Δέκα λόγοι για τους οποίους η Ανατολική Ιερουσαλήμ δεν ανήκει στους Εβραίους

του John Ricardo, Πηγή: http://www.juancole.com 23 Μάρτη 2010

Ο John Ricardo I. ή Juan Cole είναι Αμερικανός διανοούμενος και ιστορικός της Μέσης Ανατολής και της Ασίας. Διδάσκει ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν. Σαν αναλυτής σε θέματα της Μέσης Ανατολής, δημοσιεύει άρθρα και βιβλία, πραγματοποιεί εμφανίσεις στην τηλεόραση και καταθέτει τις απόψεις τους στην Γερουσία των ΗΠΑ.

Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου είπε στο Συμβούλιο Αμερικανό-ισραηλινών Δημοσίων σχέσεων την Δευτέρα (22/3/2010) ότι «η Ιερουσαλήμ δεν είναι εποικισμός» και συμπλήρωσε πως η ιστορική σύνδεση του Εβραϊκού λαού με την γη του Ισραήλ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, όπως δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και η ιστορική σύνδεση του Εβραϊκού λαού με την Ιερουσαλήμ. Επέμενε λέγοντας ότι «ο εβραϊκός λαός έχτισε στην Ιερουσαλήμ πριν 3000 χρόνια και ο εβραϊκός λαός κτίζει την Ιερουσαλήμ σήμερα…. Η Ιερουσαλήμ δεν είναι εποικισμός, είναι η πρωτεύουσα μας». Μπροστά σε ένα κοινό 7.500 που τον χειροκροτούσαν είπε πως απλά ακολουθεί τις πολιτικές όλων των ισραηλινών κυβερνήσεων από το 1967 και μετά, δηλαδή από την κατάκτηση της Ιερουσαλήμ στον πόλεμο των 6 ημερών. Ανακάτεψε ρομαντικά και εθνικά κλισέ με μια σειρά από ψευδείς ιστορικούς ισχυρισμούς. Ακόμα όμως πιο σημαντικά είναι όλα εκείνα που παρέλειψε από την ιστορία, και οι παραπομπές του που βασίστηκαν σε μια κατασκευασμένη και γεμάτη ανακρίβειες ιστορία και όχι στη νομοθεσία, τα δικαιώματα ή στην κοινή ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στο σεβασμό προς τους άλλους και όχι μόνο προς τη δική του εθνική του ομάδα.

Γι’ αυτό στη συνέχεια παρουσιάζω τους λόγους για τους οποίους που ο Νετανιάχου είναι τελείως λάθος και η Ανατολική Ιερουσαλήμ δεν του ανήκει:

1 Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, η Ανατολική Ιερουσαλήμ είναι κατεχόμενη περιοχή, όπως και τα εδάφη της Δυτικής Όχθης που το Ισραήλ μονομερώς προσάρτησε στην Ιερουσαλήμ. Η 4η Συνθήκη της Γενεύης του 1949 και ο Κανονισμός της Χάγης του 1907, απαγορεύουν στις δυνάμεις κατοχής να αλλοιώνουν τον τρόπο ζωής των κατεχόμενων λαών, όπως απαγορεύουν και την εγκατάσταση πληθυσμού από την χώρα κατοχής στα κατεχόμενα εδάφη. Ο διωγμός των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, ο σφετερισμός της περιουσίας τους και η εγκατάσταση Ισραηλινών σε παλαιστινιακό έδαφος, αποτελούν σοβαρές παραβιάσεις του διεθνές δικαίου. Οι ισχυρισμοί των Ισραηλινών ότι δεν κατέχουν την Παλαιστίνη γιατί δεν υπάρχει Παλαιστινιακό κράτος, είναι απάνθρωποι και ταυτολογικοί. Ο ισχυρισμός τους ότι χτίζουν σε άδειες περιοχές, είναι γελοίος. Η πίσω αυλή του σπιτιού μου είναι άδεια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Νεντανιάχου έχει το δικαίωμα να χτίσει ολόκληρο οικοδόμημα εκεί.

2 Οι ισραηλινές κυβερνήσεις στην πραγματικότητα δεν υπήρξαν ενωμένες ή συνεπείς στο τι θα κάνουν με την Ανατολική Ιερουσαλήμ και την Δυτική Όχθη, σε αντίθεση με όσα λέει ο Νετανιάχου. Το σχέδιο Galil για τους εποικισμούς στην Δυτική Όχθη, υιοθετήθηκε μόλις το 1973. Ο πρωθυπουργός Yitzhak Rabin, στα πλαίσια της ειρηνευτικής διαδικασίας του Όσλο, υποσχέθηκε την απομάκρυνση από τα Παλαιστινιακά εδάφη και την αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους, και για τις υποσχέσεις του αυτές δολοφονήθηκε από τους ακροδεξιούς Ισραηλινούς (κάποιοι από τους οποίους υποστηρίζουν την σημερινή κυβέρνηση του Νετανιάχου). Στα τέλη του 2000, ο τότε πρωθυπουργός Ehud Barak ισχυρίζεται ότι προχώρησε σε προφορικές εγγυήσεις ότι οι Παλαιστίνιοι θα μπορούν να έχουν σχεδόν όλη την Δυτική Όχθη και θα υπάρξει διακανονισμός ώστε η Ανατολική Ιερουσαλήμ να γίνει η πρωτεύουσα τους. Ο Νεντανιάχου προσπάθησε να δημιουργήσει την εντύπωση ότι η πολιτική της ακροδεξιάς παράταξης Likud για το θέμα της Ανατολικής Ιερουσαλήμ και της Δυτικής Όχθης, ακολουθεί την πολιτική των προκατόχων του, αλλά αυτό είναι εντελώς ψευδές.

3 Ο ρομαντικός εθνικισμός οραματίζεται έναν «λαό» σαν αιώνιο, με άρρηκτους, προαιώνιους και παντοτινούς δεσμούς με ένα συγκεκριμένο κομμάτι γης. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι φανταστικός και μυθολογικός. Οι λαοί διαμορφώνονται και αλλάζουν, και κάποιες φορές παύουν να υπάρχουν. Μπορεί ακόμα και οι απόγονοι τους να εγκαταλείψουν την θρησκεία, την εθνικότητα ή τη γλώσσα τους. Οι άνθρωποι μετακινούνταν συνέχεια και δεν υπάρχουν άμεσοι και αποκλειστικοί δεσμοί με συγκεκριμένες περιοχές, μιας και πολλές ομάδες έχουν ζήσει στα περισσότερα σημεία της γης. Η Ιερουσαλήμ δεν ιδρύθηκε από τους Εβραίους (δηλαδή τους οπαδούς της ιουδαϊκής θρησκείας). Ιδρύθηκε μεταξύ 3000 και 2600 π.χ από Σημίτες της Δύσης ή πιθανόν από Καναανίτες, που ήταν οι κοινοί πρόγονοι των Παλαιστινίων, των Λιβανέζων, πολλών Συρίων και Ιορδανών, και αρκετών Εβραίων. Όταν όμως ιδρύθηκε, οι Εβραίοι δεν υπήρχαν.

4 Η Ιερουσαλήμ ιδρύθηκε προς τιμή της αρχαίας θεότητας Shalem (θεότητα των Καναανιτών από την εποχή του χαλκού). Το όνομα της δεν σημαίνει « Η πόλη της Ειρήνης» (η λέξη shalem έχει εβραϊκή ρίζα και σημαίνει ειρήνη) αλλά μάλλον «Η πόλη του Shalem».

5 Ο «Εβραϊκός λαός» δεν έκτισε την Ιερουσαλήμ πριν 3000 χρόνια, δηλαδή το 1000 π.Χ. Πρώτα απ’ όλα δεν είναι ξεκάθαρο το πότε η ιουδαϊκή θρησκεία μετατράπηκε σε μονοθεϊστική. Φαίνεται πιθανό να μετεξελίχτηκε αργότερα, μιας και στις αρχαιολογικές τοποθεσίες δεν έχουν βρεθεί αποδεικτικά στοιχεία λατρείας για τίποτα άλλο εκτός από τις θεότητες των Καναανιτών για το 1000 πΧ. Δεν υπήρξε εισβολή στην ιστορική Παλαιστίνη από Αιγύπτιους πρώην σκλάβους το 1200 πχ. Οι πυραμίδες είχαν χτιστεί πολύ νωρίτερα χωρίς να χρησιμοποιηθεί εργασία σκλάβων. Το Χρονολόγιο του Ραμσί ΙΙ στο Λούξορ δεν αναφέρει καμία μεγάλη εξέγερση σκλάβων ή την φυγή τους προς τη χερσόνησο του Σινά. Οι αιγυπτιακές πηγές δεν κάνουν καμία αναφορά στον Μωυσή, στις πλάκες του κλπ. Οι Εβραίοι και ο ιουδαϊσμός αναδείχθηκαν από μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη των Καναανιντών μέσα από τους αιώνες στην περιοχή της Παλαιστίνης.

6 Η Ιερουσαλήμ όχι μόνο δεν κτίστηκε από τον μάλλον ανύπαρκτο τότε «Εβραϊκό λαό» το 1000 πΧ, αλλά εκείνη την περίοδο δεν κατοικείτο καν. Φαίνεται πως η Ιερουσαλήμ εγκαταλείφτηκε την περίοδο από το 1000πΧ μέχρι το 900πΧ τις παραδοσιακές ημερομηνίες του ενωμένου βασιλείου Δαβίδ και Σολομώντα. Άρα η Ιερουσαλήμ δεν ήταν η «Πόλη του Δαβίδ», μιας και δεν υπήρχε πόλη την εποχή που εικάζεται ότι έζησε. Οι αρχαιολογικές έρευνες δεν έχουν βρει τεράστια παλάτια ή δυνατά κράτη εκείνης της περιόδου και οι πίνακες των Ασσύριων, στους οποίους καταγράφονται μέχρι και τα πιο μικρά γεγονότα στην Μέση Ανατολή, όπως διάφορες ενέργειες των βασιλισσών της Αραβίας, δεν αναφέρουν κανένα μεγάλο βασίλειο του Δαβίδ και του Σολομώντα στην ιστορική Παλαιστίνη.

7 Μιας και οι αρχαιολογικές έρευνες δεν έχουν αποδείξει την ύπαρξη ενός εβραϊκού βασιλείου ή βασιλείων στην επονομαζόμενη περίοδο του Πρώτου Ναού, δεν είναι ξεκάθαρο το πότε ακριβώς ο Εβραϊκός λαός κυβέρνησε την Ιερουσαλήμ, εκτός από την περίοδο του Χασμόνιαν. Οι Ασσύριοι κατέκτησαν την Ιερουσαλήμ το 722, οι Βαβυλώνιοι το 597 μέχρι το 539 πΧ, όταν κατακτήθηκαν από τους Αχαιμενίδες του αρχαίου Ιράν που κυβέρνησαν στην Ιερουσαλήμ μέχρι το 330 πΧ, όταν δηλαδή ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε την Ανατολική Μεσόγειο. Οι απόγονοι του Αλέξανδρου, οι Πτολεμαίοι κυβέρνησαν στην Ιερουσαλήμ μέχρι το 198, όταν οι Σελευίτες (άλλοι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου) πήραν την πόλη. Με την εξέγερση των Μακκαβαίων το 168πΧ, το εβραϊκό βασίλειο του Χασμόνιαν κυβέρνησε την Ιερουσαλήμ μέχρι το 37πΧ, αλλά ο Αντίγονος ΙΙ Ματαθίας κατέλαβε την Ιερουσαλήμ με την βοήθεια της Παρθικής Δυναστείας το 40πΧ. Ο Ηρώδης κυβέρνησε από το 37πΧ, μέχρι και την κατάκτηση της από τους Ρωμαίους, που την αποκάλεσαν Παλαιστίνη τον 6 μΧ. Οι Ρωμαίοι και μετά η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Βυζαντίου διοικούσαν την Ιερουσαλήμ από το 6μΧ έως το 614 μΧ, οπότε και την κατέλαβε η Ιρανική δυναστεία των Σασανιτών που τη διοίκησε ως και το 629μΧ, οπότε την κατέκτησαν ξανά οι Βυζαντινοί.

Οι Μουσουλμάνοι κατέκτησαν την Ιερουσαλήμ το 638 και κυβέρνησαν μέχρι το 1099, που η πόλη κατακτήθηκε από τους Σταυροφόρους που σκότωσαν ή έδιωξαν τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους. Οι Μουσουλμάνοι με τον Σαλαντίν πήραν την Ιερουσαλήμ πίσω το 1187μΧ και επέτρεψαν στους Εβραίους να επιστρέψουν. Κυβέρνησαν την πόλη συνολικά για 1192 χρόνια μέχρι το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι πρόγονοι του Ιουδαϊσμού δεν ίδρυσαν την Ιερουσαλήμ. Υπήρχε ίσως 2700 χρόνια πριν εμφανιστεί οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως Ιουδαϊσμός. Η κυβέρνηση της πόλης από τους Ιουδαίους δεν ξεπέρασε τα 170 χρόνια, δηλαδή κατά την διάρκεια του βασιλείου του Χασμόνιαν.

8 Αν λοιπόν η ιστορική ίδρυση της Ιερουσαλήμ και η ιστορική σύνδεση με την πόλη καθιερώνει την κυριαρχία σε αυτήν, όπως ισχυρίζεται ο Νετανιάχου, ιδού οι ομάδες με τις μεγαλύτερες αξιώσεις στην Ιερουσαλήμ:

• Οι Μουσουλμάνοι που την κυβέρνησαν και την έκτισαν για πάνω από 1191 χρόνια
• Οι Αιγύπτιοι, που την κυβέρνησαν ως υποτελές κράτος για εκατοντάδες χρόνια την δεύτερη χιλιετία πΧ
• Οι Ιταλοί, που την κυβέρνησαν σχεδόν 444 χρόνια, μέχρι την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 450 μΧ.
• Οι Ιρανοί, που κυβέρνησαν για 205 χρόνια με τους Αχαιμενίδες, 3 χρόνια με την Παρθική Αυτοκρατορία και 15 χρόνια με την Δυναστεία των Σασανιτών
• Οι Έλληνες, που κυβέρνησαν για πάνω από 160 χρόνια, αν θεωρήσουμε Έλληνες τους Πτολεμαίους και τους Σελευίτες. Αν θεωρήσουμε ότι ήταν Αιγύπτιοι ή Σύριοι, αυτό θα ενίσχυε τις Αιγυπτιακές αξιώσεις και θα εμφανιζόταν ως διεκδικητής και η Συρία.
• Τα διαδοχικά κράτη των Βυζαντινών, τα οποία μπορούν να θεωρηθούν ως Ελλάδα ή Τουρκία, που κυβέρνησαν την πόλη για 188 χρόνια. Αν θεωρήσουμε την κληρονομιά τους ως ελληνική και την προσθέσουμε στις Ελληνιστικές Δυναστείες, τότε η Ελλάδα διοικούσε την Ιερουσαλήμ για 350 χρόνια
• Υπάρχει και η Ιρακινή διεκδίκηση της Ιερουσαλήμ λόγω των Ασσύριων και Βαβυλώνιων κατακτητών, όπως και λόγω των Αγιουβιδών (Δυναστεία του Σαλαντίν), που ήταν Κούρδοι από το Ιράκ.

9 Φυσικά οι Εβραίοι είναι ιστορικά συνδεδεμένοι με την Ιερουσαλήμ λόγω του Ναού, όποια και αν είναι η χρονολογία της σύνδεσής τους. Όμως οι Εβραίοι δεν είχαν τον πολιτικό έλεγχο της Ιερουσαλήμ υπό την Ιρανική, Ελληνική και Ρωμαϊκή Διοίκηση. Γι’ αυτό και δεν μπορούν να αξιώνουν τον πολιτικό έλεγχο ολόκληρης της πόλης.

10 Οι Εβραίοι της Ιερουσαλήμ και της υπόλοιπης Παλαιστίνης δεν εγκατέλειψαν την περιοχή μετά την αποτυχία της εξέγερσης του Bar Kochba ενάντια των Ρωμαίων το 136μΧ. Συνέχισαν να ζουν εκεί και να καλλιεργούν τη γη υπό την κυβέρνηση των Ρωμαίων και στη συνέχεια των Βυζαντινών και σταδιακά ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό. Μετά το 638μΧ, όλοι εκτός από ένα 10% ασπάστηκε το Ισλάμ. Οι σημερινοί Παλαιστίνιοι είναι απόγονοι των αρχαίων Ιουδαίων και έχουν κάθε δικαίωμα να ζήσουν στα πατρογονικά τους εδάφη.