Τα λόγια μόνο δε φτάνουν!

Πηγή: The Electronic Intifada, 14 Δεκέμβρη 2009

Αυτή είναι η ιστορία του Παλαιστίνιου ακτιβιστή Iyad Burnat όπως την διηγήθηκε στον βρετανό δημοσιογράφο Jody McIntyre (Ο Jody McIntyre ζει αυτό τον καιρό στο Bil’in. Πάσχει από εγκεφαλική παράλυση και κινείται με αναπηρικό καρότσι. Γράφει για το Ctrl.Alt.Shift http://www.ctrlaltshift.co.uk/ ένα blog με τίτλο «Η ζωή πάνω σε ρόδες» http://www.ctrlaltshift.co.uk/article/blog-life-wheels-week-49)

Με λένε Iyad Burnat. Είμαι 37 χρονών, παντρεμένος με τέσσερα παιδιά. Είμαι επικεφαλής της Λαϊκής Επιτροπής του Bil’in. Η ζωή μου στην φυλακή ξεκινάει όταν ήμουν 17 χρονών κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, μιας λαϊκής εξέγερσης των απλών Παλαιστινίων. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα μέρος στη μη βίαιη αντίσταση. Πάντα πίστευα πως αυτός είναι ο τρόπος να σταματήσουμε την κατοχή. Αλλά όπως έδειξε ξεκάθαρα η Ιντιφάντα, ο ισραηλινός στρατός δεν συγκινείται από αυτές τις μεθόδους.

Φωτ: O Iyad Burnat συλλαμβάνεται
από Ισραηλινούς κατά τη διάρκεια διαδήλωσης

Ένα βράδυ, ο Ισραηλινός στρατός περικύκλωσε το σπίτι μου. Άρπαξαν τον πατέρα μου από το κρεβάτι του και τον έσυραν στην πόρτα μου. Του είπαν πως επειδή ήμουν παιδί, ήθελαν μόνο να μου μιλήσουν για πέντε λεπτά. Κάποιοι από τους στρατιώτες φόραγαν πολιτικά ρούχα και μόλις άνοιξα την πόρτα, με άρπαξαν αμέσως. Τα πέντε λεπτά έγιναν δύο χρόνια, στο χειρότερο μέρος του κόσμου, στην φυλακή Naqab στην έρημο Negev. Τις πρώτες είκοσι μέρες ήμουν στην απομόνωση. Με έκλεισαν σε ένα κελί που με τα βίας χώραγα να σταθώ όρθιος, με άθλιο φαγητό και χωρίς ντους και τα βράδια με πήγαιναν σε ένα άλλο κελί που μπορούσα μεν να ξαπλώσω, αλλά είχε μια τρύπα στο ταβάνι, μια εποχή που έβρεχε και χιόνιζε. Κάθε μέρα οι στρατιώτες με χτύπαγαν και κάθε βράδυ βάραγαν την πόρτα μου για να μην μπορώ να κοιμηθώ. Όλο το διάστημα με ρώταγαν αν πέταγα πέτρες και σε πιο πολιτικό κόμμα άνηκα και στο τέλος αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι σε ένα βαθμό. Μόλις πέρασαν οι 20 μέρες, μύριζα σαν ζώο. Η φυλακή ήταν απαίσια. Το χειμώνα, από παντού έσταζαν νερά και το καλοκαίρι έκανε υπερβολική ζέστη. Μετά από έξι μήνες που ήμουν έγκλειστος, είχα την πρώτη επίσκεψη από την μητέρα μου. Η οικογένεια μου έφυγε από το Bi’lin στις 3 το πρωί και γύρισαν αργά την επόμενη νύχτα, μόνο και μόνο για να με δουν για μισή ώρα. Δεν μπορούσαμε ούτε να αγγίξουμε τα χέρια μας, λόγω του τείχους που μας χώριζε. Μου είπε ότι η γιαγιά μου είχε πεθάνει.

Μετά από τα δύο χρόνια στην φυλακή Naqab, αποφυλακίστηκα και μου έδωσαν την νέα «πράσινη ταυτότητα», που έδιναν μετά την σύσταση της Παλαιστινιακής Αρχής. Εκείνη την εποχή, όποιος είχε πράσινη ταυτότητα δεν μπορούσε να ταξιδέψει και ήταν ουσιαστικά σε κατ΄ οίκον περιορισμό. Ακόμα και τώρα, οι Παλαιστίνιοι με πράσινες ταυτότητες δεν μπορούν να πάνε στην Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα μας.

Το 2005 ξεκινήσαμε τις μη-βίαιες διαδηλώσεις στο Bil’in ενάντια στο Τείχος του Ισραήλ στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη και στους παράνομους εποικισμούς που είχαν χτιστεί στη γη μας. Εφαρμόζαμε μη βίαιες μεθόδους σαν τρόπο αντίστασης, όπως το να δενόμασταν πάνω στις ελιές όταν ο ισραηλινός στρατός προσπαθούσε να τις ξεριζώσει με μπουλντόζες. Αυτά τα πέντε χρόνια έχουμε καταφέρει να στείλουμε το μήνυμα μας σε όλο τον κόσμο, να πούμε σε όλους ότι το ισραηλινό τείχος δεν εξυπηρετεί λόγους ασφαλείας, αλλά είναι ένα τείχος απαρτχάιντ που χτίστηκε μόνο για να κλέψει τη γη μας και να επεκτείνει τους εποικισμούς. Στις 4 Σεπτέμβρη του 2007, είχαμε μια σημαντική εξέλιξη. Το Ισαηλινό Ανώτατο Δικαστήριο έβγαλε μια απόφαση που διέταζε το στρατό να απομακρύνει το Τείχος από την γη του Bil’in. Όμως, ο ισραηλινός στρατός αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την απόφαση του δικαστηρίου και αντί αυτού κατέφυγε στην βία προσπαθώντας να διαλύσει τον ειρηνικό μας αγώνα.

Κατά την διάρκεια των μη βίαιων διαδηλώσεων μας, μας χτυπούν με μπαστούνια, γεμίζουν τον αέρα με δακρυγόνα και μας ρίχνουν λύματα από υπονόμους και χειροβομβίδες κρότου λάμψης, και μας πυροβολούν θανατηφόρα κάνιστρα δακρυγόνων μακράς εμβέλειας και με μεταλλικές σφαίρες με λαστιχένιο κάλυμμα, ακόμα και με κανονικές σφαίρες. Πάνω από 1.000 άνθρωποι έχουν τραυματιστεί, περισσότεροι από 200 έχουν συλληφθεί και ένας πολύ καλός μου φίλος, ο Bassem Abu Rahme, σκοτώθηκε. Οι ισραηλινές αρχές θέλουν να μας σταματήσουν, γιατί φοβούνται το μοντέλο της μη βίαιης αντίστασής, φοβούνται πως ολόκληρος ο κόσμος θα καταλάβει την πραγματικότητα της κατάστασης.

Κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης, και ενώ κάναμε πορεία προς το Τείχος όπως πάντα, οι ισραηλινές δυνάμεις άρχισαν να μας ρίχνουν αμέσως δακρυγόνα και λαστιχένιες σφαίρες. Εγκλωβίστηκα στη μέση των πυρών και άρχισα να υποφέρω από τα δακρυγόνα που εισέπνεα. Όταν σταμάτησα να τρέχω για να μπορέσουν οι γιατροί να με βοηθήσουν, είδα δυο στρατιώτες να πλησιάζουν. Μου είπαν ότι με συλλαμβάνουν και ότι είχαν φωτογραφίες μου, να πετάω πέτρες. Με πήγαν στην άλλη πλευρά του Τείχους, κοντά στην στρατιωτική βάση που βρίσκεται μόνιμα στη γη μας, και με πλησίασε ο διοικητής τους, κρατώντας μια φωτογραφία. Με ρώτησε αν ήξερα τον άντρα της φωτογραφίας, αλλά δεν τον αναγνώριζα. Μου είπε πως αν του έλεγα που έμενε αυτός ο άντρας, θα με άφηνε ελεύθερο, αλλά δεν ήξερα. Έτσι μου είπε πως στο δικαστήριο θα ισχυριζόταν ότι στην φωτογραφία ήμουν εγώ και με πήραν μακριά. Μετά από οχτώ μέρες στην φυλακή Ofer, με πέρασαν τελικά από δίκη. Όταν ο δικαστής είδε την φωτογραφία, είπε πως δεν ήμουν εγώ και πως ο κατήγορος είχε 24 ώρες να προσκομίσει περισσότερα αποδεικτικά στοιχεία. Δεν τα κατάφεραν και με διέταξαν να πληρώσω 4.000 σέκελ (1.060 δολάρια) για να με αφήσουν να φύγω. Είπα στον δικηγόρο μου ότι δεν πληρώνω τίποτα και την επόμενη μέρα ήμουν σπίτι με την οικογένεια μου.

Τα τελευταία πέντε χρόνια, ο ισραηλινός στρατός έχει εισβάλλει σπίτι μου πολλές φορές. Το χειρότερο είναι πως δεν μπορώ να κοιτάξω τα προσωπάκια των παιδιών μου, γιατί φοβάμαι πως αν δω την φοβισμένη έκφραση τους, θα ξεσπάσω σε κλάματα. Θέλω τα παιδιά μου να βλέπουν πως είμαι δυνατός μπροστά στον στρατό. Οι στρατιώτες δεν νοιάζονται καθόλου αν πρόκειται για παιδιά ή ενήλικες. Αρχίζουν να κλωτσούν τις πόρτες, σπρώχνουν τα παιδιά έξω και ψάχνουν τα δωμάτια τους. Αν τα παιδιά μου δουν τον πατέρα τους να τον χτυπάνε οι στρατιώτες…δεν μπορώ να περιγράψω πόσο δύσκολο είναι αυτό. Αλλά τους έχω μάθει ότι κάθε φορά που με πιάνουν, θα πρέπει να συνεχίσουν τον αγώνα. Ακόμα και αν σκοτωθώ, πρέπει να συνεχίσουν. Τους έχω πει να μην φοβούνται, γιατί έχουμε το δίκιο μαζί μας και πρέπει να γυρίσουμε πίσω στη γη μας.

Κανένα από τα παιδιά του χωριού δεν μπορεί να κοιμηθεί πια, εξαιτίας των νυχτερινών επιδρομών τα τελευταία πέντε χρόνια. Ο ισραηλινός στρατός εισβάλει στο χωριό μας τα ξημερώματα, ρίχνοντας χειροβομβίδες κρότου στο δρόμο και δακρυγόνα μέσα στα σπίτια μας. Πριν έξι μήνες, ξεκίνησε το πιο πρόσφατο κύμα αυτών των επιδρομών και οι στρατιώτες κάνουν επιδρομές στο χωριό σχεδόν κάθε βράδυ. Ξανάρχισαν την επιχείρηση παρενόχλησης και εκφοβισμού των κατοίκων του Bi’lin, προσπαθώντας να συλλάβουν όλους όσους συμμετέχουν στις μη βίαιες διαδηλώσεις και να δημιουργήσουν μια μόνιμη κατάσταση τρόμου στους υπόλοιπους. Απ’ όταν ξεκίνησε αυτό το τελευταίο κύμα νυχτερινών επιδρομών, δεν έχουμε κοιμηθεί ούτε μια νύχτα. (Φωτ: Νυχτερινή επιδρομή 20/8/2009)

Θυμάμαι μια φορά, μόλις τελείωσε η διαδήλωση, γύρισα σπίτι και διάβασα στην εφημερίδα ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Barak Obama κέρδισε το Νόμπελ Ειρήνης. Τρελάθηκα! Οι Αμερικάνοι είναι ακόμα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν και η Παλαιστίνη βρίσκεται ακόμα υπό κατοχή. Δεν έχουμε δει κάτι να αλλάζει. Και αναρωτιέμαι γιατί δεν έδωσαν το βραβείο και στον George W. Bush όταν βρισκόταν στην εξουσία; Λυπάμαι, κύριε Bush, δουλέψατε τόσο σκληρά αυτά τα οχτώ χρόνια, σκοτώνοντας παιδιά, ξεκινώντας πολέμους σε όλο τον κόσμο και υποστηρίζοντας την κατοχή του Ισραήλ στην γη μας, και αυτοί έδωσαν το βραβείο σε κάποιον άλλο! Και εσείς το μόνο που πήρατε ήταν ένα ζευγάρι παπούτσια! Μεγάλη αδικία!

Είμαστε απλοί άνθρωποι και περισσότερο απ’ όλα θέλουμε ειρήνη. Αλλά για να έρθει η ειρήνη, πρέπει να υπάρξει δικαιοσύνη και εμείς να έχουμε την ελευθερία μας. Δεν είμαστε εναντίον των Εβραίων ή των Ισραηλινών, είμαστε εναντίον της κατοχής.

Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία του αγώνα μας είναι οι διεθνείς ακτιβιστές που έρχονται να μείνουν στο χωριό. Είναι οι αγγελιοφόροι μας στον έξω κόσμο και είναι σημαντικό να πουν την ιστορία μας στις χώρες τους, για να αντιμετωπίσουμε την δύναμη της ισραηλινής προπαγάνδας στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Αλλά μόνο τα λόγια δεν φτάνουν. Χρειαζόμαστε από τους ανθρώπους, εδώ και στις άλλες χώρες, άμεση δράση, να ασκήσουν πίεση στις κυβερνήσεις και στις πρεσβείες των χωρών που στηρίζουν την κατοχή.