινο εμπόδιο.
Σε αυτούς τους κρατούμενους έχει απαγορευτεί όχι μόνο η ελευθερία, αλλά και οι οικογένειες τους, οι αραβικές εφημερίδες και όλα τα βιβλία, παρά ελαχίστων εξαιρέσεων. Τους έχει απαγορευτεί να φτιάξουν οικογένεια, να μορφωθούν και οτιδήποτε άλλο, εκτός από το όνειρο της ελευθερίας, που είναι προϊόν της αποφασιστικότητας και της θέλησης τους. Μέσα τους φωλιάζει ο πυρήνας της ελπίδας και της ανθρωπιάς του καταπιεσμένου, που έχει μπει στο στόχαστρο του δυνάστη. Ο δυνάστης ξέρει πολύ καλά ότι θα χάσει την μάχη, αν δεν νικήσει την παλαιστινιακή θέληση.
Υπάρχει ένας Ισραηλινός φυλακισμένος στην Γάζα, ένας στρατιώτης της κατοχής και των δολοφονικών δυνάμεων. Όλος ο κόσμος γνωρίζει το όνομα του και την ηλικία του, και νοιώθει τον πόνο της οικογένειας του. Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό, φυσικά. Αλλά που είναι η διεθνής κοινότητα όταν πρόκειται για τους 8.000 Παλαιστίνιους κρατούμενους, που φυλακίστηκαν για τον αγώνα τους και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, και για τους εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους που πέρασαν από τις ισραηλινές φυλακές κατά το παρελθόν; Αυτοί δεν έχουν ιστορία;
Η παγκοσμιοποίηση των media, μαζί με την ηγεμονία των νεοφιλελεύθερων αξιών, είναι αυτά που δημιούργησαν την φανταστική στρατιωτική και οικονομική ισότητα ανάμεσα στους αποικιοκράτες και τα θύματα τους, μια εξίσωση «αξιών». Τα βάσανα γίνονται το μερίδιο του δυνάστη, ενώ οι καταπιεσμένοι γίνονται οι κατηγορούμενοι και στην καλύτερη περίπτωση, μια στατιστική χωρίς όνομα, ιστορία ή πόνο. Εξάλλου, τα βάσανα των Παλαιστινίων, έχουν την ίδια μοίρα με την γη τους: δημεύτηκαν.
Ωστόσο, τα κοινωνικά κινήματα είναι ικανά να δημιουργήσουν μια εναλλακτική και έναν άλλο κόσμο. Αυτό είναι το όνειρο μας, για όλους όσους μοιραζόμαστε το όνειρο της ελευθερίας, της ανθρωπιάς και ενός κόσμου χωρίς καταπίεση.
Σας καλώ, αδέρφια μου, να έρθετε στην Χάιφα την ημέρα της δίκης μου (Πέμπτη, 28 Οκτωβρίου 2010) για να δείτε με τα μάτια σας πως τα ισραηλινά δικαστήρια και το νομικό σύστημα είναι απλές εκδηλώσεις της αδικίας του Ισραηλινού κράτους. Γι’ αυτό και δεν ψάχνουμε δικαιοσύνη στα συστήματα τους, αλλά επιλέγουμε να τους αντιμετωπίσουμε και να τους αντισταθούμε, και να τους κατηγορούμε ότι είναι όργανα της κατοχής. Ένας Παλαιστίνιος κρατούμενος σε μια ισραηλινή φυλακή δεν πρόκειται ποτέ να κριθεί αθώος.
Μας έχουν στοχοποιήσει, εμάς τους Παλαιστίνιους του ’48, και τους δεσμούς μας με τους Παλαιστίνιους αδερφούς και αδερφές στην Δυτική Όχθη, στην Λωρίδα της Γάζας και στην εξορία. Γιατί σύμφωνα με τους μύθους της ισραηλινής ασφάλειας, αυτοί θεωρούνται «δεσμοί με τον εχθρό». Ωστόσο, ο εχθρός μας δεν είναι και ποτέ δεν θα είναι κανένας λαός ή μια εθνική ή θρησκευτική ομάδα. Όσο και αν θέλουν να μας κατηγορούν γι’ αυτό, οι Εβραίοι δεν είναι ο εχθρός μας. Ο εχθρός μας είναι ο εχθρός της ανθρωπότητας, ο δυνάστης. Ο εχθρός μας είναι το αποικιοκρατικό, ρατσιστικό σιωνιστικό σχέδιο στην Παλαιστίνη σε όλες του τις μορφές. Εχθρός μας είναι ο ιμπεριαλισμός, η ηγεμονία της δύναμης και της νεοφιλελεύθερης εκμετάλλευσης όπου και αν βρίσκεται. Γι’ αυτό, σας ζητώ να προσέξετε τους κινδύνους της επιθετικότητας ενάντια στο Ισλάμ και τις κατηγορίες ότι είναι μουσουλμανικό είναι τρομοκρατία. Την επιθετικότητα ενάντια σε οτιδήποτε είναι αραβικό ή ανατολίτικο και ενάντια των λαών του νότιου τμήματος της γης. Η μεγαλύτερη επιχείρηση τρομοκρατίας που συμβαίνει σήμερα είναι το παγκοσμιοποιημένο καθεστώς τρόμου. Είναι η κατοχή και η αποικιοκρατία στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Είναι ο νεοφιλελευθερισμός που ξεπερνάει τις ηπείρους. Όσο μεγαλώνει η κρίση του νεοφιλελευθερισμού, μεγαλώνει η εκμετάλλευση του και βαραίνουν οι συνέπειες των πράξεων του, που στοχεύουν στο να προστατέψουν τα κέρδη του, τους κλέφτες και την ηγεμονία των πλούτων πάνω στην γη – πλούτοι που θα έπρεπε να ανήκουν στους λαούς της γης.
Το Παγκόσμιο Φόρουμ Εκπαίδευσης στην Παλαιστίνη είναι μια ειδική περίπτωση και μια πολύ καλή εκδήλωση αλληλεγγύης. Το WEF αποτελεί μέρος της διεθνούς εκστρατείας για την άρση του αποκλεισμού της Γάζας, της Ιερουσαλήμ και της Naqab και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και της Παλαιστίνης. Το WEF είναι η τοπική και διεθνής κινητοποίηση για την προάσπιση της δικαιοσύνης. Είναι πηγή ελπίδας, δύναμης και αποφασιστικότητας που αποδεικνύει ότι η Παλαιστίνη δεν έχει ξεχαστεί και ότι ο λαός της δεν είναι μόνος του. Αυτό μας εμπνέει και μας κάνει πιο δυνατούς.
Σας χαιρετώ που διαλέξατε τον δρόμο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για τον λαό της Παλαιστίνης και για τους λαούς όλου του κόσμου.
Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και είναι καθήκον μας να το κατορθώσουμε.
Ameer Makhoul
Μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ
Μέλος της Παλαιστινιακής Εθνικής Επιτροπής του Παγκόσμιου Φόρουμ Εκπαίδευσης
Γενικός Γραμματέας του Ittijah – της Ένωσης των Αραβικών Οργανισμών που εδρεύουν στην Παλαιστίνη του ’48
Αδερφοί κι αδερφές στο Διεθνές Συμβούλιο του Παγκόσμιου Κοινωνικού ΦόρουμΑδερφοί και αδερφές της Παλαιστινιακής Εθνικής Επιτροπής του Παγκόσμιου Φόρουμ Εκπαίδευσης
Σας χαιρετίζω όλους.
Πρώτα απ’ όλα, στέλνω τους πιο θερμούς μου χαιρετισμούς και την εκτίμηση μου για όλες τις προετοιμασίες που κάνατε για το παγκόσμιο Φόρουμ Εκπαίδευσης στην Παλαιστίνη. Είναι τιμή που η Παλαιστίνη φιλοξενεί αυτό το φόρουμ, που συνοδεύτηκε από μια αξιοσημείωτη διεθνή κινητοποίηση και αλληλεγγύη. Είναι όμως και τιμή για το Παγκόσμιο Φόρουμ Εκπαίδευσης να φιλοξενείτε στην Παλαιστίνη.
Πίσω από τα κάγκελα μιας ισραηλινής φυλακής, σας καλωσορίζω στην Παλαιστίνη, και από τις δύο πλευρές της λεγόμενης Πράσινης Γραμμής της Κατοχής. Σας καλωσορίζω εκ μέρους του Ittijah – την Ένωση των Αραβικών Οργανισμών που εδρεύουν στην Παλαιστίνη του ’48 – και εκ μέρους την κοινωνίας και του παλαιστινιακού κοινωνικού κινήματος, εδώ και στην εξορία.
Μαζί πορευτήκαμε μπροστά και θέσαμε τα θεμέλια για το Παγκόσμιο Φόρουμ Εκπαίδευσης, και χέρι χέρι ξεκινήσαμε τις προετοιμασίες διεθνώς, στην Παλαιστίνη και στον Αραβικό κόσμο. Κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας με συνέλαβαν, αρχές Μαΐου 2010 – μια εκφοβιστική σύλληψη που στόχευε όλους μας. Έχουν περάσει πέντε μήνες από τότε, αλλά ό, τι και αν έχω αντιμετωπίσει μέχρι σήμερα – με την μορφή μιας άδικης φυλάκισης, δικαστικών διαδικασιών και δίκες – δεν είναι λιγότερο καταπιεστικό από τα σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια. Ωστόσο, αυτό που ξεχωρίζει εμάς τους Παλαιστίνιους είναι η ελεύθερη βούληση και η αποφασιστικότητα, με τις οποίες έχουμε συνηθίσει να αντιστεκόμαστε στην καταπίεση, στους δυνάστες μας και στην λεγόμενη δικαιοσύνη τους. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι επικρατεί το δίκαιο του Ισραήλ. Απεναντίας, θεωρούμε το δικαστήριο σαν μια ευκαιρία να ενώσουμε την λαϊκή και διεθνή κινητοποίηση και τον αγώνα που ήδη υπάρχει – αυτός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της υπεράσπισης των δικαιωμάτων μας και το εργαλείο που αποτρέπει το κράτος κατοχής από το να μας ληστέψει.
Όπου και αν μπορεί να βρισκόμαστε, είμαστε αδελφοί και αδερφές στις αξίες – στην αξία της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Μοιραζόμαστε ένα κοινό όραμα – εκείνο των καταπιεσμένων λαών, εθνών και μεμονωμένων, των θυμάτων ενός καθεστώτος τρομοκρατίας, επιθετικότητας, νέο φιλελευθερισμού και ιμπεριαλισμού, των θυμάτων όλων των ειδών εκμετάλλευσης, βίας και διακρίσεων, όλων των εξαθλιωμένων της γης, που ζητούν απεγνωσμένα την αξιοπρέπεια. Συναντιόμαστε στην Παλαιστίνη, σε αυτό το έθνος και την γη που έχει γίνει το σημείο συνάντησης της ελευθερίας του πνεύματος για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός.
Καθώς γράφω μέσα από την ισραηλινή φυλακή, επιτρέπω στον εαυτό μου να στείλει χαιρετισμούς σε εκείνο το κομμάτι του παλαιστινιακού λαού που αντιπροσωπεύει ολόκληρη την Παλαιστινιακή κοινωνία – το κομμάτι των φυλακισμένων της ελευθερίας, που βρίσκονται στις φυλακές της κατοχής και του απαρτχάιντ. Αυτοί οι 8.000 κρατούμενοι βρίσκονται στην πατρίδα τους. Την ίδια στιγμή όμως, έχουν εξοριστεί από αυτή την γη. Αλλά, όσο σκληροί και αν είναι οι τοίχοι της φυλακής, δεν μπορούν να σταθούν ανάμεσα τους και ανάμεσα στο δικαίωμα να έχουν ένα έθνος. Είναι σημαντικό να γνωρίζετε πως αυτοί οι 8.000 κρατούμενοι, δεν είναι ένα απλό νούμερο ή μια στατιστική. Κάθε ένας από αυτούς έχει όνομα, ένα όνειρο, έναν πατέρα, έναν αδερφό, μια αδερφή, έναν γιο ή μια κόρη. Καθ’ ένας ή κάθε μία, έχει τα δικά του βάσανα, εκτός από το συλλογικά, και οι οικογένειες τους που ζουν το μεγαλύτερο και εξουθενωτικό βάσανο να βλέπουν τα παιδιά τους από την άλλη πλευρά του τείχους. Δεν μιλάω για το διάσημο τείχος του απαρτχάιντ που όλι ξέρουμε – αυτό το τείχος είναι λιγότερο γνωστό, γιατί είναι φτιαγμένο από γυαλί και εμποδίζει τους Άραβες και τους Παλαιστίνιους κρατούμενους από το να αγγίξουν τους γονείς τους, που τους επιτρέπει να μιλούν με τις οικογένειες τους μία φορά κάθε δυο βδομάδες, για 45 λεπτά, μέσα από ένα ακουστικό τηλεφώνου και για τον εξευτελισμό πίσω από το γυάλινο εμπόδιο.
Σε αυτούς τους κρατούμενους έχει απαγορευτεί όχι μόνο η ελευθερία, αλλά και οι οικογένειες τους, οι αραβικές εφημερίδες και όλα τα βιβλία, παρά ελαχίστων εξαιρέσεων. Τους έχει απαγορευτεί να φτιάξουν οικογένεια, να μορφωθούν και οτιδήποτε άλλο, εκτός από το όνειρο της ελευθερίας, που είναι προϊόν της αποφασιστικότητας και της θέλησης τους. Μέσα τους φωλιάζει ο πυρήνας της ελπίδας και της ανθρωπιάς του καταπιεσμένου, που έχει μπει στο στόχαστρο του δυνάστη. Ο δυνάστης ξέρει πολύ καλά ότι θα χάσει την μάχη, αν δεν νικήσει την παλαιστινιακή θέληση.
Υπάρχει ένας Ισραηλινός φυλακισμένος στην Γάζα, ένας στρατιώτης της κατοχής και των δολοφονικών δυνάμεων. Όλος ο κόσμος γνωρίζει το όνομα του και την ηλικία του, και νοιώθει τον πόνο της οικογένειας του. Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό, φυσικά. Αλλά που είναι η διεθνής κοινότητα όταν πρόκειται για τους 8.000 Παλαιστίνιους κρατούμενους, που φυλακίστηκαν για τον αγώνα τους και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, και για τους εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους που πέρασαν από τις ισραηλινές φυλακές κατά το παρελθόν; Αυτοί δεν έχουν ιστορία;
Η παγκοσμιοποίηση των media, μαζί με την ηγεμονία των νεοφιλελεύθερων αξιών, είναι αυτά που δημιούργησαν την φανταστική στρατιωτική και οικονομική ισότητα ανάμεσα στους αποικιοκράτες και τα θύματα τους, μια εξίσωση «αξιών». Τα βάσανα γίνονται το μερίδιο του δυνάστη, ενώ οι καταπιεσμένοι γίνονται οι κατηγορούμενοι και στην καλύτερη περίπτωση, μια στατιστική χωρίς όνομα, ιστορία ή πόνο. Εξάλλου, τα βάσανα των Παλαιστινίων, έχουν την ίδια μοίρα με την γη τους: δημεύτηκαν.
Ωστόσο, τα κοινωνικά κινήματα είναι ικανά να δημιουργήσουν μια εναλλακτική και έναν άλλο κόσμο. Αυτό είναι το όνειρο μας, για όλους όσους μοιραζόμαστε το όνειρο της ελευθερίας, της ανθρωπιάς και ενός κόσμου χωρίς καταπίεση.
Σας καλώ, αδέρφια μου, να έρθετε στην Χάιφα την ημέρα της δίκης μου (Πέμπτη, 28 Οκτωβρίου 2010) για να δείτε με τα μάτια σας πως τα ισραηλινά δικαστήρια και το νομικό σύστημα είναι απλές εκδηλώσεις της αδικίας του Ισραηλινού κράτους. Γι’ αυτό και δεν ψάχνουμε δικαιοσύνη στα συστήματα τους, αλλά επιλέγουμε να τους αντιμετωπίσουμε και να τους αντισταθούμε, και να τους κατηγορούμε ότι είναι όργανα της κατοχής. Ένας Παλαιστίνιος κρατούμενος σε μια ισραηλινή φυλακή δεν πρόκειται ποτέ να κριθεί αθώος.
Μας έχουν στοχοποιήσει, εμάς τους Παλαιστίνιους του ’48, και τους δεσμούς μας με τους Παλαιστίνιους αδερφούς και αδερφές στην Δυτική Όχθη, στην Λωρίδα της Γάζας και στην εξορία. Γιατί σύμφωνα με τους μύθους της ισραηλινής ασφάλειας, αυτοί θεωρούνται «δεσμοί με τον εχθρό». Ωστόσο, ο εχθρός μας δεν είναι και ποτέ δεν θα είναι κανένας λαός ή μια εθνική ή θρησκευτική ομάδα. Όσο και αν θέλουν να μας κατηγορούν γι’ αυτό, οι Εβραίοι δεν είναι ο εχθρός μας. Ο εχθρός μας είναι ο εχθρός της ανθρωπότητας, ο δυνάστης. Ο εχθρός μας είναι το αποικιοκρατικό, ρατσιστικό σιωνιστικό σχέδιο στην Παλαιστίνη σε όλες του τις μορφές. Εχθρός μας είναι ο ιμπεριαλισμός, η ηγεμονία της δύναμης και της νεοφιλελεύθερης εκμετάλλευσης όπου και αν βρίσκεται. Γι’ αυτό, σας ζητώ να προσέξετε τους κινδύνους της επιθετικότητας ενάντια στο Ισλάμ και τις κατηγορίες ότι είναι μουσουλμανικό είναι τρομοκρατία. Την επιθετικότητα ενάντια σε οτιδήποτε είναι αραβικό ή ανατολίτικο και ενάντια των λαών του νότιου τμήματος της γης. Η μεγαλύτερη επιχείρηση τρομοκρατίας που συμβαίνει σήμερα είναι το παγκοσμιοποιημένο καθεστώς τρόμου. Είναι η κατοχή και η αποικιοκρατία στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Είναι ο νεοφιλελευθερισμός που ξεπερνάει τις ηπείρους. Όσο μεγαλώνει η κρίση του νεοφιλελευθερισμού, μεγαλώνει η εκμετάλλευση του και βαραίνουν οι συνέπειες των πράξεων του, που στοχεύουν στο να προστατέψουν τα κέρδη του, τους κλέφτες και την ηγεμονία των πλούτων πάνω στην γη – πλούτοι που θα έπρεπε να ανήκουν στους λαούς της γης.
Το Παγκόσμιο Φόρουμ Εκπαίδευσης στην Παλαιστίνη είναι μια ειδική περίπτωση και μια πολύ καλή εκδήλωση αλληλεγγύης. Το WEF αποτελεί μέρος της διεθνούς εκστρατείας για την άρση του αποκλεισμού της Γάζας, της Ιερουσαλήμ και της Naqab και για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και της Παλαιστίνης. Το WEF είναι η τοπική και διεθνής κινητοποίηση για την προάσπιση της δικαιοσύνης. Είναι πηγή ελπίδας, δύναμης και αποφασιστικότητας που αποδεικνύει ότι η Παλαιστίνη δεν έχει ξεχαστεί και ότι ο λαός της δεν είναι μόνος του. Αυτό μας εμπνέει και μας κάνει πιο δυνατούς.
Σας χαιρετώ που διαλέξατε τον δρόμο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας για τον λαό της Παλαιστίνης και για τους λαούς όλου του κόσμου.
Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός και είναι καθήκον μας να το κατορθώσουμε.
Ameer Makhoul
Μέλος του Διεθνούς Συμβουλίου του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ
Μέλος της Παλαιστινιακής Εθνικής Επιτροπής του Παγκόσμιου Φόρουμ Εκπαίδευσης
Γενικός Γραμματέας του Ittijah – της Ένωσης των Αραβικών Οργανισμών που εδρεύουν στην Παλαιστίνη του ’48
Αναρτήσεις
